ตอนที่ 2-3

เธอเลิกถามไปในทันที แล้วพยายามคิดว่า ชื่อจริงเธอชื่ออะไรกันนะ แล้วเธอเป็นอะไรกับหมอเอื้อหนอ ทำไมถึงลืมเขาไปได้สนิทนัก ทั้งที่เขาไม่น่าลืมเลยสักนิด

คิดแล้วก็แอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคุณหมอหนุ่ม เรือนผมของเขาตัดสั้น เน้นอวดรูปหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ คิ้วดกดำได้รูป ขนานไปกับนัยน์ตายาวรีสดใส แฝงประกายวับอย่างคนขี้เล่น จมูกโด่งได้รูปสวย ริมฝีปากของเขามันเป็นสีเรื่ออย่างคนมีสุขภาพดี แล้วก็...

น่าจูบ

เอ่อ...มันใช่เวลาไหมนะ เธอสั่นหน้าน้อยๆ แล้วมองไปนอกหน้าต่างรถยนต์ ใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล บีหลับตาลงแล้วถอนใจ พยายามทำให้ใจว่าง บางทีความทรงจำต่างๆ อาจจะไหลขึ้นมาได้เอง คุณหมอใจดีบอกกับเธอว่า อย่าพยายามไปคิด ไปเค้นอะไรมาก เพราะจะยิ่งปวดหัวหนัก ให้ทำใจสบายๆ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง ถ้าเธอได้อยู่ในสภาพ และผู้คนที่คุ้นเคย

หมอเอื้อก็น่าจะเป็นคนที่เธอคุ้นเคยหรือเปล่าหนอ

มันก็ดีกว่าผู้ชายน่ากลัวที่เธอฝันว่าจะทำร้ายเธอนั่นแหละ

คิดแล้วก็ปวดหัว หญิงสาวหลับตาลง แอร์รถเย็นๆ ฤทธิ์ยาที่กินเข้าไป ทำให้บีเคลิ้มหลับแถมยังหลับสนิทเสียด้วย

เป็นวันที่เขาขับรถซิ่งที่สุดเลยก็ว่าได้ เพื่อมาหาคุณย่า เมื่อรถจอดสนิทแล้ว เอกเอื้อก็แทบจะกระโดดพรวดลงจากรถ ลืมไปชั่วคราวเลยว่าเขาไม่ได้มาคนเดียว บียังคงหลับสนิทอยู่บนนั้น และเขาก็ลืมเธอทิ้งไว้เพราะมีเรื่องเร่งด่วนต้องไปจัดการ คือคุณย่ากำลังจะยึดบ้านของเขา แล้วเขายอมไม่ได้ก็ตรงที่จะให้แก้วกานดามายึดด้วยนี่แหละ

“คุณย่า”

เสียงห้าวดังขึ้นก่อนตัว พร้อมกับร่างสูงที่ก้าวพรวดๆ เข้ามาในห้องรับแขก คุณเพชรสกาวกำลังนั่งจิบน้ำชายามบ่ายกับหญิงสาวอีกคน ซึ่ง...หืม? นั่นแก้วกานดาคนรักเก่าของเขาจริงๆ น่ะหรือ เขาไม่ยักกะจำเธอได้ เมื่อเธอช้อนสายตาขึ้นมองเขา มันเป็นนัยน์ตาคู่โตกว่าเดิมเล็กน้อย คงเพราะตาสองชั้นที่เธอไปทำมา แล้วก็จมูกของเธอก็เปลี่ยนทรงไป ริมฝีปากที่บางลงอีก หน้าก็เรียวลง คุณพระ! เธอมีลักยิ้มด้วยหนนี้ แล้ว...แน่นอนว่าหนนี้แม่เจ้าประคุณไปทำมาทั้งตัวจริงๆ คัพดีแน่นอน ถ้าเขามองไม่ผิด มันถึงได้ล้นเสื้อออกมาได้ถึงขนาดนั้น เอกเอื้อถึงกับกะพริบตาปริบๆ เมื่อแก้วกานดาโถมเข้ากอดเขา

“เอื้อขา เอื้อ ดีใจจริงๆ เลย”

“ดะ...เดี๋ยวก่อน”

เขาพยายามผลักเธอออก แต่มือของแก้วกานดาก็เหนียวหนับจริงๆ คุณเพชรสกาวที่ปรกติจะมองบนเวลาที่เห็นผู้หญิงไทยทำกิริยาไม่สมเป็นกุลสตรีแบบนี้ แต่หนนี้นางกลับมองว่าน่าเอ็นดูไปเสียนี่ ว่ามันเป็นตามประสาคนรักที่ไม่ได้เจอกันมานาน

“น้องคิดถึงน่ะตาเอื้อ มาๆ มาคุยกันเรื่องงานหมั้น ย่าว่าไม่อยากให้เราหมั้นนาน”

“อะไรนะครับ”

“ก็หมั้นไง”

นางว่า แก้วกานดายังคงกอดเอวเขา ซึ่งเอกเอื้อก็เหนื่อยกับการพยายามปัดเจ้าหล่อนแล้ว เลยปล่อยให้เกาะเป็นชะนีอยู่แบบนั้นล่ะ เขาทำตาโต มองย่าของเขาสลับกับมองแก้วกานดาอย่างไม่อยากเชื่อ ว่าย่าเขาจะบังคับอะไรแบบนี้

“หมั้นกับลูกแก้วยังไงล่ะคะ สัญญาของเรานะเอื้อ ที่เอื้อสัญญาไว้ ลูกแก้วมาทวงสัญญา แล้วลูกแก้วก็บอกกับคุณย่าหมดแล้วด้วยละค่ะ”

เธอช้อนตาขึ้นมองเขา ให้ตายเถอะ! เขาไม่คุ้นกับหน้าใหม่ของเจ้าหล่อนจริงๆ รู้ข่าวว่าหลังๆ มานี้แก้วกานดาเสพติดศัลยกรรม อัพโน่นทำนี่เกือบๆ จะทุกหกเดือนกระมัง ใครจะไปคิดว่าจะ เปลี่ยนได้ถึงขนาดนี้

“ผมหมั้นไม่ได้”

เอกเอื้อร้องเสียงหลง คุณเพชรสกาวขึงตาใส่เขา แก้วกานดาปล่อยมือเขาแล้วกอดอก เหมือนเจ้าหล่อนจะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะต้องพูดแบบนี้ เธอหันไปถอนใจกับคุณเพชรสกาว

“บอกแล้วยังไงละคะคุณย่า เอื้อน่ะ...เอ่อ...ลูกแก้วถึงได้ไปขอความช่วยเหลือจากคุณย่า”

“ไม่ได้ตาเอื้อ แกต้องหมั้น”

“ผมจะหมั้นได้ยังไงกัน มัน...มันไม่ใช่ มันไม่ได้”

เขาสั่นหน้า โบกไม้โบกมือไปด้วยอย่างว้าวุ่น นี่ย่าของเขาเป็นอะไรไปนะ ถึงจู่ๆ จะจับเขาแต่งงานกับ ผู้หญิงคนนี้!

“ทำไมจะไม่ได้กันตาเอื้อ แกมีเหตุผลอะไร หา!”

ดูเหมือนว่าคุณเพชรสกาวจะไม่ให้เขาปฏิเสธ แล้วมันเรื่องอะไรกันเล่าจะมาจับเขาแต่งงาน

“แล้วทำไมคุณย่าถึงจะจับผมแต่งงานล่ะครับ”

“ฉันมีเหตุผลของฉัน” นางว่า พลางทำคอแข็ง

“แกต้องขอบคุณหนูลูกแก้วด้วยซ้ำ ที่คิดจะกลับมาช่วยให้แกหาย ให้เหมือนคนปรกติเขา”

“อะไรนะครับ”

เอกเอื้อคิ้วพันกันเลยหนนี้ แล้วหันขวับไปมองแก้วกานดา ที่ยิ้มหวานให้เขา แล้วทำสีหน้าเห็นใจเขาจนเกินจริง

“ตามนั้นแหละค่ะเอื้อขา เฮ้อ...เราแต่งงานกันเถอะนะคะ”

“ผมแต่งงานกับคุณไม่ได้ คุณเลิกกับผมไปแล้ว คุณ คุณ...โว้ย! ยังไงก็ไม่แต่ง”

“ไม่แต่งไม่ได้”

ย่าของเขาค้านขึ้นอีกหน พร้อมกับลุกขึ้นยืนด้วยมาดของนางพญา นางกำลังจะยื่นไม้ตาย ที่หลานชายจะต้องยอมสยบ

“ผมไม่แต่ง”

“แกมีเหตุผลอะไรที่ไม่แต่ง”

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ”

เสียงหวานดังลอดขึ้นท่ามกลางบทสนทนาที่กำลังดุเดือด บรรยากาศที่เคร่งเครียด ทุกคนหันขวับไปมองยังต้นเสียงเป็นตาเดียว หญิงสาวหน้าใส หน้าตาน่ารัก ยืนยิ้มแหยอยู่เมื่อตนตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนแบบนั้น

พลัน!

เอกเอื้อก็คิดอะไรออก แล้วก็ตัดสินใจราวกับสายฟ้าแลบ ด้วยการดึงเธอเข้ามากอด แล้วประกาศเสียงดังลั่น

“ผมแต่งงานไม่ได้ เพราะผมมีเมียแล้ว นี่ไงล่ะครับ เมียผม คุณย่า!”

“หา!”