บทที่ 3

“มีอะไรก็รีบว่ามาสิคะ”

“ไม่เป็นไรพี่ไม่รีบ พี่อยากให้เราได้เงินเยอะ ๆ กำลังเรียนอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“พี่รู้ได้ยังไง” ฉันหรี่ตามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ

“ก็ถามจากเด็กที่นั่งในโต๊ะ ถึงได้รู้ว่าเราไม่ได้ขายจริง ๆ แถมยังทำงานเรียนหนังสือไปด้วยอีกต่างหาก พี่ชอบคนเอาการเอางานอย่างนี้”

“พี่ชอบหนูงั้นเหรอ” ฉันขมวดคิ้วมองหน้าเขา ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาไม้ไหนกันแน่

“เฮ๊ย! ไม่ใช่อย่างนั้น พี่แค่ชมเท่านั้นอย่าคิดเป็นอย่างอื่นไป” เขารีบปฏิเสธทันควัน

“งั้นเข้าเรื่องเลยดีกว่าค่ะ ถ้าไม่ได้ชอบหนูแล้วอยากจะคุยเรื่องอะไร อย่าบอกนะว่าแค่จะมาชมเฉย ๆ”

“ก็ส่วนหนึ่ง แต่ประเด็นหลักคืออยากให้น้องมาเป็นเมียน้อยพี่น่ะ”

ไอ้บ้า! ขอกันตรง ๆ อย่างนี้เลยเหรอ ผู้หญิงคนไหนอยากจะเป็นเมียน้อยคนอื่นกันห๊ะ!

“พี่จะบ้าเหรอให้หนูไปเป็นเมียน้อยนี่นะ ขนาดขายตัวหนูยังไม่ยอมเลย พี่เอาสมองส่วนไหนคิด”

“เดี๋ยวฟังพี่ก่อนสิ มันไม่ใช่อย่างนั้นเว้ย” เขายกมือขึ้นปราม

“แล้วมันอย่างไหนล่ะคะ” ฉันเองก็ไม่ยอมลดราวาศอก มันน่าโมโหไหมล่ะจู่ ๆ ก็มาขอให้เป็นเมียน้อย

“น้องรู้ใช่ไหมว่าเมียพี่มีชู้”

“อื้ม แล้วไงคะ พี่ก็เลยอยากจะมีบ้างงั้นสิ หนูไม่เอาด้วยหรอกนะ”

“พี่จะจ้างแค่ช่วงสั้น ๆ เป็นเมียน้อยหลอก ๆ ให้แฟนพี่หวงแล้วกลับคืนมาหาพี่” เขาพูดความประสงค์ออกมาให้ได้ยินจนกระจ่าง

ฉันอึ้งไปชั่วขณะเพื่อใช้ความคิด เป็นเมียน้อยหลอก ๆ แสดงว่าไม่เสียตัว แล้วก็ได้เงินด้วยงั้นสิ น่าสนแฮะ

“เท่าไหร่คะ”

“เดือนละสองหมื่น”

“น้อยไปมั้ง หนูจะถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อยคนอื่นนะ มันจะคุ้มเร้อ” ฉันพูดลอยหน้าลอยตา แสดงความเป็นต่ออย่างเต็มที่

“เดือนละห้าหมื่น แต่ต้องไปอยู่ที่คอนโดพี่จนกว่าเมียพี่จะกลับคืนมา” น้ำเสียงเขาจริงจังจนฉันรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้คงจะรักเมียมาก แม้ว่าเมียจะมีผู้ชายคนใหม่แต่ก็ยังอยากให้กลับคืนมา จะมีผู้ชายคนไหนที่โง่กว่านี้อีกไหมเนี่ย

“แล้วจะมั่นใจได้ยังไงว่าพี่จะไม่ทำอะไรหนู” นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันกังวล เพราะถ้าพูดถึงตัวเงินแล้วมันโอเคมากสำหรับคนหาเช้ากินค่ำและไม่ได้ขายบริการอย่างฉัน

“พี่สาบานว่าจะไม่ทำอะไรเราก่อน เว้นแต่ว่า...เรานั่นล่ะจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน” เขาเริ่มฉายความทะเล้นออกมาให้เห็นทีละนิด

“ไม่มีทาง! หนูรู้ว่าอะไรควรไม่ควร อีกอย่างพี่ก็ไม่ใช่สเปกหนูด้วย ไม่งั้นก่อนหน้านี้จะโวยวายทำไมคะ”

“แสดงว่าถ้าตรงสเปกก็ยอมงั้นสิ”

“ไม่มีทางอีกเหมือนกัน พี่ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของหนูหรอกน่า เอาเรื่องของพี่ก่อนดีกว่า ถ้าหนูตอบตกลงแล้วจะเริ่มงานตอนไหน”

“พรุ่งนี้เลย”

“ห๊ะ! หนูต้องทำงานนะคะพรุ่งนี้เลยเหรอ”

“ไม่ต้องทำแล้ว ได้เดือนตั้งห้าหมื่นเอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่า”

“แต่...หนูจะต้องคุยกับพี่ต้อมก่อนนะ ถ้าแกไม่ยอมหนูก็ขอคิดอีกทีนึงละกัน” ฉันเองก็เกรงใจพี่ต้อมเหมือนกัน

“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา เดี๋ยวพี่จะเคลียร์ให้เอง ขอแค่เราเตรียมตัวเตรียมใจไว้ละกัน” ว่าแล้วเขาก็ยื่นมือมา

ฉันมองแล้วเลิกคิ้วเชิงตั้งคำถาม” อะไรคะ”

“จับมือสัญญากันยังไงล่ะ”

“โอเคไม่มีปัญหา” ฉันยิ้มมุมปาก ยักคิ้วสองครั้ง เพื่อเป็นสัญญาณให้เขารู้ว่า ตอนนี้ฉันพร้อมซะยิ่งกว่าพร้อมอีก

ได้เงินมาเยอะขนาดนี้ความฝันที่จะได้ซื้อบ้าน แล้วย้ายออกมาจากสลัมใกล้ถึงความจริงขึ้นทุกที ที่ต้องมาทำงานล่อเสือล่อตะเข้แบบนี้ ก็เพราะอยากมีเงินเยอะ ๆ และจะได้หลุดพ้นจากคำว่าเด็กสลัมเสียที