บทที่4 l เอาคืน

ทุกคนต่างหันไปมองเจ้าของชื่อ โดยเฉพาะพี่นัตซึที่กำลังทำสีหน้าราวกับจะร้องไห้ แต่ใครจะไปสนคนอ่อนแอกัน ฉันหันไปเอ่ยกับลูกน้องต่อ

“&ที่นี่มันที่ไหน” เสียงเย็นชาเอ่ยพร้อมกับทำตาดุใส่

“&ประเทศไทยครับ กระผมทำผิดก็ขอรับโทษตามกฎของยากูซ่าครับ”

“&ใช่...ที่นี่คือประเทศไทย และคนคุมที่นี่คือฉัน ฉันขอสั่งให้นายหยุดทำฮาราคีรีซะ!!”

“&แต่ ๆ ...”

“&ไม่มีแต่ นี่คือคำสั่ง!!” ฉันตะคอก เคซึเกะรีบเก็บดาบแล้วก้มศีรษะคำนับติดพื้น

“&ขอบพระคุณครับคุณหนู ต่อแต่นี้ไปกระผมยินดีตายแทนคุณหนูครับ” เขาเอ่ยจบก็ยกตัวนั่งเต็มความสูง ในตอนนั้นน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลรินออกมา เขาเช็ดมันลวก ๆ กับแขนเสื้อ ก่อนจะหันมาส่งสายตาซาบซึ้งให้ฉัน

หึ!...จริง ๆ คนอย่างฉันจะปล่อยให้ลูกน้องตายก็ได้ แต่เลือกที่จะเก็บชีวิตมันไว้ เพราะต้องการซื้อใจ ก็ในเมื่อฉันจะมาคุมทุกอย่างที่นี่แทน ดังนั้นต้องเลี้ยงสุนัขเชื่อง ๆ ไว้สักตัวจริงไหม?

“&แต่ใช่ว่านายจะไม่ต้องถูกลงโทษ ตั้งแต่นี้ต่อไปนายต้องรับคำสั่งจากฉันคนเดียว ส่วนเรื่องรายงานที่ส่งไปให้พ่อ ก็ให้เขียนไปตามความจริงทั้งหมด ไม่ต้องโกหกให้ใครอีก” เอ่ยจบฉันก็หันไปหาพี่นัตซึ เขาหันมาสบตาพอดี รอยยิ้มเจื่อน ๆ ปรากฏบนใบหน้าซีด ๆ ของมัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคำสั่งฉันกำลังฆ่ามันให้ตายทั้งเป็น แต่ใครจะสน...

ว่าแล้วก็หันหน้ากลับไปหาลูกน้องอีกครั้ง

“&ขอรับคุณหนู ตั้งแต่นี้ต่อไปกระผมจะทำตามคำสั่งคุณหนูทุกอย่าง”

“&ดี!! ส่วนงานทั้งหมดที่พี่นัตซึดูแลอยู่ ฉันจะเป็นคนจัดการบริหารเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่เรื่องเล็ก ฉันต้องเป็นคนแรกที่รู้ก่อน และที่สำคัญเอกสารทุกอย่างต้องส่งมาให้เรียวจังเพื่อตรวจสอบอีกทีเข้าใจไหม?”

“&เข้าใจครับ” ทุกคนขานรับพร้อมกับก้มศีรษะแตะพื้น

“&อีกเรื่อง...พี่นัตซึจะต้องไปเรียนตามปกติ บัตรเครดิตการใช้จ่ายของพี่ ฉันจะเป็นคนยึดไว้ จะอนุญาตให้เอาเงินไปแค่วันละสามพันเยน”

“&ฮะ!! สะ...สามพันเยนมันยังไม่ถึงพันบาทเลยนะจุนโกะ อย่างงี้พี่ก็ลำบากสิ”

“&หรืออยากโดนคว้านท้องแทน!!” ฉันจิกตาใส่พี่นัตซึ

“&ไม่ครับ ๆ พี่ยอมแล้ว ๆ” พี่นัตซึรีบยกมือขึ้นปฏิเสธทันที

“&ก็ดี!! งั้นทุกคนก็ออกไปทำหน้าที่ตัวเองได้”

“&รับทราบครับ” ทุกคนขานพร้อมก้มศีรษะคำนับให้ แล้วทยอยเดินออกไปทางประตูหลัง

ในที่สุดก็เหลือเพียงฉัน พี่นัตซึ และเรียวจัง ในจังหวะที่พี่นัตซึกำลังลุกขึ้นยืน ฉันฉวยโอกาสดึงดาบในมือออกจากฝัก แล้วเรียกมันเสียงดังให้หันกลับมา “&พี่นัตซึ!!”

ทันใดนั้น!! ก็ตวัดปลายดาบเสยใส่แก้มเนียน ๆ ของไอ้พี่กระจอกไปเบา ๆ ปลายแหลมบาดเข้าไปเล็กน้อย เลือดก็ไหลซึมออกมาในทันที

“&โอ๊ย!! เวร...ทำอะไรวะจุนโกะ เจ็บ ๆ” คนกระจอกเอามือจับแก้มตัวเอง ใบหน้าเหยเกแสดงความเจ็บทรมาน นั่นก็แค่ถาก ๆ ไม่เห็นต้องแสดงอาการถึงขนาดนั้น

จังหวะเดียวกัน ฉันก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินไปประจันหน้ากับพี่ชาย

“&นั่นก็แค่เอาคืนที่ต้องให้คนอย่างฉัน เดินทางข้ามประเทศมาเจอแดดร้อน ๆ” ฉันเอ่ยเสียงเรียบ ทำหน้าเฉยเมย แล้วส่งดาบซามูไรกลับไปให้เรียวจัง เพื่อทำความสะอาด เธอรับมันไปเพราะรู้ดีว่าหมายถึงอะไร

“&กูเป็นพี่มึงนะ มาทำร้ายกูได้ยังไง!!” คนกระจอกขึงตาใส่ คงคิดว่าฉันจะกลัวเขา แต่เปล่าเลย...ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายกำหมัดแน่น ง้างสุดศอกทำท่าทีจะต่อยกลับ พร้อมกับเอ่ยกระแทกเสียง “&หรือมึงอยากจะโดนหนักกว่าเก่า!!”

คนกระจอกรีบเปลี่ยนนัยน์ตาเป็นอ่อนลง หลุบคอแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น “&ไม่มีอะไรครับ พี่แค่บอกว่า ยังเป็นพี่ชายจุนโกะอยู่”

ก็คิดว่าเขาจะแน่...ฉันเอามือลงแล้วสะบัดหน้าพรืด เดินออกมาจากห้องโถง

ลงมาชั้นสอง กำลังจะเข้าห้องตัวเอง พี่นัตซึก็วิ่งมาดักหน้าไว้ มือยังกดห้ามเลือดที่แก้มตัวเอง

“&คืนนี้พี่เข้าผับไปเตรียมเอกสารให้นะครับ

“&ให้ริวตามไปด้วย”

“&ได้ครับ ไอ้โหด” พี่นัตซึพูดเบา ๆ หันหน้าไปทางอื่น

“&กูได้ยินนะ”

“&เออ ๆ ไปพักผ่อนดีกว่า มาเหนื่อย ๆ เดี๋ยวให้แม่บ้านทำอาหารไว้ให้”

“&เอาอาหารญี่ปุ่น”

“&แต่แม่บ้านเป็นคนไทยทำเป็นแต่อาหารไทย”

“&ไล่ออกไปสิ แล้วหาแม่ครัวญี่ปุ่นมาทำแทน”

“&เอาแต่ใจจังวะ”

“&หรือมึงอยากโดน” ฉันเริ่มหงุดหงิด

“&ไม่ครับ ๆ พี่ล้อเล่นเอง เดี๋ยวจัดการให้ ไปนอนเลย”

ขี้เกียจฟังพี่นัตซึอีก กำลังเปิดประตูก้าวเข้าห้อง ก็หันกลับมามองเขาอีกครั้ง แวบหนึ่งเห็นใบหน้าคม ๆ นั่นทำหน้าบึ้ง พอเห็นฉันจ้องอยู่ เขาเลยทำเป็นแสร้งยิ้มแทน

“&ให้เรียวจังทำแผลให้สะด้วย ระวังเป็นแผลเป็นรักษาไม่หาย”

“&จุนโกะเป็นห่วงพี่เหรอ” นัยน์ตาเขาเปลี่ยนเป็นซึ้ง กระพริบตาปริบ ๆ

“&เปล่า...แค่กลัวว่าพ่อเห็นเขา จะด่าฉันว่าสั่งสอนพี่น้อยไป”

“&จุนโกะ!!”

ฉันปิดประตูใส่หน้าเขา แล้วเข้ามาอาบน้ำแต่งตัว แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงที่มีขนาดสามฟุต ถึงจะไม่ค่อยพอใจห้องนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องทนนอนไปก่อน เพราะตอนนี้ร่างกายเหนื่อยจากการเดินทางมาหลายชั่วโมง

ตื่นมาตอนสองทุ่ม

เพราะเริ่มหิว เดินลงมาข้างล่าง เห็นพี่นัตซึ ริว และเรียวจัง นั่งกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร ทั้งสามกำลังดูเอกสารบางอย่างที่วางกระจายเต็มโต๊ะ ฉันจ้ำอ้าวตรงไปหัวโต๊ะที่พี่นัตซึนั่งอยู่

“&มาแล้วเหรอครับคุณหนู” ริวเป็นคนแรกที่เอ่ยทัก ทำให้เรียวจังหันมามอง ฉันไม่ได้สนใจทั้งคู่ กับยืนกอดอกอยู่ด้านหลังพี่นัตซึ

“&ลุกดิ! จะนั่งนี่”

“&แต่นี่บ้านกู กูต้องนั่งตรงนี้” พี่นัตซึหันมาเอ่ยพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ แก้มที่ฉันฝากรอยแผลไว้ ถูกปิดด้วยพลาสเตอร์สีเนื้อ

“&หรือมึงอยากโดน” ฉันง้างมือจะตบ พี่นัตซึลนลานลุกไปนั่งเก้าอี้ตัวข้าง ๆ

“&ไรวะ” มันเกาหัวอย่างหงุดหงิด ถึงจะบ่นแต่ก็ยอมทำตาม ฉันนั่งเก้าอี้หัวโต๊ะแทน เหลือบมองเอกสารบนโต๊ะ เห็นแวบเดียวก็รู้แล้วว่านั่นเป็นเอกสารของฉัน แต่ทำเป็นไม่สนใจ เอ่ยขึ้นลอย ๆ ด้วยเสียงกดต่ำ

“&หิวแล้ว เอาอาหารมาดิ๊”

“&ได้คับคุณหนู” ริวเป็นคนขานรับ ลุกออกไป ไม่นานอุนางิดง(ข้าวหน้าปลาไหล)มาเสิร์ฟ ฉันก็นั่งกินคนเดียวไปเรื่อย ๆ ส่วนอีกสามคนต่างดูเอกสารต่อ

“&เมื่อกี้คุยไรกัน” ฉันถามเพราะหน้าตาแต่ละคนดูเคร่งเครียด

“&กำลังคุยว่าจะให้น้องจุนโกะ เรียนต่อมหาลัยไหนดี”

“&แล้ว?”

“&จะให้เรียนที่มหาลัยนายน้อยค่ะ” เรียวจังเป็นคนตอบแทน

“&แต่พี่ว่าจะให้เรียนอีกมหาลัยที่ดัง ๆ ใหญ่ ๆ เพราะจุนโกะเรียนเก่ง”

น้ำเสียงและท่าทางตื่นเต้นของพี่ชายตัวดี ทำให้ฉันรู้ว่ามันต้องมีอะไร เลยรีบตอบทันควัน

“&ตกลงเรียนที่เดียวกับพี่นัตซึนั่นละ จบ!!”

“&คิดดูดี ๆ ก่อนไหมจุนโกะ มหาลัยที่พี่เรียนอยู่ไม่ได้มีอะไรดีเลย ไม่เหมาะสมกับความฉลาดของน้องเลยนะ พี่ว่าเรียนที่อื่นดีกว่า”

นั่น!! ขนาดฉันพูดเด็ดขาดแล้วนะ เจ้าตัวยังพยายามค้านอีก แบบนี้จะบอกได้ไงว่าไม่มีอะไร

ว่าแล้วก็หันไปจิกตาใส่คนเรื่องมาก เขาสะดุ้งก่อนจะหลบสายตาแกล้งหันไปทางอื่น

“&ก็ได้ แล้วจะเรียนคณะอะไรล่ะ ตอนนี้พี่เรียนคณะบริหารปี3 คงไม่มีเวลาไปดูแลจุนโกะหรอกนะ”

“&เรียนบริหารล่ะกัน”

ขวับ!! พี่นัตซึหันไปหาเรียวจังแทนที่จะเป็นฉัน

“&ตกลงตามนี้ เรียวจังจัดการด้วย”

เอ๊ะ!! จู่ ๆ ก็มาว่าง่าย ไอ้พี่กระจอกนี่คิดจะทำอะไรกันแน่?

“&ได้ค่ะนายน้อย”

แล้วพี่นัตซึก็หันมาคุยกับฉันต่อ

“&เดี๋ยวพี่จะเข้าผับไปสั่งงานลูกน้อง จุนโกะก็นอนพักผ่อนให้เต็มที่เลยนะ พี่ไม่อยู่กวน”

“&ไปด้วยดิ จะไปดูว่าพี่นัตซึบริหารแบบไหน” ฉันมองเขาด้วยสายตาจริงจัง

“&พะ...พี่ว่าไปวันอื่นก็ได้ น้องพึ่งจะมาเหนื่อย ๆ”

จ้า ๆ คำพูดเหมือนจะหวังดี แต่ไอ้เม็ดเหงื่อที่ไหลลงมาตามกรอบหน้านี่สิ ทำให้ฉันรู้ว่าพี่นัตซึกำลังมีอะไรปิดบังอยู่ และแน่นอนคนอย่างจุนโกะจะพลาดได้ไง หึ!

“&ไม่เป็นไร กินเสร็จพอดี เดี๋ยวจะขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว หวังว่าพี่จะรอฉัน ไม่งั้นรู้ใช่ไหมว่าพี่ต้องโดนอะไร”

“&ปฏิเสธได้เหรอ จะรอละกัน”

“&ให้เรียวจังกับริว ไปด้วย”

“&เค ๆ”