ตอนที่5 ตบมาอาจตบกลับ

“ฉันให้คืนละห้าพันถึงหนึ่งหมื่นตามความสามารถ...”

“แค่นอนกับลูกน้องในไร่ฉันคืนละคน” เป็นการพูดแบบราบเรียบไม่มีอารมณ์ใดแฝงมาด้วยเลยสักนิด แต่เป็นประโยคที่แสนจะดูถูกเหยียดหยามลูกผู้หญิงคนหนึ่งอย่างไม่ไว้หน้ากันเลย

เพียะ! และนั่นก็ทำให้เอวาทนไม่ไหวลุกขึ้นจากที่นอนลงมาเผชิญหน้ากับเขาแล้วยกมือขึ้นตบใบหน้าหล่อเหลาอย่างเต็มแรงจนเขาหน้าหันตามแรงตบ

สายลมดุนกระพุ้งแก้มสัมผัสรสชาติเค็มๆ ของเลือด ค่อยๆ หันกลับมาช้าๆ

“อย่าคิดว่ามีเงินแล้วจะพูดอะไรก็ได้!...อึก!” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบดีความเจ็บก็พุ่งเข้าที่ลำคอของเธอทันที

ฝ่ามือใหญ่บีบเข้าคอระหงของเธออย่างแรงก่อนจะดันร่างบางของเธอไปชิดกับผนังข้างหัวเตียงด้วยใบหน้าและแววตาดุดัน

“อย่าคิดว่าจะได้ฉากในละครที่ตบแล้วจูบ เพราะสำหรับฉันตบมาอาจตบกลับ” น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นขณะบีบคอเธอแล้วกล่าวเตือนออกไป

ตุบ! พูดจบก็เหวี่ยงเธอลงเตียงอย่างแรง ยืนจ้องมองเธอที่ยกมือลูบคอตัวเองแล้วหันกลับมามองหน้าของเขาอย่างไม่พอใจ

“ถ้ายังอยากมีลมหายใจกลับไปหาครอบครัว ก็ไสหัวกลับไปซะ” น้ำเสียงเรียบนิ่งของสายลมดังขึ้นไล่เธอ พูดจบก็เดินออกจากห้องที่เขาพาเธอมาไปทันที

“คิดว่าฉันอยากมาเหรอ” เอวาพูดกับตัวเองขณะมองแผ่นหลังกว้างอย่างไม่พอใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะหนี้สินที่ไม่มีปัญญาจ่ายบวกกับหนี้บุญคุณที่พ่อแม่เขาเคยช่วยเหลือครอบครัวเธอไว้ตอนที่พ่อเธอป่วยต้องใช้เงินรักษาเพราะอดีตพ่อเธอเคยทำงานให้พ่อเขา คิดเหรอว่าเธอจะยอมทำงานแบบนี้ใช้หนี้ เงินที่แม่เธอเป็นหนี้แม่เขามันน้อยนิดมากสำหรับพวกเขาชนิดที่เธอรู้ว่าหากแม่เขาไม่ได้เงินก้อนนี้คืนก็แทบไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ

แต่คงเพราะเหตุผลนี้นี่แหละ ที่ทำให้แม่ของเขายอมลดตัวมาตกลงข้อเสนอให้กับเธอและครอบครัว และตัวเธอเองถึงไม่ได้ร่ำรวยอะไรแต่ก็ไม่อยากเป็นหนี้ใครแล้วไม่คืนด้วยเช่นกัน จึงตอบรับข้อเสนอนี้

หนี้สินเงินทองที่เป็นจำนวนเงินมันใช้กันหมดได้ไม่ยากหรอก แต่หนี้สินบุญคุณเป็นสิ่งที่ยากจะตีค่าและใช้ได้หมด เพราะแบบนั้นแหละเธอถึงทำได้เพียงลุกขึ้นพาตัวเองตรงไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตา...เพื่ออยู่ที่นี่ต่อไป

เอวายังอยู่ชุดเดิมตั้งแต่เมื่อวาน สภาพเธอดูมอมแมมไม่น้อย แต่ก็ยังอาบน้ำไม่ได้เพราะไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน พอเธอออกจากห้องนอนมาก็เห็นโทรศัพท์วางอยู่ข้างหัวเตียงตั้งแต่แรก เธอเดินไปหยิบมาเปิดดู ซึ่งมันไม่มีข้อความหรือสายเรียกเข้าจากใครเลย

เธอพาตัวเองออกจากห้อง เห็นแม่บ้านกำลังทำความสะอาดอยู่ พวกเขาหันมามองเธอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นั่นทำให้เอวาเดินออกจากบ้านไปและเห็นรถของเธอจอดไว้ที่เดิม

เธอพาตัวเองออกไปเปิดรถหยิบกุญแจออกมาก่อนจะเดินไปด้านหลังแล้วเปิดเอากระเป๋าเดินทางที่นำมาออกจากรถ ยกมันกลับเข้าบ้านและตรงไปยังห้องนอนเดิมที่พึ่งออกมาอย่างถือวิสาสะทันที

คงไม่พ้นถูกเขามองว่าหน้าด้านหน้าทน แต่เขาก็ตัดสินเธอไปแล้วตั้งแต่แรก ปล่อยให้เขาคิดแบบนั้นต่อไปก็ช่างเถอะ

เอวาเปิดกระเป๋าจัดของเข้าที่แล้วพาตัวเองเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ มันทำให้สบายตัวขึ้นมาไม่น้อย แต่ก็ทำให้เธอได้เห็นร่องรอยขีดข่วนตามร่างกายไม่น้อยด้วยเช่นกัน ดีที่ไม่ได้มีแผลใหญ่อะไรเลยไม่น่ากังวลใจ

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเอวาก็พาตัวเองออกจากห้องอีกครั้ง ยอมรับเลยว่าตอนนี้เธอรู้สึกหิวมากจริงๆ แม้จะเสียมารยาท แต่เพื่อมีชีวิตต่อไปก็ต้องทนบากหน้าถามหาของกินกับคนอื่น

“ขอโทษนะคะ ฉันสามารถกินข้าวได้ที่ไหนคะ” เธอถามแม่บ้านที่ทำความสะอาดบ้านอยู่ออกไป

“.....” ผู้หญิงวัยที่เหมือนจะโตกว่าเธอหน่อยแต่ไม่ได้อายุมากหันมองหน้าเธอแล้วมองหน้ากัน ก่อนจะทำความสะอาดต่ออย่างไม่ได้ตอบอะไร

“ตามมาค่ะ” แล้วก็มีแม่บ้านวัยกลางคนเดินออกมาจากไหนไม่รู้ บอกเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ ดูใจดีไม่น้อย

“ค่ะ” เอวาตามไปทันที

“นั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าไปยกมาให้” แม่บ้านพูดขึ้นอย่างมีมารยาทเมื่อพาเธอเดินมาถึงโต๊ะกินข้าว

“ไม่เป็นไรค่ะ ป้าแค่บอกวาก็ได้ค่ะว่าอะไรอยู่ตรงไหน เดี๋ยววาทำเอง” เธอไม่ได้มีใครต้องรับใช้ในชีวิต แน่นอนว่ามันไม่ได้ชินและทำตัวไม่ถูกเท่าไหร่

อีกอย่าง เธอมาอยู่ที่นี่โดยเจ้าของบ้านไม่ต้อนรับเลยสักนิด

“งั้นตามป้ามาค่ะ” ป้าสมัยเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่ อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กๆ ตอนที่ย่าของสายลมยังมีชีวิตอยู่

“......”

“นี่เป็นครัวที่ไว้ทำอาหาร ถ้าคุณหิวหรืออยากได้อะไรก็เข้ามาทำที่นี่ได้ตามสะดวกเลยค่ะ” ป้าสมัยแนะนำเอวาหลังจากพาเธอเข้ามาในโซนครัว

“ขอบคุณนะคะ” เรียกได้ว่าเป็นคนแรกเลยตั้งแต่เอวามาถึงและได้รับการตอบรับที่ดี การพูดคุยที่ดีกลับ

“ป้าชื่อสมัยนะคะ...”

“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณตามสบายเลยค่ะ” ป้าสมัยพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะปล่อยให้เอวาจัดการธุระของตัวเองอย่างอิสระ

และนี่ก็เพราะเธอได้คุยกับแม่ของสายลมแล้ว ที่สำคัญกว่านั้นป้าสมัยก็อยากเห็นสายลมมีครอบครัวด้วยเช่นกัน พอเป็นคนที่แม่ของสายลมส่งมาแม้จะไม่ใช่คนแรก แต่เธอก็ต้อนรับทุกคนอย่างดีตามหน้าที่

แต่ดูคนนี้จะมีมารยาทที่สุด

“หนูชื่อเอวานะคะ เรียกวาก็ได้...”

“ขอบคุณป้าอีกครั้งนะคะ” เอวาแนะนำตัวกลับพร้อมขอบคุณอีกรอบ แล้วหันมาหาของกินในครัวด้วยความหิว เป็นมื้อแรกตั้งแต่มาถึง เป็นการมาถึงที่ถูกใช้พลังงานไปไม่น้อยเลยด้วย

และเธอคาดเดาไม่ได้เลยเช่นกัน ว่าหลังจากนี้เธอจะเจอกับอะไรอีกบ้าง