ตอนที่ 8 สับสน

ตอนที่ 8 สับสน

หลายปีที่ผ่านมา เขาคบกับผู้หญิงตามอำเภอใจไปทั่ว ในใจเขารู้ว่าผู้หญิงพวกนั้นส่วนใหญ่ก็เห็นแก่เงินในกระเป๋าสตางค์ของเขา ทุกคนล้วนแต่มีรูปร่างหน้าตาดีๆทั้งนั้น ฉินจู้นไม่เคยปฏิเสธกับผู้หญิงประเภทนี้ และไม่ลังเลที่จะจ่ายเงินก้อนโตให้พวกเธอเลย แน่นอน ความสุขชั่วครั้งชั่วคราวทำให้สบายใจก็จริงแต่หลังจากนั้นก็เหลือแต่ความอ้างว้าง ดังนั้นเขาจะไม่ไปพัวพันกับความยุ่งยากของพวกผู้หญิงที่มีจิตใจดีงามเด็ดขาด พอเห็นพวกเธอแล้วเขาจะหลบไปไกลๆ เพราะเขารู้ว่าสิ่งที่พวกเธอต้องการเขาให้ไม่ได้

แต่ว่าเสี่ยวซิงที่นอนอยู่ข้างหลังเขากลับทำให้เขามีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน เธอที่อยู่ในใจของเขาไม่เหมือนกัน เธอไร้เดียงสา สดใส และน่ารักมาก! พอคิดถึงตรงนี้แล้วฉินจู้นก็ขมวดคิ้วทันที และหัวเราะเยาะตัวเองขึ้นมา เขาจะมาหวั่นไหวกับเด็กคนนี้ได้ยังไง? นี่มันเป็นไปไม่ได้! ตั้งแต่แรกที่ช่วยเธอไว้ก็เพราะความสงสาร ต่อมาให้เธอทำสัญญาเป็นภรรยา สาเหตุก็เพราะเธอเป็นคนว่าง่ายคงไม่สร้างปัญหาให้เขาแน่นอน เรื่องเมื่อคืนเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งก็เท่านั้น วันนี้ทำไมจู่ๆก็คิดถึงเธอขึ้นมา? ฉินจู้นถามใจตัวเอง งั้นก็เป็นเพราะ......สมองเขาคงเลอะเลือนไปชั่วขณะ? ฉินจู้นแก้ตัวให้กับตัวเอง......

เสี่ยวซิงที่นอนอยู่อีกฝั่ง ในใจตอนนี้รู้สึกทั้งน้อยใจทั้งโทษตัวเอง ทำไมถึงไปถามเขาแบบนั้นนะ? วันนี้ทั้งวันใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เวลาทั้งวันล้วนคิดถึงแต่เขา พอกลางดึกเจอเขาเลยลืมตัวถามคำถามที่ไม่ควรถามออกไปทันที รอเขาทั้งคืน แต่เขาตอบมาแค่สั้นๆคำเดียวแล้วก็ขึ้นเตียงนอน ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น

เสี่ยวซิงนึกถึงเมื่อคืนคนที่อ่อนโยนและอ้อมกอดที่อบอุ่นคนนั้น แต่เสี่ยวซิงรู้ว่าสิ่งที่เธอนึกถึงเป็นแค่ความคาดหวังที่บริสุทธิ์ เธอกับเขา......อยู่กันคนละโลก!

“เซี่ยเสี่ยวซิง เลิกฝันได้แล้ว! เจ้าชายคงไม่มาสนใจซินเดอเรลล่าทุกครั้งหรอก” เสี่ยวซิงหลับตาลง

ในห้องนอนเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจของกันและกัน......

ชีวิตการเป็นอยู่ต่อจากนี้ ถึงแม้เสี่ยวซิงอยากเห็นคนที่เธอนึกถึงทุกวันก็ตาม แต่เสี่ยวซิงจะไม่ยอมโง่รอเขาดึกๆดื่นๆถึงจะกลับมาอีกต่อไปแล้ว แต่ว่าความเคยชินทำให้เธอรอจนได้ยินเสียงฝีเท้าที่สุขุมหนักแน่นของเขาถึงจะเข้านอนอย่างสุขสงบ

เสี่ยวซิงผู้ว่างงานไม่มีอะไรทำ ทุกเช้าตื่นขึ้นมาทำอันดับแรกก็คือนำเสื้อผ้าที่ฉินจู้นเปลี่ยนไว้ไปซักแล้วรีดให้เรียบร้อย อย่างน้อยเพราะฉินจู้นเธอถึงได้มีทุกวันนี้ เพราะเขาช่วยเธอไว้ เขามีบุญคุณต่อเธอ นอกจากลึกๆในใจที่แอบรักเขาแล้ว เธอยังรู้สึกขอบคุณและอยากตอบแทนเขาด้วยใจจริง นี่ก็เป็นสิ่งเดียวที่เธอทำเพื่อเขาได้ตอนนี้! ทุกๆวันเสี่ยวซิงก็จะซักรีดเสื้อผ้าของฉินจู้นอย่างละเอียดเรียบร้อย แน่นอนว่าบางครั้งเสี่ยวซิงก็จะเห็นเส้นผมยาวๆของผู้หญิงติดเสื้อเชิ้ตของเขามาด้วย หรือพวกรอยลิปสติกที่อยู่บนคอเสื้อ บางครั้งยังมีกลิ่นน้ำหอมที่ไม่ซ้ำกลิ่นอีกด้วย ทุกครั้งที่เจอสถานการณ์แบบนี้ เสี่ยวซิงจะรู้สึกเจ็บปวดใจนิดๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วกลับมาตั้งใจซักเสื้อผ้าให้สะอาดและรีดให้เรียบร้อย

หลังจากทำพวกนี้เสร็จ เสี่ยวซิงก็จะไปที่สวนดอกไม้เรียนรู้การปลูกและจัดแต่งดอกไม้กับคนสวน เธอยังไปขอหนังสือเกี่ยวกับการปักดอกไม้กับป้าจาง และเอามาลองปักแจกันดอกไม้ในบ้าน เธอมอบดอกไม้ให้คุณแม่ในนาม.......เหยาเฟินชอบดอกไม้ที่เธอปักเองอยู่หลายกระถาง บางทีเสี่ยวซิงก็คิด รอให้เธอกับฉินจู้นสัญญาจบลง เธอจะไปทำงานที่ร้านดอกไม้ รอเก็บเงินได้สักก้อนก็จะเปิดร้านดอกไม้เป็นของตัวเอง เธอพบมาว่าคนไต้หวันเป็นคนชอบดอกไม้มาก บางที พอนึกถึงต้องจากฉินจู้นไป ในใจเสี่ยวซิงก็รู้สึกขมขื่น เพราะหลังจากนั้นเธอก็จะไม่ได้เจอเขาอีกต่อไป!

ฉินเจี้ยนหาวและเหยาเฟินก็พอใจเสี่ยวซิงมาก เพราะเธอรู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวประพฤติตัวเรียบร้อย ปกติก็ไม่ค่อยออกจากบ้าน ไม่พูดมาก เรื่องกินเรื่องใช้ก็ไม่จู้จี้จุกจิกแม้แต่น้อย แม้กระทั่งเสื้อผ้าของฉินจู้นก็เป็นคนซักเอง เพียงแต่เหยาเฟินดูออกว่าเธอกับอาจู้นไม่มีความสนิทสนมเหมือนคู่สามีภรรยาที่พึ่งแต่งงานกัน ในใจก็รู้สึกเป็นห่วงพวกเขา

วันนี้ช่วงเวลาใกล้ค่ำ เสี่ยวซิงเดินไปเดินมาอยู่ในสวนดอกไม้จนเดินเข้ามาถึงท่ามกลางต้นมะพร้าวต้นใหญ่ของตระกูลฉิน เสี่ยวซิงกลัวมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยกล้าเข้าไปในป่าใหญ่คนเดียว

ในใจคิดถึงแต่คุณแม่และน้องชายตลอดไม่รู้ว่าเวลานี้พวกเขาอยู่กันยังไงนะ นัยน์ตาของเสี่ยวซิงเหม่อลอยเดินไปข้างหน้า ในขณะที่เธอรู้สึกตัวขึ้นก็พบว่าตัวเองเดินเข้ามาในป่ามะพร้าวแล้ว

พระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน ส่องลงมาต้นมะพร้าวกลายเป็นสีส้ม นกที่อยู่บนต้นไม้กระโดดไปมาร้องเสียงจี้จี้จ้าจ้า ทำให้สวนที่เงียบสงบกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาก นี่คือสถานที่เงียบสงบไม่มีความขัดแย้ง

มองเห็นใต้ต้นไม้ใหญ่มีม้านั่งหินอยู่ เสี่ยวซิงเดินหน้าไปนั่งตรงนั้น ยื่นแขนออกมาบิดขี้เกียจ เงยหน้ามองท้องฟ้า พร้อมกับส่งเสียงออกมาอย่างผ่อนคลาย! ช่วงบ่ายทั้งวันนี้เธออยู่แต่ในสวนปลูกดอกไม้กับคนสวน แขนของเธอชาไปหมดแล้ว เสี่ยวซิงนั่งกอดอกอยู่ม้านั่งหินชมวิวรอบๆป่านี้

หลังจากที่พักผ่อนได้สักพัก เสี่ยวซิงมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน พูดในใจว่าเริ่มดึกแล้ว! ควรกลับได้แล้วล่ะ แต่วันนี้สวรรค์เหมือนกับอยากให้เธอเจอความลำบากสักหน่อย ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าผ่าขึ้น ฝนเท่าเม็ดถั่วเขียวก็ตกลงมา

เสี่ยวซิงรีบลุกขึ้น ยกสองมือขึ้นบังศีรษะไว้วิ่งตรงไปอีกฝั่งของป่า แต่ฝนยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่นานกระโปรงของเสี่ยวซิงก็เปียกไปหมด! ฟ้าก็มืดลงทุกที เสี่ยวซิงฝืนลืมตาท่ามกลางสายฝน วิ่งไปตามทางกลับบ้าน แต่ดูเหมือนต้นไม้รอบด้านเหมือนกันหมด แยกไม่ออกว่าทางไหนคือทางกลับบ้าน! วนเวียนอยู่จุดเดิม เสี่ยวซิงคิดอย่างท้อแท้ว่า : เธอหลงทางแล้ว!

ฝนตกหนักขึ้นทุกที เสี่ยวซิงตัดสินใจวิ่งไปทิศทางเดียว เธอคิดว่าในป่ามะพร้าวนี้มากสุดก็แค่สองไมล์ วิ่งไปเรื่อยๆยังไงก็เจอทางออก

วิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝนได้สักพักก็สะดุดต้นหวายล้มลง เสี่ยวซิงเดินโซเซหลังจากที่ลุกขึ้นมา เสื้อผ้าของเธอเต็มไปด้วยขี้โคลน อีกทั้งฝนก็ยิ่งตกหนักขึ้นเรื่อยๆ กระทบกับใบหน้าเธอจนเจ็บไปหมด มองไปรอบๆด้านก็ยังแยกทางกลับบ้านไม่ออก เสี่ยวซิงก้มศีรษะอย่างหมดหวัง! เสี่ยวซิงค่อยๆเดินอยู่ท่ามกลางสายฝน เธอกลัวว่าถ้าไม่ระวังจะสะดุดล้มอีก!

ทันใดนั้น เสี่ยวซิงเห็นข้างหน้ามีกระท่อมสวยงามอยู่หนึ่งหลัง น่าจะเข้าไปหลบฝนได้ เสี่ยวซิงรีบวิ่งไปที่กระท่อมอย่างรวดเร็ว