3

Chapter 3

ตอนเธอซื้อก็ขาดสติ อยากยั่วเขา แต่ยามนี้ใบหน้าของแพรวพรรณแดงก่ำ ไม่หลงเหลือความก๋ากั่นเอาไว้เลยแม้แต่น้อย

แพรว¬พรรณทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างเมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอดึงผ้าห่มมาคลุมจนถึงคอ ไม่รู้เพราะเครื่องปรับอากาศในห้องเย็นเกินไป หรือเพราะเธอสวมชุดนอนบางเกินไป ร่างกายของเธอถึงได้สั่นระริกเช่นนี้

ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยหยดน้ำพราวไปทั้งตัว ทำให้เธอลอบมองหุ่นแซ่บ ๆ ของเขา แต่ความเฉยชานั้นทำเอาเธอใจฝ่อ

ผ่านไปหลายนาทีข้างกายของเธอก็ยวบลงเพราะอิฐคลานขึ้นมานอนบนเตียง เธอนอนตัวแข็งค้าง แทบกลั้นใจเลยก็ว่าได้ คิดไปว่าเขาจะยื่นมือมาสัมผัสเธอตรงไหนก่อนนะ

“แพรว...”

“คะ?” เธอหลุดอุทานเมื่อได้ยินเสียงทุ้มของเขาเอ่ยเรียก

“นอนอะไรแบบนั้น แทบจะตกเตียงอยู่แล้ว ขยับเข้ามาอีกสิ หัดระมัดระวังตัวเองบ้าง” หลังเสียงดุ ๆ เขาก็ดึงเธอให้ขยับเข้าไปอยู่กลางเตียง เตียงนอนของเขากว้างขวาง แต่เธอเกร็งนี่นา ไม่เคยนอนร่วมเตียงกับใคร

เขาดึงเธอไปนอนกลางเตียงก็จริงแต่มีหมอนข้างกั้นเอาไว้ แล้วเขาก็หลับไป ไม่หือไม่อือไม่แตะไม่ต้อง เธอนอนเกร็งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะชะโงกหน้าไปมอง ปรากฏว่าเขาหลับไปแล้ว

แพรว¬พรรณหน้าเสีย รู้สึกยิ่งขาดความมั่นใจในตัวเองเข้าไปอีก

นี่เขาจะนอนหลับไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไรให้เรียบร้อยในคืนเข้าหอแบบนี้น่ะเหรอ!

เธอนึกย้อนไปถึงวัยเด็ก ในตอนนั้นบิดามารดาของเธอกับเขาอยากให้หมั้นหมายกัน ตอนเด็ก ๆ อาจจะไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่พอโตขึ้นเขาคงรู้สึกว่าโดนคลุมถุงชน

จู่ ๆ ก็นึกถึงนิตยาผู้เป็นเพื่อนของเธอและมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้เพราะหล่อนแต่งงานกับพี่ชายของเธอเรียบร้อยแล้ว

แพรว¬พรรณถอนใจเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นเจ้าบ่าวนอนหลับลึกไปแล้ว นิตยาเป็นคนสวย จึงมีผู้ชายมาชอบเยอะ แต่คนสวยก็มักมีคนอิจฉา โดยเฉพาะบรรดาสาว ๆ ที่ไม่อยากให้ใครสวยเกินหน้าเกินตากว่าตน

เธอไม่เคยอิจฉาความสวยของนิตยา จึงแนะนำเพื่อนให้รู้จักกับพี่ชายของตน แถมยังแอบยุส่งให้พฤทธิ์จีบนิตยาเสียด้วย

นิตยาในความรู้สึกของเธอคือผู้หญิงน่าสงสารเพราะมีปูมหลังเรื่องมารดาที่ไม่ดีนัก ทำให้คนเป็นย่ารังเกียจ แต่กระนั้นก็เลี้ยงดูกันมาจนส่งเสียนิตยาให้เรียนจนจบ กักเอาไว้แต่ในบ้าน ไม่ค่อยให้ไปไหนมาไหนเพียงลำพัง ไม่มีเพื่อน เรียกว่าเป็นทาสรองมือรองเท้าของคนในบ้านนั้น

เธอจึงเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของนิตยาที่คบกันในสายตาของผู้ใหญ่

พี่ชายของเธอกลับมาจากต่างประเทศ เมื่อได้รู้จักกับนิตยาก็นึกชอบ เธอเองก็สนับสนุนเพราะอยากให้เพื่อนได้ออกมาจากการปกครองของคุณย่าจอมเผด็จการและเกลียดหลานคนนี้เข้าไส้ แต่แปลก คนเกลียดกันกลับให้คอยอยู่รับใช้ใกล้ชิด

ความสัมพันธ์ของพฤทธิ์พี่ชายของเธอกับนิตยาผู้เป็นเพื่อนสาวทำท่าว่าจะเป็นไปได้ด้วยดี ถ้าคู่หมั้นของเธอไม่กลับมาจากต่างประเทศเสียก่อน เขาทำท่าว่ามีใจให้นิตยา คงติดใจในความสวย แถมยังคิดจะถอนหมั้นกับเธอเสียอีก

ดวงตาของแพรว¬พรรณไหววูบ นึกมาถึงตรงนี้แล้วเธอก็เจ็บปวดหัวใจ

เธอเหมือนพี่ชาย เป็นคนหวงของ ใคร ๆ ว่าพี่ชายของเธอขี้หึง เธอก็ไม่ต่างกัน ทั้งหึงทั้งหวง ไม่อยากให้ใครมาแย่งไปได้

แต่ยามนี้เธอคิดอยู่เพียงอย่างเดียวว่า...

ไม่น่าไปโกหกว่าท้องเลย!

ดังนั้นเธอจึงต้องทำให้ตัวเองท้อง แพรว¬พรรณกลอกตาไปมา ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ รวบรวมความกล้าที่ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนเสียหมด

ใคร ๆ อาจจะเห็นว่าเธอก๋ากั่นกล้าหาญชาญชัย แต่เธอนั้นกล้าในบางเรื่องเท่านั้น เรื่องปล้ำผู้ชายเธอไม่กล้าหรอก แม้จะเป็นผู้ชายที่ชอบก็ตามที

แพรว¬พรรณหลับตาแน่น ค่อย ๆ ดึงหมอนข้างที่อยู่ตรงกลางเตียงออกไป ก่อนจะขึ้นคร่อมทับร่างของอิฐเอาไว้

อิฐสะดุ้งเพราะเขานอนหลับอยู่ไม่คิดว่าจะโดนภรรยาขึ้นคร่อมทับ

เธอจับใบหน้าของเขาทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ก่อนจะบดจูบแบบไร้เดียงสา อิฐแทบหลุดขำในการกระทำของภรรยา เขานอนนิ่งรอว่าเธอจะทำอะไรต่อ

“หลับตาแบบนั้นจะไปเห็นอะไรล่ะ” เขาพูดขณะกลั้นหัวเราะจนปวดกราม เธอลืมตาขึ้นก่อนจะหน้าแดงซ่าน นั่งบิดอยู่บนตัวเขา ท่าทีไร้เดียงสาทำให้อิฐนึกเอ็นดูวูบขึ้นมาในอก

“เอ่อ... พี่อิฐไม่... ไม่...” เธอพูดแล้วกัดปากตัวเอง หลบสายตาของเขาวูบหนึ่ง

“ไม่อะไรครับ”

“เข้าหอแล้วเขาก็ต้องฟีเจอริงกันไม่ใช่เหรอคะ” พูดแล้วหน้าของเธอยิ่งแดงซ่านเข้าไปอีก

“พี่เห็นแพรวเหนื่อยมาทั้งวันเลยไม่อยากรบกวน แล้วแพรวก็ท้องอยู่ด้วย เดี๋ยวจะเหนื่อยจนเกินไป”

“อ้อ... เหรอคะ” เธอหน้าเหลอรีบคลานลงจากร่างสูง

รู้สึกหน้าแตกดังโผละ ประมาณว่าเธอหื่นเกินหน้าเกินตาไปนิด

“นอนเถอะครับ เราเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว ลูกก็จะได้นอนด้วย” เขาลูบไล้หน้าท้องของเธอเบา ๆ ก่อนจะกอดเอาไว้หลวม ๆ ดึงผ้าห่มมาห่มให้

สัมผัสอ่อนโยนนั้นทำให้เธออมยิ้ม อ้อมแขนของเขาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างที่สุด เธอเลิกฟุ้งซ่านและหลับไปในที่สุด

รุ่งเช้าของวันใหม่ ทุกคนในครอบครัวรับประทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากัน อิฐขอตัวพาแพรว¬พรรณกลับไร่ของตัวเอง เพราะเขาต้องกลับไปทำงาน ไม่มีใครขัดอะไร เนื่องจากทั้งสองแต่งงานกันแล้ว

การเดินทางมาที่ไร่ของอิฐเกิดขึ้นในช่วงสาย เพราะเมื่อคืนเธอนอนเต็มอิ่มจึงตื่นเช้าเป็นธรรมดา

เรื่องที่เธอโกหกว่าท้องเป็นความลับ เรียกง่าย ๆ ว่าไม่มีใครรู้ว่าเธอท้องจึงต้องรีบแต่งงานกับอิฐ เขาเองก็ไม่ได้เร่งเร้าให้เธอบอกเรื่องนี้กับใครแม้กระทั่งครอบครัว เพราะไม่อยากให้เธอต้องอับอายขายหน้า เอาไว้พร้อมค่อยบอกอีกทีหนึ่ง ซึ่งอิฐค่อนข้างจะเป็นสุภาพบุรุษพอสมควร

หลายครั้งที่อิฐเป็นคนเข้าใจอะไรได้ง่าย จนเธอนึกไปว่าตัวเองเรื่องเยอะ

นิตยาเคยเล่าว่าหล่อนบอกอิฐไปว่าจะเป็นแค่พี่น้องกันเท่านั้นไม่มีอะไรเกินเลย เขาก็เข้าใจไม่เซ้าซี้เหมือนวิวัฒน์ เพื่อนชายอีกคนที่มาติดพันนิตยาและทำท่าอาละวาดไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เธอเองก็รู้จักวิวัฒน์ดี ค่อนข้างจะไม่ชอบอีกฝ่ายเอามาก ๆ เชียวล่ะ

บ้านไร่ของอิฐใหญ่โตโอ่อ่า บิดามารดาของอิฐนั้นอยู่กรุงเทพฯ ท่านทำธุรกิจหลายอย่าง แต่อิฐชอบความสันโดษมากกว่า เขาชอบความเงียบและค่อนข้างเป็นผู้ชายที่มีโลกส่วนตัวสูง พูดน้อยและนิ่ง ๆ แต่เขาไม่ได้ดูเย็นชาไม่น่าเข้าใกล้ กลับแลดูอบอุ่นและใจดี

สมัยเด็กเขาเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอ คอยช่วยเหลือเธอมาโดยตลอด ยามบิดามารดามาพบปะพูดคุยสังสรรค์กันก็จะพาเธอและพี่ชายมาด้วย อิฐจึงเป็นเพื่อนเล่นของเธอและพี่ชาย

“แพ้ท้องหรือเปล่า”

“คะ?” เธอหลุดจากภวังค์ความคิด เมื่อได้ยินเสียงถามของเขา จึงหันขวับไปมองคนที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ามองเธออยู่ก่อนแล้ว ในขณะที่เธอเผลอสำรวจห้องนอนของเขาอย่างใจลอย

“พี่ถามว่าแพ้ท้องไหม”

“ไม่ค่ะ” เธอตอบเสียงเบา จะให้แกล้งอาเจียนโอ้กอ้ากเล่นละครอะไรเทือกนั้นเธอคงทำไม่ไหวแน่ ๆ อีกอย่างคนท้องก็ใช่จะต้องแพ้ท้องทุกคนนี่นา เธอเลยไม่จำเป็นต้องทำท่าทำทางอะไรแบบนั้นด้วย

เขาฟังแล้วไม่ตอบว่ากระไร เดินเข้าห้องน้ำไป เธอสำรวจห้องนอนของเขาอีกครั้ง ห้องนอนของอิฐเป็นโทนสีน้ำตาล เธอรู้สึกว่ามันอบอุ่นเข้ากับนิสัยของอิฐ เขาเป็นผู้ชายที่แลดูอบอุ่น ใจดี พูดน้อยไม่ปากร้ายเหมือนพี่ชายของเธอ แต่สีที่เขาเลือกใช้ในห้องนอน ก็ไม่ได้เข้มขรึมเหมือนผู้ชายหลายคน