ตอนที่ 7 อบอุ่น

ตอนที่ 7 อบอุ่น

เสี่ยวซิงรู้สึกว่าท้องไม่ปวดเท่าเมื่อกี้แล้ว หน้าฟุบลงบนอกเขา ได้ยินเสียงหัวใจเขาเหมือนจะเต้นเร็วและแรงกว่าเมื่อกี้……เสี่ยวซิงเริ่มรู้สึกตาปรือๆ ในอ้อมกอดทั้งกว้างและอบอุ่น ทำให้เธอรู้สึกมั่นคงอย่างมาก เธอใกล้จะเข้าไปในโลกแห่งความฝันแล้ว

ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ ฉินจู้นก้มศีรษะลงเห็นเสี่ยวซิงหลับไปแล้ว แต่มุมปากเธอยังคงมีรอยยิ้มอ่อนๆ ใบหน้าของฉินจู้นก็เผยรอยยิ้มขึ้นมา ค่อยๆวางเธอลงบนเตียง ห่มผ้าห่มให้เธอ สุดท้ายก้มศีรษะจุ๊บบนหน้าผากเธอลงไปโดยไม่รู้ตัว

หลังจากนั้นเขาค่อยๆสาวเท้าเดินเข้าห้องอาบน้ำ ดูท่าคืนนี้เขาต้องอาบน้ำเย็นแล้วล่ะ! คิดไม่ถึงนังหนูที่บริสุทธิ์คนนี้ บนเรือนร่างก็มีกลิ่นอายที่ทำให้คนหลงใหลได้ ทันใดนั้นฉินจู้นรู้สึกว่าเสี่ยวซิงคนนี้น่าสนใจขึ้นมาหน่อย!

เช้าวันที่สอง แสงพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามาบนเตียงไม้ในห้องนอน

เสี่ยวซิงตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย ยื่นแขนสองข้างออกมาบิดขี้เกียจ มองบนกำแพงเลยเก้าโมงไปแล้ว! เมื่อคืนเธอปวดท้องมาก ประจำเดือนมาสามครั้งแล้ว ทุกๆครั้งจะปวดมากกว่าครั้งก่อน หันไปมองผ้าห่มของฉินจู้นที่พับเก็บอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย! เวลานี้เขาออกไปทำงานแต่เช้าแล้ว

เสี่ยวซิงนึกถึงเมื่อคืนเขากอดเราแน่นแบบนั้น ใบหน้าก็แดงขึ้นมาทันที จำได้แค่ว่าเขากอดเราไว้สักพัก จากนั้นเธอก็นอนหลับไป ในฝันยังเหมือนกับมีคนมาจุ๊บหน้าผากตัวเอง เสี่ยวซิงก็ไม่แน่ใจว่าฉินจู้นจุ๊บเธอ หรือตัวเองแค่ฝันไป! แต่เธอรู้ว่าฝันนั้นหว๊านหวาน

ขณะนี้ ประตูถูกเคาะเบาๆสองที

“เข้ามาค่ะ!” เสียวซิงตอบรับผ่านประตู

ต่อมาประตูถูกดันออก ป้าจางพาสาวใช้เข้ามา

“คุณนาย คุณรู้สึกดีขึ้นไหมคะ? ท้องไม่เจ็บแล้วใช่รึเปล่า?”

ป้าจางเดินเข้าไปที่หน้าเตียงนอนถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ป้ารู้ได้ไงคะว่าฉันปวดท้อง?” เสี่ยงซิงถามด้วยความสงสัย ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้บอกใครเลยนะ?

“เมื่อเช้าก่อนที่คุณชายจะออกไปได้บอกกับฉันไว้ค่ะ ยังสั่งให้เคี่ยวน้ำตาลแดงให้คุณ! น้ำตาลแดงนี้ช่วยได้เยอะค่ะดื่มตอนกำลังร้อนๆเถอะ เย็นแล้วจะไม่ค่อยได้ผลนะ” ป้าจางส่งสัญญาณให้สาวใช้ที่อยู่ด้านหลังยื่นถ้วยที่ยังมีไอร้อนของน้ำแกงสีแดงเข้มฟุ้งออกมา

“อืม!” เสี่ยวซิงรับถ้วยมา ดื่มอย่างระวัง น้ำตาลแดงร้อนมากยังหวานอีกด้วย แต่ที่หวานกว่าคือในใจของเสี่ยวซิง เธอรู้สึกถึงความใส่ใจของคนที่ชอบเย็นชาตลอด

“จำไว้นะคะ ช่วงกี่วันนี้ห้ามถูกน้ำเย็นเด็ดขาด! คุณนายพวกเราขอตัวลงไปก่อนนะคะ” ป้าจางพาสาวใช้ออกจากห้อง

เสี่ยวซิงนั่งอยู่ที่หัวเตียงจิบน้ำตาลแดงในถ้วยทีละนิดๆ

ตกดึก เสียวซิงฝ่าฝืนไม่ได้เข้านอนเร็ว เธอพิงที่หัวเตียง ในมือถือรีโมทเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อย แต่สายตาเธอไม่ได้สนใจบนจอทีวีเลย เธอมองออกไปนอกหน้าต่างบ่อยๆ ดูว่ามีแสงไฟจากหน้ารถส่องเข้ามาไหม เธอนั้นทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจรอฉินจู้น! ทั้งวัน ที่สมองเธอมีแต่เงาของเขา เธอไปหารูปเขาออกมาจากห้องนอนตั้งแต่เด็กจนโต ที่แท้ตอนเด็กเขาเป็นเด็กผู้ชายที่เตี้ยๆอ้วนๆ หลังจากโตขึ้นรูปร่างก็ไม่เหมือนเดิม! ดูแล้วใบหน้าของเสี่ยวซิงก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเป็นครั้งแรก ที่เสี่ยวซิงมีความคิดที่อยากจะเข้าใจเขาทั้งหมด

เสี่ยวซิงรู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเขาเป็นเพียงแค่สัญญา รอถึงเวลาของพวกเขาก็จะไม่ได้พบเจอกันอีกต่อไป เพราะเขาคือผู้อำนวยการสูงส่ง คุณชาย บ้านรวย แต่เธอเป็นเพียงซินเดอเรลล่าสาวใช้กระจิริด ลูกสาวชาวประมง! ถึงแม้สมองจะรู้อยู่ชัดเจนแต่ว่าเสี่ยวซิงก็ยับยั้งสมองตัวเองไม่ให้คิดถึงเขาไม่ได้

แม้แต่ตอนนี้ก็ยังรอเขาอย่างสุดใจ เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร คืนนี้ก็อยากเจอเขามาก

เมื่อเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลา12โมง ฉินจู้นยังคงไม่กลับมา

เสี่ยวซิงเงยหน้ามองที่นอกหน้าต่างไม่มีแม้แต่สัญญาณแสงไฟรถยนต์ เสี่ยวซิงถอนหายใจ สายตาหันมามองจอทีวี ดูละครน้ำเน่าเที่ยงคืนในทีวี แววตาของเสี่ยวซิงเริ่มลุกโชนขึ้น.......

เมื่อเข็มนาฬิกาชี้ไปที่สองนาฬิกา ฉินจู้นค่อยๆดันประตูห้องนอนออก ลืมตาเห็นเสี่ยวซิงพิงหลับอยู่ที่หัวเตียง หันไปมองทีวีที่เปิดอยู่ เขาค่อยๆขมวดคิ้ว ดึกขนาดนี้แล้วทำไมเธอถึงยังไม่นอนดีๆ?

ฉินจู้นเดินไปปิดทีวี หลังจากนั้นถอดสูทออกและเสื้อเชิ้ตเปลี่ยนเป็นชุดนอนอย่างไว เมื่อกี้เขาอาบน้ำที่โรงแรมแล้ว คืนนี้ เขากับโมเดลคนหนึ่งร่วมทานข้าวเย็นด้วยกัน หลังจากนั้นก็เข้าโรงแรมด้วยกัน เรื่องที่ไม่พอใจของเมื่อคืนได้ระบายกับโมเดลคนนั้น ที่น่าแปลกคือทำไมในสมองเขารู้ชัดเจนว่าคนนั้นไม่ใช่เสี่ยวซิง แต่สมองเขาเห็นหน้าของเสี่ยวซิงผ่านเข้ามาทันที เมื่อกี้ระหว่างนั่งรถกลับมาตลอดทางเขาก็คิดถึงเสี่ยวซิงอยู่ ไม่รู้ว่าเธอนอนรึยัง?

ฉินจู้นเดินมาถึงข้างหน้าเสี่ยวซิงที่นอนหลับอยู่ ค่อยๆหยิบรีโมทในมือออก จ้องมองเธอที่นอนฝันอยู่ ก้มเอวดึงผ้าห่มให้เธอ ขณะที่เสี่ยวซิงขยับตัว ฉินจู้น รีบหันตัวเดินไปอีกฝั่งของเตียงใหญ่ทันที

“ดึกป่านนี้แล้วทำไมคุณพึ่งจะกลับมา?” เสี่ยวซิงลืมตาที่สะลึมสะลือมองเห็นเขาใส่ชุดนอนพูดออกมาโดยไม่ทันคิด แต่คำพูดที่พูดออกไป เธอก็เสียใจภายหลังแล้ว!

เธอมีสิทธิ์อะไรไปถามเขา? หรือว่าใช้สิทธิ์ที่เธอเป็นภรรยาในสัญญาของเขา?

ฉินจู้นอึ้งนิดหน่อย คาดไม่ถึงเสี่ยวซิงจะถามเช่นนี้ ลังเลอยู่สักพัก นัยน์ตาสีดำสนิทมองเสี่ยวซิงพูดอย่างเย็นชาว่า “คืนนี้มีงานเลี้ยงที่เลี่ยงไม่ได้” หลังจากนั้นก็พลิกตัวขึ้นเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นแล้วยื่นมือไปปิดโคมไฟที่ติดผนัง

ฉินจู้นที่นอนหันหน้าเข้าฝั่งที่รองเตียง เวลานี้ไม่มีอาการง่วงแล้ว แววตาเงียบขรึมจ้องมองข้างนอกผ้าม่านสีขาวแสงดาวสว่างสลัวๆ จิตใจกลับไม่รู้ไปทางไหน สองเดือนที่ผ่านมาพวกเขาพูดคุยกันน้อยมาก เมื่อกี้ในน้ำเสียงเธอนั้นเขาฟังออกถึงความใส่ใจ บ่นและถาม ที่ผ่านมาอันยาวนาน ฉินจู้นไม่เคยรู้สึกการที่มีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในบ้านรอเขากลับมา ความรู้สึกนี้ ห่างไกลแปดปีเต็มๆ แปดปีก่อนเขาถูกผู้หญิงคนหนึ่งควักหัวใจไปแล้ว