4

Chapter 4

ห้องนอนของเธอสีฟ้าสดใสปนกับสีชมพู สีส้ม สีแดง สีเหลืองและสีอื่น ๆ อีกหลายสี เรียกว่าแทบจะครบสิบสองสีเพราะเธอชอบอะไรมีสีสัน นึกอยากจัดห้องให้มีสีสดใสแบบนั้น แต่นึกเกรงใจเจ้าของห้องอยู่มากโข

“พอจะอยู่ได้ไหม” อิฐเป็นคนที่ค่อนข้างหวงความเป็นส่วนตัวของเขามาก ๆ แม้เธอจะเป็นคู่หมั้นของเขามานานแล้ว แต่ไม่เคยได้เข้ามาในห้องนอนของเขาเลย

“พี่อิฐเคยพาผู้หญิงเข้ามาในห้องนอนไหมคะ” จู่ ๆ เธอก็โพล่งถามออกไป เขาเลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย มองหน้าเธอขณะเดินออกมาจากห้องน้ำ ชะงักอยู่ตรงนั้นหลายนาที

“ไม่เคยครับ” เขาตอบเสียงเรียบติดจะขรึมเล็กน้อย แพรว-พรรณรู้สึกตัวลีบเล็กลงไปเลยเมื่อรู้สึกว่าตัวเองก้าวก่ายเรื่องของเขามากเกินไป

“พี่ไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่ามกับพื้นที่ส่วนตัว” เขาขยายความอีกหน่อย ขณะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าตรงมุมห้อง

“อาบน้ำก่อนไหม” เขาเอ่ยถาม เธอส่ายหน้าไปมา เขาจึงเดินเข้าไปอาบน้ำก่อน แพรว¬พรรณขึ้นไปนั่งบนเตียง ก่อนที่เธอจะเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย รู้สึกตัวอีกทีหนึ่งก็เหมือนมีคนมาแตะต้องร่างกาย

“ขอโทษที่ทำให้ตื่น เห็นแพรวนอนขดตัวท่าทางไม่สบายเลยจะปรับท่านอนให้” กลิ่นหอมจากสบู่เหลวที่เขาใช้และกลิ่นกายของเขาทำให้เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำ เขาช้อนเข้าใต้ร่างเธอ อุ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนวางไปกลางเตียง เธอเป็นคนผอมบางน้ำหนักไม่เยอะ เขาเลยอุ้มได้สบาย

“นอนพักเถอะพี่ไม่กวนแล้ว” เขาดึงผ้าห่มผืนบางมาห่มให้เบา ๆ ก่อนจะเปิดหน้าต่างรับลม เธอมองร่างสูงของสามีตาปริบ ๆ

หน้าแดงเมื่อคิดไปว่าเขามีโอกาสกับเธอตั้งหลายครั้งแต่ไม่ยอมทำอะไร เธอจะชวนเขาฟีเจอริงก็ใช่ที่ ยางอายของเธอมันมีอยู่มากล้น

ตอนแรกเธอง่วงเลยเผลอหลับไป แต่พอตื่นขึ้นมาแล้วก็ไม่อยากนอนต่ออีกเลย

“แพรวว่าแพรวอาบน้ำดีกว่าค่ะ”

“ข้าวของเสื้อผ้าของแพรวพี่ให้คนจัดการให้แล้วนะ” ก่อนเธอจะย้ายมาอยู่กับเขา อิฐนำเสื้อผ้าข้าวของของเธอมาจัดเตรียมเอาไว้ให้ก่อนแล้ว พอเดินทางมาถึงก็หยิบจับใช้ได้เลย เธอจึงมีแค่กระเป๋าเดินทางใบเล็ก ๆ อีกใบเท่านั้น

“ค่ะ” เธอรับคำก่อนจะเลี่ยงเข้าห้องน้ำ เขาดึงแขนของเธอเอาไว้ แพรว¬พรรณเลิกคิ้วขึ้นมองเจ้าของมือหนาที่รั้งเธอให้หยุด

“อาบน้ำเสร็จแล้วลงไปทานข้าวกันนะ พี่ให้คนเตรียมเอาไว้ให้แล้ว”

“ค่ะ” เธอรับคำ ยิ้มให้เขา แพรว¬พรรณรู้สึกมีความสุขกับความเป็นอยู่ของเธอกับสามี

เธออาบน้ำอย่างมีความสุข ก่อนจะออกมาสวมใส่เสื้อผ้าและลงไปรับประทานอาหารเย็นพร้อมเขา

ตลอดการเดินทางเขาดูแลใส่ใจเป็นอย่างดี มีอาหารง่าย ๆ ติดรถมาให้ด้วย เธอเพิ่งรู้ว่าเขาสั่งให้แม่บ้านที่บ้านเธอทำตั้งแต่เช้า เพราะกลัวเธอหิวระหว่างทาง

อาหารมื้อเย็นเป็นอาหารเพื่อสุขภาพ อิฐสั่งให้แม่ครัวทำให้เธอโดยเฉพาะ ตั้งแต่เธอบอกเขาว่าท้อง เขาก็เข้ามาดูแลเรื่องอาหารการกินให้เธอ ไม่อยากให้เธอกินอาหารไม่มีประโยชน์

“อร่อยจังเลยค่ะ” อาหารตรงหน้าไม่มันไม่เลี่ยน เหมือนอาหารคลีนสำหรับสาว ๆ ที่ชอบลดน้ำหนัก แต่มันอร่อยมาก ๆ เชียวล่ะ หน้าตาสีสันแปลกไปจากอาหารลดน้ำหนักสีซีด ๆ จืด ๆ นึ่ง ๆ ต้ม ๆ ไม่น่ารับประทานทั่ว ๆ ไป

“กินไขมันดีจะได้ไม่อ้วน เดี๋ยวน้ำหนักแพรวก็เพิ่มขึ้นอีกเพราะท้อง ถ้าเรากินแต่ของมัน ๆ ทอด ๆ จะยิ่งอ้วน จะอึดอัดและไม่ดีต่อสุขภาพด้วย”

“ค่ะ” เธอรับคำ เขาให้กินอะไรเธอก็กินได้ เพราะเธอทำกับข้าวไม่เป็น เรียกว่าทำอะไรไม่เป็นเลย พวกงานบ้านงานเรือนเธอไม่เคยหยิบจับแตกต่างจากนิตยา พี่สะใภ้ของเธอ รายนั้นขลุกอยู่แต่ก้นครัว

ความเบาบางในอารมณ์ที่โกรธเกลียดพี่สะใภ้ลดลงไปได้มากเมื่อได้แต่งงานกับอิฐ เธอรักพี่ชายมาก ไม่อยากให้พฤทธิ์เสียใจ กลัวครอบครัวของพี่ชายจะมีปัญหาเรื่องผู้ชายที่มาติดพันพี่สะใภ้ แต่พอมาคิด ๆ ดูแล้ว เธอไม่ควรเข้าไปก้าวก่าย จึงถอยออกมาเงียบ ๆ ปล่อยให้พวกเขาได้จัดการกันเอาเอง เพราะพอตัวเองมีครอบครัวก็ไม่อยากให้ใครมายุ่งวุ่นวายเช่นกัน

“พี่ซื้อหนังสือมาหลายเล่มเลยนะ เดี๋ยวจะอ่านให้ลูกฟังก่อนนอน” อิฐลูบหน้าท้องของเธอไปมา

แพรว¬พรรณสะดุ้งเมื่อเขาล้วงเข้ามาสัมผัสหน้าท้องที่ยังแบนราบ เธอกะพริบตาปริบ ๆ กับสัมผัสอ่อนโยนนั้น

“ค่ะ” เธอรับคำอย่างอบอุ่นใจ ก่อนเขาจะดึงมือออกห่าง ในใจขบคิดว่าจะบอกความจริงเขาไปดีไหม เธอเผลอเม้มปากเบา ๆ แต่ใจก็ไม่กล้า กลัวเขาโกรธไม่ให้อภัย

“กลัวพี่เหรอ” จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้น ใบหน้าของเธอเหลอหลา เงยหน้ามองเขาตาปริบ ๆ

“ไม่ได้กลัวค่ะ แค่ไม่ชิน” เธอก้มหน้าตอบ ซุกซ่อนแววตาแห่งความกังวลเอาไว้

“ไม่ต้องกลัวนะ คืนนั้นพี่เมา แต่คืนนี้พี่ไม่เมา” เขาเชยคางสาวให้แหงนขึ้นสบตา เธอสะเทิ้นอาย หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ ในขณะที่เขาทาบทับริมฝีปากลงมาบดคลึง สมองของเธอหมุนคว้างยิ่งกว่าลูกข่าง

เขาจะทำแบบนั้นจริง ๆ เหรอ แพรว¬พรรณถามตัวเอง

“พี่อิฐคะ” เธอดันใบหน้าของเขาออกห่าง พูดเหมือนสำลักยามเขาปลดปล่อยริมฝีปากเป็นอิสระ

“ว่ายังไงครับ” เขาเลื้อยมือเข้าเคล้นคลึงปทุมถันขนาดเหมาะมือ เธอตัวแข็งทื่อ

“แพรว... แพรวง่วงแล้วค่ะ” เธอหลับตาโพล่งออกไป หัวใจเต้นระทึก เขาชะงักมือ หายใจรุนแรง ก่อนจะพลิกร่างที่คร่อมทับเธออยู่ไปอีกด้านของเตียง

“นอนเถอะครับ” เขาจุมพิตหน้าผากของเธอ ก่อนจะห่มผ้าให้ แพรว¬พรรณมองสีหน้าเรียบเฉยของเขาแล้วเป็นกังวล

“พี่อิฐโกรธแพรวหรือเปล่าคะ” เธอเอ่ยถามเขา

“ไม่ครับ รอให้แพรวพร้อมก่อน” คำพูดของเขาทำให้เธอนึกถึงคืนวันเข้าหอ คืนก่อนเธอรุกเขา แต่คืนนี้เธอไม่พร้อมจริง ๆ ถ้าเขารู้ว่าเธอยังไม่เคย เขาต้องจับได้ว่าเธอโกหกว่าท้อง ยิ่งเธอเห็นเขาดีกับเธอแบบนี้ เธอยิ่งไม่อยากให้เขารู้ความจริง

แล้วเธอจะปิดเรื่องท้องไปได้นานสักแค่ไหนกันนะ?

อิฐเป็นสุภาพบุรุษในความคิดของเธอ เมื่อบอกเขาไปว่าท้อง เขาก็รับผิดชอบ ถ้าเป็นผู้ชายอื่นคงพาเธอไปตรวจว่าลูกเขาจริงไหม หรือรอให้คลอดก่อนค่อยตรวจดีเอ็นเอ แต่เขาไม่ได้ทำ ยิ่งอยู่กันไปเธอยิ่งไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอโกหกทุกอย่าง

“คือแพรว...” เธออึกอักอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะพูดอย่างไรดีว่าเธอพร้อมเสมอสำหรับเขา แต่ยามนี้เธอนึกกลัว

“กังวลเรื่องท้องเหรอ ไม่เป็นไรหรอก ทำเบา ๆ ได้ พี่ปรึกษาหมอมาแล้ว” เขาพูดเป็นตุเป็นตะเรื่องลูก ในขณะที่เธอได้แต่สำนึกผิด อยากจะบอกเขาออกไปว่าเธอโกหก แต่ทำไม่ได้ เหมือนอะไรมาปิดปากเอาไว้ การโกหกมันทำให้เราอัดอั้นตันใจแบบนี้นี่เอง

“นอนเถอะครับ” เขาพูดเบา ๆ ในขณะที่เธอเอาแต่นอนลืมตาโพลงอยู่ในแสงสลัวของโคมไฟ

“พี่อิฐคะ”

“ครับ” เขายังไม่นอนจริง ๆ ด้วย เธอไม่กล้าพลิกหน้าไปหาเขา ได้แต่นอนตะแคงหันหลังให้เขา

“พี่อิฐเคยรักแพรวบ้างไหมคะ” คำถามของเธอดูเหมือนจะไม่มีคำตอบ มันเงียบมากจนเธอแทบรอไม่ไหว

“ไม่ต้องตอบหรอกค่ะ แพรวก็ถามไปแบบนั้นเอง” คนที่อ้าปากทำท่าจะตอบชะงัก แพรว¬พรรณตัดบทแล้วเธอก็ขยับไปอีกด้าน หลับตาลง ไม่อยากรับฟังอะไรอีก

อิฐปล่อยให้ภรรยาหลับ แต่เขาดึงเธอมากอดแนบอก คนที่แกล้งหลับใจเต้นไม่เป็นส่ำ เธอนอนเกร็งอยู่สักครู่ก่อนจะหลับไป

แพรว¬พรรณตื่นเพราะรู้สึกว่าร่างกายของเธอโดนอะไรร้อน ๆ มาสัมผัสลูบโลมไปทั่วเรือนร่าง