เมียบำเรอกาฝาก

บทนำ...

เพราะผู้หญิงกากีคนหนึ่ง ที่ทำให้ชีวิตของน้องชายแทบแดดิ้น สิงหราช ราชสีห์หนุ่มแห่งเหมืองปิยวาทินจึงจำเป็นต้องทวงแค้นด้วยตนเอง เขาอยากย้อนเกร็ดเอาคืนผู้หญิงชั่วช้าคนนั้น เพลาพิลาศ...นางแบบ ดาราแถวหน้า ที่กำลังเฟื่องสุดๆ

เหมราช ปิยะวาทินหอบสังขารที่ทรุดโทรมกลับบ้านเกิดเมืองนอน แต่สถานที่นั่นเป็นแดนเถื่อน ที่ชายหนุ่มพยายามหนีห่างมาตลอดชีวิตเพราะมันห่างไกลความเจริญ เขาใช้ชีวิตสำรวยในเมืองกรุง จนกระทั่งมาเจอกับสาวโสภา หล่อนก็ยินดีและเต็มใจที่จะสานสัมพันธ์ด้วย...มันคงมีความสุขตามประสา หากหล่อนไม่พบเจอคนที่ดีกว่า ดีกว่าลูกแหงอย่าเขา หล่อนถีบหัวส่งเขาแบบไม่รั้งรอ!!

...แต่ความซวยนั่นกับตกไปอยู่ที่คนไม่รู้เรื่อง พราวฟ้าคือตัวแทนของเพลาพิลาสที่ต้องทนแบกรับความแค้นที่ตัวเองไม่ได้ก่อไว้เต็มๆ

บทที่1.จุดเริ่มต้นของความแค้น...

ฝุ่นควันสีแดงๆ ลอยฟุ้งกระจาย ตลบอบอวนไปด้วยผงสีแดงก่ำ เมื่อรถยนต์สมรรถสูงวิ่งห้อตะบึงเข้ามาด้านในเหมืองแร่ ความเร็วรถยนต์เหมือนวิ่งอยู่กลางสนามแข่งขันกรังปรีซ์ อาจจะเป็นเพราะว่าคนขับเคลื่อนรถยนต์คันนั้นกำลังใจร้อน เขาเลยเหยียบคันเร่งเสียจมมิด ใบหน้ารกๆ เต็มไปด้วยหนวดเคราบึ้งตึง ดวงตาคมกริบดุดันประหนึ่งดวงตาของพยัคฆ์ร้ายเจ้าป่า เรียวคิ้วเข้มขมวดแน่น ยังไม่เท่ากับเรียวปากหนาที่เม้มจนเป็นเส้นตรง เกิดอะไรขึ้นนะ เกิดอะไรขึ้นกับชายผู้นี้?

เอี๊ยด!!

เสียงห้ามล้อดังสนั่น!! เมื่อรถยนต์จอดสนิทหน้าบ้านปีกไม้หลังเล็กๆ ริมสระน้ำขนาดย่อม

ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตตารางหมากรุกสีสนิมกระโดดลงมาจากรถยนต์อย่างว่องไว รองเท้าบูทยาวถึงกึ่งกลางน่องย้ำโครมๆ บนพื้น เมื่อเขาก้าวเท้ายาวๆ พร้อมกับแหกปากตะโกนลั่น

“ไอ้เปี๊ยกๆ ไอ้เปี๊ยกโว้ย!!” สายตาคมดุกราดมองรอบๆ ตัวบ้านที่เงียบสนิท เขาร้อนรนในหัวอก เหมือนกำลังมีภัยร้ายย่างกรายเข้ามาในชีวิตมันน่ากลัวจนขนลุกชัน!!

“นายๆ แย่แล้ว นายยยยยย” เด็กชายรุ่นกระทง ทรงผมบนศีรษะยังเกรียนกุด เมื่อเขายังอยู่ในวัยเรียนชั้นมัธยม เด็กชายผู้นั้นวิ่งหน้าตั้งตรงมาหาสิงหราช พร้อมทั้งตะโกนเรียกเขาเสียงหอบสั่น

“มึงเป็นห่าอะไรวะเปี๊ยก ทำไมไม่อยู่บ้าน แล้วนี่... เหมไปไหน?”

น้องชายคนเดียวที่เพิ่งจะกลับมาพำนักที่บ้าน เพราะเขาอกหักมาจากเมืองกรุง เมื่อแฟนสาวตีตัวออกห่าง หล่อนมีผู้ชายคนใหม่เข้ามาติดพัน และเขากำลังซึมเศร้า เหมราช ปิยวาทิน จึงหอบสังขารที่บอบช้ำกลับบ้านเกิดเมืองนอน อาศัยเหมืองแร่ของพี่ชายซุกตัวเลียแผลใจ

“นายเหมกำลังจะผูกคอตาย...” เปี๊ยกรีบละล่ำละลักบอก เขาย่องตามน้องชายนายหนุ่มไปเงียบๆ เพราะสังเกตเห็นความไม่ชอบมาพากล

“อะไรนะ!! มึงนำกูเลยเปี๊ยกให้ไว”

สิงหราชกระโจนลงจากชานบ้าน เขาตะโกนลั่นเมื่อได้ฟังข่าวร้าย สองหนุ่มต่างวัยวิ่งหน้าตั้ง เบื้องหน้าคือดงไม้หนาทึบ สถานที่ที่เหมราชคิดจะปลิดชีพตัวเอง

เพียงเสี้ยวนาที ทั้งสองคนก็มาถึงจุดเกิดเหตุ ร่างสูงใหญ่ห้อยต่องแต่งอยู่บนกิ่งไม้มีเชือกเส้นโตรัดอยู่รอบลำคอ สองเท้าถีบอากาศว่างเปล่าแรงๆ ตามสัญชาตญาณมนุษย์ ดวงตาเขาพริ้มหลับ ลิ้นสีแดงสดแลบออกมาจุกอยู่ที่ปาก แต่ยังไม่ทันสิ้นใจ

สิงหราชล้วงปืนพกออกมาจากอกเสื้อ เขาเล็งเชือกที่ห้อยต่องแต่งและรัดแน่นที่ลำคอน้องชาย เมื่อมันโยงอยู่กับกิ่งไม้และเขามีเวลาไม่มากพอที่จะไปถึงโคนไม้ก่อนที่เหมราชจะสิ้นลม

เปรี้ยง!!

ตุ๊บ...

เสียงแรกคือเสียงปืนของสิงหราช เสียงที่สองคือเสียงเหมราชหล่นตุ๊บลงมากองที่พื้น

ชายหนุ่มกระโจนพรวดรวบร่างของน้องชายเอาไว้ เขาฟาดมือไปที่ใบหน้าคมคายของน้องชายในสายเลือดแรงๆ

เพี้ยะ!!

“คิดอะไรโง่ๆ วะห่ะ ถ้าแกตาย...อีนังนั่นมันคงสะใจพิลึกที่ตัวเองสามารถทำให้ผู้ชายหน้าโง่คนหนึ่ง จบชีวิตเพราะหล่อนได้”

เสียงสิงหราชดังปานฟ้าฝ่า เขากำมือแน่น พยายามไม่ระเบิดอารมณ์ออกมา เพราะรู้ว่าน้องชายกำลังเศร้าเสียใจ

“พี่สิงห์ช่วยผมทำไม? ผมอยากตาย...”