ตอนที่ 2 อ่อย

ตอนที่ 2

-----------------

ปึง!!

"ฟู่!!" รวงข้าวเป่าปาก โล่งใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เธอยืนพิงประตูด้วยความหมดแรงแค่วันเดียวก็ใช้พลังไปเยอะทีเดียว

ตึก!

ตึก!

"เจ็บชะมัด" มือเล็กกุมแขนพยุงตัวเองสาวเท้าเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟากลางห้อง หยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรหาใครบางคน

"พี่ไดรฟ์"

(เป็นไงบ้างไอ้ข้าว มันติดกับดักไหม แต่ไม่น่าพลาดหน้าสวยๆอย่างมึงหลอกผู้ชายได้ง่าย) เสียงกระทิงเอ่ยแทรกแทนเจ้าของโทรศัพท์มือถือ

"พลาดวะพี่กระทิง"

(เปิดกล้องดิ ไอ้ไดรฟ์มันอยากเห็นหน้า)

"อืม"

(ข้าว ทำไมหน้าซีดอย่างนั่น แล้วที่พลาดอะไรพลาด!?)

"ก็ป้ายทะเบียนรถที่พวกพี่ส่งมาให้ไม่ใช่ของไอ้เคนอะไรนั่น แต่เป็นของคนที่ชื่อคริสเตียน"

(เป็นไปไม่ได้) สองเสียงประสานพร้อมกัน

"แต่ก็ดี ไอ้หมอนี่น่าจะไม่ลุ่มล่าม" เมื่อนึกถึงคริสเตียนรอยยิ้มก็เผยออกมาเพราะเธอจำได้ว่าเขามีผู้หญิงข้างกายแล้วและเด็กนั่นกับเธอก็ต่างกัน รสนิยมอาจจะไม่ได้ชอบแนวเธอก็ได้

(หมายความว่ามันเชื่อเหรอว่าข้าวโดนจี้!?...) ไดรฟ์ถามอย่างไม่อยากเชื่อ

(...หน้าตามันไม่ได้โง่เลยนะเว้ย) กระทิงเอ่ยต่อ

"นั่นน่ะสิ ข้าวก็ว่างั้น" รวงข้าวจำต้องนึกถึงใบหน้าคมอีกครั้ง แววตาท่าทางไม่ได้อ่อนต่อโลก ยิ่งเป็นคนใหญ่คนโตแถมยังมีอิทธิพลไม่น่าจะหลอกได้ง่ายๆ แล้วถ้าจะใช้แผนอ่อยจะได้ผลเหรอ

(อ้าววไอ้ข้าว จะโดนหลอกไหมวะ) กระทิงเกาหัวรู้สึกหวั่นๆยังไงไม่รู้

"พรุ่งนี้ข้าวจะพิสูจน์อีกครั้ง"

(มันตกลงนัดเจอต่อเหรอ!?) ไดรฟ์ถามออกมา

"อืม"

(บางทีคนระดับนั้นอาจจะคิดไม่ถึงก็ได้ เคยได้ยินไหมผู้ชายร้อยทั้งร้อยก็แพ้มารยาหญิง)

"..." รวงข้าวนิ่งไปเหมือนกัน แต่เธอไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว

(ให้พี่ดูแผลหน่อย)

"ข้าวไม่ได้กรีดลึก แค่เฉียดๆน่ะ" แต่ถึงจะเฉียดก็เล่นเอาเจ็บแทบระบม

(อืม งั้นก็พักผ่อน อย่าลืมกินยาด้วยละ)

"เดี๋ยวพี่ไดรฟ์" รวงข้าวเอ่ยท้วงไม่ให้อีกฝ่ายกดวางสายซะก่อน

(หืม!?)

"ฝากพี่ดูแลแม่ด้วยนะ"

(ทำไมพูดแบบนี้...) ไดรฟ์นิ่วหน้าไม่พอใจกับประโยคพวกนั้น

(...เออใช่ อย่าพูดเป็นลางดิวะ แล้วจะฝากทำไม) กระทิงตอกกลับตามมาอีกคน

"คือ...คือฉันหมายถึงว่าถ้าเกิดฉันทำสำเร็จใช่ไหม...แม่ก็คงไม่เลิกกับไอ้พ่อเลี้ยงธนิน ฉันเลยอยากฝากพวกพี่ช่วยดูแลก็แค่นั้น" เธอเฉไฉออกไป ความจริงเธอกลัวว่าจะไม่ได้กลับไปอีกต่างหาก แต่ถ้ามันสำเร็จขึ้นมาจริงๆ รวงข้าวรู้ดีว่าแม่ไม่มีทางเลิกกับพ่อเลี้ยงธนินเพราะฉะนั้นถ้าเธอมีอิสระได้ออกจากที่นั้น เธอก็อยากฝากฝังกับคนที่ไว้ใจที่สุด

(ถ้าเป็นแบบนั้น พี่รับปาก แต่ข้าวต้องสัญญาว่างานนี้ต้องสำเร็จเท่านั้น)

"..."

(ว่าไง) ก่อนจะย้ำถามอีกครั้ง

"อืม ข้าวสัญญา"

พรึ่บ!

มือบางวางโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะหน้าทีวีข่มความคิดที่กำลังกลัว กลัวว่าเธอจะไม่มีโอกาสได้มีชีวิตอีกหรืออิสระที่พ่อเลี้ยงธนินหยิบยื่นคือความตาย

ทว่าในเมื่อไม่มีทางเลือก เธอก็ต้องเดินหน้าต่อ ชีวิตที่เหลือกลับเดิมพันด้วยชีวิต และไม่ว่าจะผิดแผนยังไงเธอก็ต้องลุยให้ถึงที่สุด ยังไงเสียแล้วการเข้าถึงพวกนั่นไม่ใช่เรื่องง่าย เมื่อมีโอกาสก็ต้องทำให้สำเร็จ

@ร้านอาหารบนดาดฟ้า

สายตาหวานเยิ้มสำรวจร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ผู้ชายหุ่นดีในชุดสูทเหมาะกับสถานที่นัดเดทกำลังเดินตรงมาโต๊ะที่ร่างบางนั่งอยู่ก่อนแล้ว

"สวัสดีค่ะ...คุณคริส" รวงข้าวถือวิสาสะเอ่ยเรียกชื่อเล่นอย่างสนิทสนมโดยไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาตก่อน

"ครับ..คุณฝน"

"เชิญนั่งค่ะ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ" เพราะเป็นคนเชิญจึงถามเพื่อให้เกียรติแขก

"ไม่ครับ ผมทานได้ทั้งนั้น"

"ค่ะ" รวงข้าวเผยรอยยิ้มมุมปาก หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบอย่างเคอะเขิน ทว่าสายตากลับจ้องไปยังสร้อยคอที่โผล่ให้เห็นแค่สายสร้อย

"จำไว้ว่าพวกนั้นเก็บข้อมูลไว้ที่ตัวทุกคน..."

"...ทั้งสามคนมีสร้อยประจำตระกูลและจี้สร้อยคือยูเอสบีสำคัญที่พวกเราต้องการล้วงความลับ"

"เก็บไว้ที่สร้อยคอแบบนี้ ฉันจะเอามาได้ไงกัน"

"ตามที่พ่อเลี้ยงบอกนั่นแหละ ทางเดียวที่จะเข้าถึงตัวคือต้อง...อ่อย"

ใบหวานเฉี่ยวนึกถึงคำพูดที่กระทิงบอกพิกัดความลับทุกอย่าง ทางเดียวที่จะเข้าถึงคืออ่อยสินะ ก่อนที่จะรวบผมมาไว้อีกข้างอย่างมีชั้นเชิง

"ลมแรงจังเลยค่ะ" เธออมยิ้มตอบกลับไปเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจ้องมองหน้าอกที่ล้นทะลักออกมาและมันยิ่งเห็นชัดขึ้นเมื่อเธอรวบผมไปไว้อีกข้าง สายเดี่ยวสีขาวกลืนกับผิวทำให้น่าดึงดูดมากขึ้น

"หึ" คริสเตียนได้แต่แสยะยิ้มเบาๆ ทำเอารวงข้าวไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย

"ดื่มครับ" แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนท่าทีเป็นสนใจเธออีกครั้งพร้อมทั้งยื่นแก้วหมายจะชนก่อนดื่ม

กริ๊ง!

"ค่ะ" รวงข้าวยกแก้วใสๆยื่นไปแตะเบาๆ แล้วเลื่อนกลับมาหมุนแก้วไปมา ยกขึ้นดมกลิ่น ปากอวบอิ่มเผยอเล็กน้อยก่อนจะจิบไวน์ ทุกการกระทำอยู่ในสายตาอีกฝ่ายทั้งหมด

ทั้งคู่ต่างก็นั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบข้าง เวลามืดค่ำแบบนี้เมื่อมีแสงสว่างจากตึกต่างๆทำให้ทุกอย่างลงตัวและโรแมนติกมากไปอีก

ร่างบางยืนเกาะระเบียงมองตึกรอบๆหันหลังให้กับชายหนุ่มที่เธอเชิญเขามาร่วมโต๊ะอาหารครั้งนี้ รูปร่างอรชรเผยสัดส่วน ส่วนเว้าส่วนโค้งทำให้ในสายตาร่างสูง ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามีเสน่ห์จนน่าหลงไหล

หมับ!

"เอ่อ..." รวงข้าวหันหลังไปหาสัมผัสนั่นทันทีที่มือหนาเลื่อนมาจับเอวบางของเธอ สายตาทั้งคู่สบตากันพักใหญ่ ใบหน้าคมที่กำลังเลื่อนเข้ามาใกล้กว่าเดิม ส่งผลให้ห่างกันแค่คืบเดียว

"ผมขอจูบคุณได้ไหม"

"เอ่อ...มันจะเร็วไปไหมคะ" รวงข้าวเขินอายแกล้งเบี่ยงหน้าหลบ กัดฟันแสดงท่าทีรังเกียจแบบปิดบังไม่ให้ตาคมได้เห็น ก่อนจะหันไปเผชิญต่อด้วยแววตาเชิญชวน

"ผมไม่ได้อยากลวงเกินคุณ แต่อยากขอบคุณที่ทำให้ผมรู้สึกพิเศษอีกครั้ง" ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าใกล้แนบชิดเมื่อหญิงสาวขยับถอยหลังเขาก็ขยับต่อจนตัวเธอไม่สามารถขยับต่อได้เพราะติดกับระเบียง

"รังเกียจเหรอครับ" เสียงแผ่วเบาถามเพื่อต้องการคำตอบ สายตาบ่งบอกว่าหากเธอไม่อนุญาตเขาก็จะไม่ลุ่มล่าม

จุ๊บ!

มือบางเลื่อนขึ้นไปดึงคอเสื้อคริสเตียนให้โน้มตัวลงมารับริมฝีปากอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเป็นฝ่ายสอดลิ้นเข้าไปเองเพื่อแสดงความหลงไหล สองลิ้นตวัดพัวพันนานนับนาทีก่อนที่รวงข้าวจะเบี่ยงหน้าหลบในนาทีต่อมา

นิ้วเรียวเขี่ยพวงแก้มที่ตอนนี้แดงระเรื่อจนเห็นได้ชัด ความหวานของปากบางทำให้ร่างกายต้องการมันอีกครั้ง ทว่าเขาทำได้เพียงหักห้ามใจไม่ให้ล่วงเกินผู้หญิงที่รู้จักไม่ถึงสองวัน

รวงข้าวหันหลังให้กับคริสเตียนที่ยืนคร่อมเธออยู่ รวงข้าวก้มหน้ามองพื้นด้านล่างด้วยความประหม่ากลัวว่าจะถูกจับได้ว่าเธอจูบไม่เป็น...ใครจะคิดว่าการจูบต้องมาใช้ในหน้าที่การงานที่ต้องทำ...หวังว่าจูบแรกของเธอไม่ได้ขี้เหร่จนเกินไป