ตอนที่ : 05 น่ารัก

เช้าวันหนึ่ง...

"หวัดดีครับจ่า"

"เออ ว่าแต่วันนี้มาแต่เช้าเลยนะมึง" 

"ปกติก็มาเช้าอยู่แล้วไหม จ่าเป็นอัลไซเมอร์หรือเปล่าเนี่ย" 

"จิ๊! ไอ้เด็กคนนี้"

"อะๆ อย่าคิดจะทำอะไรฉันนะฉันฟ้องผู้กองจริงๆด้วย" เพราะมีความสนิทสนมกับผู้กองมากขึ้น นะโมจึงมักจะใช้ผู้กองมาเป็นข้ออ้างเสมอหากถูกจ่าหรือหมู่ต่อว่า 

"แหม่! มีผู้กองเข้าข้างด้วยหน่อยเอายกเอาใหญ่เชียวนะ" 

"ก็อย่างว่าแหละจ่า คนมันเส้นใหญ่ก็เงี้ย"

"เออๆ พ่อคนเส้นใหญ่" 

"ฉันไปล่ะต้องรีบกลับบ้านด้วย" 

"ทำไมวะ?"

"ก็พ่ออ่ะดิให้ไปช่วยตากวยเอาข้าวใส่กระสอบ แล้วก็ต้องยกเข้าไปไว้ในยุ้งข้าวอีก ฉันก็เลยต้องรีบกลับเดี๋ยวมันจะหมดเวลาซะก่อน"

"เออๆ ไปเหอะ" 

นะโมวิ่งเข้าไปทำความสะอาดจนกระทั่งผู้กองเข้ามาทำงานตามเวลาปกติ 

"วันนี้ตอนกลางวันฉันไม่ได้ซื้อข้าวมาให้นะ ผู้กองให้จ่าหรือหมู่ออกไปซื้อก่อนก็ได้" 

"อ้าว ทำไมล่ะ?"

"ฉันมีงานต้องทำต่อน่ะพ่อให้ไปช่วยคนในหมู่บ้านยกกระสอบข้าว เขาแก่แล้วยกเองไม่ไหว"

"ตัวแค่นี้เนี่ยนะ" 

"แหม...อย่ามาดูถูกกันแค่รูปร่างสิครับ ตัวเล็กๆ อย่างเนี้ย ยกกระสอบข้าวยกกระสอบปุ๋ยได้นะครับ" 

"อะๆ ตามใจ เดี๋ยวตอนเย็นแวะไปหานะ"

"แวะไปทำไมครับ?"

"พอดีมีธุระเรื่องงานจะคุยกับผู้ใหญ่น่ะ"

"อ๋อ...งั้นก็ไม่เกี่ยวกับผม"

เวลาต่อมา...

"ไอ้นะโมมึงไปทำงานกับผู้กองเป็นยังไงบ้างวะ" 

"ก็ดีนะ ไม่ได้ทำอะไรมากแค่เข้าไปปัดกวาดเช็ดถูเสร็จแล้วก็กลับแค่นั้นเอง" 

ช้างกับเจ๊กเพิ่งจะรู้ว่าเพื่อนสนิทไปทำงานอยู่กับผู้กองที่สถานีตำรวจ 

"เร็วๆ ดิไอ้เจ๊ก ชักช้าอยู่ได้นะมึง"

"เออ! กูก็รีบแล้วนี่ไงแล้วใครใช้ให้มึงใส่ข้าวในกระสอบเต็มที่เลยหรอวะมันก็หนักดิ!" 

"เอาๆ อย่าทะเลาะกันไอ้เด็กพวกนี้ ทำเสร็จแล้วเดี๋ยวให้ไก่ตัวนึง" บ้านตากวยเลี้ยงไก่ชนไว้จำนวนมากและก็มีแม่ไก่ที่เอาไว้ทำพันธุ์เยอะมากเช่นกัน 

"นี่ตา ทำไมตอนหนุ่มๆ ตาถึงไม่หาเมียล่ะตาจะได้มีลูกเอาไว้ใช้งาน"

"บ๊ะ! ไอ้นะโม ถ้ากูหาได้กูก็มีไปแล้วดิวะ"

ตากวยเป็นหนุ่มโสดที่ครองโสดอยู่จนปัจจุบันนี้ ไม่มีเมียไม่มีลูก จะมีก็แต่ญาติพี่น้องที่มักจะแวะเวียนมาหาบ้างเป็นครั้งคราว แกไม่ใช่คนร่ำรวยอะไรแต่ก็พอมีพอกินโดยที่ไม่ต้องไปหยิบยืมคนอื่น และแกเป็นคนที่ชอบเลี้ยงไก่ชนมากๆ ตามประสาคนบ้านนอก 

"ตากวย" 

"อะไร?" 

"ถ้าไม่มีพวกฉันมาช่วยตาขนข้าวใส่ยุ้งแบบนี้ตาจะทำยังไงเนี่ย" 

"กูก็ไม่รู้ว่ะ ถ้าไม่ได้พวกมึงก็คงลำบากเหมือนกัน" ตากวยพูดเหมือนท้อๆ เพราะไม่ว่าจะมีงานอะไรหนักๆ ก็มักจะให้เด็กในหมู่บ้านมาช่วยตลอดและส่วนใหญ่ก็แทบจะไม่มีใครมานอกจากสามคนนี้ 

"เอาๆ ค่อยๆ นะมึงเดี๋ยวก็หลังหักหลังยอกกันพอดี" 

"เออๆ ไม่เป็นอะไรหรอกเอาใส่มาเลย" 

ไอ้ช้างกระตุ้มกระสอบข้าวราวๆ ยี่สิบกิโลใส่บนบ่าของนะโม จากนั้นก็เอาไปใส่ไว้ในยุงข้าวที่อยู่ข้างบ้านของตากวย 

เวลาผ่านล่วงเลยไปจนกระทั่งบ่ายแก่ๆ การช่วยงานที่บ้านของตากวยวันนี้ก็เสร็จเรียบร้อยดี และก็ได้ค่าตอบแทนมาเป็นไก่หนึ่งตัวกับเงินอีกไม่ได้มากมาย 

ถึงจะไม่อยากรับเงินแต่ก็เพื่อให้แกสบายใจว่าไม่ได้ใช้งานฟรีๆ นะโมจึงต้องรับเงินมาแล้วเอาแบ่งให้กับเพื่อนๆ ส่วนไก่ตนเองก็เอากลับบ้านเพื่อให้น้าณีทำผัดไก่แล้วเอาแบ่งให้กับพวกมันอีกที 

แครกๆ ๆ ( เสียงปั่นจักรยานเก่าๆ ของนะโม )

"อ้าวเฮ้ย เบรคเป็นเหี้ยอะไรวะเนี่ย!" นะโมร้องลั่นมาแต่ไกล เพราะทางเข้าบ้านมันเป็นเนินลงมาและตรงหน้าบ้านก็มีรถของผู้กองจอดอยู่ รถจักรยานของนะโมที่พุ่งยาวลงมาเบรกไม่อยู่สุดท้ายชนเข้ากับท้ายกระบะของผู้กองอย่างแรง 

ต้ำ! 

"โอยยย..." 

"นะโม เป็นอะไรหรือเปล่า"

"เจ็บดิผู้กองถามได้" 

"มาๆ เดี๋ยวช่วยประคองนะ"

"อื้ม..." 

ผู้กองประคองนะโมเดินเข้าไปนั่งในบ้าน สภาพของนะโมในตอนนี้คือหัวเข่าถลอกข้อศอกมีแผลเลือดไหล คางที่กระแทกกับแฮนด์รถจักรยานอย่างแรงก็ทำให้เลือดออกเช่นกัน 

"ตายแล้วลูกไปโดนอะไรมา" น้าณีที่เดินเข้ามาแล้วเห็นนะโมมีรอยแผลก็ตกใจมาก 

"รถล้มน่ะครับ" ผู้กองตอบ

"เดี๋ยวน้าไปหยิบยาแดงให้นะ" 

"ครับ" 

"เป็นยังไงบ้างเนี่ยเจ็บมากไหม" ผู้กองเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะสีหน้าของนะโมในตอนนี้มันดูไม่ค่อยดีเลย คงจะเจ็บมากๆ แต่ก็ไม่ปริปากร้องโอดโอยออกมา 

"ผู้กองไหนบอกว่ามาหาพ่อไง" 

"ผู้ใหญ่ไม่อยู่น่ะไปบ้านกำนันอีกสักพักถึงจะกลับมา" 

"อ๋อ..."

"แล้วนี่เพิ่งทำงานเสร็จหรอ" 

"ครับ"

"นี่จ้ะยาแดง เจ็บมากไหมลูก ให้ผู้กองพาไปอนามัยไหม"

"ไม่เป็นอะไรครับน้า เอ่อน้าณี ที่หน้าตะแกรงรถจักรยานมีไก่อยู่ตัวนึงตากวยให้มาครับเอาไปผัดสิครับ ผัดเสร็จแล้วน้าเอาแบ่งใส่ถ้วยให้ผมสองถ้วยนะ" 

"จ้ะๆ ได้จ้ะ"

"เจ็บหนักขนาดนี้ยังมีหน้าไปห่วงไก่อีกนะ"

"อย่าพูดดิผู้กอง เจ็บหนักที่ไหนกัน"

"ถ้างั้นก็นั่งอยู่นิ่งๆ นะจะทายาให้" 

"อือ..." 

ผู้กองเทยาเหลืองใส่สำลีอย่างระมัดระวังก่อนจะเอาไปแต้มที่แผลของนะโมอย่างเบามือ 

"อะ โอ๊ยซี๊ด ผู้กองเบามือหน่อยสิครับทาแบบนี้มันก็แสบสิ ซี๊ด..." 

"นี่ก็เบามือสุดๆ แล้วนะ เป็นเพราะแผลมันยังสดน่ะพอเจอยาเหลืองเข้าไปมันก็เลยแสบ" 

"ซี๊ดผู้กอง อื้ม...ทำไมแสบขนาดนี้เนี่ย" 

"....." ผู้กองเงยหน้าขึ้นมองนะโมก่อนจะยิ้มแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะรู้สึกขันกับสีหน้าและท่าทางของนะโมในตอนนี้มาก 

"หัวเราะอะไรครับมันน่าตลกนักหรือไง เป็นเพราะผู้กองนั่นแหละที่ไม่ยอมเอารถไปจอดดีๆ  ใครใช้ให้เอารถไปจอดขวางทางลงล่ะใต้ต้นมะม่วงก็จอดได้" 

"ก็คิดว่าไม่มีใครมาแล้วก็เลยจอดเอาไว้ตรงนี้" 

"มองอะไรครับ?"

"เราเนี่ยน่ารักดีเหมือนกันนะ เวลาที่ไม่มีพิษมีภัยกับใครน่ะ" 

"พูดแบบนี้หมายความว่าไงครับ?"

"เปล่า"

"อยากฟันร่วงอ่อผู้กอง?" 

"เจ็บขนาดนี้ยังจะมาซ่าได้อีก"

"....." 

"ยังไม่ต้องไปทำความสะอาดก็ได้นะรอให้แผลหายดีก่อนค่อยไป" 

"นี่ผู้กอง..." 

"หืม?" 

"ท้ายกระบะรถผู้กองอ่ะถลอกหมดเลย แบบนี้จะเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่อ่ะ ฉันไปรับจ้างมาวันนี้ได้ร้อยนึง ทั้งเนื้อทั้งตัวก็มีเท่านี้แหละทยอยจ่ายก่อนได้ไหม"

"หึหึหึ ฉันเป็นตำรวจนะ เรื่องกฎหมายฉันรู้ดี เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นอุบัติเหตุอีกอย่างมันก็เกิดขึ้นในบ้านของเราด้วย ฉันจะไปเรียกร้องเอาอะไรได้ล่ะ อย่างที่นะโมพูดก็ถูกฉันไปจอดรถขวางเอง ตรงนั้นเป็นเนินทางลงมาแบบนั้นด้วย ก็ไม่แปลกหรอกที่จะโดนชน"

"อันที่จริงมันก็จะไม่ชนหรอกถ้าเบรคมันอยู่อ่ะนะแต่ไม่รู้ทำไมเบรคไม่อยู่ ถ้าจะหักไปข้างๆ ก็ต้นมะม่วง อีกฝั่งนึงก็สระน้ำ มันเลือกไม่ถูก" 

"ไม่เป็นอะไรหรอกไม่ต้องคิดมากฉันไม่เรียกเอาอะไรหรอก" 

"จริงดิ แต่อย่าบอกพ่อด้วยนะ"

"ฉันจะไปบอกทำไม"

"ก็ถ้าพ่อรู้พ่อต้องบ่นฉันอีกแน่ๆ เลย" 

"....." ผู้กองนั่งยิ้มไม่ได้ตอบอะไรกลับไปได้แต่นั่งฟังนะโมบ่นอย่างเดียว 

"นี่ถ้าหนักข้อขึ้นอีกฉันจะไปจุดธูปฟ้องแม่ว่าพ่อบ่นฉันทุกวันเลย" 

"ฮะฮ่าๆ มันมีแบบนี้ด้วยหรอนะโม"

"ไม่รู้แหละ ก็พ่อชอบบ่นฉันนี่นา ตอนที่ฉันอยู่กับแม่พ่อไม่เห็นจะบ่นอะไรแบบนี้เลย เพราะพ่อกลัวแม่ไง ฉันก็เลยต้องใช้วิธีการจุดธูปฟ้องแม่ว่าพ่อบ่นฉัน" 

"....." ผู้กองได้แต่นั่งขำ เพราะนะโมก็ไม่ได้ต่างอะไรจากเด็กเลย ถึงจะรู้จักกับนะโมแต่ก็ไม่เคยเห็นนะโมในมุมนี้มาก่อนเลย 

ก็แค่เด็กคนนึงที่มีมุมร่าเริงมากๆ แต่จะแสดงกับคนที่สนิทด้วยเท่านั้น และมักจะนิ่งเฉยทำตัวขรึมและทำเหมือนตัวเองนิสัยเสียต่อหน้าคนที่ไม่รู้จักหรือคนที่ไม่สนิทด้วย