2

Chapter 2

พาปลอบประโลมเด็กสาวกอดรัดแนบอกด้วยความรักความห่วงใย

“ป้าขา... คุณพ่อไม่รักบัวแล้ว คุณพ่อมีภรรยาใหม่ คุณพ่อทรยศต่อความรักของคุณแม่” พลอยชมพูพร่ำบอกทั้งน้ำตา

“ไม่ใช่นะคะคุณบัว คุณพ่ออยากหาคนมาดูแลคุณบัวต่างหากล่ะคะ”

พาปลอบประโลม ลูบศีรษะเล็กนั้นเบาๆ เด็กสาวสะอื้นฮักๆ กับอกของนางเหมือนหาที่พักพิง

“ป้าพาก็เข้าข้างเค้าเหรอคะ ไม่มีใครรักบัวแล้ว”

พลอยชมพูผละออกจากอ้อมอกของแม่บ้านด้วยความน้อยใจ ผลักไสด้วยความไม่ชอบใจในคำพูดนั้นเลยสักนิด

“ไม่จริงนะคะ ป้ารักคุณบัวเสมอ ยิ่งนายหัว รักคุณบัวมากที่สุดเลยค่ะ”

“ไม่จริงค่ะ ถ้ารักบัวจริง ทำไมถึงมีแต่ป้าที่ออกมาดูหนู คุณพ่อไปไหนคะป้า”

เด็กสาวสูดลมหายใจแรงๆ เข้าปอดก่อนพูดต่อด้วยเสียงสะอื้นไม่คลาย

“พ่อคงหลงเมียใหม่ ตอนนี้คงกำลังพาไปที่ห้อง พาไปนอนห้องที่คุณแม่เคยนอน บัวเกลียดคุณพ่อที่สุด ฮือๆๆ บัวจะไม่ให้ใครไปนอนห้องคุณแม่ คอยดู” เด็กสาวพูดอย่างหมายมาด

“โธ่... คุณบัว”

พาไม่รู้จะทำยังไงดี ตอนนี้ถ้าพูดอะไรไป คงไม่ดีแน่นอน นางจึงเลือกเงียบไว้ก่อน หากจะชื่นชมพรพิมลตอนนี้ดูจะไปเร็วไปเช่นกัน ถึงแม้จะเห็นสายตาอ่อนโยน แต่กาลเวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์คนให้เห็นเป็นที่ประจักษ์ว่าเป็นคนเช่นไรกันแน่...

“คุณบัวขา อย่าทำแบบนี้ค่ะคุณบัว อย่าค่ะ ว้าย!!! คุณบัว”

สายรีบห้ามปรามพลอยชมพูเมื่อหญิงสาวเข้ามาในห้องของผู้เป็นบิดา แล้วทำลายข้าวของพรพิมลจนหมด สายที่กำลังจัดข้าวของอยู่ร้องห้ามเสียงหลง

ส่วนทรงศักดิ์นั้นพาพรพิมลและหัสดินออกไปแนะนำให้คนงานได้รู้จักบางส่วน แบบไม่เป็นทางการมากนัก คิดว่าตอนจัดงานเลี้ยงต้อนรับค่อยแนะนำกันอีกที

“พี่สายหลีกไป บัวจะโยนของพวกนี้ออกไปให้หมด กล้าดียังไงมาใช้ห้องของแม่บัว”

พลอยชมพูโยนเสื้อผ้าข้าวของของพรพิมลออกมาหน้าห้อง สายผวารีบไปรับเกือบไม่ทัน

“คุณบัวขาใจเย็นๆ อย่าทำแบบนี้นะคะ คนดีของสาย”

สายรีบห้ามปากคอสั่น ด้วยความเป็นห่วงพลอยชมพู ถ้า ทรงศักดิ์รู้เข้าต้องเป็นเรื่องแน่ๆ

“พี่สาย หลีกไป ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าบัวไม่เตือน”

พลอยชมพูทำเสียงขัดใจ ข่มขู่อีกฝ่ายอย่างเอาแต่ใจ

“โธ่... คุณบัวขา อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ เดี๋ยวนายหัวจะเล่นงานพี่สายเอา แล้วคุณบัวจะโดนดุด้วยนะคะ” สายขอร้องเสียงระรัว

“คุณพ่อไม่กล้าหรอก บัวอยู่ทั้งคน พี่สายหลีกไป บอกให้หลีกไปยังไงเล่า”

พลอยชมพูเอากระเป๋าเดินทางโยนตามออกมา สายผวาร้องเสียงหลง จนเสียงดังเอะอะโวยวาย

“ตายแล้วคุณบัว ทำอะไรคะนี่ อย่าค่ะ โอ๊ย! คุณบัวขา ถ้านายหัวกลับมาเป็นเรื่องแน่” พาที่วิ่งขึ้นมาดูเหตุการณ์ร้องด้วยความตกใจ

“ป้ามาก็ดีแล้ว มาช่วยรื้อของแม่นั่นออกไปหน่อย คิดจะจับคุณพ่อ มาแต่ตัว จะมาเป็นปลิงดูดเลือด แถมพาลูกติดมาด้วย บัวไม่ยอมให้ใครมาแทนคุณแม่เด็ดขาด”

พลอยชมพูเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง เด็กสาวกวาดข้าวของที่อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งของพรพิมลตกลงพื้นระเนระนาดกระจัดกระจาย เกลื่อนไปทั่วบริเวณ

“คุณบัว อย่าค่ะ ป้าขอร้องเถอะ ยังไงคุณพรก็เป็นภรรยาของนายหัว คุณบัวต้องให้เกียรติเธอในฐานะแม่นะคะ ถ้านายหัวรู้ว่าคุณบัวมาอาละวาดทำลายข้าวของแบบนี้จะต้องโดนทำโทษแน่ๆ เลยค่ะ”

คำพูดของแม่บ้านวัยกลางคนทำให้พลอยชมพูดวงตาวาวโรจน์

“แม่เหรอคะป้า ได้เลย บัวจะให้... แต่ไม่ใช่ความเคารพ ให้ความรังเกียจต่างหากเล่า”

พลอยชมพูเอาเสื้อผ้าอีกส่วนที่ค้างอยู่ในตู้มาถือไว้ แล้วเดินไปหน้าประตูโยนออกไปอีกครั้ง แต่เธอต้องอ้าปากค้างเพราะเสื้อผ้าพวกนั้นถูกโยนใส่หน้าบิดา

เด็กสาวหน้าซีดเพียงนิดก่อนจะเชิดขึ้นมองมารดาเลี้ยงด้วยดวงตาแข็งกร้าว

พรพิมลต้องหลบตาหันไปมองหัสดินที่อยู่ด้านหลังรู้สึกไม่สบายใจนัก

“ลูกทำอะไร รู้ตัวไหม”

ทรงศักดิ์โกรธจนตัวสั่น ตะคอกเสียงดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ทุกคนสะดุ้งตกใจ รวมถึงพลอยชมพู เด็กสาวเม้มปากแน่นมองสบตากับบิดาไม่ยอมหลบ

“คุณพ่อนั่นแหละทำอะไร รู้ตัวไหม คุณพ่อให้ผู้หญิงคนนี้มาแทนคุณแม่ คุณพ่อไม่รักคุณแม่แล้ว ไม่รักบัวแล้ว ใช่ไหมคะ ตอบบัวมา ตอบมาสิ” พลอยชมพูพูดด้วยน้ำเสียงสะท้อนใจ

พรพิมลอยากเข้าไปกอดเด็กสาวนัก แต่ก็ไม่กล้า นางไม่อยากให้ลูกเลี้ยงคิดแบบนั้นสักนิด เพราะเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ได้ต้องการอะไรแม้แต่น้อย แค่อยากตอบแทนบุญคุณของทรงศักดิ์ที่ช่วยเหลือนางกับลูกเอาไว้ต่างหาก

“บัว พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า พ่อคิดว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วเสียอีก”

ทรงศักดิ์สะกดกลั้นอารมณ์เต็มที่ น้ำเสียงเคร่งเครียดติดจะห่วงใยอยู่ไม่น้อย

ทุกคนสัมผัสความรักที่เขามีต่อบุตรสาวของนายหัวหนุ่มใหญ่นั้นได้ดี จะมีแค่เพียงพลอยชมพูที่ไม่รับรู้อันใด เอาแต่โวยวายท่าเดียว

“คุณพ่อเข้าใจไปคนเดียวสิคะ บัวไม่เห็นจะเข้าใจว่าคุณพ่อจะหลงอะไรผู้หญิงคนนี้นักหนา บัวเกลียด เกลียดผู้หญิงทุกคน ผู้หญิงพวกนี้จะมาเกาะคุณพ่อ ลองคุณพ่อไม่ได้ร่ำรวยแบบนี้สิ จะมีผู้หญิงหน้าไหนมารัก ถ้าไม่ใช่เพราะมีเงินให้ปลิงพวกนี้มาดูดได้ ทำไมคุณพ่อไม่นึกถึงคุณแม่บ้าง คุณแม่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับคุณพ่อ สร้างฐานะกันมาตั้งแต่คุณพ่อไม่มีอะไร แต่ผู้หญิงพวกนี้หวังสบายรวยทางลัด เหมือนปลิงดูดเลือดที่น่ารังเกียจ” พลอยชมพูตะโกนใส่หน้าบิดา

“บัว! หยุดเดี๋ยวนี้นะ จะก้าวร้าวมากไปแล้ว ใครสั่งใครสอนให้เป็นคนแบบนี้”

ทรงศักดิ์กัดกรามจนเป็นสันนูน เขาไม่ชอบให้บุตรสาวมาตะโกนใส่หน้าแบบนี้ ความโมโหมีมากขึ้นจนใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำด้วยความโกรธจัด

“ไม่หยุด ทำไมคะ รับไม่ได้หรือไง บัวจะพูด ผู้หญิงคนนี้จะจับคุณพ่อ ไม่รักคุณพ่อจริง เห็นคุณพ่อรวยก็คิดจะ... เผียะ!”

เสียงตบหน้าบุตรสาวดังสนั่น ทุกคนอ้าปากค้าง

พลอยชมพูกุมแก้มตัวเองเอาไว้ด้วยความเจ็บแปลบ ปากสั่นระริกด้วยความเสียใจสุดขีด เจ็บกายไม่เท่าเจ็บใจ

บิดาไม่เคยทำรุนแรงกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้แต่จะตีสักนิดก็ไม่เคย ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม รักและตามใจเธอมาตลอด นี่มันอะไรกัน เพียงแค่มีภรรยาใหม่ท่านก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“คุณ!”

พรพิมลตกตะลึงรีบปรามเสียงสั่น พาและสายยกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ ไม่เคยมีสักครั้งที่ทรงศักดิ์จะทำรุนแรงกับพลอยชมพู แม้แต่ตียังไม่เคย เพราะทั้งสองเลี้ยงเด็กสาวมาตั้งแต่ยังแบเบาะ

“ฮือๆๆ ฮึกๆๆๆ นี่ไงคะ พอผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่แค่ไม่ถึงชั่วโมง คุณพ่อก็รักเธอมากกว่า บัวเกลียดคุณพ่อ เกลียดคุณพ่อที่สุด”

พลอยชมพูชนร่างบิดาวิ่งหนีเข้าห้องไปด้วยความเสียใจ

“บัว... บัวกลับมานี่”

ทรงศักดิ์ยกมือที่สั่นระริกของตัวเองขึ้นมองด้วยความเสียใจ ก่อนลูบหน้าตัวเองแรงๆ ขับไล่อารมณ์ร้อนรุ่มในอกและความรู้สึกผิดออกไป แต่มันกลับทบทวีขึ้นอีกเท่าตัว

“พา... เก็บข้าวของพวกนี้ให้เรียบร้อยด้วย”

นายหัววัยสี่สิบหันไปพูดกับแม่บ้านทั้งสองเสียงเครียดและอ่อนแรงอย่างน่าใจหาย

“เอ่อ นายหัวจะไม่ไปดูคุณบัวหน่อยเหรอคะ”

พาเป็นห่วงคุณหนูของนางสุดหัวใจ

“จริงด้วยค่ะ คุณไปดูหนูบัวหน่อยสิคะ เป็นเพราะพรกับลูก ทำให้ครอบครัวคุณวุ่นวายแบบนี้”

พรพิมลพูดเสียงเศร้า มองตามร่างของลูกเลี้ยงไปจนสุดตา