ตอนที่ 5 กล้ามาหยามฉัน

ผ่านมา 1 ปี ผมไม่สามารถลืมเรื่องราววันนั้นได้เลย วันที่ผมกำลังมีความสุขแต่แล้วมัจจุราชก็มาพรากเอาความสุขนั้นของผมไป ผมจมอยู่กับความทุกข์มาตลอด 1 ปีเต็ม ผมเหมือนคนที่มีชีวิตแต่ไร้ซึ่งวิญญาณ มันทรมานมากนะครับ ทรมานเกินจะบรรยายให้ใครรู้ได้จริงๆ

“นายครับ คุณท่านถามหานายครับ”คิม บอดี้การ์ดส่วนตัวของผมเดินเข้ามาบอกในขณะที่ผมกำลังผูกเนกไทน์อยู่

“อืม บอกท่านว่า เดี๋ยวฉันลงไป”

“ครับนาย”

ผมกับพ่อจะกินข้าวด้วยกันอาทิตย์ละครั้ง เรียกได้ว่าพ่อขอเจอหน้าสมาชิกในบ้านอาทิตย์ละครั้งก็แล้วกันนะครับ เพราะปกติก็ต่างคนต่างไป

ผมค่อยๆเดินมายืนตรงหน้ารูปแต่งงานของผมกับนุดี ผมค่อยๆใช้มือนั้นลูบไปที่ใบหน้าที่ใสสะอาดนั้นอย่างเบามือที่สุด

“สบายดีมั้ยครับนุดี คิดถึงผมมั้ย คุณอยู่กับลูกคงสนุกกันทั้งคู่เลยซินะ แต่ผมไม่มีควาสุขเลย ผมคิดถึงคุณมากเลยนะ”

เจ็บปวดใจจนอธิบายมาเป็นคำพูดไม่ได้เลยจริงๆนะ เพราะการจากลาของผมกับนุดี มันมาแบบไม่ทันตั้งตัวแล้วที่จริงทั้งผมทั้งนุดีเราควรจะมีควาสุขกันมากกว่านี้ ที่จริงเรื่องวันนั้นตำรวจก็สรุปว่าเป็นอุบัติเหตที่เกิดจากความประมาท เพราะต้นตอของเพลิงไหม้มันคือเทียนที่นุดีจุดไว้ มันอาจจะเป็นเทียนที่นุดีตั้งใจจุดเพื่อเซอร์ไพร์ผมก็ได้

แล้วพอจัดการกับอารมณ์ตัวเองเสร็จผมก็เดินลงมาข้างล่างที่ตอนนี้มี พ่อ แม่รอง แม่เล็กแล้วก็น้องสาวของผมอยู่ ผมลืมบอกว่าพ่อผมมีเมีย 3 คน ผมเป็นคนโตที่เกิดกับเมียหลวง ส่วนแม่รองก็มีลูกชายเหมือนกัน แล้วแม่เล็กก็ให้กำเนิดน้องสาวคนเดียวของบ้าน ทุกคนต่างอยู่ด้วยกันอย่างสันติ ไม่เคยทะเลาะกันเลยเรื่องตำแหน่งเมีย มีแต่ผมนี่แหละที่ขาดแม่เพราะแม่ป่วยตายไปตั้งแต่ผมยังเล็ก

“สวัสดีครับพ่อ”

ผมนั่งลงพร้อมกับเอ่ยทักทายพ่อตามมารยาท

“วันนี้จะมีแขกของฉันมาจากอเมริกา แกช่วยพาแขกของฉันไปกินข้าวหน่อยได้มั้ย”

“ไม่ได้ครับ”

“ทำไม”

“เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบของนุดี ผมจะไปหานุดีครับ”

ทุกอย่างเงียบลง รวมไปถึงพ่อของผมด้วย

“เมื่อไหร่จะลืมได้ซักที ผู้หญิงคนนั้นตายไปนานแล้วนะเมฆา”

ผมรู้ว่าพ่ออยากให้ผมลืมนุดีและเริ่มต้นใหม่ แต่มันไม่ง่ายแบบนั้นนะครับ

“แกไม่ควรไปจมปักกับอะไรพวกนี้นะ”

“ผมยอมทำตามที่พ่อขอทุกเรื่องนะครับ แต่สำหรับเรื่องนุดี ผมคงยอมพ่อไม่ได้จริงๆ”

“เมฆา”

“คุณคะ”

แม่รองพูดขึ้นขัดพ่อทันที ทำให้พ่อชะงักลง

“อย่ากดดันลูกเลยค่ะ”

“คุณหยุดไปเลยนะคุณนิพา ผมจะสั่งสอนลูกของผม และถ้าคุณมีเวลามายุ่งไม่เข้าเรื่องมากนักคุณก็ไปสั่งสอนลูกชายตัวดีของคุณที่มันไม่เอาอะไรเอาแต่ใช้ชีวิตเหลวแหลกไปวันๆนั่นให้กลับมาช่วยงานที่บ้านได้แล้ว”

คำพูดของพ่อทำให้แม่รองต้องเงียบลงอย่างเลี่ยงไม่ได้เลย

“ส่วนแกยายเกล อย่าเอาแต่แต่งตัวไปอ่อยผู้ชายไปวันๆหันมาทำงานบ้างถ้าไม่อยากให้ฉันด่าแม่ของแกไปด้วยอีกคน”

“ค่ะพ่อ”เกลตอบพ่อเสียงอ่อยเลย

ตอนนี้บนโต๊ะอาหามันไม่ได้มีควาสุขเลยครับ เพราะคำพูดของพ่อมันได้ทำร้ายใจของทุกคนไปหมดแล้ว

“พี่เมฆา”

เสียงรียกชื่อผมดังมาจากด้านหลังแล้วคนที่เรียกก็คือเกลน้องสาวของผมนั่นเอง

“มีอะไรเหรอ”

“คือว่า คือ…”

“มีอะไรก็พูดมาเถอะ จะเอาอะไร”

“คือว่าเกล เกลขอยืมเงินพี่ก่อนได้มั้ยอ่ะ พอดี เกลจะไปลงทุนร้านอาหารกับเพื่อนอ่ะ แต่เกลไม่กล้ายืมคุณพ่อ”

ผมนิ่งไปพักนึง เลยที่จริงเกลจะได้เงินเดือนใช้อยู่แล้ว คือเดือนละ 5 หมื่นจากการโอนเข้าของบัญชีกลางของครอบครัว

“เงินหมดแล้วเหรอ”

“”มันไม่พอหรอกพี่เมฆา แค่ 5 หมื่นเอง”

“แล้วจะเอาเท่าไหร่”

“3 แสนค่ะ เกลขอแค่ 3 แสน นะคะพี่เมฆา ให้เกลนะ”

“อืม เดี๋ยวพี่ให้คนโอนไปให้แล้วกัน”

“จริงเหรอคะ ขอบคุณนะคะ เกลรักพี่เมฆาที่สุดเลย”

เกลเข้ามากอดผมพร้อมกับรีบวิ่งเข้าบ้านด้วยความดีใจ ส่วนผมก็เดินมาขึ้นรถเพื่อเตรียมตัวไปหานุดีที่สุสานที่ผมทำไว้เธอ

“คิม แกไปสืบมาว่าไอ้ผู้ชายที่มันกำลังมาเกาะยายเกลมันเป็นใคร”

“ครับนาย”

ที่จริงผมรู้มาซักพักแล้วว่ายายเกลติดผู้ชายแล้วไอ้ผู้ชายคนนั้นก็กำลังสูบเลือดสูบเนื้ออยายเกลด้วย

“อีกอย่างวันนี้ฉันจะไปตรวจบัญชีที่บริษัทนะ ”

“ครับนาย”

แล้วรถก็แล่นออกจากบ้านตรงไปที่สุสาน ผมในชุดสูทสีขาวค่อยๆวางดอกไม้ตรงหน้าหลุมศพของนุดีพร้อมกับวางชาดอกไม้ที่นุดีชอบไว้ด้วย

“ครบ 1 ปีแล้วนะที่คุณหนีผมไป”

ผมมองรูปที่อยู่ตรงหน้าด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำก่อนจะมองไปยังอีกหลุมที่ผมทำเตรียมไว้

“หลุมนี้มันคือหลุมของผมนะนุดี รอผมหน่อย รอให้ผมเคลียร์อะไรเรียบร้อย ผมอาจจะไปอยู่กับคุณเร็วขึ้นก็ได้”

บางคนอาจจะคิดว่าผมบ้าที่ผมเตรียมหลุมไว้ฝังตัวเอง แต่เพราะผมรักนุดีมาก บางทีผมก็อยากจะตามเธอไปเร็วๆนี้เลยให้จบๆไป

จนเวลาผ่านไปถึงช่วงบ่ายผมก็เข้าไปที่บริษัท แต่หัวหน้าแผนกบัญชีการเงินกลับหายตัวไป ผมจึงให้คนมาเข้าระบบและตรวจสอบการเงินทั้งหมด มันเลยทำให้ผมรู้ว่าเงินได้หายไป 10 ล้านบาท

“ตามตัวไอ้อานนท์มันมาให้ได้ แล้วถ้าเจอเมื่อไหร่ก็อย่าพึ่งฆ่ามันทิ้งละ รอให้ฉันไปจัดการมันเอง โทษฐานที่มันกล้ามาหยามฉันถึงที่แบบนี้”

“ครับนาย”