ตอนที่ 1 หลอกให้หลง

ตอนที่ 1

-----------------

@สนามบินสุวรรณภูมิ

ร่างบางย่างกรายลากกระเป๋าสัมภาระออกมายืนด้านหน้าสนามบินเพื่อเรียกแท็กซี่ไปโรงแรมที่จ้องไว้ อาทิตย์หนึ่งเต็มๆสำหรับการวางแผนในการเริ่มภาระกิจครั้งนี้ เธอจะพลาดไม่ได้เด็ดขาดเพราะนั้นหมายถึงชีวิตและอนาคตของเธอ

แอ๊ดดด~

เมื่อเช็คอินเสร็จเรียบร้อยเธอรีบเข้าห้องพักเตรียมตัวสำหรับคืนนี้ทันที วางสัมภาระทุกอย่างก่อนจะหยิบชุดราตรีที่เตรียมไว้ล่อเหยื่อจัดเข้าตู้

ครืดด ครืดด

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะรวงข้าวกำลังจะอาบน้ำแต่งตัว ทำให้ร่างบางสวมชุดคลุมออกมารับสายก่อน

"ว่าไง พี่ไดรฟ์"

(ตกลงจะเริ่มวันไหน)

"คืนนี้"

(ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ สังเกตการณ์ก่อนสักพักไหม พี่รู้มาว่ามันอยู่ไทยอีกเป็นอาทิตย์)

"ไม่ล่ะ ไม่อยากยืดเยื้อ เสร็จเร็วยิ่งดี"

(แน่ใจนะ)

"ค่ะ คืนนี้พวกมันมีงานฉลองน่าจะง่ายต่อการเข้าถึง"

(รอให้พี่ไปถึงกรุงเทพก่อนไหม พี่จะได้ช่วยเราได้)

"พี่ไดรฟ์ไม่ต้องมา พ่อเลี้ยงจับได้จะเป็นเรื่องเปล่าๆ"

(รับปากพี่นะข้าว ว่าจะหวงความปลอดภัยตัวเองก่อน)

"ค่ะ" รวงข้าวตอบไปอย่างนั้น ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเธอจะทำทุกอย่างเพื่ออิสรภาพครั้งนี้

ผมยาวสีดำสนิทรวบมัดตึงกับศีรษะปล่อยปอยผมดัดม้วนทั้งสองข้างลงมาที่แก้ม ตาหวานตกแต่งให้ดูเฉี่ยวคมแต่ขณะเดียวกันก็ดูอ่อนหวานน่าหลงไหล ปากบางแต่งเติมลิปสติกสีชมพูส้มให้เข้ากับชุดราตรีสีทอง ปัดแก้มอ่อนๆพอดูสุขภาพดี ก่อนที่รวงข้าวจะสวมราตรีเกาะอกแหวกข้างโชว์ขาเรียว

"จะต้องทำให้สำเร็จนะข้าว จะได้มีอิสระสักที" เธอมองกระจกบอกตัวเองเสียงหนักแน่น แววตาที่มองตัวเองมีแต่ความเชื่อมั่น จากนั้นจึงลุกออกไปเตรียมพร้อมเดินทางเพื่อไปอีกโรงแรมหนึ่งเมื่อได้เวลาที่เหมาะสม

@โรงแรมหรู

พึ่บ!

ร่างบางหลบมุมมองภาพตรงหน้าที่มีชายหนุ่มร่างสูงกำลังนัวเนียกับผู้หญิงในอ้อมกอดในโซนลับตาคน บริเวณนี้มีแค่แขกที่มีบัตรเชิญเท่านั้นที่สามารถขึ้นมาได้ และไม่แปลกที่รวงข้าวจะมายืนบนชั้นวีไอพีแห่งนี้เพราะพ่อเลี้ยงธนินได้เตรียมการทุกอย่างไว้ก่อนแล้ว

"คนนี้สินะ...เคนตะ!!" รวงข้าวส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นเป้าหมายตัวเอง เสือผู้หญิงอย่างที่ข้อมูลบอกมาเป๊ะ เริ่มหวั่นใจว่าตัวเองอาจจะพลาดท่าหมอนั่นก่อนที่จะได้ทุกอย่าง แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อมันคืองานและอิสระภาพของเธอ

"..." สายตาเฉี่ยวคมเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่อีกคนที่เดินเคียงข้างผู้หญิงตัวเล็ก หน้าตาน่ารัก น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ถ้าเดาไม่ผิดคนนี้คงจะเป็นคริสเตียนพี่ชายคนโต ส่วนข้างๆมีร่างสูงนิ่งขรึมไร้คู่ควงเดินอย่างเด็ดเดี่ยวเพียงคนเดียว ตามข้อมูลคงจะเป็นคนน้องสุด...คูเปอร์

"ไอ้เคน!! ออกมา" พี่คนโตส่งเสียงดุดันสั่งน้องชายที่กำลังคลอเคลียหญิงสาวไม่เลิก

"โอ้พี่คริส ขอไปต่อก่อนได้ไหม" เคนตะถอนหายใจอย่างรำคาญเมื่อโดนขัดจังหวะผละตัวออกจากร่างบางในอ้อมแขน แต่ไม่วายหันกลับไปไซ้ซอกคออีกครั้ง

"..." คนตัวเล็กมองด้วยหางตาเอือมระอากับการกระทำมักมาก

"ผมเข้าในงานก่อนนะ" คูเปอร์น้องชายคนเล็กบอกพี่ชายทั้งสองแล้วเดินออกไปทันที

"เค้กก็ขอตัวกลับก่อนดีกว่า" คนตัวเล็กแกะมือออกจากคริสเตียน ก่อนจะยื่นปลายจมูกฝังลงบนแก้มสาก

หมับ!

"อือ ถึงบ้านโทรบอกพี่ด้วย" ร่างสูงเอื้อมมือกุมศีรษะเล็กโยนไปมาแล้วเด็กสาวก็ปริตัวออกไปทันที

"ยัยเด็กบ้า ไม่เหึนรึไงว่ายืนกันสองคน" เคนตะบ่นออกมาอย่างไม่ชอบใจนัก

"จรวดมึงอ่ะ เก็บให้เข้าที่ก่อนอย่าเที่ยวมาร่อนบินแถวนี้!!" พูดจบก็แยกย้ายตามคูเปอร์น้องชายคนเล็กเข้างาน

"..." เคนตะก้มมองเป้ากางเกง ยักคิ้วไม่สนใจว่าเป้าจะตุงแค่ไหน ในเมื่อไม่อนุญาตให้เขาไปปลดปล่อยก็ต้องปล่อยให้ตุงอยู่แบบนี้แหละ

@อีกด้าน

เมื่อรู้ความเคลื่อนไหวทุกอย่าง รวงข้าวจึงเดินลงทางบันไดหนีไฟทันที เพื่อไปเตรียมการรอเวลาเหมาะสมบริเวณลานจอดรถ

เวลาล่วงเลยเกือบเที่ยงคืนงานเลี้ยงฉลองได้จบสิ้นลง แขกในงานต่างก็แยกย้ายทะยอยกันกลับ ร่างบางยืนมองรถตู้เป้าหมาย ป้ายทะเบียน สีรถ ยี่ห้อรถ ทุกอย่างตรงกับข้อมูลที่พ่อเลี้ยงธนินส่งมาให้ จนกระทั่งไฟหน้ารถส่องสว่างบ่งบอกว่าภายในรถเตรียมจะเคลื่อนที่แล้ว

เชียะ!!

"อ้ะ!!" เธอตัดสินใจหยิบมีดใต้กระโปรงออกมา ก่อนจะใช้ปลายมีดแหลมๆ กรีดลงบนต้นแขนพร้อมทั้งกระชากสร้อยออกจากคอให้เป็นรอยบาดสีแดงสด

ตึก!

ตึก!

"ช่วยด้วย" ฝีเท้าเล็กวิ่งมองซ้ายมองขวาหวาดระแวง ตะโกนส่งเสียงดังไปทั่วลานจอดรถโรงแรม

"ช่วยฉันด้วย"

เอี๊ยดดด!!

"เฮือก!!" ร่างบางสะดุ้งตกใจเมื่อวิ่งปาดหน้ารถ ทว่าโชคยังเข้าข้างเพราะคนขับบังคับพวงมาลัยหักหลบได้ทัน

หมับ! ร่างสูงลงจากรถเดินมายังหญิงสาวที่กำลังนอนหมอบกับลานพื้น ก่อนที่เธอจะเงยหน้ามองสิ่งตรงหน้าที่กำลังโอบร่างเธอประคองให้ลงขึ้น

"อึก!" ร่างบางกลืนน้ำลายพยายามข่มอารมณ์ไม่แสดงออกมา

'เชี้ยยย!! ผิดคน'

"เอ่อ...ขอโทษค่ะ" รวงข้าวเอ่ยออกมา ส่งแววตาน่าสงสารให้ร่างสูงที่กำลังมองอยู่

'เอาหว่า เป็นไงเป็นกัน'

"หนีอะไรมา" น้ำเสียงราวน้ำแข็งหลุดออกจากปากคริสเตียน

"ฉะ..ฉันโดนจี้น่ะค่ะ" รวงข้าวรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้สิ่งที่โกหกออกไปจะเชื่อถือได้แค่ไหน แล้วชุดที่สวมใส่จะยั่วยวนชายตรงหน้าได้รึเปล่าแถมเขาก็มีแฟนอยู่แล้วจะมาสนใจในตัวเธอเหรอ

"โดนจี้!?" คริสเตียนถามย้ำ

"โรงแรมหรูขนาดนี้ จะเป็นไปได้เหรอครับ" อดัมยืนประกบข้างเสนอความเห็นเจ้านาย

"ถึงจะเป็นโรงแรมหรูแต่เวลาเที่ยงคืนก็อาจจะเป็นไปได้ แถมตรงนี้มันก็เปลี่ยวมากด้วย ผู้หญิงตัวคนเดียวก็ไม่ปลอดภัยเป็นธรรมดา"

"...โอ๊ย!!" รวงข้าวแสยะยิ้มมุมปาก ก่อนจะส่งเสียงดังออกมา

"เป็นอะไรรึเปล่า!?" คริสเตียนมองสำรวจร่างบางในอ้อมแขน สายตาไปปะทะกับเลือดสีแดงสดบริเวณต้นแขนที่เริ่มจะไหลมากขึ้นเรื่อยๆ

"ฉันพยายามต่อสู้ก็เลยพลาดโดนมีดบาดอ่ะค่ะ" รวงข้าวโกหกคำโต แต่ที่จริงแล้วเป็นเธอเองต่างหากที่ตั้งใจสร้างแผลนี้ขึ้นมา

"ไอ้เดล!! ออกรถ พาเธอไปโรงพยาบาล"

"เอ่อ...อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวฝนทำแผลเองได้"

"งั้นติดรถผมออกนอกโรงแรม เผื่อพวกมันย้อนกลับมาอีก"

"ขอบคุณค่ะ" รวงข้าวเดินอย่างทุลักทุเลโน้มตัวพิงเป้าหมายเพื่อขึ้นรถก้มหน้ามองพื้นแววตาเป็นประกายก่อนจะเงยหน้าไปสบตากับคริสเตียนแล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นเจ็บปวดพยายามกุมบาดแผลต้นแขนเอาไว้

@หน้าร้านสะดวกซื้อ

พรึ่บ!!

"นี่ครับคุณฝน" คริสเตียนหย่อนตัวนั่งตรงข้ามกับหญิงสาว ก่อนจะยื่นอุปกรณ์ทำแผลให้เธอ

"คะ!?" เธอขมวดคิ้วเป็นคำถาม

"ผมได้ยินคุณแทนตัวเองว่าฝน"

"อ้อ ไม่คิดว่าคุณจะใส่ใจจำมันได้..." รวงข้าวเสแสร้งแกล้งดีใจ

"...น้ำฝน เรียกฝนสั้นๆ ก็ได้ค่ะ"

"ครับ"

"แล้วคุณ!?"

"คริส คริสเตียน" ร่างสูงยังคงตอบนิ่งๆเหมือนเดิม

"..." รวงข้าวพยักหน้าเข้าใจ ละสายตาจากคริสเตียนแล้วเอื้อมมือหยิบอุปกรณ์ทำแผล

ฟึบ!

"ผมทำให้ดีกว่า" เมื่อเห็นว่าเธอไม่สามารถจะเช็ดแผลเองได้ จึงลุกขึ้นไปเดินไปนั่งข้างๆ ก่อนจะแย่งสำลีมาถือเองแล้วลงมือเช็ดรอบๆแผล

"อ้ะ!! แสบค่ะ" เธอร้องออกมาพยายามดันมือร่างสูงออก

"นั่งนิ่งๆ"

"ก็มันเจ็บนิคะ"

"..." คริสเตียนไม่เอ่ยสิ่งใด เงยหน้ามองแววตาเข้มแล้วทำหน้าที่ต่อก่อนจะใส่ยาและปิดแผลด้วยผ้าปิดยึดกับเทป

"เรียบร้อยครับ"

"ขอบคุณค่ะ" รวงข้าวเอ่ยยิ้มๆ

"จะให้ลูกน้องผมไปส่งที่ไหน"

"ไม่เป็นไรค่ะ แยกกันตรงนี้ก็ได้"

"ดึกแล้ว คุณเป็นผู้หญิง ผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำอีก"

"อ้อ ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ คอนโดฝนอยู่แถวนี้" เธอตีหน้าตายโกหกต่อ

"อืม งั้นผมขอตัวก่อน"

"ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"

ฟึบ!

คริสเตียนลุกขึ้นเดินตรงไปยังรถตัวเอง ลูกน้องที่ยืนรอบริการรีบสาวเท้าไปเปิดประตูรอทันที

ตึก!

ตึก!

"คุณคริสเตียน!!..."

"...ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ฉันอยากจะเลี้ยงข้าวขอบคุณคุณคริสเตียนได้ไหมคะ" รวงข้าววิ่งตามออกไปแล้วเอ่ยยิ้มๆ เบี่ยงหน้าหนีอย่างเขินอายหลังพูดจบประโยค

"...ตกลงครับ" ร่างสูงเหลียวหน้ากลับมานิ่งไปสักครู่ แต่แล้วก็ตอบรับคำ