บทที่ 6

"กรี๊ดดด!!"

พลอยฝนกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นทั้งที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย นอกจากจับขาเรียวให้แยกออกจากกันเท่านั้น

"เฮ้ยย! จะกรี๊ดทำไมเนี่ย เงียบ!" ร่างสูงโวยขึ้นงงๆ ก่อนจะตะหวาดให้เธอเงียบ

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมายาวเหยียด เพราะเขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะขำหรือหงุดหงิดกับพฤติกรรมแปลกประหลาดของผู้หญิงตรงหน้าดี

มีอย่างที่ไหน... เขายังไม่ทันจะได้ทำอะไร ก็รีบกรี๊ดไว้รอแล้ว มันน่าจะจัดหนักซะให้เข็ด!

"นี่คุณ... ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ นะ ขอร้องล่ะเจเค ฉันพึ่งมาถึงเหนื่อยๆ คุณจะให้ฉันได้พักผ่อนสักวันสองวันบ้างไม่ได้หรือไง อย่าใจร้ายไปหน่อยเลยน่า" เธอบอกเขาเสียงอ่อยพลางทำตาเศร้าสร้อยดุจลูกนกน้อยในกำมือมาร

ทว่าคนตัวโตกลับทำหูทวนลม แล้วแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของเธอ

"เจเค... ไม่นะ!"

"พูดมากอะไรนักหนาหะ!?" เขาตะโกนถามเธอเสียงดังลั่นทั้งที่หน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงเมตร

"โอ๊ย! ขี้หูฉันเต้นระบำแล้วเนี่ย ตอนท้องแม่คุณกินโทรโข่งเข้าไปหรือไง ถึงได้ชอบแหกปากนัก" หญิงสาวยอกย้อนเขากลับเมื่อมีโอกาส ทำเอาคนฟังควันออกหู

"อยากให้หนี้มันเพิ่มขึ้นนักใช่ไหม ?"

"อย่ามาขี้โกงนะ ฉันไม่กู้คุณเพิ่ม หนี้มันจะขึ้นได้ยัง!" คนขี้งกเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ในขณะที่หันไปเล็งโคมไฟข้างหัวเตียง

"ผมอยากเพิ่ม หรือคุณมีปัญหา ?"

"ไม่ได้! คุณจะมาเพิ่มตามใจชอบไม่ได้นะ แค่นี้ฉันกับแม่ก็ใช้คืนไม่หวาดไม่ไหวแล้วเนี่ย ถ้าคุณทำแบบนั้นล่ะก็ฉันจะ... จะ... จะกลั้นใจตายในบ้านคุณ คอยดู!"

คำขู่ของเธอทำเอาเจ้าหนี้มหาหื่นหลุดหัวเราะพรืดอย่างห้ามไม่อยู่

ก็มีอย่างที่ไหน... ขู่ว่าจะกลั้นใจตายในบ้านเขาเนี่ยนะ

โคตรจะน่ากลัว!

"ขำอะไรของคุณ ฉันพูดจริงทำจริงนะ"

"ขำคนบ้าน่ะสิ นั่นเขาเรียกว่าขู่แล้วใช่ไหม ?" คนตัวโตบอกกลั้วหัวเราะ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้หมายจะฉกชิมปากหวานที่กล้าข่มขู่เขา

พรึ่บ!

ทว่าหญิงสาวก็สามารถสะบัดหน้าหนีหลบริมฝีปากเขาไปได้อย่างหวุดหวิด แต่นั่นมันกลับทำให้เขายิ้มกว้างมากกว่าเก่า

"ถ้าคุณยอมผมดีๆ ผมลดให้อีกหกล้านเลย เอ้า!"

เจเคจำใจยื่นข้อเสนอใหม่ให้คนขี้งก ทำให้คู่สนทนาหันมามองหน้าเขาอีกครั้ง แล้วขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างครุ่นคิด คล้ายกำลังช่างใจว่ามันคุ้มหรือไม่คุ้มที่เธอจะยอมแลก

"ไม่! ฉันไม่ยอมเอาเวอร์จิ้นของฉันมาแลกกับเงินแค่หกล้านหรอกย่ะ ไม่มีวัน!" ร่างบางประกาศขึ้น เมื่อเธอรู้สึกได้ว่าหกล้านมันน้อยเกินไป เธอไม่ควรเอาสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิงไปแลกมัน

"โว๊ะ! มันน้อยไปหรือไง ?" เขาถามขึ้น แล้วมองเธอด้วยสายตาดูถูกดูแคลน "คุณมันก็เห็นแก่เงินเหมือนผู้หญิงทั่วๆไป"

"โทษทีนะ คนรวยแบบคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก" พลอยฝนบอกแล้วแค่นยิ้มให้เขา

"ผมเข้าใจผู้หญิงหิวเงินอย่างคุณดีเลยล่ะพลอยฝน"

"ก็ดี! ถ้าคุณคิดว่ารู้จักฉันดีพอก็ลดให้ฉันสักห้าสิบล้านจะเป็นอะไรไป" เธอสวนกลับไปทันควันอย่างไม่ยอมเสียเปรียบ และข้อเสนอนี้ก็ทำเอาเขาโกรธหน้าดำหน้าแดงไปเลย

"มากไป!"

"หยาบคาย!! นั่นมันเวอร์จิ้นของฉันนะยะ ถูกกว่านี้ก็ไม่ใช่พลอยฝน จิรธีรเวชแล้วล่ะ" คนตัวเล็กโวยวายยกใหญ่ แล้วรัวกำปั้นใส่เขาอย่างสะเปะสะปะด้วยความโมโห

"โอ๊ย! มันเจ็บนะโว้ย! ก็มันแพงไป แถมผมยังไม่แน่ใจอีกว่าคุณเวอร์จิ้นจริงหรือเปล่า แล้วใครมันจะกล้าตกลง" เจเคบอก พลางรวบมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นไว้หรือศีรษะเล็ก

"ไอ้บ้า! อย่ามาดูถูกฉันนะ"

"ผมไม่ได้ดูถูก เรื่องแบบนี้มันต้องพิสูจน์ถึงจะรู้" คนเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้มมุมปาก แล้วก้มลงมองเนินเนื้อกลางกายสาวอย่างสื่อความหมาย

"ทุเรศ! นี่คุณจงใจจะเอาเปรียบฉันชัดๆ"

"ก็บอกแล้วไงว่าผมเป็น 'เจ้าหนี้มหาหื่น' แล้วคุณก็ต้องใช้หนี้ผมให้คุ้มด้วย"

"ปล่อยนะ! ฉันไม่ชงไม่ใช้อะไรทั้งนั้นแหละ ไอ้... กรี๊ดด!!"

ร่างบางกรีดร้องสุดเสียงทันทีที่เขาสอดใส่แก่นกายลำใหญ่เข้ามาภายในตัวเธออย่างรวดเร็วจนมิดด้าม และนั่นก็เธอรู้สึกเจ็บแปลบจนแทบทนไม่ไหว

ความคับแน่นภายในทำให้ชายหนุ่มหายใจติดขัด แล้วแช่ความเป็นชายของเขาเอาไว้สักพักในร่องกุหลาบบริสุทธิ์ ที่พึ่งถูกเขาทำลายไปเมื่อครู่

"ผมตกลง" เสียงแหบห้าวพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะโน้มใบหน้าลงมาใกล้

"ไอ้บ้า!!" คนตัวเล็กตะโกนด่าเขา ทั้งที่ดวงตาคู่สวยมีน้ำเอ่อคลออยู่

"โทษทีที่ผมรุนแรงไปหน่อย"

"ฉันเกลียดคุณ!"

"เกลียดไปสิ ใครห้าม ?" คนยียวนแกล้งบอก ก่อนจะจับคางเล็กไว้แน่น แล้วมอบจุมพิตร้อนแรงให้เธอ เพื่อปราบพยศคนใต้ร่างให้อยู่หมัด ไม่อย่างนั้นเธอได้เจ็บตัวแน่

"อื้อ!"

หญิงสาวร้องประท้วงการกระทำของเขา ทว่าเขากลับยิ่งบดจูบเธอหนักขึ้นเรื่อยๆ พลางใช้ฝ่ามือหนาบีบคลึงก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นเต็มไม้เต็มมือเพื่อปลุกปั้นให้เธอยอมโอนอ่อนให้เขา

"ผมจะขยับแล้วนะ"

เจเคกระซิบบอกหลังจากที่เขาผละริมฝีปากออกมา แล้วจัดการสาวแก่นกายลำใหญ่เข้าออกช่องทางรักคับแคบของเธออย่างช้าๆ เพราะมันตอดรัดเขาแน่น จนแทบขยับไม่ได้

"โอ๊ย! ฮือ... มันเจ็บนะ" ร่างเล็กร้องขึ้น พลางหลับตาแล้วกัดฟันแน่นเพื่อสะกดกลั้นความเจ็บปวดปนเสียวซ่านจากสัมผัสแปลกใหม่ที่พึ่งเคยได้รับ

"เดี๋ยวก็หาย" เขาบอก

"อ่ะ! อื้อ...อ อย่านะ!"

เสียงร้องห้ามของเธอไม่มีผลอะไร เพราะเขากำลังใช้ปากดูดดึงยอดอกสีหวานอย่างมันเขี้ยว ในขณะที่อีกมือก็ขย้ำอีกข้างแรงๆ จนเกิดรอยนิ้วมือครบห้านิ้ว

"อ่ะ อ๊าย...ย เจเค เบาๆ" พลอยฝนร้องบอกเมื่อเขาเริ่มขยับแก่นกายหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ เพราะเห็นว่าเธอเริ่มปรับตัวได้แล้ว ก่อนจะกระแทกกระทั้นแก่นกายใหญ่ไม่หยุด จนมือเล็กต้องจิกเข้าหากันอย่างช่วยไม่ได้

"อ่า...า ฉะ ฉันเจ็บ"

เสียงหวานบอกเขาอีกหน ทว่าเจ้าหนี้มหาหื่นคล้ายกับหูดับไปเรียบร้อยแล้ว เพราะเขาเอาแต่สาวท่อนเอ็นลำใหญ่ใส่เธอไม่ยัง ทั้งถี่ทั้งรัวจนคนตัวเล็กสั่นไปทั้งร่าง

"อ่า...า โคตรแน่น!" ร่างสูงคำรามลั่น เพราะการบีบรัดของเธอทำให้แก่นกายของเขาแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ