ตอนที่ 4 ประชดชีวิต

"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะคุณพ่อ มันคนละอย่างกันนะคะ คุณพ่อกำลังหลงประเด็น คุณพ่อกำลังทำให้พิมพ์จนมุม" พิมพิกาเสียใจ ทุกอย่างที่เคยกล้ำกลืนซ่อนไว้ตีขึ้นจุกอกอีกหน เธอตั้งใจจะจัดการปัญหาคาราคาซังให้จบสิ้นทีเดียว

"ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นพ่อ ไม่อยากเห็นฉันตรอมใจตายเพราะความตาต่ำของแก ก็กลับขึ้นห้องไป อย่าพูดถึงไอ้ติให้ฉันได้ยินอีก ห้ามออกไปเจอมันเด็ดขาด เลิกกับมันได้ยิ่งดี!"

"คุณพ่อห้ามพิมพ์ได้แค่ตัวเท่านั้นแหละค่ะ ใจของพิมพ์อยู่ที่พี่ติ ต่อไปนี้พิมพ์จะไม่ยอมอีกแล้ว พิมพ์เคารพนับถือคุณพ่อมากนะคะ แต่พิมพ์อยากตัดสินใจอะไรเองบ้าง..."

"นางลูกไม่รักดี ห้ามไปไหนทั้งนั้น แกกลับมาเดี๋ยวนี้! พิมพิกา!"

คำด่าทอสาดส่งดังตามหลังมาติด ๆ เมื่อพิมพิกาก้าวขาออกจากบ้าน โชคร้ายที่คืนนี้ฝนตกหนักเพราะเป็นหน้าฝน แต่เธอเลือกแล้วหากยอมหงออยู่ใต้อาณัติบิดา ชีวิตเธอก็จะวนลูปแบบเดิม

พอตัดสินใจมาอย่างแน่วแน่หญิงสาวไม่หันหลังกลับไปมองบ้านที่วิ่งจากออกมา ชุดนอนสายเดี่ยวแบบกระโปรงที่ตัดเย็บด้วยผ้าซาตินบาง ๆ เปียกฝนจนแนบติดไปกับลำตัว เธอไม่ได้พกร่มหรือเสื้อกันฝนติดมือมาด้วย

สภาพเปียกปอนเหมือนลูกหมาตกน้ำก็ไม่ปาน ไม่ใช่ว่าเธอไม่เสียใจ และไม่อยากกลายเป็นลูกที่เนรคุณผู้ให้กำเนิด เพียงแต่แบกรับความเผด็จการของบิดาไม่ไหวอีกแล้ว

พิมพิกาเดินเลียบเคียงไปตามฟุตบาทโดยไม่รู้ว่าหลังทะเลาะกับบิดาอย่างหนักแล้วจะไปที่ไหนต่อ โทรศัพท์ก็ลืมเอามาด้วยเลยหาทางไปบ้านกีรติไม่ถูก แถมเงินติดตัวสักบาทก็ไม่มี รถประจำทางทุกคันก็บางตาน้อยลง และไม่ยอมจอดรับเธอสักคัน

หญิงสาวร้องไห้แข่งกับฝนที่พร่ำตกหนัก หยาดน้ำตาที่อาบเปื้อนใบหน้ามนผสมปนเปไปกับสายฝน น่าเวทนานัก เธอไปต่อไม่ถูก กลับบ้านตอนนี้ไม่ได้ด้วย

พิมพิกาทำตัวเกเร เพื่อหวังว่าบิดาจะใจอ่อน ยอมหลีกทางให้เธอได้คบหากับกีรติอย่างไร้ข้อจำกัด เมื่อเดินจนเมื่อยจึงเลือกนั่งริมข้างทาง ตากฝนประชดชีวิตอันบัดซบที่เกิดมาแล้วเลือกอะไรเองไม่ได้ สาวเจ้าหนาวจนปากสั่นฟันบดกระทบกัน สองแขนเรียวเล็กโอบกอดตัวเองคลายหนาว ก้มหน้าลงซบหัวเข่าอย่างจนมุม

กีรติช่วยแม่เก็บร้านจนขึ้นไปอาบน้ำเสร็จในเวลาสามทุ่มครึ่ง พอเดินลงบันไดจากชั้นสองมาชั้นล่างซึ่งถูกรีโนเวทเป็นร้านอาหารตามสั่งสำหรับให้ลูกค้านั่งทานที่นี่กลับพบ 'ทรงเดช' คนขับรถประจำบ้านหิรัญรัตน์กำลังนั่งคุยกับมารดา

ผู้ใหญ่ทั้งสองหันมองมาที่เขาเป็นตาเดียวกัน กีรติไหว้ทักทายทรงเดชในวินาทีต่อมาด้วยความสงสัย

"ลุงเดชมีอะไรหรือเปล่าครับถึงได้มาบ้านผมตอนดึกดื่นขนาดนี้"

ชายหนุ่มเริ่มสังหรณ์ใจ หากทรงเดชไม่มีธุระสำคัญจริงคงไม่บากหน้ามาหา และคงหนีไม่พ้นเรื่องของพิมพิกา กีรติเริ่มร้อนใจจ้องสีหน้าเป็นกังวลของลุงทรงเดชแล้วยิ่งลน

"ลุงคิดว่าคุณหนูหนีมาหาติที่นี่ซะอีก"

ทรงเดชออกตามหาพิมพิกาด้วยความเป็นห่วงหลังจากได้ยินคุณหนูทะเลาะกับท่านธำรงหนักกว่าทุกวันจนถึงขั้นหนีออกจากบ้านกลางดึกเพื่อประชดท่าน

ทรงเดชคิดว่าเธอคงมาซ่อนตัวที่บ้านของแฟนหนุ่มที่พึ่งพาเดียวในชีวิตเธอ แต่เมื่อมาแล้วไม่พบก็จนปัญญาตามหา ป่านนี้เธอจะตกระกำลำบากที่ไหน เป็นตายร้ายดีอย่างไร ไม่อาจมีใครล่วงรู้

"พิมพ์ทะเลาะกับคุณพ่อเหรอครับ"

กีรติไม่ต้องถามให้ยากว่าสองพ่อลูกมีปากเสียงกันด้วยเรื่องใด ต้นเหตุคงมาจากเขา

"ใช่ติ ตอนนี้หนีออกจากบ้านวิ่งตากฝนไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ลุงถึงออกตามหา"

กีรติได้ฟังแล้วใจหล่นวูบ ตอนกลางคืนมีแต่อันตราย แถมพิมพิกาเคยออกจากบ้านเพียงลำพังเสียที่ไหน ตั้งแต่เกิดมาเธอมีบริวารคอยช่วยเหลือตลอด ตอนนี้เผชิญหน้าต่อปัญหาคนเดียวคงลำบากแย่

"ติ หนูพิมพ์ติดต่อมาหาลูกบ้างไหม ลองโทร.ไปตามหน่อย" วิภามารดาของกีรติเอ็นดูพิมพิกาไม่น้อย คนรักของบุตรชายเคยแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนทุกครั้งเมื่อมีโอกาส นางจึงอดเป็นห่วงไม่ได้ และเป็นสาวเป็นนางหนีออกจากบ้านตอนกลางคืนไม่ใช่เรื่องที่ดี

"ครับแม่" ว่าแล้วกีรติรีบกลับขึ้นไปบนห้องเพื่อหยิบโทรศัพท์ติดต่อหาแฟนสาว แต่เมื่อโทร.ไปเท่าไรก็ไร้การตอบรับสายถูกตัดไปเสียดื้อ ๆ เขายิ่งใจร้อน

"ติดต่อไม่ได้เลยครับแม่ เดี๋ยวผมจะออกไปตามหาพิมพ์"

วิภาแทบหัวใจวายจะเป็นลมจนหยิบยาหอมในถุงเสื้อออกมาดมสูดลมเข้าปอดลึก ๆ เพราะเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อแม่ ต่อให้มีปากเสียงกันแค่ไหนการเลือกที่จะหนีออกจากบ้านประชดชีวิตย่อมไม่ควรทำ นางเพียงภาวนาขอให้พิมพิกาอย่าเป็นอะไรหรือเจอเรื่องไม่ดีระหว่างทางเลย

"หาน้องให้เจอนะลูก ระวังตัวด้วยนะ" นางฝากฝังบุตรชาย

"ครับแม่"

"เดี๋ยวลุงจะไปหาแถวมหา'ลัยของคุณหนู ติลองไปหาแถวป้ายรถเมล์ดูนะเผื่อคุณหนูจะไปที่นั่น" ทรงเดชจนหนปัญญาตามหาตัวคุณหนูแต่ไม่ยอมล้มเลิก คืนนี้ต้องตามตัวเธอให้พบจนได้

"ครับลุง ถ้าเจอแล้วผมจะโทร.บอก"