ตอนที่ 3 กอดที่อบอุ่น

กอดนี้อบอุ่นเสมอ ก็อตคือเซฟโซนของเราอย่างแท้จริงเลย

“อืม จีรู้ จีรู้ว่าก็อตห่วงจี ขอบคุณนะที่ยืนข้างจีมาตลอด”

เรากระชับกอดตอบก็อตแน่นเลย เพราะหลังจากที่เรากลับถึงบ้านเราจะไม่มีอ้อมกอดนี้คอยให้กำลังใจและปกป้องอีก

แล้วซักพัก เราก็ค่อยๆคลายกอดนั้นแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมมอไซค์คันสวยคันโปรดของก็อต เพราะมันได้เวลาที่พวกเราจะต้องกลับบ้านแล้ว

พอมาถึงบ้านไฟตอนนี้ถูกเปิดเอาไว้ นี่อย่าบอกนะว่าพ่อยังไม่นอนอ่ะ

“พ่อจียังไม่นอนเหรอ ทำไมไฟเปิดไว้”ก็อตถามอย่างสงสัย ใช่เราก็สงสัยเหมือนกันเพราะนี่ก็จะตี 3 แล้วนะทำไมยังไม่นอนกันอีก

“คงลืมปิดแหละ ก็อตไม่ต้องห่วงหรอก กลับไปพักผ่อนเถอะนะ”

“เอางั้นเหรอ”

“อืม กลับเถอะ”

“งั้นพรุ่งนี้ก็อตมารับนะ”

“อืม”

เราพยักหน้า ก่อนที่ก็อตจะขยับรถและขับออกไป เรายืนดูก็อตขับออกไปจนสุดสายตาเลย แล้วพอไม่เห็นแสงไฟจากท้ายรถก็อตแล้วเราจึงเดินเข้าบ้าน

“ปั๊ก

นาทีที่เราเข้าบ้านมาหัวเราถูกอะไรบางอย่างกระทบอย่างแรงจนเรารู้สึกได้เลยว่ามีน้ำอุ่นๆไหลลงมาจากหัวนั้น

“พ่อ”

เราเอ่ยเรียกพ่อพร้อมกับเอามือกุมหัวที่มีเลือดไหลงมาด้วยน้ำมือของพ่อที่ใช้แจกันทุบมาที่หัวเรา

“เออ กูเอง”

“พ่อทำอะไร พ่อตีจีทำไม”

“มึงใช่มั้ยที่ไปใส่ไฟน้องอ้ายว่าใช้มึงทำงานบ้าน จนชาวบ้านเขาต่างพากันรังเกียจเมียกูแบบเนี้ย”

“อะไร จีไม่รู้เรื่องนะ”

“ปากแข็ง”

เมียพ่อพูดขึ้นมาพร้อมกับเดินมากอดแขนพ่อ คืออะไรวะ เรายังไม่ได้เอานางไปว่าที่ไหนเลยนะ

“บ้าปะเนี่ย แค่ทำงานบ้านฉันก็เหนื่อยจะตายอยู่ละ ทำไมฉันต้องเอาเธอไปโพนทนาด้วยว่าขี้เกียจสันหลังยาว”

“นี่แกหลอกด่าฉันเหรอ เห็นมั้ย พี่อานนท์ว่าลูกพี่มันเกลียดอ้าย มันใส่ร้ายอ้ายกับคนอื่นไปทั่วจริงๆด้วย”

นางเต้นเร่าๆอยู่ข้างพ่อ

“มึงมันเป็นอีลูกสารเลว เห็นกูมีความสุขไม่ได้ใช่มั้ย มึงอยากทำลายชีวิตกูใช่มั้ยอีจี”

พ่อเริ่มขึ้นเสียงกับเราพร้อมกับง้างมือจะตีมาที่เราอีกครั้ง แต่เราหลบพ่อทันและรีบวิ่งเข้าห้อง เราไม่อยากสู้พ่อไง

“ปังๆๆๆๆๆ

“อีจี มึงออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ อีเด็กสารเลว”พ่อยังคงตะโกนด่าเราไม่หยุด

“รอคุยกันพรุ่งนี้นะพ่อ วันนี้จีเหนื่อย”

“อีจี”

“ถ้าพ่อไม่หยุด จีจะไม่เอาเงินอาทิตย์หน้ามาให้พ่อแล้วนะ”

พอได้ยินคำขู่ของเราไป พ่อก็เงียบลงทันที พ่อก็คงเห็นแก่เงินอีกตามเคย

“จำไว้นะมึง ถ้ากูรู้อีกว่ามึงเอาน้องอ้ายไปว่าอีกกูฆ่ามึงแน่”

พ่อถีบประตูอีกครั้งก่อนจะหายไป นี่มันจะอะไรนักหนา เราจึงเดินไปที่กระจกพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดเลือด และดูแผลที่มันมีขนาดกว้างพอสมควร เราเอาผ้าอุดไว้อย่างนั้นก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง

“เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาเป็นพ่อคนเดิมซักทีนะ”

เราก็ได้แต่หวังว่าพ่อที่เคยรักเรารักแม่ จะกลับมานะ ไม่ใช่พ่อที่หลงผู้หญิงคนอื่นจนลืมรักลูกตัวเองแบบนี้

เช้ามาเรามีอาการเป็นไข้เลยไม่ได้ไปทำกับข้าวเราจึงถูกพ่อเรียกแต่เช้าเลย คือพ่อต้องกินข้าวก่อนไปทำงานไง

“นังจี แกจะนอนกินบ้านกินเมืองรึไง ทำไมไม่หุงหาข้าวปลาวะ”

พ่อเคาะประตูพร้อมตะโกนเสียงดัง เราเลยค่อยๆเดินไปเปิดประตูทั้งๆที่จะยืนไม่ไหวอยู่ละ

“อะไรพ่อ”

“มึงทำไมไม่หุงข้าวทำกับข้าว”

“จีไม่สบายพ่อก็ใช้เมียพ่อไปก่อนดิ”

“อย่ามาสำออย มึงออกมาทำเลยนะ”

“จีไม่ไหวนะพ่อ จีไม่ทำ”

“นังจี”

“งั้นเอานี่ไป เอาเงินไปหาซื้อกินเอานะ”เรายื่นแบงค์ 500 ให้พ่อ พ่อถึงเงียบลงได้ก่อนจะกระชากเงินในมือเราไป

“มึงอยากนอนให้ตายก็นอนไปเลยมึง”

“อืม”

สงบลงได้ซักที นี่ดีนะที่ได้เงินจากก็อตมาไม่งั้นเราแย่แน่ๆเลย

แล้วเราก็หลับไป จนถึงเย็นเลยเห็นจะได้ ตื่นมาอีกที คือ 5โมงเย็นแล้ว ให้ตายเหอะ ตื่นเวลานี้ จะไปทำงานยังไง เราจึงรีบอาบน้ำและแต่งตัวแต่พอเราออกมาที่หน้าประตูก็เห็นก็อตยืนหน้าเครียดอยู่

“อ้าวก็อต มาทำอะไรตรงนี้อ่ะ”

พอก็อตเห็นเราก็อตก็รีบสวมกอดเราทันที อะไรของเขาเนี้ย

“ก็อต เป็นอะไร”

“จีนั่นแหละเป็นอะไรทำไมไม่รับสายก็อต ก็อตโทรหาจะเป็น 100 สายแล้วนะจี”

เรารีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู เออ จริงด้วย หลายสายจริงๆอ่ะ

“ขอโทษ พอดี จีกินยาแล้วหลับไปนะ ไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ”

“กินยา จีเป็นอะไร”

ก็อตถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เราจะเห็นว่าสายตาก็อตจ้องมาที่พลาสเตอร์ ที่หัวเรา

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ไม่มีอะไร”

“จี ไม่มีอะไรได้ไง ก็จีหัวแตกเนี่ย”

“เอาน่า ปล่อยมันไปเหอะ จีว่า เรารีบไปทำงานดีกว่านะ”

เรารีบลากก็อตให้ห่างออกมาจากบ้านเพราะเราไม่อยากให้ก็อตเจอกับยายอายแม่เลี้ยงตัวแสบ เกิดไปฟ้องพ่อแบบผิดๆหรือใส่ไฟเกินจริง เราจะถูกพ่อทำร้ายอีก

“นี่พ่อเป็นคนทำใช่มั้ย”

คำถามแรกเมื่อเรามาถึงที่ร้านก็อตก็โพล่งถามเราเลย

“ไม่มีอะไรจริงๆก็อต”

“จี พ่อทำใช่มั้ย”

เราจึงเงียบและพยักหน้าทำให้ก็อตยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีก

“จี นี่มันเกินไปนะ มันไม่ใช่คนเป็นพ่อแล้วทำแบบเนี้ย”

“เอาน่า เวลาพ่อโมโหพ่อก็ทำรุนแรงแบบนี้แหละ จีก็แค่หลบวันหลังอ่ะ”

“จี”

“ก็อตไม่ต้องห่วง จีเอาตัวรอดได้ ครั้งนี้ก็แค่ประมาทเท่านั้นเอง”

เราจับมือก็อตเบาพื่อปลอบให้ก็อตใจเย็น แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เพราะก็อตเดินเข้าร้านด้วยสีหน้าที่บูดสุดๆ