ตอนที่4 ขายตัว

ผู้ชายในชุดดำเวลากลางคืนหันกลับมามองเธอ ดวงไฟบนหน้าผากของเขาถูกลดระดับต่ำลงมานิดหน่อย นั่นทำให้มันส่องเต็มตาของเธอจนต้องหลับตาลงด้วยความแสบ แต่เธอก็ต้องฝืนลืมตาขึ้นแทบจะทันทีเมื่อได้ยินเสียงใบไม้แห้งที่ดังขึ้นใกล้เธอมาเรื่อยๆ

“นายจะทำอะไร” ด้วยความตกใจกลัวและสายตาที่ยังปรับได้ไม่ดีพอ ทำให้เอวาลนลานรีบหันตัวเพื่อหนีเขา แต่มันทำให้เธอล้มลงกับพื้นดินอย่างช่วยไม่ได้

“.....” เขาก้มมองเธอขณะก้าวเข้ามาใกล้ ใช้แสงไฟส่องเข้าที่ดวงตาของเธออย่างจัง ทำให้เธอไม่สามารถลืมตาสู้กับแสงได้ มองอะไรไม่เห็นเลยสักนิด

“อย่าทำอะไรฉันเลยนะ” เธอทำได้เพียงร้องขอแล้วกระถดตัวถอยหนีไปเรื่อยๆ อย่างทำอะไรไม่ได้ อยากลุกขึ้นวิ่งหนีออกไปแต่ความกลัวก็ทำให้เธอแทบสติแตก

“เธอไม่รู้เหรอ ว่าขายอวัยวะให้คนรวย ได้เงินดีแค่ไหน” น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นข้างหูของเอวาแบบที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเข้ามาใกล้ขนาดนี้

แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอต้องตกใจกับอะไรก่อนดี ระหว่างคำพูด ความใกล้ หรือ...

“อึก!” ความเจ็บปวดปะทะเข้าร่างกายของเอวาพร้อมกันมากกว่าหนึ่งจุด เธอแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะหลังจากความเจ็บปวดนั้นพุ่งเข้าใส่เธอ สติของเธอก็ไม่เหลืออยู่แล้ว

เปลือกตาบางค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้า ภาพตรงหน้าค่อนข้างพร่าเบลอ ภาพผ้าม่านสีขาวพัดพริ้วตามสายลม เงาร่างสูงของใครบางคนที่ยืนหันหลังให้เธออยู่ริมหน้าต่าง เธอแยกไม่ออกว่านี่คือความจริงหรือว่าโลกหลังความตาย

เธอยังคงสับสนกับเรื่องราวของตัวเองอย่างหาคำตอบไม่ได้

“อ๊ะ!” กระทั่งเธอหยัดตัวเพื่อลุกขึ้นนั่ง ความปวดร้าวที่ท้ายทอยทำให้เธอหลุดเสียงร้องออกมา แต่มันเป็นการยืนยันได้ว่าเธอยังไม่ตาย

“ตื่นแล้วเหรอ” น้ำเสียงราบเรียบติดไปทางห้วนๆ ดังขึ้นถามเธอพร้อมกับเขาที่หันมา

“คุณ?” เธอเงยหน้าขึ้นไปมองคนถามก่อนจะเกิดความสับสนเต็มไปหมด

เขาคือคนที่เธอตั้งใจมาหาถึงที่นี่ แต่น้ำเสียงของเขากลับเหมือนกับผู้ชายคนเมื่อคืนที่เธอเดินตาม

“เมื่อคืนนี้ คุณอย่างนั้นเหรอ!” เอวาถามขึ้นอย่างที่คิดได้ทันที ถามออกไปเพื่อความแน่ใจว่าเป็นเขาใช่ไหมที่ทำให้เธอกลัว

“.....” เขาไม่ได้ตอบ แต่ก้าวเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ โดยไม่ละสายตา

“คุณทำแบบนี้ทำไม” เอวาขยับตัวห่างจากเขาเล็กน้อย จ้องมองเขาแล้วถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“แล้วเธอล่ะ ทำแบบนี้ทำไม” ลม หรือ สายลม ไม่ตอบคำถามของเธอ แต่ย้อนถามคำถามเดียวกับเธอ

“หมายถึงอะไร” เธอพอจะคาดเดาได้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ก็ถามเพื่อความแน่ใจ

“ขายตัวราคาถูกๆ” คำตอบดังขึ้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่แววตาเหยียดหยาม

“.....” เอวาเม้มปากแน่นอย่างเสียหน้ากับการถูกเหยียดหยาม แม้จะไม่ชอบใจแต่สมองคิดหาคำแก้ตัวไม่ออก เพราะที่เธอมาอยู่ที่นี่ก็เพราะไม่มีปัญญาใช้หนี้คืนให้แม่ของเขา

มันอาจจะเป็นเงินน้อยนิดในสายตาของเขาจนเขาบอกว่าเธอราคาถูก แต่มากน้อยของแต่ละคนไม่เท่ากัน ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องถ่อพาตัวเองมาให้เขากลั่นแกล้งตั้งแต่วันแรกเหรอ

“ฉันไม่ใช่พวกเอาไม่เลือก ยิ่งถูกๆ แบบเธอ ฉันเอาไม่ลง” เขาพูดต่อด้วยความเหยียดหยามไร้อารมณ์ พูดออกมาราวกับว่าเห็นเธอเป็นสินค้าผักปลาไม่มีค่าเลยสักนิด

“มันจะมากไปแล้วนะ!” แม้ว่าเธอจะเป็นหนี้และใช้หนี้ด้วยวิธีการแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมให้เขาดูถูกเหยียดหยามได้สนุกปากขนาดนี้

“อยากได้เงินใช้หนี้ให้แม่ฉันไหม” เขากลับไม่ได้สนใจน้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจของเธอเลยสักนิด ย้อนถามขึ้นราวกับมีข้อเสนอให้เธอ

“.....” เอวามองสบตากับเขานิ่งไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เพราะเธอคาดเดาไม่ได้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไรกันแน่

“ฉันให้คืนละห้าพันถึงหนึ่งหมื่นตามความสามารถ...”

“แค่นอนกับลูกน้องในไร่ฉันคืนละคน”