บท
ตั้งค่า

เผชิญหน้า

เมษา....

ตุ่บ!!!

"โอ๊ะ" ฉันล้มลงไปกองกับพื้นเมื่อไปชนกับอะไรบางอย่าง พอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองปรากฏว่าสิ่งที่ฉันชนจนล้มก็คือผู้ชายร่างสูงที่แต่งตัวดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยเสื้อเชิตสีขาวกางเกงยีนสีดำขาดเข่าคนนึงที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉัน เขามีใบหน้าขาวใสคล้ายผู้หญิงแต่แววตาของเขานั้นดูดุดูหยิ่งดูเหวี่ยงๆยังไงชอบกลและตอนนี้สายตาที่เขามองฉันมันแสดงออกถึงความไม่พอใจ

"แม่งเดินยังไงวะ เห้ย ยัยข้างถนน!!!" เขาตะคอกใส่ฉันเสียงดังลั่นบ้านจนฉันต้องรีบยกมือขอโทษเขา

"ขะ ขอโทษค่ะ" ฉันยกมือขอโทษคนตรงหน้าทันทีทั้งที่ไม่รู้ว่าฉันหรือเขากันแน่ที่ผิดแต่ฉันก็ต้องขอโทษไปก่อนเพราะดูจากลักษณะท่าทางการแต่งกายของเขาแล้วเขาน่าจะอยู่ที่นี่บางทีเขาอาจจะเป็นหลานชายอีกคนของคุณยายก็ได้เพราะได้ยินท่านพูดว่ามีหลานชายสองคนคือคุณไทด์กับคุณ...คุณอะไรฉันก็จำไม่ได้

"คุณพีเจป้ากำลังจะขึ้นไปตามคือคุณท่านกลับมาแล้วนะคะ" ผู้ชายคนนี้คือคุณพีเจหลานชายคุณยายจริงๆด้วย

"แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นคะทำไมหนูเมษานั่งอยู่ตรงนี้" ป้ารำภาคงจะเพิ่งเห็นฉันเพราะเมื่อกี้คุณพีเจน่าจะยืนบังท่านก็เลยรีบเดินมาประคองฉันขึ้นยืนพอฉันยืนฉันก็รู้สึกปวดที่เท้าแต่ก็ทนฝืนเอาไว้

"ยัยนี่เป็นใครมาอยู่นี่ได้ยังไง" คุณพีเจมองหน้าฉันไม่เลิกก่อนจะหันมาถามป้ารำภา

"เธอชื่อหนูเมษาค่ะคุณพีเจ"

"แล้ว??"

"คือคุณท่านจ้างหนูเมษาให้มาดูแลน่ะค่ะ "

"จ้างมาดูแล??

"ค่ะคุณพีเจ"

"แล้วยัยนี่จบอะไรมา หมอ พยาบาล?? ผู้ช่วยพยาบาล??"

"เอ่อคือว่า..." สีหน้าของป้ารำภาดูหนักใจที่จะตอบคำถามของคนตรงหน้าฉันก็เลยคิดว่าฉันควรจะเป็นคนตอบเอง

"ฉันไม่ได้จบหมอพยาบาลหรือผู้ช่วยพยาบาลคือฉันจบแค่มอสามค่ะ" ฉันก้มหน้าตอบเพราะไม่อยากสบตากับเขา

"มอสาม?? จบแค่มอสามแล้วจะมาดูแลย่าฉันเนี้้ยนะ" น้ำเสียงของเขาบ่งบอกได้ถึงความไม่พอใจและความดูถูกที่ฉันจบแค่มอสามไม่ได้จบหมอพยาบาลอย่างที่เขาคิด

"คือแบบนี้ค่ะคุณพีเจ คือหนูเมษาน่ะเป็นคนช่วยคุณท่านตอนที่คุณท่านเป็นลมหมดสติที่สวนสาธารณะ ถ้าไม่ได้หนูเมษาคุณท่านอาการอาจจะแย่กว่านี้คุณท่านเห็นว่าหนูเมษาเป็นคนดีมีน้ำใจช่วยเหลือท่านโดยไม่ต้องการสิ่งของเงินทองตอบแทนทั้งที่คุณท่านเซ็นเช็คให้หนึ่งแสนบาทแต่หนูเมษาไม่รับแล้วทีนี้คุณท่านเห็นว่าหนูเมษากำลังลำบากหางานทำอยู่พอดีคุณท่านก็เลยชวนหนูเมษาให้มาอยู่ที่นี่เพื่อดูแลคุณท่านค่ะ"

"อ่อสรุปก็คือทุกคนพากันซาบซึ้งใจที่ยัยนี่ไม่รับเงินก็เลยคิดว่าเป็นคนดีเลยพามาอยู่ที่นี่ซะเลย แล้วป้าไม่คิดเหรอครับว่าแสนนึงอาจจะน้อยไปยัยนี่ก็เลยไม่เอาลองเพิ่มให้อีกสักแสนสองแสนขี้คร้านจะรีบตะครุบ" คำดูถูกของเขาทำให้ฉันต้องรีบเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรีบปฏิเสธเพราะเขากำลังเข้าใจผิด

"ฉันช่วยท่านไม่ได้ต้องการเงินหรือสิ่งตอบแทนนะคะฉันช่วยท่านด้วยความเต็มใจจริงๆถ้าคุณคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้นฉันไปจากที่นี่ก็ได้ค่ะ"

"ก็ไปดิ"

"คุณพีเจคะป้าว่า..."

"เมษาจะไม่ไปไหนทั้งนั้นเธอจะต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูแลย่า"

ทุกคนหันไปตามเสียง คุณยายท่านเดินมาพร้อมกับคุณไทด์ที่คอยประคองท่านไม่ห่างเขามองมาที่ฉันแล้วก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

"แต่ผมไม่ให้อยู่ หน้าซื่อๆใช่ว่าจะไว้ใจได้ คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนี้ย่าจะไว้ใจให้มาดูแลได้ยังไง"

"ย่ามั่นใจว่าย่าดูคนไม่ผิดหนูเมษาเป็นคนดี ย่าเชื่อว่าเธอสามารถดูแลย่าได้เป็นอย่างดี"

"ถ้าย่าอยากได้คนดูแลทำไมไม่จ้างคนที่มีประสบการณ์ พยาบาลพิเศษที่โรงพยาบาลก็มีเยอะแยะทำไมต้องเอาคนที่จบแค่มอสามมาช่วยดูแล เกิดยัยนี่อ่านฉลากยาหยิบยาผิดๆถูกๆจะทำไง ชีวิตของย่าย่าจะเอามาฝากไว้กับคนไร้การศึกษาแบบนี้เหรอครับ"

"ฉันอ่านหนังสือออกค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง" ฉันเผลอตัวพูดออกไปทั้งที่ควรจะเงียบแต่ก็พูดออกไปแล้ว

"เสือก!!! ฉันไม่ได้พูดกับเธอ" ฉันสะอึกไปกับคำพูดของเขา อย่าว่าแต่ฉันเลยค่ะทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ต่างทำหน้าไม่ถูกเหมือนกันโดยเฉพาะคุณไทด์ที่เขาดูเหมือนจะโกรธแทนฉัน

"ขอโทษค่ะคือฉันเห็นว่าคุณกำลังพูดถึงฉันอยู่ฉันก็เลยอยากจะอธิบายก็เท่านั้นเอง" ฉันขอโทษเขาอีกรอบทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด

"นั่นแล่ะที่เรียกว่าเสือก"

"นายพูดแรงไปหรือเปล่าพีเจ เมษาเขาก็แค่อธิบายให้นายเข้าใจว่าเขาอ่านหนังสือออกไม่มีทางอ่านฉลากยาให้คุณย่าผิดแน่ๆ"

"มึงก็เหมือนกันไอ้ไทด์อย่าเสือกเพราะกูก็ไม่ได้พูดกับมึง"

"พีเจ เรารักย่าหรือเปล่า" คุณยายเดินไปจับมือคุณพีเจแล้วเอ่ยกับเขาด้วยเสียงราบเรียบเหมือนกำลังต้องการให้คุณพีเจอารมณ์เย็นลง

"ทำไมย่าผมถามแบบนี้"

"ก็ถ้าพีเจรักย่าก็ต้องยอมให้หนูเมษาอยู่ที่นี่เพื่อดูแลย่า บอกตามตรงว่าย่าถูกชะตากับหนูเมษาย่าคิดว่าย่าดูคนไม่ผิดและย่าเชื่อว่าหนูเมษาจะดูแลย่าได้ดี"

"ย่าพูดขนาดนี้แล้วผมจะทำอะไรได้" เขาพูดกับคุณยายแล้วเงยหน้ามามองฉันด้วนสายตาไม่เป็นมิตรฉันจึงรีบก้มหน้าทันที

"แปลว่าพีเจยอมให้หนูเมษาอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหมลูก"

"ครับ"

"ย่าขอบใจนะลูก"

"แต่"

"แต่อะไรคะคุณพีเจ" ป้ารำภาทำหน้าลุ้นกับคำว่าแต่ของคุณพีเจรวมถึงฉันด้วย

"แต่ถ้ายัยนี่ทำตัวไม่น่าไว้ใจเมื่อไหร่วันนั้นผมจะเป็นคนลากคอยัยนี่ออกไปจากที่นี่ด้วยตัวผมเอง ตกลงตามนี้นะครับ"

หนึ่งเดือนต่อมา....

"คุณยายคะได้เวลาทานยาแล้วนะคะ" ฉันเดินเข้ามาในห้องสมุด ห้องที่คุณยายมักจะใช้เวลาอยู่ในห้องนี้นานกว่าส่วนอื่นๆของบ้านเพราะท่านชอบอ่านหนังสือโดยมีป้ารำภาคอยดูแลอยู่ข้างๆ ตอนนี้ฉันทำหน้าที่เป็นคนดูแลเรื่องอาหารและการจัดยาให้กับท่าน มันก็เลยทำให้ฉันรู้ว่าคุณยายต้องทานยาหลากหลายชนิดในหนึ่งวันเนื่องจากร่างกายของท่านไม่ค่อยแข็งแรงท่านเป็นทั้งความดัน โรคหัวใจทำให้ต้องมีคนดูแลอย่างใกล้ชิด แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันรู้สึกหนักใจก็คือท่านไม่ได้บอกกับคุณไทด์คุณพีเจว่าท่านป่วยเป็นอะไร ท่านให้เหตุผลว่าท่านไม่อยากให้หลานๆทุกคนเป็นกังวล

"เมษาหนูรับปากกับยายได้ไหมลูกห้ามบอกกับตาไทด์ตาพีเจเด็ดขาดเลยนะลูกว่ายายป่วยน่ะ"

"ทำไมล่ะคะ"

"ยายไม่อยากให้พวกเขาทุกข์ใจกังวลใจน่ะ โดยเฉพาะพีเจถ้าเค้ารู้ว่ายายป่วยเขาต้องคิดมากต้องทุกข์ใจเพราะตั้งแต่เด็กจนโตเขาคิดว่าทั้งชีวิตของเขาเขาไม่เหลือใครแล้วนอกจากยาย เพราะแบบนี้ยายถึงไม่อยากให้เขาต้องมาทุกข์ใจเพราะยาย"

"ถ้าอย่างนั้นคุณยายก็ต้องดูแลตัวเองให้แข็งแรงนะคะ ทานอาหารที่เมตั้งใจทำให้หมดห้ามเหลือเลย"

"เราพูดเหมือนยายเป็นเด็กๆมาบังคับให้ยายกินข้าว"

"ก็เมเห็นคุณยายทานข้าวนิดเดียวนี่คะคำสองคำก็อิ่มแล้ว"

"ก็ยายไม่ค่อยหิวนี่ลูก อีกอย่างยายก็คิดถึงตาพีเจ นี่ก็ไม่เจอหน้ามาเป็นอาทิตย์แล้ว เห้อออ"

"คุณพีเจคงอยู่คอนโดนั่นแล่ะค่ะคุณท่าน ถ้าคุณท่านคิดถึงเดี๋ยวรำภาโทรตามดีไหมคะ"

"ไม่ต้องหรอกรำภาถ้าตาพีเจอยากกลับก็คงจะกลับมาเองนั่นแล่ะ รายนั้นน่ะใครจะไปบังคับเขาได้อยากมาก็มาอยากไปก็ไป เห้อออ" ฉันสงสารคุณยายที่เอาแต่บ่นคิดถึงหลานชายคนเล็กเพราะตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่นับครั้งได้ว่าเจอเขากี่ครั้ง และแต่ละครั้งที่เจอฉันก็จะต้องได้ยินคำพูดจาดูถูกทุกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาจงเกลียดจงชังอะไรฉันนักหนา ยิ่งเวลาที่ฉันคุยกับคุณไทด์เขาจะเข้ามาพูดจาก่อกวนอยู่เรื่อยแต่ฉันกับคุณไทด์ก็เงียบไม่ตอบโต้อะไรนั่นยิ่งทำให้คุณพีเจโมโหมากกว่าเดิม แต่คุณไทด์ก็บอกว่าไม่ต้องใส่ใจให้ฉันทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ซึ่งฉันก็รับปากคุณไทด์ว่าฉันจะดูแลคุณยายให้ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้

อยากจะบอกว่าตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาที่ฉันดูแลคุณยายฉันคิดเสมอว่าท่านคือยายแท้ๆของฉันเวลาที่ได้ดูแลท่านเหมือนฉันได้ดูแลยายของตัวเองที่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ฉันสัญญาว่าจะดูแลท่านให้ดีที่สุดให้สมกับความเมตตาและความไว้วางใจที่ท่านมีให้กับฉัน ส่วนเงินเดือนที่ท่านให้ฉันฉันก็จะเก็บออมเอาไว้เผื่อวันข้างหน้าฉันจะได้ใช้มันเพื่อเรียนต่อ ฉันอยากเรียนสูงกว่านี้จะได้ไม่มีใครมาดูถูก

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel