บทที่ 11

ได้ยินคำถามของเขาแล้วเธอถึงกับเงียบไป จะให้เธอบอกว่ายังไงล่ะ เขาสมควรที่ต้องหาคำตอบเองไม่ใช่เหรอ แต่ถึงแม้เธอเป็นคนบอกแล้วเขาจะเชื่อเหรอ

หญิงสาวก็เลยเงียบไป..และเขาก็เงียบเช่นกัน

ในใจก็คิดว่าเขาจะค้นหาความจริงไหม หรือว่าจะปล่อยเรื่องนี้ไป ..คำถามประโยคหลังมีน้ำหนักมากกว่า แต่คิดว่าคนฉลาดแบบเขาต้องรู้แล้วล่ะว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของใคร ระหว่างเธอกับพ่อ เขาคงจะเลือกครอบครัวอยู่แล้ว

หญิงสาวคิดถึงเรื่องวันที่พ่อของเขามาตราหน้าเธอว่าเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย พ่อของเขาตะคอกแม่แค่เล็กน้อย เขาก็รีบรับหน้าแทน แต่สำหรับเธอ ทั้งถูกดูถูกและเหยียดหยาม เขาไม่แม้แต่จะปกป้องสักนิด

ดวงตากลมที่เจือปนไปด้วยม่านน้ำตา ค่อยๆ หลับลงแบบช้าๆ โชคดีเท่าไรแล้วที่เขาไม่ปล่อยให้เธอตาย ยังมีน้ำใจเอาน้ำเกลือมาใส่ให้

ชายหนุ่มอาบน้ำออกมาก็ไปนั่งลงที่เก้าอี้ทำงาน แล้วก็เอนตัวยาวโดยการเอาขาขึ้นพาดโต๊ะไว้แล้วหลับไปในท่านั้น

เช้าวันต่อมา..

"นี่เป็นนามบัตรของผม ถ้ามีอะไรก็โทรไป..ใช้โทรศัพท์ในห้องนี้ได้เลย" ก่อนออกจากห้อง เซอร์เวย์ได้เอานามบัตรจากลิ้นชักออกมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน ถ้าเธอค้นดูก็จะเห็น แต่นี่เธอคงไม่อยากละลาบละล้วง "อีกสักครู่จะมีคนนำอาหารขึ้นมาให้"

ตอนนี้น้ำเกลือของเธอได้ถูกถอดสายออกแล้ว แต่เธอก็ยังคงนอนอยู่บนเตียงไม่ขยับไปไหน

พอเขาออกไปเพียงไม่นานก็มีคนนำอาหารขึ้นมาให้จริง แถมไม่ใช่แม่บ้านคนเดิม คนนี้ใส่ชุดเรียบร้อยมาก

"สวัสดีค่ะฉันเป็นนักโภชนาการของโรงพยาบาลนี้ จะรับหน้าที่เอาอาหารมาให้คุณทุกมื้อ"

"นักโภชนาการเหรอคะ?" ว่าแล้วเห็นแค่เครื่องแต่งตัวก็รู้ได้เลยว่ามืออาชีพ

หน้าห้องทำงาน..

"ฉันมาหาคุณหมอค่ะ"

"อ้าว..คุณหมอสุพัตรา"

"คุณหมอเรย์อยู่ใช่ไหมคะ" แพทย์หญิงสุพัตรา มองเห็นว่าประตูห้องเปิดแย้มอยู่เล็กน้อย

"คุณหมอไม่อยู่หรอกค่ะ" แจนรีบรายงานไป "คุณหมอสุมาก็ดีแล้วค่ะ แจนมีอะไรจะเล่าให้ฟัง"

เสียงของแจนดังเล็ดลอดเข้าไปในห้อง ไอยวริญก็เลยมองลอดช่องประตูออกมาดู

"เมื่อกี้คุณแจนว่าอะไรนะคะ?" แพทย์หญิงสุพัตราแปลกใจเมื่อได้ยินรายงานจากเลขานุการหน้าห้องของนายแพทย์เซอร์เวย์

"ถ้าคุณหมอสุไม่เชื่อก็ตามมาดูสิคะ" แจนถือวิสาสะเดินไปเปิดประตูออกให้กว้าง

"สวัสดีค่ะคุณนักโภชนาการ มาทำอะไรในห้องนี้คะ" แพทย์หญิงสุพัตรากล่าวทักทายนักโภชนาการที่กำลังเตรียมอาหารให้กับผู้หญิงอีกคน

"สวัสดีค่ะคุณหมอสุ คุณหมอเรย์ให้นำอาหารมาให้กับ..เออ.." นักโภชนาการไม่กล้าแนะนำให้รู้จัก แค่มองก็รู้แล้วว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องของนายแพทย์เซอร์เวย์มีฐานะเป็นอะไร เพราะดูแค่เสื้อที่เธอสวมใส่ก็เดาได้แล้ว

"แล้วนี่คุณหมอเรย์จะขึ้นมาง่ายไหมคะ" ขณะที่ถามเลขา สายตาของสุพัตรามองดูผู้หญิงที่แต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อย แค่ดูก็รู้แล้วว่าเธอมีแค่เสื้อเชิ้ตของเซอร์เวย์สวมทับอยู่ด้านนอก

"บางทีก็อาจจะตอนเย็นเลยค่ะ แต่ถ้าคุณหมอสุโทรลงไปตาม แจนคิดว่าคุณหมอเรย์ต้องรีบขึ้นมาหาแน่เลยค่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวสุลงไปหาคุณหมอที่ชั้นล่างก็ได้ ถ้างั้นสุขอตัวก่อนนะคะ" ก่อนที่จะออกจากห้องแพทย์หญิงสุพัตราก็ยังอดมองดูเธอคนนั้นไม่ได้

"ตัวจริงเขามาแล้ว ของเล่นแถวนี้รอกระเด็นออกจากห้องได้เลย" พอพูดจบแจนก็เดินออกจากห้องไป

"ตัวจริง?"

"อย่าคิดอะไรมากเลยค่ะ เป็นแค่ข่าวลือเท่านั้นแหละ"

"ข่าวลือเหรอคะ?" ถ้าเป็นข่าวลือมันก็ต้องมีมูลความจริงบ้างสิ และถ้าคุณหมอคนสวยคนนี้เป็นแฟนอยู่แล้ว..ทำไมเขาต้องแกล้งให้เธอมาเป็นแฟนด้วยล่ะ?