ตอนที่ 11 ปิดฉากรัก
"พิมพ์อย่าล้อพี่เล่นแบบนี้สิ พี่ไม่ชอบ"
"พิมพ์ไม่ได้ล้อเล่นค่ะ พิมพ์พูดจริง เราจบกันเถอะค่ะ" แววตาอ้อนวอนของกีรติไม่สามารถทำให้เธอใจอ่อน เธอเลือกที่จะมองข้าม เพราะภาระหน้าที่มันค้ำคอ การปล่อยกีรติไปโดยไม่ยื้อเอาไว้ทั้งที่เธอกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายอื่นซึ่งไม่ใช่เขานั้นเป็นสิ่งที่ควรทำ เขาควรได้โอกาส อิสระเจอคนใหม่ และคู่ควรที่ไม่ใช่ผู้หญิงเห็นแก่ตัวแบบเธอ
"พิมพ์ ทำแบบนี้ทำไม เรารักกันดีมาตลอดหนึ่งปีไม่ใช่เหรอ อะไรที่ทำให้พิมพ์เลิกกับพี่"
เขาไม่ทันตั้งตัวหรือเตรียมใจ ภายในอกปวดหนึบสะท้านจนกระอักเลือด
ไม่มีสักครั้งที่กีรติทำให้หญิงสาวเสียใจ ไม่เคยทำร้าย หรือละเลยความรู้สึกเธอเลย พิมพิกาจึงไม่สามารถหาสาเหตุขึ้นมาบอกเลิกเขาได้
น้ำตาไหลพรากอาบแก้มขาวเนียน พิมพิกาก้มหน้ายอมรับว่าวันนี้ทุกอย่างจะจบลง
"พิมพ์ไปต่อกับพี่ไม่ได้ค่ะ เราแยกทางกันไปใช้ชีวิตเถอะนะคะ"
"พี่ไม่ปล่อยถ้าพิมพ์ไม่บอกพี่มา!" กีรติจับยึดข้อมือเล็กเอาไว้ยื้อไม่ให้เธอเดินหนีไปโดยไม่บอกสาเหตุของการเลิกราสักนิด มีเพียงคำว่าเลิกกันวนเวียนหลอกหลอนในโสต เขารักเธอมากขณะเดียวกันก็เจ็บมาก
หมดรักกันแล้วเหรอทำไมน้องถึงบอกเลิกกันง่ายดาย
"ปล่อยลูกสาวกูเดี๋ยวนี้ไอ้กระจอก!"
ตอนนั้นนั่นเองกีรติถึงหันไปมองเสียงเข้มห้วนจัดจากชายผู้มีภูมิฐานเอ่ยขัดขึ้น ฝีเท้าหนักก้าวลงจากรถลีมูซีน พิมพิกาเบิกตากว้างรีบสะบัดแขนหลุดจากพันธนาการของกีรติ แล้ววิ่งไปดักข้างหน้าไม่ยอมให้บิดาเข้าถึงตัวคนรักของเธอที่กำลังกลายเป็นแค่อดีตอีกไม่นาน
"คุณพ่อทำไมไม่รออยู่ในรถละคะ" เธอปาดเช็ดน้ำตาเมื่อสายตาที่บิดามองมามันทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพช คุณค่าลดลงเพียงใด
"ฉันทนไม่ไหวหรอก...แกทำไมไม่บอกมันไปล่ะว่าแกกำลังจะแต่งงานกับพร้อมพงษ์ ที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนมันก็แค่ตัวคั่นเวลาเท่านั้น ไม่ใช่ตัวจริง!" ถ้อยคำจากปากบิดาของพิมพิกาสาดใส่หน้ากีรติอย่างจัง
เหมือนจะเข้าใจอะไรมากขึ้น ถ้าสิ่งที่ท่านธำรงพูดเป็นความจริง แสดงว่าที่ผ่านมาก็แค่เรื่องละเมอเพ้อพก เธอหลอกเขา และเอาเขาเป็นตัวแทนใครอีกคนมาโดยตลอด แต่ตนไม่ได้ปักใจเชื่อแบบสนิทใจ ยังรอฟังคำแก้ต่างจากเธอ
"ไม่จริงใช่ไหมพิมพ์ เธอไม่ได้จะแต่งงานกับคนอื่นใช่ไหม ที่ผ่านมาเรื่องของเราคืออะไร..."
"แกต่างหากที่เป็นคนอื่นตั้งแต่แรก คิดเหรอว่าลูกสาวฉันจะใฝ่ต่ำเอาคนไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาขึ้นหน้าชูตา!" ธำรงยกนิ้วชี้หน้าชายหนุ่มรุ่นลูกด้วยแรงโทสะ ด่ากราดจนประชาชนรอบข้างที่ยืนรอรถประจำทางนับสิบกว่าคนเพ่งความสนใจมาที่ตน
"พิมพ์ตอบพี่สิ ตอบพี่มา!" กีรติหาฟังคำพูดธำรงไม่ เขายังเชื่อว่าสิ่งที่ท่านบอกไม่ใช่เรื่องจริง จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อที่ผ่านมาพิมพิกาบอกรักกับเขาทุกวัน และวาดฝันเอาไว้ด้วยกันแล้วว่าจะเติบโตไปพร้อมกัน เธอจะรอวันที่เขาประสบความสำเร็จในชีวิต รอสวมชุดเจ้าสาวในวันวิวาห์ของเรา บัดนี้เธอเอาแต่เงียบคล้ายยอมรับ
"พิมพ์ขอโทษค่ะ พิมพ์ผิดเอง พิมพ์มีคนรักแล้ว เรากำลังจะแต่งงานกัน" แต่คำตอบที่กีรติได้รับจากแฟนสาวกลับไม่เป็นดั่งปรารถนา ไม่อาจยั้งรู้ว่าวันข้างหน้าเป็นอย่างไรจึงไม่เคยคิดเผื่อใจเมื่อรักใครสักคน เขารักเธอจนโงหัวไม่ขึ้น หากวันนี้เธอกำลังทำร้ายจิตใจเขา เหยียบย่ำหัวใจอันไร้ค่าจนป่นปี้ ว่าที่เจ้าบ่าวไม่ใช่เขา และเจ้าสาวในอนาคตของเขาก็ไม่ใช่เธอ
สถานะของสองเราเปลี่ยนไปแล้ว
"จะแต่งได้ยังไงพิมพ์ยังเรียนอยู่เลย!"
"แต่งแล้วก็ยังเรียนได้ค่ะ พิมพ์อยากแต่งงานกับพี่พร้อมใจจะขาดแล้ว พี่ติช่วยไปให้พ้นจากชีวิตพิมพ์ด้วยนะ...พิมพ์ไม่อยากให้คนรักของพิมพ์ต้องเข้าใจสถานะที่เป็นอดีตของเราผิดไป" เธอเอ่ยเสียงสั่นเครือ
ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้คู่นั้นไหววูบขณะจ้องมองอดีตคนรัก แต่เพียงครู่เดียวกลับมาด้านชา เธอเก็บงำความรู้สึกได้อย่างดีจนยากจะอ่านออก
ความสัมพันธ์รักครั้งนี้ถูกตัดขาดราวกับที่ผ่านมาเป็นแค่ฝันถึงเวลาต้องตื่นมาพบกับความเป็นจริง
พิมพิกาเคยเล่าเรื่องของ 'พร้อมพงษ์' ให้เขาฟังอยู่บ้างแม้ไม่บ่อยนัก ตอนนั้นเธอบอกเขาว่าเป็นแค่พี่ชายคนหนึ่ง รู้จักกันเพราะพ่อแม่ของพวกเขาเป็นมิตรสหายกันครั้งยังหนุ่มแน่น ไฉนผู้ชายคนนั้นกลับกลายเป็นเจ้าบ่าวที่พิมพิกาจะแต่งงานด้วย
"ที่พิมพ์ไม่ค่อยว่างมาเจอพี่เพราะพี่ก็เป็นได้แค่ตัวแทนของพี่พร้อมเท่านั้นแหละค่ะ เวลาทั้งหมดพิมพ์ยกให้พี่พร้อมแล้ว"
พิมพิหาคุ้ยคำพูดแทงใจดำขึ้นมา เพื่อให้กีรติยอมเลิกราอย่ายื้อเธอไว้นานกว่านี้เลย มิเช่นนั้นเธออาจจะใจอ่อน ไม่อยากเลิกกับเขา ทำความหวังของบิดาพังทลาย
"พี่ไม่เชื่อ พี่ไม่ให้พิมพ์ไปแต่งงานกับคนอื่นหรอก เธอไม่ทำร้ายพี่ด้วยการนอกใจในขณะพี่ซื่อสัตย์กับเธอหรอกใช่ไหม!"
หญิงสาวกำลังเดินหนีคนพูดไม่รู้ภาษา ทว่ากีรติก็ว่องไวกว่า เขาสืบเท้าเข้ามาขวางทางจนเธอหยุดชะงักร่างชาวาบเพราะคาดไม่ถึงว่าเขาจะยอมทำขนาดนี้
ร่างสูงใหญ่ทรุดเข่าลงพื้นฟุตบาทอย่างหมดสภาพต่อหน้าอดีตสาวคนรัก ไม่อายต่อสายตาผู้คนมากมายที่เพ่งมอง ท่อนแขนแข็งแกร่งตวัดกอดช่วงเอวของเธอไว้แน่นกลัวการสูญเสียเธอไปตลอดกาล
พิมพิกาสะอื้นไห้เก็บเสียงไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ความเจ็บปวดถูกกลั่นกรองผ่านหยาดน้ำตาแทนคำพูด ตลอดเวลาที่คบหาดูใจกันกีรติทำเพื่อเธอมามากเกินพอแล้วจึงไม่กล้าขออะไรเขาอีก