ช่วยเป็นแฟน

เมษา...

ตั้งแต่วันนั้นเหมือนฉันกับคุณไทด์เราได้พูดคุยกันบ่อยขึ้นจากเมื่อก่อนที่นานๆครั้งเขาถึงจะมาคุยด้วยสาเหตุก็มาจากการที่เขามาปรับทุกข์กับฉันเรื่องแฟนเก่าของเขาที่มาตามตื๊อถึงบริษัทเขามาขอคำแนะนำซึ่งเอาตรงๆนะฉันก็ไม่มีประสบการณ์เพราะฉันไม่เคยมีแฟนฉันก็ช่วยอะไรไม่ค่อยได้ทำได้แค่เป็นคนรับฟังเท่านั้น จนมาวันนี้ที่เขามาขอร้องให้ฉันไปเป็นแฟนหลอกๆเพื่อหลอกให้แฟนเก่าของเขาเชื่อว่าเขามีแฟนใหม่แล้วจริงๆจะได้เลิกตามตื๊อ

"ช่วยฉันหน่อยนะขอร้องล่ะ"

"มันจะดีเหรอคะคุณไทด์"

"ดีไม่ดีไม่รู้แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้กานดาก็ตามตื๊อฉันไม่เลิกทุกวันนี้เธอก็เห็นว่าฉันไม่เป็นอันทำการทำงาน" มันคือเรื่องจริงเพราะบางครั้งคุณไทด์ก็ไม่ได้เข้าบริษัทเพราะเลขาโทรมาบอกว่าแฟนเก่าของคุณไทด์มานั่งรออยู่ที่ห้องทำงาน

"แล้วเธอจะเชื่อเหรอคะว่าเมเป็นแฟนของคุณไทด์จริงๆน่ะ"

"เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เพราะฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ว่าแต่เธอเถอะช่วยฉันได้หรือเปล่า"

"ก็ได้ค่ะก็คุณไทด์เป็นเจ้านาย เจ้านายขอร้องขนาดนี้จะไม่ช่วยได้ยังไงคะ แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะคะ เมไม่อยากหลอกใครเมกลัวบาป" ฉันพูดจริงไม่ได้ประชดคุณไทด์เพราะตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เลยโกหกหลอกลวงใครยายเคยสอนว่าการโกหกหลอกลวงคือการทำบาปอย่างหนึ่งทำให้ฉันลำบากใจแต่ถ้าฉันไม่ช่วยฉันก็สงสารคุณไทด์ที่ถูกตามตื๊อตามตอแยไม่เลิกจนไปทำงานไม่ได้

"เธอช่วยฉันเธอก็ได้บุญนะ"

"ได้บุญยังไงคะในเมื่อเมต้องโกหก"

"ได้บุญเพราะเธอจะทำให้ฉันพ้นทุกข์จากการถูกคุกคามยังไงล่ะ" เขาพูดจนฉันอดสงสารไม่ได้ถึงจะไม่อยากโกหกก็ตาม

"คุณไทด์พูดขนาดนี้แล้วเมไม่ช่วยคงจะไม่ได้ใช่ไหมคะ"

"ตกลงเธอจะช่วยฉันใช่ไหม"

"ช่วยก็ช่วยค่ะ"

"ขอบคุณนะ"

จากนั้นคุณไทด์ก็เข้าไปขออนุญาตจากคุณยายแล้วก็ป้ารำภาโดยอ้างว่าอยากพอฉันไปเปิดหูเปิดตาซึ่งคุณยายก็รีบอนุญาตทันที ฉันนั่งรถออกมากับคุณไทด์เพื่อไปเจอแฟนเก่าของเขาที่นัดกันไว้ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งแต่ตอนนี้เขาพาฉันมาที่ห้างหรูใจกลางเมืองที่ฉันเคยเดินผ่านหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่เคยเข้าไปสักทีเพราะไม่รู้จะเข้าไปทำไมเข้าไปก็ไม่มีเงินซื้อของอยู่ดี ฉันทำได้แค่มองแล้วก็เดินผ่านแต่วันนี้ฉันได้เข้ามาแล้ว มันทำให้ฉันเหมือนตัวประหลาดอาจจะด้วยเสื้อผ้าที่ฉันใส่มาก็ได้ ฉันก้มมองดูตัวเองแล้วมองไปที่คนอื่นที่มองมาทางฉันด้วยสายตาแปลกๆ

"คุณไทด์พาเมมาที่นี่ทำไมคะ" ฉันถามคุณไทด์เพราะฉันไม่รู้ว่าเขาพามาที่นี่ทำไมเพราะร้านที่แฟนเขานัดไว้มันอยู่ติดทะเล

"ฉันต้องแปลงโฉมเธอก่อนเกิดพาเธอไปสภาพนี้ชุดนี้ไม่มีทางที่กานดาจะเชื่อว่าเธอเป็นแฟนของฉัย เอ่อโทษทีฉันไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกเสื้อผ้าที่เธอใส่"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันรู้ว่าคุณไทด์ไม่ใช่คนที่ชอบดูถูกคน

"เดี๋ยวฉันจะซื้อเสื้อผ้าให้เธอใหม่อยากได้กี่ชุดเลือกเอาตามสบาย มีทั้งเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า เครื่องประดับเธอเลือกเอาเลยเต็มที่ฉันจ่ายเอง"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเมออกเงินเองก็ได้ เงินเมพอจะมีติดตัวมาบ้าง"

"แน่ใจว่าจะพอซื้อ"

"ค่ะเพราะเมคงซื้อแค่เสื้อผ้าชุดเดียวกับรองเท้าอีกหนึ่งคู่" ที่ฉันซื้อเท่านี้เพราะมันจำเป็นแค่นี้ หลังจากนี้ฉันก็ไม่ต้องใส่ชุดสวยๆดีๆไปไหนเพราะฉันก็อยู่แต่ในบ้าน

"ตามใจเธอล่ะกัน" หลังจากนั้นคุณไทด์ก็พาฉันไปที่ร้านร้านนึงเป็นร้านขายเสื้อผ้าแบบครบวงจรเพราะมีทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋าเครื่องประดับต่างมากมายอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน พอฉันเดินไปดูราคาที่ป้านฉันแทบดึงมือกลับไม่ทันเพราะกลัวจะทำของๆเขาเสียหายซึ่งราคาแต่ละชิ้นราคาไม่ใช่น้อยๆ แค่กำไลวงเดียวก็หลักหมื่นแล้ว ฉันมองซ้ายมองขวาหาคุณไทด์ที่ไม่รู้ว่าเดินไปทางไหนของร้าน ผ่านไปสักพักเขาก็เดินมาพร้อมกับชุด

"ชุดนี้สวยดีนะสีฟ้าสดใสเหมาะกับเธอดี" เขายื่นชุดมาให้ฉัน ฉันก็เลยเอามาทาบตัวดู

"สวยดรีเธอว่าไงชอบไหมชุดที่ฉันเลือก"

"ก็ชอบค่ะน่ารักดี"

" ขอโทษนะครับไม่ทราบว่ามีรองเท้าคัชชูสีขาวไหมครับ" คุณไทด์หันไปถามพนักงานผู้หญิงที่เดินตามหลังมา

"มีค่ะ ไม่ทราบว่าต้องการรองเท้าเบอร์ไหนไซส์ไหนคะ"

"เธอใส่รองเท้าเบอร์อะไรบอกพนักงานเค้าไปสิ"

"สามสิบหกค่ะ" ฉันบอกกับพี่พนักงานคนเดิมที่ยิ้มให้ฉันตั้งแต่ฉันก้าวขาเข้ามาในร้านต่างจากพนักงานคนอื่นๆที่พอเห็นฉันเดินเข้ามาก็พากันเดินหนีเหมือนไม่อยากต้อนรับเนื่องจากว่าตอนที่ฉันเดินเข้ามาฉันเดินเข้ามาคนเดียวเพราะคุณไทด์เดินเข้ามาก่อนแล้ว

"ถ้างั้นรอสักครู่นะคะ^^"

"ค่ะ"

จากนั้นไม่นานพี่พนักงานก็เอารองเท้ามาให้ฉันลองใส่เป็นคัชชูสีขาวทรงน่ารักเข้ากับชุดที่ฉันถือเป็นอย่างมากคือมันสวยมากจริงๆเกิดมาฉันไม่เคยมีรองเท้าสวยๆแบบนี้ใส่เลย ดีสุดก็เป็นรองเท้าผ้าใบเก่าๆที่มีคนเอามาบริจาคตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยมีรองเท้าคู่ใหม่ใส่เลยสักครั้งนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ลองสวมรองเท้าใหม่มันนุ่มแบบนี้สินะคนถึงชอบใส่กันแล้วก็เอาของเก่าไปทิ้ง ฉันก้มมองดูรองเท้าคู่เก่าของตัวเองที่ใส่มาจากบ้านซึ่งมันเป็นรองเท้าที่ยายของฉันไปเก็บมาตอนไปหาของเก่าฉันมองสลับกับรองเท้าคู่ใหม่มันแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ถ้าจะเปรียบฉันก็คงเหมือนรองเท้าเก่าๆคู่นี้ที่ไม่มีค่าไม่มีราคาอะไร

"ตอนนี้ก็ได้ทั้งชุดทั้งรองเท้าแล้วเธอเอาไปลองที่ห้องลองชุดนะฉันจะรอเธออยู่แถวนี้"

"ค่ะ" ฉันเดินตามพี่พนักงานเข้ามาด้านในซึ่งเป็นห้องลองชุด และก่อนที่ฉันจะสวมชุดฉันก็มองหาป้ายราคาของมัน

สองหมื่นแปด!!! ฉันตกใจกับราคาของชุดที่อยู่ในมือจนไม่กล้าจะใส่ก่อนจะก้มลงไปหยิบรองเท้าขึ้นมาดูราคาที่ติดอยู่ข้างใต้ว่าราคามันจะเท่าไหร่

"หมื่นเจ็ด!!!" ฉันตกใจรอบที่สองกับราคารองเท้าคือถ้ารวมกันทั้งชุดทั้งรองเท้าก็เกือบครึ่งแสนแล้วฉันจะเอาเงินที่ไหนจ่าย ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่น่าบอกคุณไทด์เลยว่าฉันจะจ่ายเองเพราะตอนแรกคิดว่าไม่กี่ร้อยมากสุดก็ประมาณหนึ่งพันบาทแต่นี่มันหลายหมื่น

ฉันยืนตัดสินใจอยู่ในห้องลองเสื้อว่าจะทำยังไงดีฉันไม่รู้ว่าตัวเองคิดนานแค่ไหนจนกระทั่งฉันได้ยินเสียงคุณไทด์ตะโกนเข้ามา

"เมษาเธอแต่งตัวเสร็จหรือยัง เธอเข้าไปจะยี่สิบนาทีแล้วนะ นี่มันจะใกล้เวลานัดแล้ว"

"แป๊บนึงนะคะใกล้เสร็จแล้วค่ะ" พอได้ยินแบบนั้นฉันก็ยิ่งรนฉันก็เลยตะโกนออกไปก่อนจะใส่ชุดกับรองเท้าอย่างรีบเร่ง ตอนนี้ฉันยืนมองตัวเองในกระจกด้วยความเขินอายเพราะฉันไม่เคยเห็นตัวเองแต่งตัวดูดีขนาดนี้ ฉันคิดว่าคนในกระจกไม่ใช่ฉันด้วยซ้ำ ฉันนับหนึ่งถึงสิบก่อนจะก้าวขาออกไปจนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคุณไทด์ที่นั่งรอ พอเขาเห็นฉันเขาก็นิ่งไป

"คุณไทด์คะ" ฉันเรียกชื่อเขาจนเขารู้สึกตัว

"อะ เอ่อออ เสร็จแล้วเหรอฉันนั่งรอตั้งนาน"

"เอ่อ....คุณไทด์คะเมมีเรื่องอยากจะรบกวนหน่อยน่ะค่ะ"

"มีอะไร" คุณไทด์ทำหน้าตาสงสัยฉันก็เลยรีบเดินไปหาเขาก่อนจะบอกกับเขาว่าขอให้เขาจ่ายค่าชุดกับรองเท้าแทนไปก่อนเพราะเงินฉันไม่พอเขาก็พยักหน้ายิ้มๆล้อๆจนฉันอายเพราะก่อนหน้านี้ฉันบอกเขาว่าฉันจะจ่ายเอง นั่นเป็นเพราะฉันคิดว่าค่าชุดคงไม่เยอะมากแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด

"ตกลงผมเอาชุดนี้กับรองเท้าคู่นี้นะครับนี่ครับ" คุณไทด์หันไปบอกพี่พนักงานจากนั้นเขาก็หยิบบัตรเครดิตในกระเป๋าของเขายื่นให้กับพี่พนักงานไปคิดเงิน

"ไว้เดี๋ยวเงินเดือนออกเมจะคืนให้นะคะแต่คงต้องทยอยคืนเพราะมันหลายหมื่นเงินเดือนเมคงไม่พอ" พอขึ้นมาบนรถฉันบอกคุณไทด์อีกรอบ

"ฉันซื้อให้เป็นค่าตอบแทนที่เธอช่วยฉันก็แล้วกันเธอไม่ต้องคืนหรอก"

"ไม่ได้ค่ะ ยังไงเมก็จะคืน ที่เมช่วยเพราะเมอยากจะช่วยเมไม่ได้หวังสิ่งตอบแทน"

"เธอจะเป็นคนดีเกินไปแล้วนะ ถามจริงเคยทำเลวทำชั่วอะไรบ้างมั้ยตั้งแต่เกิดมา"

"ไม่เคยค่ะ"

"หึ ฉันเชื่อ"

จากนั้นเขาก็พาฉันมายังร้านอาหารหรูริมทะเลที่แฟนเก่าของเขาเป็นคนนัดสถานที่ซึ่งมันไกลมากแต่สถานที่ก็สวยมากๆบรรยากาศดีมากๆเป็นครั้งแรกอีกเหมือนกันที่ฉันได้มาที่สวยๆแบบนี้

"ที่นี่สวยจังเลยนะคะคุณไทด์"

"อืม แต่ฉันว่าวันนี้เธอสวยกว่านะ"

".........." ฉันถึงกับพูดไม่ออกเพราะถูกชมต่อหน้า

"เอ่อแล้วแฟนคุณไทด์อยู่ที่ไหนคะ"

"ก็อยู่ตรงนี้ไง"

"ไหนคะ" ฉันมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เจอคนที่มีลักษณะคล้ายกับแฟนของคุณไทด์เพราะก่อนมาที่นี่เขาให้ฉันดุรูปแล้วซึ่งเธอสวยมาก

"ก็เธอไงแฟนของฉัน"