13 โมโห!

หลายวันต่อมา

ม่านมุกไม่ค่อยได้ออกไปไหนและก็ไม่ชอบออกไปไหนกับนักรบด้วย เธอรู้สึกไม่มีความเป็นตัวของตัวเองเลยเพราะทุกครั้งที่ออกไปไหนเธอจะถูกลูกน้องของเขาคอยจับจ้องและตามไปตลอดทุกฝีเท้า...

ตอนนี้นักรบอนุญาตให้ม่านมุกออกไปด้านนอกคนเดียวได้แต่ทุกครั้งที่เขาโทรไปเธอจะต้องรับสายของนักรบด้วย ส่วนใหญ่ที่เธอไปเธอก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกเธอแค่อยากจะทราบข่าวของแม่เธอบ้างก็เท่านั้นเธอไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าแม่ของเธอจะทิ้งเธอได้ลงคอจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่พ่อของเธอไม่อยู่แม่ของเธอก็ดูแลเธอดีมาตลอดถึงแม่ของเธอจะติดการพนันหนักก็ตาม แต่แม่ของเธอก็ไม่เคยตบตีหรือด่าว่าอะไรเธอเลยสักครั้ง

ม่านมุกเธอขับรถเป็นเลยไม่จำเป็นให้ลูกน้องของนักรบมาขับรถให้กับเธอ ทุกที่ที่เธอไปเธอมักจะไปที่บ้านเพื่อนของแม่เธอหรือในที่ที่แม่ของเธอจะไปนั่นก็คือบ่อนพนันที่แม่ของเธอชอบมาประจำ บางครั้งเธอก็จะจอดรถรอดูเผื่อแม่ของเธอจะเดินออกมาบ้างแต่ก็ไม่มีวี่แววเลย

วันนี้ก็อีกเช่นเคยม่านมุกจอดรถรออยู่ที่หน้าบ่อนการพนันซึ่งด้านหน้าก็เป็นเพียงร้านเหล้าธรรมดาที่เปิดบังหน้าเท่านั้นเอง แต่เธอก็ไม่รู้ว่าที่นี่ใครเป็นเจ้าของ เพราะถ้าจะเปิดแบบนี้ได้คงจะต้องมีแบล็คหนาน่าดู แต่ละอย่างในร้านมีแต่ของผิดกฎหมายทั้งนั้น และเธอก็ได้ยินมาว่าเด็กในร้านนี้ขายตัวให้กับเสี่ยด้วย เหมือนเป็นสิ่งรวบรวมอบายมุขไว้ในที่เดียว

เธอสตาร์ทรถนั่งรออยู่ในรถอยู่เป็นเวลานานจนกระทั่งมีกลุ่มคนเดินออกมา สายตาของเธอก็ไปสะดุดกับร่างร่างนึงที่กำลังเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว เธอจำได้ดีว่าคือใคร

ม่านมุกรีบเปิดประตูลงจากรถทันทีโดยที่ไม่ได้คว้าอะไรไปเลยสักอย่าง

"แม่! แม่! " ม่านมุกตะโกนเรียกเสียงดังทำให้เจ้าของร่างนั้นหยุดเดิน แล้วค่อยๆหันกลับมามองม่านมุก

"แม่!!" ทันทีที่เจ้าของร่างนั้นหันหน้ากลับมาม่านมุกรีบเข้าไปสวมกอดฉันที

"มะ....ม่านมุก...แกมาที่นี่ได้ยังไง" แม่ของเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและก็แปลกใจในเวลาเดียวกัน

"ฮึกก....แม่หายไปไหนมา แม่ขายบ้านของพ่อทิ้งทำไม"

"คือแม่...."

"แม่ร้อนเงินขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมแม่ไม่มาบอกมุกล่ะมุกจะได้ช่วยแม่หาเงินอีกทาง"

"เงินตั้งมากมายแกจะไปเอามาจากไหนมาใช้คืนเขาได้ทันเวลา"

"ฮึกก...แม่เลยต้องขายมุกให้กับเขาใช่ไหม" เธอพูดในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ออกไป

"อืม...แม่ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ" แม่ของม่านมุกตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่มันทำให้คนที่ฟังกลับร้องไห้ออกมาเสียงดัง

"ฮึกก...ฮื่อๆๆ...แม่ทำแบบนี้ทำไมแม่ไม่เห็นมุกเป็นลูกแล้วเหรอ"

"แม่ขอโทษแม่ไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ"

"ฮึกก...เราหนีไปด้วยกันไหมแม่ หนีไปให้ไกลๆเลยเขาจะได้ไม่ต้องตามหาเราเจอ มุกไม่อยากอยู่ที่นั่น...เขาให้มุกรับข้อเสนออุ้มบุญให้เขา"

"แกก็ทำไปสิไม่เห็นจะเสียหายอะไรเลย ก็แค่ยอมทนไปซะ 9 เดือนก็จบแล้ว"

"มันไม่ใช่อย่างนั้นสิแม่ เขาให้มุกมีอะไรกับเขาจนกว่ามุกจะท้อง พอคลอดเขาก็จะให้มุกเซ็นยกลูกให้กับเขาแต่เพียงผู้เดียว มุกทำไม่ได้นั่นมันก็สายเลือดมุกเหมือนกัน"

"อะ.....อะไรนะ...." แม่เธอถึงกับเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินดังนั้น

"ฮึกก เราหนีไปด้วยกันเถอะนะแม่ มุกไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้ว"

"ไม่ได้นะมุก คุณนักรบเขามีอิทธิพลอยู่พอตัวถ้าเราสองคนหนี แล้วเขาตามเจอเขาได้ฆ่าเราสองคนทิ้งแน่" แม่ของเธอรีบพูดห้ามปราม

"ฮึกก..แต่มุกไม่อยากอยู่ที่นั่นแล้ว"

"ทนไปก่อนนะมุก ถ้าแกไม่อยากท้องก็กินยาคุมซะหลังจากที่มีอะไรกับคุณนักรบเสร็จ"

"ฮึกก...แล้วถ้าเขาจับได้ว่ามุกกินยาคุมล่ะแม่"

"แกก็อย่าให้เขาจับได้สิ เก็บซ่อนไว้ให้ดีๆ ระหว่างนั้นแกก็หลอกล่อเอาเงินจากคุณนักรบมาให้เยอะๆ ถึงเวลานั้นเราจะได้มีเงินไปตั้งตัวกันได้"

"มุก...มุกทำไม่ได้แม่" ม่านมุกรีบปฏิเสธคำพูดของแม่ทันที แค่นี้เธอก็ทรมานและระแวงมากพอแล้ว ถ้าจะให้เธอไปปั้นหน้าแกล้งทำดีกับนักรบเพื่อหลอกเอาเงินมา ถ้านักรบรู้ความจริงขึ้นมามีหวังเขาได้กระทำเธอเหมือนกับผู้หญิงคนนั้นแน่

"แกต้องทำได้สิมุก!! ทำเพื่อแม่เราจะได้มีเงินหนีไปด้วยกันไง"

"ไม่แม่....มุกทำไม่ได้...ฮึกก"

"แกต้องทำได้สิ อย่าโง่!!" คำพูดของแม่เธอทำเอาม่านมุกถึงกับยืนสะอึกทันทีเพราะแม่ของเธอไม่เคยพูดแบบนี้กับเธอมาก่อนเลย

"มะ....แม่"

"แกมันโง่นังมุก โง่เหมือนพ่อของแกไม่มีผิดเลย"

"แม่....ทำไมแม่ถึงพูดแบบนี้ล่ะมุกเป็นลูกของแม่นะ"

"ก็เป็นลูกไงฉันถึงให้แกทำแบบนี้ หัดฉลาดซะบ้างอย่าโง่จนเกินไป!!"

"แม่..."

"ไม่ต้องมาเจอฉันอีก ถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันพูดก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่"

"มะ...แม่!ฮึกก....อย่าทิ้งมุกไปได้ไหม" เธอพยายามที่จะจับมือแม่ของเธอเอาไว้แต่แม่ของเธอก็สะบัดออกพร้อมกับชักสีหน้าใส่ม่านมุก

"กลับไปอยู่ในที่ของแกซะอย่ามายุ่งกับฉันอีก! ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมาเจอฉัน!" แม่ของเธอหันหลังจะเดินหนีเธอไป

"แม่....มุกยอมแล้วแม่ มุกทำตามที่แม่บอกก็ได้ ขอแค่อย่างเดียวแม่อย่าทิ้งมุกไปได้ไหม" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลงมองหน้าแม่ของเธอทั้งน้ำตา

"ดีมากให้มันได้อย่างนี้สิลูกแม่ เอาไว้ถ้าแกอยากจะเจอแม่อีกก็ให้ไปหาแม่ที่ห้องเช่าของเจ๊ศรีก็แล้วกันนะ แม่พักอยู่ที่นั่น...แต่ตอนนี้แม่ขอกลับไปพักก่อนง่วงจะแย่แล้ว" พูดจบแม่ของเธอก็หันหลังเดินออกไปทันที

ม่านมุกยืนมองแม่ของเธอเดินขึ้นรถแท็กซี่ไปหลังจากนั้นเธอก็หันหลังกลับไปที่รถดังเดิม

"ฮึกก ฮื้อๆๆๆ" เธอใช้มือทุบที่พวงมาลัยรถอย่างแรงจนมือของเธอแดงเป็นห้อเลือด

ครืดด ครืดด

ในขณะที่เธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่นั้นก็มีสายโทรเข้ามา ม่านมุกหันไปมองก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับทันที

"ค่ะ"

(เธอหายไปไหนมา ฉันโทรไปตั้งหลายสายทำไมถึงไม่รับ!) ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

"ขอโทษค่ะ พอดีว่าฉันลงไปซื้อของลืมเอาโทรศัพท์ลงไปด้วย"

(แล้วเธอจะกลับเมื่อไหร่)

"กำลังจะกลับแล้วค่ะ แค่นี้นะคะ"

ม่านมุกกดวางสายไปทันทีก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับรถกลับไปที่บ้าน