ตอนที่2 ว่าที่ภรรยา

เอวารู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีพร้อมกับความมืด เธอมองไปรอบๆ แทบไม่เห็นอะไร ยังดีที่แสงจันทร์สาดส่องลงมาสลัวๆ ให้เธอพอมองออกว่าตัวเองนั่งอยู่กลางป่าไม้

แต่เธอรู้แค่นั้น ไม่ว่าจะพยายามปรับสายตามองฝ่าความมืดไปเท่าไหร่ก็ยิ่งเจอแต่ความมืด ตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าเธออยู่ส่วนไหนของไร่กันแน่ ไร่ที่กว้างใหญ่เป็นร้อยๆ ไร่ ไร่ที่พึ่งเดินทางมาเป็นครั้งแรกและมาได้ไม่ถึงกี่สิบนาที แน่นอนว่าเธอให้คำตอบอะไรกับตัวเองไม่ได้

เอวาขยับตัวเพื่อหาโทรศัพท์ในตัว แน่นอนว่ามันไม่มีอะไรในตัวของเธอเลยนอกจากเสื้อผ้า บวกกับสถานการณ์ก่อนหน้าที่สติเธอยังคงอยู่ครบ

มีใครบางคนเข้าหาเธอจากด้านหลังก่อนจะใช้ผ้าปิดปากและจมูกของเธอจนสติเธอหายไป

“ใครกัน” ใครที่ทำกับเธอแบบนี้ แล้วทำไปเพื่ออะไร

คนในไร่เหรอ เธอไม่รู้จักใครสักคนเลยนะ แล้วเขาจะทำไปเพื่ออะไร

เจ้าของไร่เหรอ นั่นก็ไม่ได้ต่างจากความคิดแรกเลย เขาจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรในเมื่อเรายังไม่เคยเจอกันเลย เขารู้เหรอว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร แล้วพอรู้ก็เลยทำแบบนี้กับเธอ?

ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเธอไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมแม่เขาต้องหาผู้หญิงให้ เพราะคนอย่างเขานอกจากความรวยและหน้าตาแล้วคงไม่มีอะไรดีให้ผู้หญิงคบเลยสักนิด

แต่ก่อนจะคิดเรื่องนั้น ตอนนี้เธอต้องคิดก่อนว่าจะทำยังไงต่อไปดี เธอจะต้องอยู่ตรงนี้ไปจนถึงเช้าเลยอย่างนั้นเหรอ

ไม่อยากทำแบบนั้นเลย แต่หากต้องลุกเดินไปไหนแล้วเธอจะไปไหนได้ แสงสว่างก็น้อยนิดจนแทบมองไม่เห็นอะไร ความคุ้นเคยก็ไม่มี ไหนจะความหวาดกลัวที่มากล้นนั่นอีก แยกไม่ออกว่ามันเป็นป่าหรือแค่สวนของเขากันแน่

อากาศบนเขายามค่ำคืนมักจะเย็นมาก ยิ่งอยู่ใต้ต้นไม้มากมายแบบนี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาจนอดกอดตัวเองไม่ได้ ได้แต่นั่งกอดเข่ากวาดสายตาไปรอบๆ ฟังเสียงแมลงต่างๆ ส่งเสียงร้องด้วยความวังเวง ยอมรับเลยว่าเป็นการต้อนรับที่ทำให้เธอเผลอน้ำตาคลอออกมาได้อย่างง่ายดายทั้งที่ปกติไม่ใช่คนเจ้าน้ำตาแบบนี้สักนิด

เพราะมันทั้งหนาวและกลัว ไม่ว่าตอนกลางวันจะเดินทางยาวนานแค่ไหนแต่เอวาก็หลับไม่ลง เธอนั่งอยู่แบบนั้นตลอดทั้งคืน เผลอสะดุ้งด้วยความตกใจบ้างเป็นครั้งคราวเวลามีเสียงอะไรดังขึ้นรอบๆ ให้ได้ยิน มันหวาดระแวงไปหมดจนแทบไม่เป็นอันหายใจด้วยซ้ำ

แต่ก็ยังโชคดีที่ฟ้าไม่กลั่นแกล้งเธอมากไปกว่านี้ ยอมให้เธอผ่านพ้นคืนนี้ไปได้อย่างไม่มีสัตว์มีพิษตัวไหนเข้ามาทำร้าย ไม่เจอกับอันตรายใดๆ อีก

เสียงฝีเท้าดังขึ้นพร้อมกับแสงไฟเล็กๆ หลายดวงทำให้เอวาตัดสินใจลุกขึ้นและเดินตรงไปยังแสงไฟกองนั้น หลายต่อหลายครั้งที่เธอเดินตกทางต่างระดับเพราะมองไม่ชัด แต่ระยะทางก็ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนได้เห็นกลุ่มคนที่กำลังพากันออกมาทำงาน

“ขอโทษนะคะ” เสียงของเอวาดังขึ้นเรียกแสงไฟหลายดวงส่องมายังเธอแทบจะทุกดวง ทำให้เธอต้องหลับตายกมือขึ้นบดบังแสงไฟจ้านั่นแทบจะทันที

“เธอเป็นใคร” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นถาม

“นางไม้หรือเปล่าพี่ สวยขนาดนี้” เสียงของชายอีกคนดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่ารังเกียจไม่น้อย

“ฉันมาที่นี่เพื่อมาหาคุณสายลมน่ะค่ะ พอจะมีใครพาฉันไปบ้านคุณสายลมหน่อยได้ไหมคะ” เอวามองข้ามการพูดจาคุกคามนั้นแล้วบอกจุดประสงค์ของตัวเองอย่างไม่ปิดบังและขอความช่วยเหลือขึ้นทันที

“มาหานายมีอะไร” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งถามขึ้นอย่างไม่เป็นมิตรนัก

“ฉันเป็นว่าที่ภรรยาของเขาน่ะค่ะ”