ตอนที่ 1

5 ปีที่แล้ว

รตา เป็นเพียงนักศึกษาชั้นปีที่ 2 ของมหาวิทยาลัยที่ได้รับทุนจากมหาวิทยาลัยในสหรัฐอเมริกาไปเรียนภาษาในช่วงซัมเมอร์ เป็นระยะเวลา 3 เดือน ซึ่งก็คือช่วงที่เธอกำลังปิดเทอมใหญ่เตรียมจะขึ้นศึกษาในชั้นปีที่ 3 เมื่อแรก ณรงค์กับอุบล พ่อกับแม่ก็ไม่อยากจะให้ไปนักด้วยเห็นว่าไปต่างบ้านต่างเมือง ไกลหูไกลตา ทั้งเธอยังเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวที่กว่าจะมาเกิดกับท่านก็ยากแสนยาก จึงทำให้ทั้งพ่อและแม่ค่อนข้างหวงและห่วง แต่เพราะเห็นว่า ภาษาอังกฤษเป็นสิ่งจำเป็นกับการดำเนินชีวิตและหน้าที่การงานในปัจจุบัน ซ้ำลูกสาวยังได้ทุนชนิดที่ไม่ต้องรบกวนเงินจากทางบ้านเลยแม้แต่บาทเดียว ท่านจึงยอมให้ไป

ชีวิตช่วงแรกสำหรับการอยู่ในต่างประเทศของรตา ค่อนข้างลำบากด้วยปัจจัยทั้งสภาพอากาศและวัฒนธรรมที่แตกต่างทำให้กว่าจะปรับตัวก็ใช้เวลาเป็นเดือน จะดีหน่อยที่การเรียนภาษาที่นี่ เธอพอจะมีเพื่อนต่างชาติที่คุยกันถูกคอ และช่วยในเรื่องภาษาได้เยอะ บางคนเป็นคนจีนหรือญี่ปุ่น เธอก็จะได้เรียนรู้ภาษาเพิ่มขึ้นไปอีก

และที่นี่เอง ทำให้เธอได้เจอกับเขา คนที่เธอเรียกติดปากว่า ‘พี่ชิน’ เธอรู้จักกับเขาผ่านอลงกต เพื่อนรุ่นพี่ที่กำลังศึกษาต่อระดับปริญญาโทในสาขาประวัติศาสตร์ เขาแนะนำว่า พี่ชินหรือชินภัทร เป็นนักศึกษาทุนระดับปริญญาเอกในสาขาประวัติศาสตร์ และคงเพราะว่าพวกเราหลงใหลในประวัติศาสตร์เหมือนกัน จึงทำให้สามารถพูดคุยกันถูกคอ

“รตา เลิกอ่านได้แล้วน่า พักบ้างเถอะ เคร่งเครียดเกินไปเดี๋ยวแก่เร็วนะ” อลงกต รุ่นพี่จอมทะเล้นว่าพลางถือวิสาสะดึงหนังสือประวัติศาสตร์โลกที่เธอยืมมาจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัยออกให้พ้นสายตาของเธอขณะนั่งอยู่ภายในร้านคอฟฟี่ช้อปเล็กๆ ตรงข้ามมหาวิทยาลัย

“ไม่เห็นเครียดตรงไหน สนุกดีออก” หญิงสาวตอบกลับรุ่นพี่ที่ทำหน้าแหยใส่ทันที แล้วมองร่างป้อมๆ ของอลงกตที่ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอ พร้อมกับร่างสูงของชินภัทรที่นั่งเก้าอี้ถัดไป

“พอกันทั้งเราทั้งพี่ชิน เฮ้อ...อ้วนเซ็ง” อลงกตเบ้ปากแล้วทำท่าขนลุกขนพองเมื่อมองไปที่หนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนาที่ยึดมาจาก รตา

“แล้วนี่ ตกลงกำหนดวันกลับไทยหรือยังรตา” ชินภัทรเอ่ยถาม ขณะรับอเมริกาโนร้อนจากบริกร

“ได้แล้วค่ะพี่ชิน อีกสองอาทิตย์ อาทิตย์หน้าก็เรียนจบคอร์สแล้ว อยากรีบกลับบ้าน จะได้มีเวลาเตรียมตัวก่อนมหา’ลัยเปิด” เมื่อพูดถึงว่าจะได้กลับบ้าน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของรตาก็แวววาวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเวลานี้ หญิงสาวกำลังคิดถึงบ้านใจจะขาด อันที่จริง เธอแทบจะร้องกลับบ้านตั้งแต่วันสองวันแรกที่เดินทางมาถึงอเมริกาเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะนึกถึงทุนที่ได้มาอย่างยากลำบากกับประสบการณ์ที่ได้ในต่างแดน ก็ทำให้เธอฮึดสู้ขึ้นมา

บางที รตาก็อดคิดไม่ได้ว่า ชินภัทรกับอลงกตอยู่กันได้อย่างไรตั้งหลายปี โดยเฉพาะชินภัทร เท่าที่เธอรู้ว่า หลังชายหนุ่มจบปริญญาตรีที่ไทย ก็ไปเรียนต่อปริญญาโทด้านประวัติศาสตร์ที่ประเทศญี่ปุ่น แล้วก็ได้ทุนต่อปริญญาเอกที่อเมริกา สิริรวมแล้ว ชายหนุ่มต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนมาเป็นเวลาเกือบสิบปีเลยทีเดียว

“เอาอย่างนี้ดีมั้ย อาทิตย์หน้าหลังรตาปิดคอร์ส เรามาจัดปาร์ตี้เลี้ยงส่งรตาดีกว่า” อลงกตเสนอ ไอ้เรื่องปาร์ตี้สังสรรค์น่ะงานถนัดของเขาเลยล่ะ และถ้าเป็นเวลาอื่น ชินภัทรก็คงสั่นหน้าปฏิเสธรัวๆ ด้วยชายหนุ่มไม่ใคร่ชอบความรื่นเริงบันเทิงแบบนี้สักเท่าไหร่ ด้วยรู้ดีว่า งานเลี้ยงส่งที่อลงกตพูดถึง ก็คงหนีไม่พ้นการเชิญบรรดาเพื่อนๆ ชาวต่างชาติที่เจ้าตัวสนิทมาสังสรรค์กัน จะพูดให้ถูกคือ นายอ้วนรุ่นน้องของเขา เอาเรื่องเลี้ยงส่งรตามาเป็นข้ออ้างเสียมากกว่า แต่ทว่าคราวนี้ ชินภัทรกลับเห็นดีเห็นงามด้วย เพราะเห็นว่ารุ่นน้องสาวคนนี้เคร่งเครียดอยู่กับการเรียนภาษามาเป็นเวลาหลายเดือน นับจากวันที่รู้จักกัน เขาไม่เคยเห็นรตาจะหาเรื่องรื่นเริงให้ตัวเองได้คลายเครียดเลยแม้แต่น้อย

“ก็ดีนะรตา เครียดมานานแล้ว ผ่อนคลายบ้างก็ดี แต่...ไอ้อ้วน งานเลี้ยงส่งรตา ไม่ใช่งานสังสรรค์จำไว้” ชินภัทรเอ่ยดักคอแต่อลงกตก็ได้แต่ยิ้มกริ่ม เพราะเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่หนุ่มเห็นด้วยกับความคิดตน เจ้าพ่อปาร์ตี้ก็สมองแล่นรีบหาสถานที่จัดงานทันที พร้อมรายชื่อแขกที่มีอยู่ในหัวที่แน่นอนว่าจะไม่มีแค่เขา ชินภัทร และรตา

“อย่าเดือดร้อนกันเลยค่ะ รตาไม่อยากรบกวน”

“โอ๊ย รบกวนอะไรกันเล่ารตา เรามาอยู่ที่นี่ตัวคนเดียว แถมยูที่เรามาเรียนก็ไม่ค่อยมีคนไทยด้วย ความจริงพวกพี่ควรจะดูแลเราให้ดีกว่านี้ด้วยซ้ำในฐานะคนไทยด้วยกัน จริงมั้ยพี่ชิน” อลงกตรู้ดีว่า หากชินภัทรเห็นด้วยกับเขาล่ะก็ รตาไม่มีทางปฏิเสธ ด้วยความเป็นผู้ใหญ่และสุขุมกว่า จึงทำให้หญิงสาวค่อนข้างเกรงใจ

และสุดท้าย รตาก็จำต้องตอบตกลงอย่างเสียไม่ได้ แม้จะรู้สึกดีที่มีรุ่นพี่คอยเอาใจใส่ในต่างถิ่นต่างแดน แต่ความเกรงใจก็ยังมีมากกว่า จึงทำให้หญิงสาวตั้งข้อแม้ว่า ขอเป็นแค่การเลี้ยงส่งด้วยอาหารมื้อเล็กๆ และราคาไม่แพงก็พอ

แต่...หากรตารู้สึกนิดว่า งานเลี้ยงส่งครั้งนี้ จะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล เธอคงจะปฏิเสธและหนีหายไปจากบุรุษสองคนตรงหน้าเธอตลอดชีวิตทันที!