ตอนที่ 3 ความอิ่มเอมใจแม้ชั่วขณะ ep3

ตรีอภิรมย์ขับรถออกจากหน้าร้านอาหารของนักแสดงรุ่นใหญ่คนหนึ่ง หลังจากแยกย้ายจากงามตาและนักแสดงรวมทั้งทีมงานละครทุกคน เธอมุ่งหน้ากลับบ้านด้วยหัวใจที่เลื่อนลอย เมื่อห้วงมโนนึกทำให้เธอเห็นใบหน้าสี่เหลี่ยมได้รูปของปราชญ์ลอยเด่น

ส่วนประกอบของเครื่องหน้าเข้มคมโดดเด่นขึ้นมา ทั้งคิ้วหนาที่ดกดำขนานกับดวงตารีใหญ่ที่คมกริบ ปลายจมูกโด่งเป็นสันอย่างสวยงาม รับกับริมฝีปากได้รูปสีชมพูอย่างเป็นธรรมชาติ แสดงให้เห็นถึงสุขภาพที่ดีของเขาอย่างชัดเจน

เรือนร่างสูงใหญ่สง่างามดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน ลักษณะที่ดีบ่งบอกถึงความเฉียบคมในด้านสมองและสติปัญญาที่ไม่เป็นรองใคร ทำให้เธอต้องทอดถอนใจครั้งแล้วครั้งเล่า

“ปราชญ์ โกมลเฉลิม..”

เธอเรียกชื่อของเขาออกมาเบา ๆ พร้อมกับลมหายใจที่ถูกระบายออกมาเป็นระรอกเมื่อนึกถึงโฉมสะคราญของดาราสาวอย่างมัณฑิตาที่แสดงตัวอย่างชัดเจนถึงความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งระหว่างเขากับหล่อน

“อยากรู้จังว่า ผู้ชายที่ดูดีไปทุกตารางนิ้วอย่างคุณ เปรียบผู้หญิงเป็นอะไร..”

เธอระบายลมหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะเร่งความเร็วไปอีกนิดเมื่อผ่านสี่แยกหลังจากไฟเขียวเปิด เธอก็ไม่รอช้ามุ่งหน้าไปยังทิศทางของคฤหาสน์หลังงามทันที

แต่ทว่าความมุ่งหมายของเธอไม่อาจเป็นไปตามคาด เมื่อมีรถมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งทะยานออกมาจากซอยที่ไฟดับ ทำให้เธอเหยียบเบรกอย่างรวดเร็ว

...เอี๊ยดดดด..

รถคันนั้นสามารถรอดไปได้อย่างปลอดภัยท่ามกลางความตกใจของคนที่สัญจรผ่านไปมา แต่ทว่า เธอกลับขับรถเสียหลักเสยขึ้นไปบนฟุตบาท ดีที่ถุงลมนิรภัยทำงานเธอจึงไม่ได้รับอันตราย แต่ก็ตกใจจนเนื้อตัวสั่นเทา ใบหน้าเผือดซีด

ตรีอภิรมย์นั่งเงียบอยู่ในรถแม้เครื่องยังสตาร์ทอยู่ มีกลุ่มคนวิ่งกรูกันเข้าไปล้อมรอบรถของเธอ บ้างก็เคาะกระจก บ้างก็พยายามดึงประตู บ้างก็เอาไฟมาส่องดูความเคลื่อนไหวภายในรถ

“คุณ คุณ เป็นอะไรหรือเปล่า..”

เสียงเรียกของพลเมืองดีทำให้เธอค่อย ๆ เรียกสติกลับคืนมา พร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วปลดล็อคประตู ผลักให้เปิดออก แต่กว่าจะก้าวออกมาจากรถได้เธอก็ต้องรวบรวมสมาธิอยู่ครู่ใหญ่

“บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ..”

ตำรวจนายหนึ่งร้องถามเมื่อก้าวเข้ามาใกล้ร่างบางที่พยายามทรงกายยืนเบียดประตูรถ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันปลอดภัยดี แต่ว่า..”

เธอกวาดสายตาเหมือนจะมองหาใครหรืออะไรบางอย่างที่ไม่เห็นแม้เงาหรือร่องรอย

“มีอะไรหรือครับ..”

“รถมอเตอร์ไซด์!!ที่ออกมาจากซอย เขาเป็นอย่างไรบ้างคะ..”

“ไม่มีนี่ครับ ผมมาถึงที่นี่เพราะได้รับรายงานว่ามีรถเสยขึ้นมาบนฟุตบาท..”

นายตำรวจหนุ่มมองหน้าเธออีกครั้งก่อนจะสำรวจไปรอบคันรถท่ามกลางสายตาของพลเมืองดีเกือบสิบ

“คุณเมาหรือเปล่า ผมจำเป็นต้องขอตรวจใบอนุญาตขับขี่และวัดแอลกอฮอล์..”

เธอมองหน้านายตำรวจหนุ่มคนนั้นนิ่งด้วยความไม่พอใจ

“คุณตำรวจคะ ฉันหักพวงมาลัยหลบรถมอเตอร์ไซด์ที่แล่นออกมาจากซอยนี้นะคะ ฉันไม่ได้เมา..”

“แต่ไม่มีคู่กรณีนี่ครับ..”

“จะต้องให้มีคนตายอยู่ตรงนี้ก่อนหรือไงฉันถึงจะพ้นข้อกล่าวหาเมาแล้วขับ..”

นายตำรวจนิ่งไปชั่วครู่

“หากเกิดเหตุการณ์นั้นจริง คงมากกว่าข้อหาเมาแล้วขับครับ เพราะต้องมีคดีอีกยึดยาว..”

นายตำรวจกางมือแตะที่หมวก

“กรุณาให้ความร่วมมือด้วยครับ ผมปฏิบัติตามหน้าที่..”

“เฮ่ย..บ้าชะมัด..”

อาการตกใจจนแทบช็อคอันตรธานหายไปสิ้นเมื่อความไม่สบอารมณ์แล่นปราดเข้ามาครอบครองแล้วก็ติดตามด้วยความหงุดหงิดเมื่อพบว่าเธอผ่านการดื่มมาจริง

“นี่คุณตำรวจ แชมเปญแค่สองแก้ว ฉันไม่เมาหรอกนะคะ..”

“ใจเย็นสิครับ ผมก็ไม่ได้บอกว่าคุณมีแอลกอฮอล์เกินจนเป็นความผิดนี่ครับ..”

“แล้วฉันจะกลับได้หรือยังคะ..”

นายตำรวจนิ่งก่อนจะมองไปที่รถของเธอ

“ดูเหมือนว่า..กันชนจะเสียหายและที่สำคัญยางรถของคุณ..”

คำพูดของนายตำรวจทำให้เธอรีบเดินไปมองดูสภาพของรถแล้วก็ต้องหงุดหงิดเพิ่มจากเดิมอีกเท่าตัว

“บ้าที่สุดเลย..”

ในขณะที่เธอกำลังหงุดหงิดและวุ่นวายจนเกิดความเครียด รถ LEXUS LS460 สีดำ ก็แล่นเข้ามาจอดชิดริมถนนที่พอจะมองเห็นยี่ห้อและสีรวมทั้งเลขทะเบียนของรถ ยิ่งไปกว่านั้นคือเจ้าของร่างบางอรชรที่ดูเย้ายวน ไม่ว่าจะมองมุมไหน จะมองเวลาใด ทำให้คนที่ให้ความสนใจตั้งแต่แรกเห็นต้องจดจำได้ขึ้นใจ

“มีอะไรหรือครับคุณตรี..”

เสียงเรียกนั้นเหมือนเสียงสวรรค์ก็ไม่ปานเมื่อเธอหันมาตามเสียงแล้วได้มองเห็นเขา

“คุณปราชญ์!!..”

รอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นแต่งแต้มดวงหน้าหวานละไมที่บ่งบอกถึงความขัดข้องในดวงใจอย่างไม่ทันรู้ตัว

“มอเตอร์ไซด์ตัดหน้ารถฉันค่ะ แต่พอฉันหักพวงมาลัยหลบ รถมอเตอร์ไซด์คันนั้นก็ล่องหนไปแล้ว ฉันก็เลยถูกตั้งข้อหาเมาแล้วขับ และสภาพรถก็เป็นอย่างที่เห็น..”

ปราชญ์มองไปยังนายตำรวจหนุ่มคนนั้นแล้วเดินตรงเข้าไปพูดจากับเขาไม่กี่คำ ปราชญ์ก็เดินกลับมาหาเธอซึ่งมีทีท่าไม่พอใจนายตำรวจจราจรนายนั้นอยู่เป็นทุน

“ผมไปส่งนะครับ ส่วนรถคุณ ผมจะโทรให้ช่างที่ผมรู้จักมาลากไปซ่อมให้..”

“ขอบคุณนะคะ แต่ว่า..”

ตรีอภิรมย์พูดพลางมองไปยังรถของเขาเหมือนจะหาใครสักคน แต่ก็ไม่เห็นแม้เงา

“คุณมัณฑิตาล่ะคะ..”

“ผมไปส่งเธอที่บ้านแล้วผมก็กำลังจะกลับบ้านครับ..”

เขาพูดพร้อมกับเดินมาที่รถและเปิดประตูด้านข้างคนขับให้เธอ

“ขอบคุณนะคะ..”

เขายิ้มรับแล้วปิดประตูเบา ๆ หลังจากเธอก้าวขึ้นไปนั่ง