ตอนที่ 4 เมฆา

เสียงคลื่นทะเลสำหรับบางคนมันอาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้ใจสงบ แต่สำหรับผมแล้วมันคือมีดที่คอยกรีดแทงใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนไม่มีวันที่แปลนั้นจะหายไปได้ซักที

1 ปีก่อน

ผมชื่อเมฆา เป็นเจ้าของบริษัทนำเข้าอะไหร่รถยนต์ ที่รวยที่สุดก็ว่าได้ ผมบรจิาคเงินช่วยเหลือสังคมทุกงานที่มาขอ และช่วยเหลือเด็กกำพร้าและผู้พิการซ้ำซ้อนทุกปี แต่เบื้องหลังเงินมหาศาลนี้มันคือธุรกิจสีเทาทั้งหมดเลยก็ว่าได้ ผมรับช่วงต่อจากพ่อที่วางมือและคอยดูผมอยู่ห่างๆ ผมทำบ่อน คาสิโน และก็ค้าประเวณี การค้าประเวณีของผม ไม่ได้มาทำประเจิดประเจ้อทั่วไป ผมทำที่เกาะ มีชื่อว่าเกาะอสุรี เกาะที่เต็มไปด้วย ความอโคจร และสิ่งที่ต่ำตม ไม่มีเรื่องดีเลย และการที่คนจะมาใช้บริการเด็กที่เกาะอสุรีได้คือต้องมีเงินเท่านั้นเพราะค่าใช้จ่ายในการใช้บริการมันแพงมาก แต่ก็คุ้มกับสิ่งที่พวกเขาจะได้รับ เพราะมันมีสิ่งบริการครบวงจร ไหนจะผู้หญิงที่หน้าตาดี ดีกรีระดับนางเอกทั้งนั้นแถมยังบริการถึงใจ แบบ3วัน3คืนไม่ต้องออกจากห้องกันเลยทีเดียว มันเลยทำให้ธุรกิจของผมทำเงินจนแทบไม่มีที่เก็บอยู่แล้ว

แล้ววันนี้ผมก็พานุดี ภรรยาของผมไปฮันนี่มูนที่เกาะทางใต้ ผมกับนุดีมีแพลนที่จะมีลูกด้วยกัน แต่ระหว่างที่ผมฮันนี่มูนกันอยู่ จู่ๆ ผมก็หานุดีไม่เจอ ผมจำได้ว่าผมเพลียมากเลยหลับไป พอตื่นมาก็ไม่มีนุดีแล้ว ผมพยายามตามหาแต่มันหาไม่เจอจริงๆ ผมจึงให้โรมิโอเพื่อนผมที่เป็นเจ้าของรีสอร์ตนี้ออกตามหาด้วยอีกแรง แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอนุดีเลย

“กูขอดุกล้องวงจนปิดได้มั้ยวะโรมิโอ”ผมถามเพื่อนรักด้วยความร้อนใจ เพราะตีเวลาที่นุดีหายไปก็ร่วม 1 ชั่วโมงแล้ว

“ได้ดิวะ ปะ เดี๋ยวกูพาไป”

โรมิโอมันนำทางไปที่ห้องควบคุมของรีสอร์ทมันแต่ยังไม่ทันที่จะได้ดูอะไรเลย เสียงระเบิดก็ดังขึ้น ทำให้ผมตกใจกันไปหมดด้วยแรงของระเบิด และโทรศัพท์ของโรมิโอมันก็ดังขึ้น

“สวัสดีครับ อะไรนะครับเกิดอะไรขึ้นนะ เรือระเบิด มีคนเหรอ ในเรืออะนะ”

โรมิโอมันร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่มันจะหันมามองผมด้วยสีหน้าที่โคตรจะไม่ดีเลย

“เกิดอะไรขึ้น”

ผมร้องถามมันทันที่ที่มันวางสาย คือแม่งตอนนี้ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดนะ ขอเถอะนะ

“โรมิโอกูถามว่าเกิดอะไรขึ้น”

“คือ มึงใจเย็น คือตำรวจบอกว่า เรือที่จอดไว้ข้างรีสอร์ทระเบิด แล้วก็เจอศพถูกเผาอยู่ในเรือด้วย”

“อะไรนะ ศพเหรอ แล้วศพใคร”

“กูก็ไม่รู้ กูว่ามึงไปดูกับกูก่อนดีกว่า”

ผมรีบตามโรมิโอออกไป จนมาถึงเรือที่ถูกเผา ซึ่งตอนนี้ตำรวจกำลังลำเลียงศพออกมาพอดี แต่ที่ทำเอาผมก้าวไม่ออกคือมือศพได้หล่นลงมา ศพไหม้เกรียมเป็นตอตะโกเลย และที่มือของศพก็มีแหวนที่ผมสวมให้นุดีในวันแต่งงานด้วย

“นุดี”ผมพึมพำชื่อนุดีเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมา ผมเหมือนกับจะขาดอากาศหายใจเลย ผมหายใจไม่ออกจริงๆนะ

“เมฆา”โรมิโอมันเข้ามาประคองผม

“มึงใจเย็น”

“นี่นุดีเหรอ ตำรวจ นี่เมียผมเหรอ”

ทางเรายังระบุตัวตนของศพไม่ได้นะครับ เพราะศพไหม้แบบ100 เปอร์เซ็น แต่ที่พอจะให้ญาติดูได้ก็คือข้าวข้องเครื่องใช้ที่อยู่ในที่เกิดเหตุ แล้วก็เครื่องประดับนี่แหละครับ”

“ไม่จริงเมียผมจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”ผมยังคงสงสัยว่าถ้าเป็นนุดีจริงๆ นุดีจะมาทำอะไรที่เรือนี่

“เมฆา มึงใจเย็นนะ แล้วฟังกู คือนุดี มาขอให้กูหาเรือให้ เธอมีเรื่องจะเซอร์ไพร์มึง”

“อะไรนะ”หูผมวิ้งไปหมดเลยนะตอนนี้

“นุดีบอกว่ามีเรื่องจะเซอร์ไพร์มึง กูเลยหยอกถามว่าเรื่องอะไร ถ้าไม่บอกกูก็จะไม่หาเรือให้ แล้วนุดีก็บอกกับกูว่า”

โรมิโอมันเงียบและไม่ตอบอะไรผมเลยนอกจากก้มหน้า

“ว่าอะไร นุดีบอกมึงว่าอะไร”

“นุดีไม่บอกอะไรกูนะ แต่เธอส่งไอ้นี่ให้กู”

โรมิโอมันยื่นรูปในโทรศัพท์มาให้ผมทำให้ผมขาอ่อนยืนไม่ได้เลยเพราะภาพมันคือรูปที่นุดียืนยิ้มอยู่พร้อมที่ตรวจครรภ์ที่มันขึ้น2ขีดอยู่ในมือด้วย

“นุดี อ๊ากกกก นุดี”

ผมปรี่เข้าไปกอดศพที่ถูกปิดด้วยผ้าดิบสีขาวด้วยอารมณ์ที่ควบคุมไม่อยู่ จนโรมิโอกับพวกกู้ภัยต้องมาจับผมไว้

“ทำไมอ่ะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ นุดี คุณกับลูกมาทิ้งผมไปแบบนี้ได้ยังไง นุดี”

ผมร้องไห้แบบที่ไม่อายใครเลย ในตอนนี้ผมคิดแค่ว่าผมจะอยู่ต่อไปได้ยังไง