ตอนที่10 เส้นทางที่หลงใหล

ตอนที่10 เส้นทางที่หลงใหล

เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ฉินจู้นถอดเสื้อกันฝนพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาว่า ：”ฉันแค่อยากถามว่าเธอวิ่งมาทำอะไรที่นี่?”

“ฉัน ฉัน......จู่ๆฝนก็ตกลงมาอย่างกะทันหัน！ฉันหลงทาง.....” ทันใดนั้น บนท้องฟ้าก็มีฟ้าแลบทำให้กระท่อมและข้างนอกสว่างเหมือนตอนกลางวัน ยังทำให้เสี่ยวซิงพูดขาดตอน

ในช่วงเวลาที่ฟ้าแลบส่องสว่างจ้าฉับพลัน ฉินจู้นกับเสี่ยวซิงต่างฝ่ายต่างมองเห็นกันชัดเจน พวกเขามีช่วงเวลาหนึ่งจ้องมองกัน เสียงฟ้าร้องดังก้อง ทันใดนั้นเหมือนสรรพสิ่งทุกอย่างบนโลกถูกสั่นสะเทือนแตกเป็นเสี่ยงๆ

“กรี๊ด......” เสี่ยวซิงร้องเสียงแหลมกระโจนโผเข้าสู่อ้อมกอดฉินจู้น สองมือกอดที่คอของฉินจู้นอัตโนมัติ ฉินจู้นสูง 182 เซนติเมตร เสี่ยวซิงต้องเขย่งเท้าถึงจะกอดถึงคอเขาได้ ผ้าห่มได้หล่นลงมาจากตัวเธอตั้งแต่ที่เธอกระโดดลงจากเตียงแล้ว แต่เธอกลัวเสียงฟ้าร้องมาก เลยทำให้เธอไม่รู้ตัว

“เธอกำลังทำให้ฉันทำผิดกฎหมายนะ?” ฉินจู้นก้มศีรษะหยอกเสี่ยวซิงที่หรี่ตาอยู่ในอ้อมกอด

“กรี๊ด...” เธอปล่อยแขนออกจากคอเขาอย่างลุกลี้ลุกลน ถอยหลังออกหนึ่งก้าว ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ความหวาดกลัวเมื่อสักครู่ยังหายไปไม่หมด ในช่วงเวลาสั้นๆ เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

เสี่ยวซิงไม่รู้ว่าการกระทำของเธอนี้ถึงจะทำให้คนเป็นบ้าจริงๆ เพราะรูปร่างที่สวยงามของเธอนั้นถูกปรากฏอยู่ต่อหน้าฉินจู้น เปลวไฟพลิ้วไหว ฉินจู้นรู้สึกว่าสายตาของตัวเองนั้นชัดเจนเพิ่มมากขึ้น ในสายตาลึกลับของเขานั้นมองกวาดสายตาไปทั่วเรือนร่างของเสี่ยวซิง

เมื่อเสี่ยวซิงปะทะเข้ากับสายตาฉินจู้นเข้า เธอรีบตอบสนองกลับมาอย่างรวดเร็ว ก้มเอวหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่อตัว มือจับสองมุมของผ้าห่มแน่น หน้าก็แดงไปหมดแล้ว ก้มศีรษะลงในใจแอบด่าตัวเอง：ทำไมถึงลืมว่าตัวเองยังไม่ทันใส่เสื้อผ้า? เสียงฟ้าร้องก็ทำให้ตัวเองตกใจขนาดนี้ ใช้ไม่ได้จริงๆ

ในกระท่อมเงียบๆ มีเพียงเสียงลมหายใจของพวกเขา

ฉินจู้นถอดเสื้อสูทวางไว้บนพนักพิง จากนั้นดึงมือถือออกมาต่อสายโทรออก “หม่ามี๊！ลมฝนข้างนอกแรงมากผมว่าผมกับเสี่ยวซิงคงต้องค้างที่นี่สักคืนแล้ว！”พูดจบ ฉินจู้นก็วางสายอย่างมีชีวิตชีวา แล้วเอามือถือไปวางไว้บนโต๊ะ

“พวกเราจะค้างที่นี่หรอ?” เสี่ยวซิงหดตัวอยู่มุมกำแพงถามอย่างอึดอัด

“ถ้าฝืนกลับไป ฟ้าแลบฟ้าร้องข้างนอกไม่แน่อาจผ่าพวกเราตายกันหมด!” ฉินจู้นถือโอกาสนั่งลงบนเก้าอี้

“อืม...กรี้ด...” ข้างนอกเสียงดังอีกแล้ว เสียงฟ้าแลบ สนั่นหวั่นไหว เสียงร้องของเสี่ยวซิงเหมือนครั้งที่แล้ว

มุมปากฉินจู้นยกขึ้น บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มอย่างไม่ตั้งใจ ยกก้นขึ้นไปนั่งลงบนเตียง ยื่นแขนไปทางเสี่ยวซิงที่นั่งหดตัวอยู่ที่มุมกำแพง ตอนนี้ ฟ้าแลบไปทั่วท้องฟ้าที่มืดมิด เสี่ยวซิงไม่ทันได้คิดอะไรมาก ก็รีบเข้าไปใกล้ฉินจู้นในอ้อมอกที่กว้างนั้น แต่ครั้งนี้ เธอไม่ลืมจับผ้าห่มที่อยู่บนตัวไว้อย่างแน่น

เสี่ยงฟ้าร้องนั้น เสี่ยวซิงมือหนึ่งกอดเอวฉินจู้นไว้แน่นอีกมือหนึ่งดึงผ้าห่มบนตัว ปลายจมูกฉินจู้นได้กลิ่นอ่อนๆธรรมชาติบนตัวเธอทำให้คนรู้สึกสดชื่นสบาย ก้มหน้าหรี่ตามอง เธอหลับตาอยู่ ใบหน้าเล็กๆทาบอยู่บนอกตัวเอง ขนตายาวงอนขึ้นอย่างน่ารัก เธอในเวลานี้เหมือนตุ๊กตาที่ได้รับความหวาดกลัว

ฉินจู้นยื่นมือลูบผมสีดำสนิทของเสี่ยวซิง ศีรษะเสี่ยวซิงอยู่ใต้คางเขาอย่างใกล้ชิด

ได้กลิ่นหอมละมุนเข้าไปอยู่ในใจของฉินจู้น แปดปีแล้ว เป็นครั้งแรกที่เขามีความรู้สึกพิเศษเกิดขึ้นกับผู้หญิง

เสี่ยวซิงรู้สึกถึงความกว้างของอ้อมกอดนั้นไล่ความหนาวเย็นออกไปหมด แขนที่มีแรงของเขานั้นขับไล่ความกลัวของเธอไปได้ความเป็นลูกผู้ชายในตัวเขา ทำให้เธอใจเต้นเร็วขึ้น ในใจเกิดความคิดขึ้นมากะทันหัน เธอไม่อยากออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่น! ในใจเสี่ยวซิงเข้าใจดี แต่นี่เป็นเพียงแค่ความเพ้อฝันเฉยๆ แต่ว่าคืนนี้อ้อมกอดนี้ตกเป็นของเธอ！ เรื่องที่ทำให้เธอดีใจคือ คืนนี้เสื้อเชิ้ตของเขาไม่มีกลิ่นน้ำหอมเลย มีเพียงกลิ่นของเขา เสี่ยวซิงยิ้มหวาน ยิ้มอย่างสดใส

ก้มศีรษะมองเห็นรอยยิ้มสดใสของเธอ ฉินจู้นชะงัก ตอนนี้เสียงฟ้าผ่าก็แลบขึ้นอีกครั้งรอยยิ้มของเธอก็ปรากฏท่ามกลางฟ้าแลบที่เหมือนแสงตอนกลางวัน ตามด้วยเสียงฟ้าร้องที่หายไป ไม่รอให้เสียงฟ้าผ่าลง ฉินจู้นก้มศีรษะลง จับริมฝีปากนั้นเชยขึ้นค่อยๆจุ๊บสองที

ตอนนี้สมองของเสี่ยวซิงว่างเปล่า กลั้นลมหายใจ หัวใจรัดแน่น ร่างกายขยับไม่ได้ มือที่ดึงผ้าไว้ก็ไม่มีแรง ผ้าหลุดลงมา เธอโดนจูบครั้งแรก อีกทั้งคนที่จูบยังเป็นคนที่เธอแอบชอบอยู่ด้วย เสี่ยวซิงไม่รู้ตอนนี้ใจเธอตื่นเต้น ดีใจ อายหรือว่ากลัว

ฟ้าแลบผ่านไปไม่นานเสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้น ขณะที่เสียงฟ้าร้องดังสนั่น แขนทั้งสองข้างของเสี่ยวซิงยื่นมากอดที่คอของฉินจู้น