5

Chapter 5

“อื้อ...” เธอครางเสียงสะท้านเมื่อเต้าสวยถูกดูดดึงจากปากร้อน ๆ เธอลืมตาตื่นอย่างตกใจ อิฐกำลังก้มศีรษะลงดูดดุนปทุมถันของเธออยู่

“พี่อิฐอย่าค่ะ” แสงสว่างที่เล็ดลอดเข้ามาในห้องผ่านม่านหน้าต่างทำให้เธอรับรู้ว่าตอนนี้เช้าแล้ว

เธอเปลือยเปล่าได้อย่างไรกันนะ โดนลอกคราบไปตอนไหนไม่เห็นรู้สึกตัวเลย

“พี่อิฐ อ่า...” เขาก้มลงไปสัมผัสกับหน้าท้องแบนราบของเธอ แพรว¬พรรณร้องครางด้วยความสยิว ท้องไส้ของเธอปั่นป่วนไปหมด ยิ่งตอนที่เขาขยับปากลงไปดูดปอยไหมที่ปกคลุมเนินสาวของเธอ นั่นยิ่งทำให้เธอต้องบิดกายเร่า ๆ ด้วยความเสียวซ่าน

“พี่อิฐ แพรว...” เธอดันศีรษะของเขาออกห่าง แต่มันแทบไม่ขยับไม่รู้เป็นเพราะเธอไม่มีแรง หรือเป็นเพราะอะไรกันแน่ แต่ยามนี้ลิ้นของเขากำลังสอดแทรกเข้าไปในกลีบกายสาว ลามเลียจนเปียกชุ่มร้อนผ่าว ใจหนึ่งอยากจะยอม แต่อีกใจเธอยังไม่พร้อมให้เขารู้ความจริง

“พี่อิฐคะ แพรวยังไม่พร้อม” เธอพลิกร่างนอนตะแคงกอดตัวเองเอาไว้ อิฐชะงัก เขาผ่อนลมหายใจออกมาอย่างรุนแรงเพื่อหักห้ามใจ

“ไม่พร้อมก็ไม่บังคับ” เสียงของเขาแหบพร่าขาดเป็นห้วง ยามนอนตะแคงข้างซ้อนทางด้านหลังของเธอ มือหนาของเขาเลื่อนมาเคล้นคลึงปทุมถันสีสวย เขาสะกิดยอดถันจนแข็งเป็นไต เธอครางแผ่ว ๆ ยามเขาปลุกเร้าอารมณ์

เขาหอมแก้มเธอแรง ๆ กอดเธอเอาไว้หลวม ๆ ก่อนจะผละออกห่าง เหมือนตัดใจ ยามนี้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่กล้ามองสบตาเสียด้วยซ้ำ

“พี่ออกไปทำงานแล้วนะครับ” เขาบอกเธออีก

“ค่ะ” เธอนอนตัวแข็ง แต่ปากก็ขานรับเขาออกไป

“ง่วงก็นอนต่อนะ พี่ไม่กวนแล้ว” เขากระซิบบอกเธออีก แพรว¬พรรณนอนนิ่งหลับตาลง ไม่กล้าพูดอะไร เธอรู้สึกปวดท้องจี๊ด ๆ รับรู้ได้ถึงความผิดปกติของร่างกาย เธอกำลังจะมีวันนั้นของเดือน

ซวยแล้ว! แพรว¬พรรณเอ๊ย!

หญิงสาวดีดตัวขึ้นจากที่นอนในทันทีเมื่อสามีออกไปจากห้องนอนเรียบร้อยแล้ว และก็เป็นจริง เธอมีประจำเดือน ที่เลวร้ายไปกว่านั้น มันเปื้อนติดที่นอน

แพรว¬พรรณหน้าซีดหวนนึกถึงก่อนหน้านี้ นี่ถ้าอิฐกำลังเลีย เอ๊ย!ไม่อยากจะคิด ถ้าเขาทำออรัลเซ็กซ์ให้เธออยู่แล้วเลือดติดปากไปจะทำอย่างไร

บ้าเอ๊ย! การโกหกมันทำให้ทุกข์ทรมานเช่นนี้นี่เอง อึดอัดแทบอกแตกตาย

คราวนี้จะทำยังไงดี เธอไม่มีผ้าอนามัย และถ้าให้ใครออกไปซื้อให้ ความต้องแตกแน่ ๆ เลย

“จะทำยังไงดีนะ” เธอลุกจากเตียงเดินวนเวียนไปมาพลางขบคิด มองผ้าปูที่นอนสลับกับมองเรียวขาของตัวเองที่เลือดเปรอะ

“เอาวิธีนี้ก็ได้” แพรว¬พรรณเข้าไปอาบน้ำจนสะอาด แล้วใช้ผ้าผืนเล็ก ๆ เป็นผ้าขนหนูสอดเข้าไปในกางเกงใน และสวมมันเหมือนเป็นผ้าอนามัย ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาทำอะไรทุเรศทุรังแบบนี้เลย

“ผ้าอนามัยรุ่นใหม่ มีเฉพาะแพรว¬พรรณเท่านั้นที่ผลิต” เธอพูดกับตัวเองก่อนจะหัวเราะฝืด ๆ หญิงสาวจัดการดึงผ้าปูที่นอนออกมาใส่ตะกร้าผ้า กลับมาจากข้างนอก ค่อยจัดการนำไปซัก

ที่บ้านของอิฐมีคนรับใช้และคนขับรถที่คอยให้บริการไม่ขาด เธอบอกคนขับรถว่าจะออกไปซื้อของในเมือง นายปลั่งก็จัดการนำรถออกไปส่งเมียของเจ้านายในทันที

เธอเข้าเมืองไปก็เจอกับนุชา สีหน้าของอีกฝ่ายแตกตื่นนั่นทำให้เธอต้องปรี่เข้าไปหา

“นุชามีอะไรจ๊ะ”

“ไม่มีอะไรค่ะพี่แพรว” คนตอบผ่อนลมหายใจออกจากปาก มองใบหน้าของคนถามนิ่งคล้ายชั่งใจว่าจะบอกเล่าเรื่องราวที่ได้ประสบดีหรือไม่ดี

“เห็นทำท่าเหมือนหนีใครมา” นุชามองแพรว¬พรรณอย่างชั่งใจ ถ้าเป็นสมัยก่อนเธอคงอยากเล่าให้คนตรงหน้าฟัง เพราะคนตรงหน้าคือเพื่อนสนิทของพี่สาวคนเดียว แต่ยามนี้เธอไม่กล้าปริปากเล่าเรื่องวิวัฒน์ให้ฟัง

พอหมอนั่นไม่ได้พี่สาวของเธอก็มาก่อกวนเธอ ไม่ได้พี่เอาน้องก็ได้วะ เข้าทำนองนั้นเลยล่ะ

เธอพยายามหลบเลี่ยงเขาก็ตามตื๊อไม่เลิก จริง ๆ ไม่ได้มีท่าทีคุกคามแบบนักเลง แต่มีท่าทีน่ากลัวกว่านั้นคือส่งของฝากมาให้เธอแทบจะทุก¬วัน เธอออกมาข้างนอกก็เจอเขาบ่อย ๆ ขนาดต้องหนีไปเที่ยวตามแผนการของคุณย่า ก็ยังไปเจอเขา ตอนแรกก็คิดว่าบังเอิญ แต่ตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว มันหวาดกลัวไปหมด ยามเจอผู้ชายคนนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะตามเธอไปถึงไหน

“เปล่าหรอกค่ะ พี่แพรวมาซื้อของเหรอคะ”

“จ้ะ พี่มาซื้อของ” แพรว¬พรรณตอบ เธอเองก็รีบเหมือนกัน เลยต้องขอตัวไม่ได้อยู่คุยกับน้องสาวของอดีตเพื่อนรักอย่างนิตยาอีก

นุชาหันซ้ายแลขวา ไม่เห็นวิวัฒน์อีกก็รีบเดินจากมา

“อุ๊ย!” เธออุทานเมื่อชนเข้ากับร่างสูงของใครคนหนึ่งเข้า

“เป็นยังไงบ้างครับ” รณกรณ์นั่นเอง เขารีบประคองเธอเอาไว้ นุชาผ่อนลมหายใจออกมาแรง ๆ สีหน้าแตกตื่นของเธอหายไป ตอนแรกคิดว่าเป็นวิวัฒน์เสียอีก เธอจำได้ว่าหมอนั่นเมามายตอนพี่สาวเธอแต่งงาน ไปร่ำร้องให้พี่สาวเลิกกับพฤทธิ์แล้วมาแต่งงานด้วย สภาพดูไม่จืดเลยจริง ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อเลี้ยงมาซื้อของเหรอคะ” เธอทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม จำได้ว่าเจอรณกรณ์ตอนงานเลี้ยงในไร่ คุณย่านิยมชมชอบเขานัก แต่ไม่ได้มีท่าทีอยากได้มาเป็นลูกเขยเหมือนคนอื่น ๆ อาจเพราะเขาเป็นพ่อหม้ายลูกติด คุณย่าจึงไม่ได้คิดจะจับคู่ให้เธอกับเขา

“ท่าทีของคุณดูรีบร้อน มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พาลูกชายมาด้วยเหรอคะนี่ น่ารักจังเลย แก้มยุ้ยน่าหอมจริงเด็กน้อย ชื่ออะไรครับ” คนรักเด็กนั่งลงตรงหน้าของเด็กน้อย จับแก้มอย่างเอ็นดูขณะเอ่ยถามชื่อแซ่

“ชื่อเด็กชาย รณกฤต สุริยกานต์ครับ”

“ชื่อเพราะมากจ้ะ”

“เรียกน้องกฤตก็ได้ครับ พี่สาวเป็นแฟนของคุณพ่อเหรอครับ” แทนที่จะโกรธ นุชากลับหัวเราะร่วนในความน่ารักของเด็กน้อย แก่แดดจริงนะ เธอแอบคิดในใจ

“ไม่ใช่ครับน้องกฤต พูดแบบนั้นพี่เขาเสียหายนะครับ” รณกรณ์หน้าแดงเล็กน้อยที่ลูกชายพูดเช่นนั้น นุชาอมยิ้ม แหม... พ่อหนูน้อยเรียกเสียเธอต้องเผลอยิ้ม เรียกพี่ให้หนึ่งล้าน เรียกป้าเหลือสองสลึง

เธอคิดในใจขำ ๆ จากที่หวาดกลัววิวัฒน์มาเจอกับรณกฤตเข้าก็ถึงกับเบิกบานหัวใจไปในทันที

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ลูกชายของผมเสียมารยาท”

“ไม่หรอกค่ะ เด็กก็พูดไปตามประสาเด็ก แต่สงสัยพ่อเลี้ยงจะมีแฟนเยอะนะคะนี่”

“ไม่มีหรอกครับ ผมยังโสด” เขาเอามือลูบท้ายทอยไปมา ตั้งแต่ภรรยาเสียชีวิตเขาก็ไม่เคยอยากแต่งงานใหม่อีกเลยถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้รักลูกชายของเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจจริง และบัดนี้เขาเองก็ยังหาผู้หญิงแบบนั้นไม่เจอ มีแต่ผู้หญิงเข้าหาต้องการเขามากมาย แต่กลับไม่ต้องการลูก รณกฤตคือแก้วตาดวงใจ เขาคงทิ้งลูกไปมีผู้หญิงคนใหม่โดยไม่สนใจไม่ได้ ผู้หญิงมีมากมาย แต่ลูกของเขามีแค่คนเดียว อีกทั้งเขาไม่อยากให้มีปัญหาระหว่างแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง จึงยังไม่เคยมีใครเป็นตัวเป็นตน

“จะเชื่อนะคะ”

“เชื่อเถอะครับ” เขาพูดและยิ้มละไม แอบมองเสี้ยวหน้าสวยของอีกฝ่ายขณะที่หยอกล้อกับลูกชายตัวน้อย ปกติรณกฤตจะไม่ชอบผู้หญิงที่รู้จักกับเขาเกือบทุกคน ยกเว้นที่เป็นเพื่อน ๆ กันไม่มีอะไรลึกซึ้ง แต่กับนุชาเขานึกแปลกใจไม่น้อย ทั้งสองดูถูกชะตากันนัก

สำหรับรณกรณ์แล้วนุชาเป็นผู้หญิงสวย แต่ไม่ได้สวยหวานจับจิตจับใจเหมือนนิตยาผู้เป็นพี่สาว แต่สวยเป็นธรรมชาติและดูสดใสเข้มแข็งมีชีวิตชีวา มองแล้วสบายตา ในขณะที่นิตยามีแววตาเศร้า ๆ