ตอนที่ 1 ราฟาเอล บารานอฟ (2)

“ป้านุ่มขา”

“คุณหนูของป้านุ่มกลับมาบ้านเราแล้ว ไม่เจอกันมานานมาก ป้าคิดถึงมากเลยรู้ไหมคะ ดูสิเนี่ยโตเป็นสาวสวยเต็มตัวแล้ว ตัวจริงสวยกว่าในรูปที่นายโรมกับนายแบรทเอาให้ป้าดูอีก” มืออวบคว้ามือคู่เล็กขึ้นมาแนบแก้มอย่างเอ็นดู

“ปากหวานตลอดเลยค่ะป้านุ่ม สงสัยต้องให้พี่ราล์ฟตบรางวัลชุดใหญ่ให้ซะแล้ว สำหรับคนสวยประจำบ้าน” ร่างบางโผเข้ากอดร่างท้วมของผู้สูงวัย ซบใบหน้าลงที่ไหล่อวบอย่างออดอ้อน โดยมีสายตาของราฟาเอลคอยจับจ้องอย่างไม่วางตา

“ปากหวานไม่เท่าคุณหนูหรอกค่ะ” ป้านุ่มประคองแก้มนุ่มอย่างเอื้อเอ็นดู

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านอีกครั้งนะคะคนดีของป้า” รอยยิ้มประดับบนใบหน้าที่มีริ้วรอยตามกาลเวลา

“ค่ะ คราวนี้จะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนเลย ถ้าป้านุ่มมีอะไรให้ช่วยบอกเลยนะคะ แพรวทำได้ทุกอย่าง ไม่ได้โม้นะคะ ค่าแรงขอแค่ของอร่อยๆ ฝีมือป้านุ่มรับรองได้อย่างสั่ง” คนขยันเอ่ยประจบคนแก่ ทำเอาราฟาเอลต้องอมยิ้มให้กับความช่างพูดของนอกสาวนอกไส้คนนี้

“ช่างพูดเสียจริงแม่คุณ ขึ้นไปพักได้แล้วค่ะเดินทางมาตั้งไกล ตื่นมาจะได้สดชื่น และทานของอร่อยๆ ฝีมือป้า” ป้านุ่มลูบแก้มใสของคุณหนูขวัญใจคนทั้งบ้าน โดยเฉพาะร่างสูงของเจ้านายรูปหล่อที่ยืนคุมอยู่ทางด้านหลัง

“สัญญาแล้วนะคะ พี่ราล์ฟเป็นพยานให้แพรวแล้วนะ ถ้าลงมาทานมื้อเย็นแล้วไม่ได้กินแพรวจะงอนป้านุ่มจริงๆ ด้วย” เสียงใสเจื้อยแจ้ว ก่อนจะดึงแขนพี่ชายมาคล้องไว้เหมือนเดิม

“ค่ะ ป้าจะทำให้สุดฝีมือของป้าเลย รับรองว่าวันนี้คุณหนูเจริญอาหารแน่ๆ”

“ไปพักผ่อนได้แล้วเราน่ะ ไม่เหนื่อยหรือไง” ราฟาเอลดันหลังบางให้เดินขึ้นบันได

ป้านุ่มยืนมองเจ้านายทั้งสองคนที่เดินคุยกันขึ้นไป ด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินแยกออกไปบ้าง

แพรวพิชชาเปิดประตูห้องนอนเข้ามา ก็ต้องตาโตอย่างชอบใจ เมื่อในห้องถูกตกแต่งใหม่ทั้งหมด ในโทนฟ้าขาวอย่างที่เธอชอบ ร่างเล็กเดินสำรวจไปทั่วห้องอย่างตื่นเต้น ดวงตาสุกใสเปล่งประกาย ข้าวของเครื่องใช้ถูกเปลี่ยนใหม่ยกห้อง ยังไม่นับเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ที่จัดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย พร้อมใช้งานได้ทันทีหากจะหยิบชิ้นไหนมาใช้งาน

ราฟาเอลกอดอกหยุดยืนอยู่ตรงมุมห้อง จ้องมองน้องน้อยในวันวานที่ตอนนี้เติบโตเป็นสาวเต็มตัวอย่างรักใคร่ แพรวพิชชาเข้ามาเติมเต็มชีวิตที่อ้างว้างของเขาให้มีชีวิตชีวา โลกหม่นๆ ก็กลับกลายเป็นสดใสขึ้นทันตา เพียงเพราะรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะที่มักจะทำให้เขามีความสุขเสมอ

“พี่ราล์ฟ พี่ราล์ฟคะ พี่ราล์ฟขา ทำไมยืนนิ่งเป็นหุ่นแบบนี้คะเนี่ย” แพรวพิชชาโบกมือตรงหน้าเหม่อๆ ของพี่ชายอยู่สองสามครั้งราฟาเอลถึงได้รู้สึกตัว

“มีอะไรจ๊ะคนสวย เรียกพี่เสียงดังเชียว” ราฟาเอลมองใบหน้าสวยที่แทบจะชิดติดกับหน้าตัวเอง

“ก็พี่ราล์ฟยืนเหม่อ แพรวเรียกตั้งนานแน่ะ บอกได้ไหมคะว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่คะ” แพรวพิชชาเอียงคอมองอย่างสังเกตสังกาอาการของพี่ชาย

“พี่แค่คิดเรื่องงานน่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก เลิกสงสัยได้แล้ว ว่าแต่ชอบห้องใหม่ไหมครับ พี่ให้ช่างมาทำก่อนน้องแพรวจะกลับได้สักประมาณเดือนหนึ่ง เพิ่งจะตกแต่งเสร็จเมื่อไม่กี่วันนี้เอง” ราฟาเอลบอกปัดสาวน้อย พลางขยับหน้าออกห่าง และเดินเลี่ยงไปนั่งบนเตียงนุ่มแทน

แพรวพิชชาพยักหน้ายิ้มรับ “ชอบมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่เตรียมห้องใหม่ให้แพรวสวยขนาดนี้ พี่ราล์ฟน่ารักกับแพรวตลอดเลย รู้ใจแทบทุกเรื่อง”แพรวพิชชาเดินมานั่งข้างๆ ร่างสูง โอบเอวสอบ พิงหน้าไว้ที่ไหล่หนาอย่างขอบคุณ ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจสักนิดที่แสดงออกแบบนี้กับราฟาเอล ถึงแม้จะไม่ใช่พี่น้องทางสายเลือดกันจริงๆ แต่เธอก็เคารพรักพี่ชายคนนี้ราวกับคลานตามกันออกมาจริงๆ

“สำหรับน้องแพรวไม่ว่าอะไรพี่ก็ทำให้ได้ แค่เอ่ยปากออกมา” ราฟาเอลกดริมฝีปากลงบนผมนุ่ม กอดกระชับไหล่บางเอาไว้หลวมๆ

“พี่ว่าพี่ออกไปก่อนดีกว่า น้องแพรวจะได้นอนพัก ขืนอยู่ด้วยกันไม่เป็นอันพักผ่อนกันพอดี”

“ไม่เอา บอกแล้วไงคะว่ามีเรื่องมาเล่าให้ฟังเยอะ พี่ราล์ฟอยู่ฟังก่อนสิ แพรวยังไม่ง่วงสักหน่อย” ร่างบางล้มตัวลงนอน พร้อมกับดึงแขนแกร่งให้ล้มตัวลงนอนตาม

“ทำไมชอบบังคับพี่นักนะ” ราฟาเอลพูดเบาๆ นัยน์ตาฉายชัดไปด้วยความสุข ลองถ้าเป็นคนอื่นทำกับเขาอย่างนี้สิ ไม่ตายดีแน่ แต่คนข้างๆ คือข้อยกเว้นทั้งหมดของสิ่งที่เขาไม่ชอบ

“แพรวนี่นะบังคับ คนที่ชอบบังคับนั่นคือพี่ราล์ฟต่างหาก แถมยังเป็นจอมบงการอีกด้วยรู้ตัวไหมคะ” แพรวพิชชาพลิกตัวนอนคว่ำหน้า เอาคางเกยไว้บนอกล่ำๆ ของราฟาเอล

“เขาเรียกว่าหวังดีต่างหาก” ราฟาเอลแก้คำ ตั้งแต่คนตัวเล็กกลับมาเขายังไม่ได้หยุดพูดเลย ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนพูดมากขนาดนี้ ยกเว้นเสียแต่คนข้างกายนี่แหละที่ชอบชวนคุยนั่นคุยนี่ และเขาก็ชอบที่จะโต้ตอบด้วย ไม่ว่าจะถามอะไรก็ตามเขาสามารถตอบได้ โดยที่ไม่ต้องคิดและหวงคำพูดเลยแม้แต่น้อย

“อื้อ ง่วงจังค่ะ ขอนอนก่อนนะคะ ไว้ตื่นมาแล้วค่อยเล่า เมื่อกี้ยังไม่ง่วงเลย แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว” คนที่บอกว่าตัวเองยังไม่ง่วงในคราแรก ตาเริ่มปรือปรอยลงเรื่อยๆ จนแทบจะปิด ปากเล็กๆ หาวแล้วหาวอีก อย่างคนง่วงนอนเต็มที่แล้ว

“ง่วงก็นอนดีๆ” ราฟาเอลจะจับร่างบางให้นอนที่หมอน แต่แขนเรียวที่กอดเอวเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ขาก็ยกขึ้นมาพาดกอดก่ายราวกับว่าเขาเป็นหมอนข้าง

“อือ ไม่เอาอยากนอนกอดพี่ราล์ฟเหมือนตอนเด็กๆ เราไม่ได้นอนกอดกันแบบนี้มานานแล้วนะคะ พี่ราล์ฟอย่าขัดใจแพรวนะคะ” เสียงอู้อี้ดังอยู่กับอก ราฟาเอลไม่รู้จะทำยังไงเลยต้องปล่อยให้นอนท่านั้น ครั้นจะบังคับก็ใช่ที่เพราะรู้ดีว่าแม่คนช่างอ้อนไม่มีทางยอมแน่ๆ

“ไม่ขัดก็ไม่ขัด งั้นก็นอนกอดตามสบายเลยเจ้าหญิงของพี่” มือใหญ่ลูบผมนุ่มเบาๆ เพื่อเป็นการขับกล่อม

“อย่าทิ้งแพรวไปนะ”

“ไม่มีวันทิ้ง” เสียงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าคนช่างพูดได้หลับลงไปแล้ว นัยน์ตาคมทอดมองใบหน้าอ่อนเยาว์อย่างอ่อนโยน มือหนาเกลี่ยข้างแก้มนิ่ม ปัดปอยผมที่ระใบหน้าออกอย่างเบามือ ค่อยๆ ก้มหน้าลงไปประทับจูบลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลา กดแช่ริมฝีปากเอาไว้เนิ่นนานก่อนจะตัดสินใจผละออกมานอนมองใบหน้าพริ้มเพราที่นอนหลับอย่างมีความสุข รอยยิ้มน้อยๆ ประดับบนใบหน้าที่คอยแต่จะดุดันเมื่อยามอยู่ต่อหน้าคนอื่น ราฟาเอลนอนมองคนที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยหัวใจที่แช่มชื่น ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นและเดินออกจากห้องนอนของคนตัวเล็กไปเงียบๆ