บทที่ 10

แกร็ก! ขณะที่เซอร์เวย์เปิดประตูห้องน้ำ ประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดเข้ามาเช่นกัน ชายหนุ่มไม่ได้มองเข้าไปในห้องน้ำแต่มองกลับมาด้านหลังของตัวเอง

"คุณหมอ? คุณหมอกลับมาแล้วเหรอคะ" ใบหน้างามเปลี่ยนสีขึ้นมาทันตาเห็น รอมาทั้งวัน แต่พอแอบออกไปข้างนอก เขากลับขึ้นมาตอนที่เธอออกไปเนี่ยนะ

"ผมบอกแล้วว่าไม่ใช่ลมปากของคน นี่ขนาดให้เซ็นต์เป็นลายลักษณ์อักษรยังทำตามไม่ได้เลย"

"ฉันขอโทษค่ะ ก็ฉันไม่มีเบอร์โทรของคุณ.."

"คำขอโทษของคนที่ไม่รับผิดชอบคำพูดของตัวเองผมไม่รับ"

คำอธิบายที่เธอกำลังจะอธิบายให้เขาฟังถูกกลืนกลับลงไปที่เดิม ถึงแม้พูดไปเขาคงไม่รับฟัง

"คุณหมอจะไปไหนคะ" หญิงสาวตกใจเมื่อเห็นเขาเดินฉุนเฉียวมาที่ประตู

แต่ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ มือหนากระชากประตูออกแล้วก็เดินหายไปกับความมืด

"ก็ฉันหิวนี่ คุณรู้ไหมว่าฉันยังไม่ได้กินอะไรทั้งวันเลย" เธอได้แต่พูดกับตัวเองพร้อมกับยกขนมปังในมือขึ้นมามองดู อุตส่าห์คิดว่าตัวเองรีบที่สุดแล้ว

สายๆ ของวันต่อมา..

เขาออกไปตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่กลับขึ้นมาเลย แถมขนมปังที่ซื้อมาเมื่อคืนก็หมดไปแล้ว ไม่ใช่แค่ขนมปังหมดสิ..น้ำดื่มก็หมดเหมือนกัน ไม่น่าไปทำปากดีกับคนของเขาเลย เธอจะต้องหิวตายอยู่ในห้องนี้หรือเปล่า

ห้องตรวจ..

"คุณหมอคะ ญาติของคุณป้าที่รอผ่าตัดเปลี่ยนอวัยวะ.."

"มีอะไร" ได้ยินพยาบาลถามแบบนั้นเขารีบถามกลับไปทันที

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่ว่าดิฉันแปลกใจทำไมญาติถึงมาถามหาคนไข้อีกล่ะคะ ในเมื่อคนไข้ย้ายออกไปแล้ว" ใช่แล้วเมื่อคืนนี้หลังจากที่ซื้อขนมปัง เธอแอบมาดูห้องที่แม่เคยอยู่

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาถือเอกสารแล้วเดินออกจากห้องไป เพื่อจะไปตรวจคนไข้ตามปกติ

พอตรวจคนไข้เสร็จ เขาก็กลับเข้ามาในห้องเพื่อเอาเอกสารไว้ที่เดิม ห้องนี้เป็นห้องไว้สำหรับตรวจคนไข้ที่อยู่ชั้นล่าง ห้องทำงานอีกห้องก็คือห้องที่ให้เธอพักอยู่

"คุณหมอคะมีคนไข้ด่วนเข้ามาค่ะ" ชายหนุ่มที่กำลังจะกลับขึ้นไปชั้นบนต้องได้หยุด แล้วหันกลับมารับเคสด่วน

อีกหลายชั่วโมงผ่านไป.. กว่าจะออกมาจากห้องผ่าตัดของเคสด่วนได้ก็เกือบจะค่ำ

แกร็ก!

สายตาที่ดูเย็นชามองไปทั่วห้อง แต่ก็ไม่เจอเธออยู่ในห้องนี้ เขาไม่คิดจะค้นหาเธอเหมือนเมื่อวาน พอเข้ามาถึงด้านในก็หยิบเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ

"คุณ?" ชายหนุ่มรีบตรงเข้าไปอุ้มร่างของหญิงสาวที่หมดสติอยู่ในห้องน้ำออกมา "คุณเป็นอะไร" เขารีบเดินมาเปิดลิ้นชักแล้วหยิบเอาเครื่องฟังชีพจร

เช็คชีพจรในร่างกายของเธออยู่ครู่หนึ่ง ก็รู้แล้วว่าร่างกายของเธออ่อนเพลียมาก

นายแพทย์เซอร์เวย์รีบออกมาจากห้อง เพื่อไปหยิบอะไรบางอย่างแล้วก็รีบกลับเข้ามา

เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ หญิงสาวที่ได้รับน้ำเกลือเข้าไปในร่างกายก็เริ่มฟื้นตัว

"คุณหมอ?" ไอยวริญตกใจมากเพราะร่างกายของเธอไม่มีอะไรปิดบังเลยนอกจากผ้าห่มที่คลุมไว้จนถึงหน้าอก

"ทำไมถึงเป็นลมอยู่ในห้องน้ำ"

"ฉันคงหิวมาก"

"หิว?"

"สองวันแล้วที่แม่บ้านไม่ได้เอาอาหารขึ้นมาให้ น้ำดื่มก็ไม่มี"

"อะไรนะ?"