ทัณฑ์เถื่อนเมียบำเรอ บทที่1.จุดเริ่มต้นของความแค้น... 4/4

“สัยหมดประจำเดือน...บ่นจัง ขู่ยังกับหมาแม่ลูกอ่อน”

เด็กวัยรุ่นปวดตับ เผลอพักตาแปบเดี๋ยว น้องชายนายหวิดดับ...

“นายเหม ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวผมหายาไว้ให้ กินกันหวัดจับ”

เปี๊ยกกลายเป็นเบ้เต็มตัว เขาต้องคอยบริการนายหนุ่มทุกเรื่อง แต่เพราะบุญคุณที่สิงหราชมีให้ เปี๊ยกไม่เคยเกี่ยงงอน เขาเต็มใจทำเต็มกำลัง

“เปี๊ยก ฉันดูน่าสงสารเหรอ?”

เหมราชถามเด็กหนุ่มเสียงอ่อน เขานั่งคอตก ไม่อยากขยับตัวทำอะไรสักอย่าง แม้จะมีสติขึ้นมากกว่าเก่า

“เรื่องปกติลวกเพ่...คนอกหักกะเป็นเงี้ยะทั้งนั้นแหละ จนกว่าจะหาคนใหม่มาดามใจได้”

เปี๊ยกพูดเหมือนรู้ดี เพราะเด็กสมัยนี้ ล้ำหน้ากว่าเยอะ เมื่อเทคโนโลยี เข้ามาเยือน มีทุกอย่างใน Google อยากรู้อะไร อากู่บอกได้หมด...แม้แต่เรื่องที่ใครๆ ก็คิดว่ามันยาก แต่มักจะมีข้อมูลแฝงไว้ ให้คนทั่วไปสืบค้น ไม่แปลกหรอกหากเด็กจะรู้มากกว่าคนโต

“ฉันรักใครไม่ได้อีกแล้ว ฉันรักเค้า” เหมราชเพ้อ ไม่มีใครทำให้เขาสุขฉ่ำได้เท่าเพลาพิลาศ หล่อนอ่อนหวาน เย้ายวน ลีลาของหล่อนตรึงใจ จนเขาหลงละเมอ

“อย่าปากๆ นายเหม...เปี๊ยกเห็นมาหลายรายแล้ว เมาหัวทิ่มจะเป็นจะตาย พอเจอคนใหม่ แทบจะลืมไปด้วยซ้ำว่าตอนเมาเพ้ออะไรไว้บ้าง”

เปี๊ยกแย้งเสียงหลง หนุ่มๆ ในเหมืองเกือบเป็นบ้าไปหลายคน หลังถูกจำปาแม่หม้ายสุดอึ๋มหักอก แต่พอมีคนงานสาวๆ เข้ามาใหม่ ก็ลืมจำปาเสียสิ้น และหากสาวเจ้าตอบรับ จำปาแทบจะหมดความหมาย

“ฉันพูดจริงเปี๊ยก คอยดูสิ เค้าไม่รักฉันก็ช่าง แต่ฉันจะรักเค้าอยู่แบบนี้แหละ”

เหมราชฉวยผ้าเช็ดตัวเนื้อนิ่มที่เปี๊ยกส่งให้เกือบเป็นกระชาก เขารักเพลาพิลาศและไม่มีทางเปลี่ยนใจ แม้หล่อนจะทิ้งเขาไปมีคนใหม่ แต่หัวใจรักของเขา จะยึดมั่นเหมือนเดิม...เขามั่นใจ...

“เอาที่สบายใจเลยลวกเพ่...”

เปี๊ยกยิ้มปากแทบฉีก แบบนี้หากเจอคนถูกใจ รับรองได้...ลืม...

พอเหมราชหายลับเข้าไปในห้องน้ำ เปี๊ยกก็รีบเดินออกมานอกห้องนอน เพื่อเตรียมอาหารอุ่นๆ ไว้นายหนุ่มได้กินรองท้อง ก่อนจะกินยากันไข้

“เหมเป็นไงบ้าง...ดีขึ้นไหม?”

แต่ก่อนที่เปี๊ยกจะกระโจนลงจากบ้าน สิงหราชร้องถามขึ้นเสียก่อน

“เหมือนเดิมนาย เพ้อ...”

เปี๊ยกหยุดตอบ ก่อนจะรีบวิ่งตื้อ เขาต้องรีบไปก่อนที่ครัวจะปิด ไม่อย่างนั้น ‘นายเหมได้ซดมาม่าแทนข้าวแน่’

สิงหราชทรุดกายลงนั่ง เขาล้วงซองกระดาษออกมาจากซอกอก ซองที่เขาสั่งให้คนรู้จักรวบรวมข้อมูลของเพลาพิลาศมาให้ เขาอยากรู้จักหล่อน อยากรู้ว่าหล่อนมีดีอะไร ทำไมเหมราชถึงหลงใหลหล่อนนัก แค่ผู้หญิงคนเดียว น้องชายเขายอมทุ่มจนหมดตัว แต่กลับพ่าย กลายเป็นนกปีกหักอยู่ตอนนี้

รูปถ่ายขนาดเท่าฝ่ามือ...ผู้หญิงหนึ่งเดียวในนั้น หล่อนสวยหยาดฟ้า หากแค่มองผ่านๆ แต่เมื่อพิจารณาจริงจัง หล่อนปรุงแต่งจริตจนเย้ายวน แววตามีแต่เล่ห์เพทุบายไม่ต่างอะไรกับอสรพิษ ไม่น่าเฉียดเข้าใกล้ด้วยซ้ำ วงหน้างดงามนั่น ดูก็รู้ว่าผ่านมีดหมอมาทุกส่วน เพราะสัดส่วนที่จัดวางอยู่บนใบหน้ามันเป๊ะ!! เกิน จนทำให้มั่นใจ หล่อนคือผู้หญิงพลาสติก หามีเนื้อแท้สักกะผีก

ทรวดทรงหล่อนเตะตาก็จริง เขาไม่เถียง แต่หุ่นแบบนี้มีให้เกลื่อนบนถนน นมล้ำหน้าพุง เพราะเสริมมาเพื่อเรียกสายตาคนมอง

“หึ!! ไอ้ห่าเหมหลงหล่อนได้ยังไงวะ กูแค่มองยังจะอ้วก”

สิงหราชอยู่ไกลปืนเที่ยงก็จริง แต่ในดินแดนห่างไกลความเจริญก็ใช่ว่าจะไม่มีช้างเผือก สาวๆ สวยๆ มีเยอะแยะ แต่ชายหนุ่มเลือกที่จะชื่นชมด้วยสายตา เขาไม่มีเวลาไปตามเกี้ยวพา แต่หากจะปล่อยอารมณ์หนุ่มที่อัดแน่น เขาก็มีสถานที่ส่วนตัว

ผู้หญิงอีกคนยืนอยู่ด้านหลงเพลาพิลาศ หล่อนสวยพิศชวนมองมากกว่า แม้จะเห็นไกลๆ สิงหราชเผลอมองอยู่นานจนเผลอใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้กรอบหน้าหล่อนเล่นๆ

จนมาสะดุ้งเมื่อเปี๊ยกวิ่งตึงตังกลับขึ้นมาบนบ้าน

“เกือบไม่ทันอะนาย ดีนะป้าฟองเก็บปิ่นโตไว้ให้นายสิงห์ เปี๊ยกเลยหอบมาที่นี่เลย”