บทที่ 5

"งั้นไปต่อกันที่เตียง!"

หลังจากจบประโยคนั้น เขาก็พาร่างของเธอมาโยนลงบนเตียงอย่างไร้ความปรานี ก่อนจะตามลงมาทาบทับเอาไว้ ทว่าคนตัวเล็กที่รู้ว่าหนียังไงก็หนีไม่พ้น กลับมีแรงฮึดสู้สุดกำลัง และมันยิ่งสร้างความโมโหให้เขามากขึ้นไปอีก

"อย่าเล่นตัวให้มันมากนักได้ไหม เล่นตัวไป เธอก็ไม่ได้มีค่ามากขึ้นไปกว่าเดิมหรอกพลอยฝน"

คำพูดของเขาราวกับใบมีดชั้นดี ทำเอาคนฟังรู้สึกเจ็บแปลบและแค้นเคืองเขาไปได้ในคราวเดียว

"คุณมันเลว!"

"ผมจะคิดซะว่าเป็นคำชม ขอบคุณนะ"

ร่างสูงตอบรับคำด่าหน้าระรื่น แถมสองมือของเขายังดึงรั้งข้อเท้าของเธอเอาไว้แน่น เพื่อไม่ให้เธอขยับหนีไปไหนอีก

"ฉันด่า!!" พลอยฝนตะโกนขึ้นอย่าเหลืออด

"พอดีผมมีความเชื่อว่าผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก"

"แต่ฉันเกลียดคุณ!"

"ก็ไม่ได้ห้ามนี่!" เจเคตะคอกลับไปบ้างอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะเขาจะจับเรียวขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน จนเผยให้เห็นกลีบกุหลาบงามที่ปิดสนิทนั่น

"กรี๊ดดด! อย่านะเจเค ฉันขอร้องล่ะ" ร่างบางที่พึ่งด่าทอเขาไปหมาดๆ ยกมือขึ้นมาพนมไว้กลางอกเพื่อขอร้องเขาทันควัน

"เมื่อกี้ยังด่าผมอยู่เลยไม่ใช่หรือไง ?"

"ฉัน... ฉันจะไม่ด่าแล้ว" หญิงสาวบอกเสียงสั่น และพยายามจะหุบข้างทั้งสองข้างเข้าหากัน แต่ไม่สามารถสู้แรงของเขาได้

"อยู่เฉยๆ แล้วยอมผมซะพลอยฝน"

"ไม่! ฉันไม่พร้อม แล้วก็จะไม่ยอมอะไรคุณทั้งนั้น" คนตัวเล็กที่เสียเปรียบไปซะทุกด้านเอ่ยขึ้น

"อะหื้อ... เก่งให้ได้อย่างปากว่าเถอะคุณน่ะ"

"งั้นเราก็มาสู้กันตัวๆ สิมา ฉันเชื่อว่าสัญชาตญาณจะทำให้ฉันสู้คุณสุดใจขาดดิ้นเลยล่ะ" เธอพูดขึ้นเพื่อยืดเวลาออกไป แล้วมองสำรวจไปรอบๆ เพื่อหาอาวุธมาป้องกันตัว

"อย่าพยายามเลย ยังไงคุณก็ต้องตกเป็นของผมอยู่วันยังค่ำ สินสอดตั้งร้อยล้าน อย่าเบี้ยวนะ ไม่งั้นโดนดีแน่" เขาขู่กลั้วหัวเราะ

"ไอ้บ้า ไอ้โรค... อุ๊บ! อื้อ...อ!"

ริมฝีปากเล็กที่ตั้งท่าจะด่าเต็มที่ถูกปิดสนิทด้วยปากของคนตัวโตกว่า แถมเขายังขบเม้มปากเธอแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้ จนได้เลือดอีกหน

"ขอโทษนะ แต่ผมห้ามใจไม่ไหว" เขาพูดหลังจากผละริมฝีปากออกมา

"ฉันเกลียด... อื้อ!!"

และทันทีที่เธออ้าปากจะด่าเขาก็ถูกเขาจัดการปิดปากอีกรอบ ทว่ารสจุมพิตในคราวนี้มันทั้งร้อนแรงและหอมหวานอย่างประหลาด จนหญิงสาวแทบระทวยอยู่ใต้ร่างเขา

มือหนาลูบไล้ต้นขาขาวเนียนอย่าหลงไหล ก่อนที่มันจะเคลื่อนไปสัมผัสเนินเนื้อกลางกายสาว แล้วค่อยๆ กรีดนิ้วไปตามร่องกุหลาบแคบ

"อื้อ!!"

คนที่กำลังถูกรุกล้ำจุดสงวนส่งเสียงร้องประท้วงในลำคอ ทว่ามือหนานั่นกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการกระทำลงโดยง่าย

นิ้วเรียวยาวถูกส่งเข้าไปสำรวจภายในช่องทางรักแบบที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือก แล้วทำท่าจะถดกายหนีจากมัน

"อยู่เฉยๆ" เขาถอนริมฝีปากออก แล้วดุเธอเบาๆ

"ไม่!"

พลอยฝนยังคงพยศด้วยการดิ้นแรงๆ เพื่อขยับหนีจากสัมผัสของเขา ทำให้ร่างสูงแกล้งส่งนิ้วเข้าไปในช่องทางรักของเธอพร้อมกันถึงสองนิ้ว

"กรี๊ดด! ไอ้บ้า ฉันเจ็บนะยะ เอาเข้ามาทำบ้าอะไร โอ๊ย! อย่าขยับมันสิ ไม่เอา!"

คนตัวเล็กหวีดร้องด้วยสีหน้าเหยเก เมื่อเขาขยับนิ้วเข้าออกช่องทางรักของเธอเพื่อเรียกให้น้ำหวานสีใสไหลเยิ้มออกมา

"อ่า...า หยุดเดียวนี้นะ!" เธอตะโกนสั่ง แล้วพยายามขืนตัวลุกขึ้นสู้กับเขา

แต่มือหนากลับไวกว่าด้วยการกดตัวเธอไว้ แล้วบีบขย้ำทรวงอกอวบอัดแรงๆ จนมันแทบจะแหลกคามือ

"อื้อ! อย่านะเจเค อ๊าย...ย พะ พอ พอเดี๋ยวนี้ หยุด อื้อ...อ"

เสียงร้องครวญครางด้วยความเสียวซ่านของคนดื้อรั้นดังขึ้นทุกครั้งที่เขาเริ่มขยับนิ้วเร็วๆ แล้วผ่อนหนักผ่อนเบาเพื่อกลั่นแกล้งเธอ

"จะดื้อกับผมอีกไหมพลอยฝน ?" คนเจ้าเล่ห์ถามขึ้น แล้วใช้ดวงตาคู่คมจ้งมองใบหน้าสวยหวาน ที่ตอนนี้กำลังบิดเบี้ยว เพราะเธอได้รับความทรมานจากนิ้วร้ายของเขา

"มะ อ่ะ! ไม่ ไม่ดื้อแล้ว"

"ดีมาก"

หญิงสาวสะบัดหน้าไปมากับหมอนใบใหญ่ ทำให้ผมยาวสลวยที่ยังเปียกน้ำเล็กน้อยกระจายไปทั่ว และนั่นมันทำให้เธอเหมือนนางเงือกสาวไม่มีผิด

...จะผิดก็ตรงที่เธอมีขา แล้วก็ส่วนที่เขากำลังทำการสำรวจมันอยู่นั่นแหละ

"เจเค... อ่า... มะ อื้อ!" พลอยฝนกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เพราะเธอกำลังจะพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป

"ทำไมหรอพลอยฝน ?" คนที่มีประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่ามาอย่างโชกโชนแกล้งถามขึ้น ทั้งที่เขารู้ดีอยู่แล้ว

"ฉัน... อ่ะ! เจเค ฉัน..."

"บอกว่าคุณต้องการผมก็พอ แล้วผมจะช่วยทำให้มันเร็วขึ้นอีกนิด" ร่างสูงแกล้งว่าในขณะที่เขาขยับนิ้วเข้าออกช่องแคบอย่างอ้อยอิ่ง

"อื้อ! ฉัน... อ่ะ! เจเค!"

"หืม ว่าไง ?"

"ฉันยอมแล้ว!"

คนที่กำลังถูกล่อลวงให้ตกสู่หลุมพรางที่เขาวางไว้ตอบรับเสียงดังลั่น เพราะเธอเสียวซ่านจนแทบทนไม่ไหว แต่เขาก็กลั่นแกล้งเธอด้วยการทำให้มันช้าลงเรื่อยๆ ทำเอาเธอแทบทนต่อความต้องการไม่ไหว

"บอกว่าคุณต้องการผมก็พอ"

"คนบ้า!!" พลอยฝนตะคอกใส่เขา แล้วกำผ้าปูที่นอนแน่น

"ไม่ยอมอย่างนั้นหรอ ?" เขาถาม พลางขยับนิ้วแรงๆ ก่อนจะกลับมาเบาอีกครั้งเพื่อทำให้เธอยอมจำนน

"อ๊า...า ก็ได้!"

"ก็ได้คืออะไรหรอ ?"

"ฉันต้องการคุณ!" หญิงสาวแทบจะตะโกน เพราะเธอยังพูดไม่ทันจบประโยค เขาก็เร่งจังหวะนิ้วของตัวเองเพื่อส่งให้เธอไปถึงฝั่งฝัน

ร่างเล็กกระตุกวูบเมื่อเธอได้สัมผัสความหฤหรรษ์เป็นครั้งแรก ก่อนจะปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาเต็มมือเขา แล้วหายใจหอบถี่คล้ายพึ่งไปวิ่งมาราธอนมายังไงอย่างนั้น

"เป็นยังไงบ้าง ?" ชายหนุ่มถามขึ้น เมื่อเห็นเธอหลับตาลง

"ถอยออกไปได้แล้ว ฉันไม่อยากรบกับคุณแล้วเจเค"

"ฮ่าๆ ทำไมยอมแพ้ง่ายจัง จะเป็นเมียผมต้องอึดกว่านี้ เดี๋ยวว่างๆ ผมจะเทรนให้คุณเอาไหม ?" เขาถามขึ้น ทว่าเธอตอบกลับด้วยการส่ายหน้ารัวๆ

"โทษทีนะพลอยฝน พอดีว่าผมเป็น 'เจ้าหนี้มหาหื่น' และคุณจะต้องชดใช้หนี้ให้ผม ด้วยการสนองความหื่น และผลิตทายาทของตระกูลอัลมารีนให้คุณย่า"

เขาบอก แล้วจัดขาของเธอให้เป็นรูปตัวเอ็ม เพื่อเตรียมจะจัดการทุกอย่างให้เสร็จสมบูรณ์ โดยที่คนใต้ร่างแทบไม่มีแรงจะขัดขืน