ตอนที่ 12 ปิดฉากรัก

นั่นเหรอคือสิ่งที่เธอขอเขาหลังจากย่ำยีหัวใจ

"พี่จะทำแบบนั้นได้ยังไง เราเป็นมากกว่าคนรู้จักซะอีก เธอเป็นเมียพี่แล้วนะพิมพ์"

"พี่ติ!"

"ไอ้ชาติชั่ว มึงอย่าอยู่เลย!" ธำรงอดทนใจเย็นจนเกินทน บัดนั้นฝ่าเท้าภายใต้รองเท้าหนังอย่างดีของท่านจึงยกขึ้นเหนือพื้น เหยียดไปด้านหน้าจนถีบเข้าหน้ากีรติอย่างจัง แรงปะทะที่รุนแรงทำให้ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัวล้มหงายหลังไม่เป็นท่า

"คุณพ่อคะพอเถอะค่ะ"

ธำรงเกือบเข้าไปทำร้ายกีรติอีกหลังความจริงปรากฏว่าบุตรสาวถูกมันย่ำยีไปถึงขั้นไหน ยังโชคดีที่พิมพิกายื้อตัวบิดาไว้ได้ทัน โดยลุงทรงเดชรีบช่วยห้ามปรามอีกแรงครั้นผู้คนรอบข้างเริ่มเกิดความตื่นตระหนกตกใจต่อเหตุการณ์ขณะนี้

กีรตินอนจุกจนตัวงอไปกับพื้นปูน ใบหน้าคร้ามคมเงยมองสองพ่อลูกด้วยแรงเคียดแค้น ที่ผ่านมาเขารักผิดคน เสียเวลามอบหัวใจให้ผู้หญิงที่ไม่เห็นค่าของมัน เธอไม่ต่างจากบิดานักหรอก

"มึงกล้าใช้สายตาแบบนี้มองกูงั้นเหรอ!"

ธำรงเหยียดปลายเท้าไปข้างหน้า ใช้ปลายรองเท้าหนังเหยียบหน้าอกกีรติ พลางตะบี้ตะบันจนเสื้อนักศึกษาแขนยาวสีขาวเปื้อนเป็นรอยด่างพร้อม ขยี้อีกหลายหนซ้ำเติมเขา

ชายหนุ่มแสดงสีหน้าเหยเก สภาพสะบักสะบอมไม่น้อย หากไม่มีใครเข้ามาช่วย แม้แต่พิมพิกายังมองเมิน เพิกเฉยต่อการกระทำของบิดา

อกหักเพราะเลิกกับแฟนสาวครั้งนี้สาหัสจนลืมไม่ลง จากความรัก ความหวังดีที่เคยมีต่อพิมพิกาก็หายลับ มีเพียงความขุ่นมัว และแรงอาฆาต

เขาเจ็บมากเพียงใดเธอก็ต้องเจ็บมากกว่านั้นหลายสิบเท่า!

ภาพสุดท้ายที่กีรติจำได้แม้นยำฝังหัว คือพิมพิกาเลือกเดินกลับไปขึ้นรถกับบิดาโดยไม่เหลียวหลังมองมาที่เขา ไร้ความห่วงใยแม้จะเห็นว่าเขามีอาการบาดเจ็บ ซ้ำร้ายยิ่งกว่านั้นเธอยินดีให้บิดาทำร้ายร่างกายเขา ใจดำนักทำร้ายจิตใจกันยังไม่พออีกหรือ?

ไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมาให้ใครเห็น มันเจ็บจุกอกจนพูดไม่ออก น้ำตาไม่ได้ช่วยอะไร วิงวอนขอยังไงความสงสารก็ไม่ได้ช่วยพาใครกลับมานั่นเป็นสิ่งที่กีรติพยายามปลอบใจตัวเอง และต่อให้ฝันดีแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องตื่น

มันแย่หน่อยเมื่อตื่นจากท้วงนิทราครั้งนี้ไร้เงาของพิมพิกา รักหนึ่งปีกว่าจบลงง่าย ๆ เธอกำลังมีรักครั้งใหม่ พร้อมคนรักที่เพียบพร้อม และกำลังสร้างครอบครัวไปกับเขาคนนั้น

เขาเป็นเพียงตัวคั่นเวลา ไม่ใช่คนที่ถูกเลือกตั้งแต่แรก ความจริงอัดกระแทกหน้ากีรติเพราะเท่าที่รู้มามีเพียงเขาที่อินอยู่ฝ่ายเดียว พิมพิกาไม่เคยรักเขาเลย เธอมีคนในใจอยู่แล้ว

ระหว่างอยู่บนรถขณะเดินทางพิมพิกาเอาแต่ร้องไห้ เสียงสะอื้นฮักทำเอาใจผู้เป็นพ่อไม่สุข ธำรงเพียงต้องการแยกบุตรสาวกับกีรติ ผู้ชายที่ไร้อนาคต จะพาเธอไปลำบากลำบน หากอีกฝ่ายมีฐานะสักหน่อยตนคงไม่ขัดข้อง เพราะความอัตคัดของทางบ้านกีรติทำให้ธำรงไม่อาจยอมรับ และไม่อยากให้พิมพิกาเข้าไปพัวพันกับคนประเภทนั้น เกรงว่าเธอจะเสียคน

"แกได้เสียกับมันแล้วใช่ไหม"

พิมพิกาจำต้องพยักหน้ายอมรับ แม้เพียงครั้งเดียวแถมเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานนี้เองก็ตาม หากเป็นครั้งแรก และครั้งเดียวที่เธอจดจำไม่ลืม

"อย่าทำตัวแบบนั้นอีก แค่นี้ฉันก็อายเกินพอแล้วที่แกตาต่ำแบบนั้นไปคว้าผู้ชายจน ๆ มาทำผัว ฉันไม่อยากคิดเลยหากแกพลาดขึ้นมาสักวัน ฉันคงใจวายตายแน่ ๆ แต่ดีที่เลิกกับมันมาได้แล้ว!"

พอพูดถึงตรงนี้พิมพิกาก็ชะงัก มือเรียวบางลูบหน้าท้องแบนราบผ่านชุดนักศึกษาแผ่วเบา ตั้งแต่ผ่านคืนแรกที่เรามีอะไรกัน เธอยังไม่ทานยาคุมกำเนิดสักครั้ง

ไม่ใช่เธอไม่คิดจะป้องกันแต่อย่างใด ช่วงนี้มีเรื่องกลุ้มใจจนเธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท กลับไปถึงบ้านค่อยหาซื้อยามาทานแล้วกัน หวังว่าทุกอย่างจะไม่สายไป หรือมีอะไรผิดพลาดหลังเลิกรากันหรอกใช่ไหม...