เหมาะสมกันดี

เมษา.....

หลังจากที่ฉันพาคุณยายนอนเข้านอนเรียบร้อยแล้วฉันก็ออกมานั่งที่สวนเงียบๆตามลำพังเพราะยังไม่รู้สึกง่วง เวลาที่อยู่คนเดียวฉันจะคิดถึงยายตลอด ฉันเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าเพราะฉันคิดว่ายายคงจะอยู่ข้างบนนั้นเฝ้ามองดูฉันอยู่ ฉันอยากจะบอกกับยายว่าตอนนี้ฉันสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง

"มานั่งทำอะไรมืดๆตรงนี้" ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อพอหันไปก็เป็นคุณไทด์ที่น่าจะเพิ่งกลับมาจากบริษัท ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ฉันเห็นคุณไทด์ทำงานทุกวัน ออกจากบ้านตั้งแต่เช้ากลับมาอีกทีก็ค่ำ

"คุณไทด์ กลับมาแล้วเหรอคะ"

"อื้มมมเพิ่งกลับมาถึงน่ะกำลังจะเข้าบ้านเห็นเธอนั่งอยุ่คนเดียวก็เลยเดินมาทัก"

"เมยังไม่ค่อยง่วงน่ะค่ะก็เลยออกมานั่งเล่น"

"คุณย่าหลับแล้วเหรอ"

"ค่ะ"

"ขอบใจเธอมากเลยนะที่ดูแลคุณย่าท่านเป็นอย่างดี"

"เป็นหน้าที่ของเมอยู่แล้วค่ะที่ต้องดูแลคุณยาย"

"แต่ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ทำเพราะมันเป็นแค่หน้าที่แต่เธอดูแลคุณย่าเหมือนท่านเป็นญาติผู้ใหญ่ของเธอ"

"ใช่ค่ะ เพราะเมคิดว่าท่านคือคุณยายของเม เอ่อ...เมขอโทษนะคะที่คิดแบบนั้นทั้งที่คุณยายเป็นเจ้านายแล้วเมเป็นแค่ลูกจ้าง" ฉันพูดอย่างเจียมตัวเพราะฉันเกรงว่าคุณไทด์จะเข้าใจผิดคิดว่าฉันตีตนเสมอทั้งที่ตัวเองเป็นเพียงลูกจ้างคนนึง

"ไม่ต้องขอโทษหรอกเพราะย่าของฉันก็รักและเอ็นดูเธอเหมือนเธอเป็นลูกเป็นหลานไม่ใช่ลูกจ้าง"

"เมสัญญานะคะว่าจะดูแลคุณยายให้ดีที่สุด"

"ได้ยินแบบนี้ฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเยอะเลยเพราะที่ผ่านมามีแต่ป้ารำภาคนเดียวที่ดูแลคุณย่าพอมีเธอมาช่วยดูแลอีกคนก็ทำให้ฉันรู้สึกวางใจ"

"แล้วทำไมถึงไม่จ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลท่านอีกคนล่ะคะ" ฉันอดถามไม่ได้เพราะฐานะของคุณยายออกจะร่ำรวยท่านสามารถจ้างพยาบาลได้วันละเป็นสิบๆคน

"คุณย่าฉันน่ะถึงจะเป็นคนใจดีแต่ท่านก็เลือกคนที่จะมาดูแลท่าน ไม่ใช่ว่าเป็นใครก็ได้ถ้าท่านไม่ถูกชะตาต่อให้จบพยาบาลได้เกรียตินิยมอันดับหนึ่งหรือจบจากเมืองนอกท่านก็ไม่เอา ฉันดีใจนะที่วันนั้นฉันตามเธอไปที่บ้านเพราะถ้าวันนั้นฉันไม่ตามเธอไปวันนี้เธอคงไม่มาอยู่ที่นี่"

"ยังไงคะ เมไม่เข้าใจ"

"หลังจากที่ฉันไปส่งเธอที่บ้านฉันก็มาเล่าให้คุณย่าฟังน่ะสิว่าเธอลำบากแค่ไหน คุณย่าถึงอยากเจอเธออยากช่วยเหลือเธอจนในที่สุดเธอก็ได้มาอยู่ที่นี่ได้มาดูแลท่าน"

และในขณะที่ฉันนั่งคุยกับคุณไทด์เรื่องคุณยายคุณพีเจก็เดินเข้ามาพร้อมกับมองด้วยสายตาดูถูกเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ แต่วันนี้ดูเหมือนเขาจะเมามาด้วย

"ก็นึกว่าใครมาแอบคุยกันมืดๆ ไอ้ลูกเมียน้อยกับขี้ข้าในบ้านหึเหมาะสมกันดีนี่หว่า"

"นายเมาเหรอ ถ้านายเมาก็เข้าบ้านไปนอนซะ"

"มึงมีสิทธ์อะไรมาไล่กูไปนอน มึงอย่าลืมว่าบ้านหลังนี้เป็นชื่อของกูพ่อยกให้กูส่วนมึง...มึงมันก็แค่คนอาศัย แล้วอีกอย่างกูจะเมาหรือไม่เมามันก็เรื่องของกูเกี่ยวไรกับมึงไอ้ลูกเมียน้อย อ่อ กูมีข่าวดีจะมาบอกมึง แฟนมึงที่เค้าทิ้งมึงมาหากูตอนนี้กูเบื่อแล้ว กูเพิ่งไปบอกเลิกมา ตอนนี้คงนอนร้องห่มร้องไห้รอมึงไปปลอบ มึงอยากได้คืนไม่ใช่เหรอมึงก็กลับไปเอาได้เลยเพราะกูไม่เอาแล้ว"

"ทำไมนายถึงเลวขนาดนี้วะพีเจ นายก็รู้ว่ากานดารักนายมากแค่ไหน"

"แล้วไงวะ ทำไมกูต้องแคร์ ผู้หญิงคนนั้นกูไม่ได้จริงจังตั้งแต่แรก ที่กูไปจีบเพราะแค่อยากเอาคืนมึง กูเคยบอกว่าไงว่าอะไรที่มึงรักกูจะแย่งมาให้หมดไม่ว่าจะอะไรก็ตาม และที่มึงว่ากูเลวกูก็เลวไม่ต่างจากที่แม่มึงเคยทำ"

"ไอ้พีเจ!!!"

"หึทำไมรับไม่ได้หรือไงที่กูพูดเรื่องจริง แม่มึงรู้ทั้งรู้ว่าพ่อกูแต่งงานมีเมียแล้วก็ยังหน้าด้านหน้าทนยอมเป็นเมียน้อยยอมปล่อยให้ตัวเองท้องเพื่อให้พ่อกูรับผิดชอบโดยไม่สนใจว่าเมียหลวงเขาจะรู้สึกยังไง ผู้หญิงดีๆที่ไหนเขาไม่อยากเป็นหรอกนะเมียน้อยน่ะนอกจากผู้หญิงไร้ยางอายหน้าด้าน!!!"

ฉันไม่รู้หรอกว่าเรื่องราวมันเป็นอะไรยังไงแต่ตอนนี้ฉันต้องจับมือคุณไทด์เอาไว้เพราะเขากำหมัดแน่นจนฉันกลัวว่าจะมีเรื่องกัน

"คุณไทด์ใจเย็นๆนะคะ คุณพีเจเมาอย่าถือสาคนเมาเลยนะคะ" ฉันกระซิบเบาๆเพราะกลัวว่าคุณพีเจจะได้ยิน

"ฉันไม่ทำอะไรมันหรอกเธอไม่ต้องกลัวเพราะมันพูดแบบนี้กรอกหูฉันจนฉันชินแล้วล่ะ และสิ่งที่มันพูดมันก็เป็นเรื่องจริงแม่ฉันเป็นเมียน้อยจริงๆ"

"คุณไทด์" ฉันเอ่ยชื่อเขาเสียงเบาด้วยความสงสารดวงตาของคุณไทด์มีน้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้แต่กลั้นเอาไว้

"เราเข้าบ้านกันดีมั้ยคะ"

"อื้มมม เธอจับมือฉันเข้าบ้านที ฉันรู้สึกว่าจะเดินไปไหว" หลังจากนั้นฉันก็จับมือคุณไทด์เดินเข้าบ้านโดยไม่สนใจคนเมาที่ยืนโงนเงนอยู่ตรงนั้น

"ขอบใจนะ" คุณไทด์ขอบคุณฉันหลังจากที่ฉันพาเขาเข้ามาในบ้านแล้ว เขาเดินไปนั่งที่โซฟาเอามือก่ายหน้าผากสักพักเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นเขามองดูชื่อคนที่โทรเข้ามาแล้วกดรับสายพร้อมกับเปิดลำโพงมันก็เลยทำให้ฉันได้ยินด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้

"มีอะไรกานดา"

"ฮืออออ ไทด์ ฮืออออ น้องชายของคุณบอกเลิกกาน ฮืออออ"

"แล้วไง"

"ฮือออ ตอนนี้กานรู้แล้วว่าคนที่รักกานที่สุดคือไทด์ ฮืออ กานขอโทษที่บอกเลิกไทด์แล้วไปคบกับพีเจ ฮืออออ"

"ไม่ต้องขอโทษหรอก เพราะคนเราก็ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง"

"แต่ตอนนี้กานรู้แล้วค่ะว่าคนที่ดีที่สุดคือไทด์ ฮือออ กานขอโทษ เรากลับมาคบกันได้ไหมคะ กานสัญญาว่าต่อไปกานจะรักและซื่อสัตย์กับไทด์คนเดียว"

"มันสายไปแล้วล่ะกานดา"

"หมายความว่าไงคะ"

"ตอนนี้ผมมีคนรักใหม่แล้วและผมก็รักเธอคนนั้นมากด้วยมากกว่าคุณอีกกานดาเพราะเธอคนนั้นไม่ใจร้ายกับผมเหมือนที่คุณเคยทำ"

"ไม่จริงอ่ะ กานไม่เชื่อไทด์รักกานมากไทด์จะลืมกานได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

"แต่มันเป็นไปแล้ว ผมมีคนรักใหม่แล้วเพราะฉะนั้นต่อไปนี้คุณอย่าโทรมาหาผมอีกผมไม่อยากให้คนรักของผมคิดมากและเสียใจที่ผมยังติดต่อคุณอยู่ ลาก่อนนะกานดา"

คุณไทด์กดวางสายแล้วเขวี้ยงมือถือลงข้างๆ เขาหลับตาลงพร้อมกับมีน้ำใสๆไหลออกมาพอรู้ตัวเขาก็รีบเช็ดมันออกอย่างรวดเร็วตอนนี้เขากำลังอ่อนแอทั้งเรื่องของคนรักรวมถึงเรื่องของแม่ที่ถูกคุณพีเจพูดจาดูถูกซึ่งมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้ยินคำว่าลูกเมียน้อย ฉันรู้สึกสงสารเขาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ทำได้แค่นั่งให้กำลังใจแบบเงียบๆอยู่ข้างๆ

เช้าวันต่อมา....

ฉันตื่นแต่เช้ามืดเพราะต้องทำอาหารให้คุณยาย ส่วนเรื่องเมื่อคืนที่คุณไทด์ทะเลาะกับคุณพีเจคุณไทด์บอกว่าห้ามพูดให้ใครฟังโดยเฉพาะคุณยาย ซึ่งฉันก็รับปากเพราะฉันเองก็ไม่ต้องการให้ท่านเครียดหรือกังวลที่หลานชายทั้งสองคนทะเลาะกัน

พอฉันเดินเข้ามาในครัวก็เจอคุณไทด์ที่ยืนดื่มน้ำอยู่หน้าตู้เย็น

"คุณไทด์ตื่นเช้าจังเลยนะคะ"

"ฉันยังไม่ได้นอนเลย"

"อ้าวทำไมล่ะคะ"

"นอนไม่หลับน่ะ"

"แล้วแบบนี้จะไปทำงานได้ยังไงคะ"

"วันนี้รู้สึกปวดหัวกะว่าจะไม่ไปขอลาป่วยสักวันบริษัทคงไม่เจ๊งหรอกมั้งเนอะ หึ" เขาพูดเหมือนประชดเพราะเท่าฉันรู้มาบริษัทที่คุณไทด์บริหารอยู่มันคือบริษัทของคุณพีเจ แต่คุณไทด์อาสาดูแลให้จนกว่าคุณพีเจจะพร้อมเข้ารับตำแหน่ง ฉันไม่รู้ว่าคุณไทด์ทำไมถึงต้องทำเพื่อคนที่เกลียดตัวเองขนาดนี้ ฉันนับถือน้ำใจของเขามากจริงๆ

"เธอกำลังทำอาหารให้คุณย่าเหรอ" คุณไทด์เอ่ยถามขณะที่ฉันกำลังเตรียมวัตถุดิบปรุงอาหาร

"ใช่ค่ะ" ฉันหันมาตอบก่อนจะหันกลับมาลงมือทำต่อ

"ว่าแต่มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ย ฉันอยากช่วย"

"ไม่เป็นไรค่ะ เมทำเองน่าจะดีกว่า"

"เธอจะว่าฉันเกะกะใช่ไหม"

"ไม่ใช่นะคะคือเมคิดว่าเมทำเองน่าจะเสร็จเร็วกว่าน่ะค่ะ"

"ความหมายมันไม่ได้ต่างกันเลยสักนิด"

"ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณไทด์คิดแบบนั้น"

"เอาเป็นว่าฉันขอนั่งดูเธอทำอาหารก็แล้วกันนะได้ไหม"

"ได้ค่ะ"

จากนั้นฉันก็ลงมือทำอาหารโดยมีคุณไทด์คอยถามนั่นถามนี่อยู่ตลอดเวลา ทำให้การทำอาหารเช้าในวันนี้ไม่เหงาเหมือนทุกวัน