2. ลูกค้าที่ไม่อยากต้อนรับ

สามเดือนต่อมา

หลังจากที่สอบปลายภาคเทอมสุดท้ายเสร็จ วาวีก็มายังรีสอร์ตเพื่อมาเป็นเจ้าของเต็มตัว ถึงเธอจะเพิ่งจบการศึกษามาหมาด ๆ ก็ไม่มีปัญหาสำหรับเธอเลยสักนิดเมื่อได้พี่ชายได้ปูทางไว้ให้หมดแล้ว และที่ผ่านมาช่วงวันหยุดเธอก็จะมาเรียนรู้งานที่นี่บ่อยอยู่แล้ว ค่อย ๆ ซึมซับงานบริหารที่พี่ชายกรำสอนจนเชี่ยวชาญ

หลังจากเสร็จเอกสารที่ออฟฟิศแล้ว ด้วยที่วาวีอยากจะเข้าถึงพนักงานและลูกค้า เธอจึงลงมาช่วยต้อนรับลูกค้าในล็อบบี้ และไม่อยากให้เกิดการแปลกแยกวาวีเลยใส่ชุดพนักงานต้อนรับเหมือนกับพนักงานคนอื่น ๆ

ด้วยความที่องค์ประกอบหน้าของเธอนั้นรวมกันแล้วดูจิ้มลิ้มน่ารัก ปากเล็กจมูกหน่อย ริมฝีปากเอิบอิ่มสีชมพูระเรื่อ เพียงทาแค่ลิปกลอสก็สวยใสสมวัย ผมยาวสลวยรวบขึ้นเป็นหางม้าผูก จึงทำให้เจ้าของรีสอร์ตดูเหมือนเด็กมัธยม เพียงแค่แต่งหน้าบาง ๆ ก็ดูน่ามองกว่าพนักงานคนอื่นแล้ว

"วา!"

เสียงเรียกใสคุ้นหูทำให้วาวีที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูห้องพักว่างในคอมพิวเตอร์ต้องเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ฉีกยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าเพื่อนสนิทและเป็นพี่สะใภ้ของเธอด้วยอีกตำแหน่ง

"มากันแล้วเหรอ?" วาวีทักให้เพื่อนพร้อมกับยิ้มกว้างยินดีที่เจอเพื่อน มองไปข้างหลังเพื่อนก็เห็นพี่ชายของเธอเดินตามภรรยาสาวเข้ามา

"อื้อ แกแต่งใส่นี้น่ารักจัง หนูใส่บ้างได้ไหม?" แป้งร่ำเอ่ยชมเพื่อนก่อนจะหันไปถามสามีที่มาหยุดยืนเยื้องด้านหลัง เรียนจบมาเธอไม่ได้สัมผัสของการทำงานเลย พอเรียนจบปุ๊บก็โดนสามีจับแต่งงานปั๊บ หนำซ้ำตอนนี้ในท้องยังมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอและสามีอยู่อีกต่างหาก

"ไม่ได้ หนูใส่ชุดนี้ก็แสดงว่าหนูต้องคอยดูแลลูกค้า พี่อยากให้หนูดูแลพี่คนเดียวก็พอ"

"โอย.. จะหวงอะไรนักหนา" วาวีแสร้งว่าให้พี่ชาย แต่ก็แสดงความยินดีกับเพื่อนจากใจจริงที่ได้สามีคลั่งรักขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าพี่ชายจอมโหดของเธอพอมีลูกมีเมียแล้วจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"แกไม่มีคู่ก็อยู่เงียบ ๆ ไป" วายุหันไปแขวะให้น้องสาวตัวดี พอมีจังหวะทีไรมันก็ชอบกัดเขาอยู่เรื่อย

"พี่ยุอย่าว่าวาสิ" แป้งร่ำปรามพลางยกมือตีต้นแขนสามี ทำไมสองคนนี้ถึงชอบทะเลาะกันนักก็ไม่รู้สิน่า

"ไม่ว่าแล้วก็ได้ งั้นพี่ไปดูที่จัดงานก่อนนะ คุยเสร็จก็เดินตามไปนะเดี๋ยวพี่พาไปพักผ่อน" วายุเสียงอ่อนลงเมื่อโดนเมียปราม ขอตัวแยกไปดูสถานที่จัดงานว่าพร้อมสำหรับงานเลี้ยงสังสรรค์ในคืนนี้แล้วหรือยัง แต่ก่อนจะเดินแยกไปวายุก็ยกมือขึ้นวางบนศีรษะเล็กโยกเบา ๆ หยอกล้อเมียเด็ก

วาวีส่ายหน้าระอาให้กับความหลงเมียของพี่ชายแต่ก็ไม่ได้กระแนะกระแหนอะไร เมื่อพี่ชายเดินห่างไปแล้วเธอจึงหันไปหาเพื่อน

"เป็นยังไงบ้าง หายแพ้ท้องหรือยัง?" วาวีเอื้อมมือไปดึงแขนเพื่อนให้เดินมายังข้าง ๆ โต๊ะบริการที่เธอยืนอยู่ เพื่อที่จะถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของเพื่อนและหลานตัวน้อยในท้องให้สะดวก

"บางวันก็แพ้มาก บางวันก็แพ้น้อย ดีที่นั่งรถมานี่ไม่เป็นอะไร" แป้งร่ำอมยิ้มอ่อนขณะที่ตอบเพื่อนพลางยกมือลูบหน้าท้องแบนของตัวเอง ถ้าไม่บอกก็จะไม่มีใครรู้เลยว่าตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ เพราะอายุครรภ์เพียงแค่ห้าสัปดาห์เท่านั้น หน้าท้องของเธอเลยยังเรียบแบนอยู่

"พี่ยุก็จริง ๆ เลย ไม่รู้จะรีบอยากมีลูกทำไมเร็วนัก ดูสิแกเพิ่งจะยี่สิบสองเองต้องมาอุ้มท้องเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะพาแกไปเที่ยวให้ทั่วไทยเลย" วาวีบ่นให้พี่ชายที่บังอาจมาทำให้เพื่อนเที่ยวของเธอท้องหลังเรียนจบทันที เพื่อนของเธอเลยหมดโอกาสเที่ยวฉลองเรียนจบเลย

"ฉันป้องกันไม่ดีเองแหละ" แป้งร่ำยิ้มหวานให้เพื่อนผู้ชอบบ่นของเธอ

"เข้าข้างกันเข้าไป" วาวีว่าพลางค้อนให้เพื่อนอย่างนึกหมั่นไส้ไม่จริงจัง แล้วเธอก็ได้รอยยิ้มหวานของเพื่อนกลับมา โชคดีจริง ๆ ที่ได้เพื่อนมาเป็นพี่สะใภ้ ดีแล้วที่พี่ชายของเธอไม่ไปเอาแฟนเก่ามาเป็นพี่สะใภ้ ไม่เช่นนั้นเธอคงจะเครียดไม่น้อย

และตอนนั้นเองที่มีชายต่างชาติสวมแว่นกันแดดรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาจากทางเข้าของอาคารรับรอง วาวีตั้งท่าจะยิ้มต้อนรับตามประสาผู้ให้บริการที่ดี แต่เมื่อพิจารณาดูดี ๆ ก็พบว่าชายคนนี้คือชายลามกที่เธอเจอที่คอนโดเมื่อสองเดือนก่อน

"เอ๊ะ นั่นนายคนนั้นนี่" วาวีแปลงความคิดออกมาเป็นคำพูดขณะที่สายตายังคงจ้องมองชายตัวโต

"ใครเหรอ?" แป้งร่ำถามก่อนจะสะบัดหน้าหันไปมองตามสายตาของวาวี

ยังไม่ทันที่วาวีจะตอบเพื่อน ผู้ชายลามกก็เดินตรงดิ่งมาที่พวกเธอยืนอยู่เพราะจุดบริการมีเพียงตรงนี้ที่ว่าง

แป้งร่ำเห็นว่าเพื่อนมีลูกค้าจึงไม่อยากอยู่เกะกะ จึงเดินเลี่ยงออกไปหาสามีที่ด้านนอกตามที่เขาสั่งไว้ก่อนหน้านี้

"สวัสดีค่ะ" วาวีจึงต้องกล่าวต้อนรับอย่างเลี่ยงไม่ได้เมื่อชายต่างชาติเดินมาถึง ที่เธอทักเขาเป็นภาษาไทยก็เพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาพูดไทยได้ ถ้าเป็นพนักงานคนอื่นพวกเธอก็คงไม่รู้แล้วกล่าวคำทักทายเป็นภาษาอังกฤษแน่ ๆ

จากพฤติกรรมที่เธอเคยเห็นชายคนนี้ทำ ทำให้เขากลายเป็นลูกค้าที่วาวีไม่อยากต้อนรับ ไม่รู้ว่าจะมาทำอะไรบัดสีบัดเถลิงที่นี่อีกหรือเปล่า แต่เมื่อสังเกตดูแล้วเธอก็พบว่าเขาเดินทางมาคนเดียว ไร้เงาแฟนสาวหุ่นสะท้านใจชายคนนั้นก็สบายใจขึ้นมาในระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะนัดกันมาหรือเปล่า

"ผมชื่อแฟรงค์ ไอ้ยุมันบอกว่าจัดห้องไว้ให้แล้ว" แม้จะชะงักตอนที่เห็นหน้าพนักงานต้อนรับตรงหน้าชัด ๆ แล้ว แต่แฟรงค์ก็แจ้งจุดประสงค์ของตนตามที่ต้องการว่าเพื่อนได้จัดห้องไว้ให้แล้ว เขาไม่ต้องเปิดห้องใหม่เอง ทั้งที่ระยะทางจากกรุงเทพและรีสอร์ตนี้ก็ห่างไกลตั้งหลายร้อยกิโล โลกก็ช่างกลมเหลือเกินที่มาเจอหญิงสาวคนนี้ที่นี่อีก

"ค่ะ สักครู่นะคะ" วาวีตอบรับก่อนจะพิมพ์ชื่อลูกค้าวีไอพีที่พี่ชายโทรมาจองรีสอร์ตให้ สรรพนามที่ชายลามกใช้เรียกพี่ชายทำให้วาวีรู้สึกเกลียดขี้หน้าเขาขึ้นไปอีก

"พักคนเดียวนะคะ" วาวีถามไปตามข้อปฏิบัติของรีสอร์ตที่จะต้องถามถึงจำนวนคนเข้าพัก

"ผมมาคนเดียวก็ต้องนอนคนเดียวสิ" ไม่รู้ว่าทำไมแฟรงค์ต้องต่อปากต่อคำกับหญิงคนนี้ แต่สัญชาตญาณของเขาแจ้งให้รู้ว่าหญิงตรงหน้าไม่ชอบขี้หน้าเขา เขาเลยไม่ต้องรักษาน้ำใจกับเธอ ดีมาดีกลับ ร้ายมาก็ร้ายกลับ

'พี่ยุไปรู้จักกับคนมารยาทเสียแบบนี้ได้ยังไง!'

เมื่อได้ยินคำย้อนของลูกค้ามารยาทเสีย เสียงตะโกนดังขึ้นในความคิดของวาวีขณะที่หันไปหยิบกุญแจรีสอร์ตที่แขวนอยู่ด้านหลัง หลังจากนี้อย่าได้มาเจอกันที่ไหนอีกเลย ไม่เช่นนั้นเธออาจจะอดใจไม่ไหวทะเลาะด้วยแน่ ๆ แค่นี้ก็ข่มใจตัวเองไม่ให้ต่อปากต่อคำจะแย่อยู่แล้ว

"เดี๋ยวจะให้พนักงานพาไปที่ห้องพักนะคะ" หันกลับมาก็สวมวิญญาณพนักงานที่ดี ยิ้มหวานให้ลูกค้าตัวสูงก่อนจะหันไปเรียกพนักงานนำทางที่ยืนประจำการข้าง ๆ ให้มารับกุญแจและพาลูกค้าไปยังห้องพักที่เธอจัดไว้ให้ตอนที่พี่ชายเธอโทรมาร้องขอเมื่อสองวันก่อน

..........................

แล้วคิดว่าพี่ชายน้องมารยาทดีกว่าเพื่อนเหรอ 55555