หวั่นไหว

เมษา....

"แต่ถ้าเรื่องสมมุติมันเป็นความจริงขึ้นมาก็น่าจะดีนะครับ ทุกคนว่าไง^^" ฉันไม่รู้ว่าคุณไทด์พูดเล่นหรือยังไงแต่ดูเหมือนตอนนี้ทั้งคุณยายและป้ารำภาต่างก็นั่งยิ้มมองฉันสลับกับคุณไทด์

"คุณไทด์พูดแบบนี้คุณยายกับป้ารำภาจะเข้าใจผิดนะคะ"

"เข้าใจผิดอะไรฉันพูดความจริง"

"คุณไทด์คะ"

"ถ้าฉันอยากจะขอโอกาสจากเธอเธอจะให้ฉันได้หรือเปล่าเมษา" แววตาจริงใจส่งผ่านมาทำเอาฉันพูดอะไรไม่ออก 

"ตาไทด์เราพูดจริงหรือพูดเล่น"

"จริงครับ"

"แต่เราเพิ่งเลิกกับหนูกานดานะ คบกันมาตั้งนานหลายปีตัดใจได้แล้วอย่างงั้นเหรอถึงมาขอโอกาสจากหนูเมษา"

"ผม...." คุณไทด์ถึงกับเงียบเขามองหน้าฉันแวบนึงก่อนจะก้มหน้าแววตาจริงจังเมื่อครู่วูบไหวคล้ายกับคนรู้สึกผิดซึ่งฉันก็เข้าใจความรู้สึกของเขานะ

"ย่าอยากให้เราคิดให้ถี่ถ้วนอยากให้เราคิดให้ดีเพราะถ้าใจของเรายังอยู่กับหนูกานดาอยู่แล้วมาขอโอกาสจากหนูเมษานั่นก็เท่ากับว่าเราแค่ต้องการหนูเมษามาแทนที่หนูกานดาเท่านั้น"

"ผมขอโทษ แต่ผมเวลาได้ไหมครับ เมษาฉันขอเวลาได้ไหม ฉันยอมรับว่ารู้สึกดีกับเธอ"

"ย่าไม่ได้จะว่าอะไรหรอกนะถ้าไทด์ชอบหนูเมษาจริงๆแต่ย่าแค่อยากให้ไทด์มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง ถ้าถึงตอนนั้นแล้วไทด์ยืนยันว่ารู้สึกดีกับเมษาจริงๆและลืมหนูกานดาได้แล้วถึงตอนนั้นค่อยมาคุยกันอีกทีดีไหมลูก"

"ก็ได้ครับ เมษาเธอรอฉันนะ ถ้าฉันมั่นใจว่าฉันรักเธอฉันจะกลับมาขอโอกาสจากเธออีกครั้ง"

พีเจ...

"หึ มึงอย่าหวังเลยไอ้ไทด์ว่ามึงจะสมหวังและมีความสุขเพราะกูจะเอาทุกอย่างที่มึงรักมาเป็นของกู แม้ว่าคนๆนั้นคือคนที่กูเกลียดก็ตาม"

ตอนนี้ไอ้ไทด์มันไม่อยู่เพราะต้องไปดูงานที่ฮ่องกง ผมคิดว่าต้องรีบทำตามแผนที่คิดเอาไว้และต้องทำให้สำเร็จก่อนที่ไอ้ไทด์จะกลับมา

หมับ!!! เสียงกอด

"ทำอะไร" ผมยืนทำใจก่อนจะเดินเข้าไปกอดเมษาจากทางด้านหลังแม้จะรู้สึกรังเกียจแต่ก็ต้องทำ

"อ๊ะ คุณพีเจ"

"ฉันไม่อยู่ตั้งหลายวันคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า" หลายวันที่ผ่านมานี้ผมไม่ได้อยู่บ้านเพราะพามีมี่คู่นอนของผมไปเที่ยวทะเลมา

"คุณพีเจปล่อยเมก่อนค่ะเดี๋ยวมีใครมาเห็นนะคะ"

"เห็นก็เห็นไปสิใครแคร์กัน"

"แต่มันไม่ดีนะคะ"

"ไม่ดียังไงฉันคิดถึงเธอฉันก็แค่อยากกอดให้หายคิดถึงว่าแต่เธอล่ะฉันไม่อยู่ตั้งหลายวันคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่าเพราะฉันน่ะคิดถึงเธอสุดๆเลย" 

"เอ่อ...แล้วคุณพีเจหายไปไหนมาคะ" 

"ตอบไม่ตรงคำถามฉันถามว่าเธอคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า หรือว่าไม่คิดถึงกันเลยเพราะมัวแต่คิดถึงคนที่อยู่ฮ่องกง" ผมทำเสียงเหมือนน้อยใจแต่จริงๆแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด

"เมจะคิดถึงคุณไทด์ทำไมกันล่ะคะ เมกับคุณไทด์เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"

"ก็มันขอคบกับเธอไม่ใช่เหรอ"

"คุณพีเจรู้...เหรอคะ"

"อะไรที่เกี่ยวกับเธอฉันรู้หมดทุกอย่างแล่ะ เพราะเรื่องนี้ฉันก็เลยหนีไปนอนที่คอนโดเพื่อรักษาแผลใจเพราะทำใจไม่ได้ที่รู้ว่ามีคนจะมาแย่งเธอไปจากฉัน"

"คุณพีเจ"

"ถ้าบอกว่าฉันน้อยใจเธอ เธอจะว่ายังไง"

"น้อยใจอะไรคะ"

"น้อยใจที่เธอไม่ปฏิเสธมันไง มันขอเวลาเธอก็ให้ ทั้งที่เธอก็รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ฉันไม่อยากให้เธอเป็นของใครนอนจากของฉันแค่คนเดียว"  เมษาหน้าแดงด้วยความเขินอายเมื่อได้ยินคำพูดหลอกลวงของผม หึ คงจะเริ่มหวั่นไหวแล้วสินะ ผมอาศัยจังหวะนี้ก้มหน้าลงไปจูบแก้มเมษาด้วยความรวดเร็ว อยากจะบอกว่าผมกลั้นใจทำในเมื่อมันเป็นหนึ่งในแผนการเพื่อให้เมษาเชื่อว่าที่ผมพูดว่าชอบเธอคือเรื่องจริง

"อุ้ย!!!คุณพีเจ" เสียงป้ารำภาทำให้เมษารีบสลัดตัวออกจากอ้อมแขนของผม

"เอ่อคือ เมขอตัวเอาของว่างไปให้คุณยายก่อนนะคะ" เมษาเดินถือถาดของว่างด้วยมือที่สั่นก่อนจะเดินออกไป พอผมหันมาเจอป้ารำภาที่จ้องหน้าผมเหมือนคนมีคำถาม

"ป้ามีอะไรครับ"

"ผู้หญิงที่คุณพีเจบอกกับป้าวันก่อนว่าแอบชอบคือหนูเมษาหรือเปล่าคะ" 

"แล้วสิ่งที่ป้าเห็นเมื่อกี้ป้าคิดว่าไงล่ะครับ"

"จะ จริงเหรอคะ" ป้ารำภาทำหน้าตกใจเหมือนไม่เชื่อ แต่ก็ไม่แปลกหรอกครับที่แกจะไม่เชื่อ แต่แล้วไง...

เมษา....

ฉันพยายามประคองถาดของว่างไม่ให้มันตกเพราะตอนนี้มือของฉันมันสั่งไปหมดรวมถึงหัวใจของฉันด้วยเพราะการกระทำของคุณพีเจเมื่อครู่นี้เขาทั้งกอดทั้งจูบแก้มความอบอุ่นจากอ้อมกอดและร่องรอยของการจูบยังตราตรึงในความรู้สึกของฉันจนฉันคิดว่าตัวเองฝันไปอีกแล้วหรือเปล่า ที่ผ่านมาหลายวันฉันยอมรับว่าคิดถึงเขาเพราะเขาหายไปหลายวันคือหายไปตั้งแต่คืนนั้นที่คุณไทด์พูดว่ารู้สึกดีกับฉันนั่นแล่ะ เขาทำให้ฉันคิดถึงเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ต่างจากคุณไทด์ที่ฉันไม่ได้รู้สึกคิดถึงอะไรเลย หรือว่าฉันจะรู้สึกกับคุณพีเจแล้วจริงๆ ไม่ได้หรอกมันเป็นไปไม่ได้ฉันกับเขาเราไม่มีอะไรคู่ควรกันเลยสักนิดฉันไม่บังอาจไปคิดเกินเลยกับเขาแม้เขาจะบอกว่าเขาคิดถึงฉันชอบฉันก็ตาม ฉันอาจจะต้องเว้นระยะห่างจากคุณพีเจก่อนที่หัวใจของฉันจะหวั่นไหวไปมากกว่านี้ ฉันพยายามไม่เข้าใกล้คุณพีเจเจอเขาอยู่ตรงไหนฉันก็จะเลี่ยงและพยายามไม่อยู่ตามลำพังเพราะเกรงว่าเขาจะเข้ามาพูดจาทำให้ฉันหวั่นไหวอีกแต่ดูเหมือนยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ

และในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าห้องเพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วคุณพีเจที่เดินมาตอนไหนก็ไม่รู้จู่ๆก็เดินมาซ้อนหลังฉันแล้วเอามือมาจับลูกบิดประตูห้องนอนของฉันทำให้ฉันไม่สามารถเข้าห้องได้แถมยังอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีก

"หลบหน้าฉันทำไม หื้มมมม" น้ำเสียงของเขาเหมือนคนเมามาลมหายใจอบอุ่นเป่ารดต้นคอจนทำให้ได้กลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ

"เมเปล่าหลบหน้าคุณนะคะ" 

"หึรีบปฏิเสธเลยนะ"

"เมเปล่าหลบหน้าคุณพีเจจริงๆค่ะ" ฉันจำใจต้องโกหก

"ไม่เชื่อ" เขาพูดพร้อมกับกอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม

"ปล่อยค่ะ"

"ไม่ปล่อย จะกอดไว้แบบนี้แล่ะ"

"คนเอาแต่ใจ"

"อืมยอมรับ"

"นี่มันก็ดึกมากแล้วนะคะเมง่วง คุณพีเจเองก็เมาด้วยเมว่าคุณกลับห้องก่อนดีกว่าไหมคะ"

"เดินกลับไม่ไหวอ่ะมันมึนๆหัวยังไงก็ไม่รู้เธอพยุงฉันไปส่งที่ห้องหน่อยดิ" เสียงอู้อี้เหมือนจะไม่ไหวของเขาทำให้ฉันจำเป็นต้องพาเขาเดินขึ้นบันไดไปอีกหนึ่งชั้นเพราะห้องนอนของเขาอยู่ชั้นบนสุดของบ้าน

"ส่งให้ถึงเตียงเลยนะ"

"ถึงหน้าห้องก็พอมั้ยคะ"

"ทำไมกลัวอะไร กลัวฉันจะปล้ำเธอหรือไง"

"............." ฉันไม่กล้าตอบเลยเพราะฉันก็กลัวจริงๆนั่นแล่ะยิ่งตอนนี้เขาไม่มีสติด้วย 

"ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอ..ถ้าเธอไม่ยินยอม ฉันไม่ชอบบังคับฝืนใจใคร"

"คุณสัญญาแล้วนะคะ"

"อื้มมมม สัญญา" เขายกนิ้วก้อยขึ้นมาแล้วดึงนิ้วฉันไปเกี่ยวกับนิ้วของเขาเพื่อสัญญา

จากนั้นฉันก็พยุงคนเมาที่ไม่รู้ว่าเมามากเมาน้อยแค่ไหนเพราะดูๆแล้วเขาก็เดินขึ้นบันไดมาเองได้ไม่ได้เดินเซหรือจะล้มจนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องนอนของเขา 

"ถึงห้องแล้วค่ะ" 

"พาเข้าห้องด้วยดิ"

"แต่...."

"หรือเธอไม่เชื่อใจฉัน"

"ก็..."

"โอเค ฉันมันคนไม่น่าไว้ใจถ้างั้นเธอกลับไปเถอะปล่อยฉันไว้ตรงนี้แล่ะ" คุณพีเจผลักตัวฉันออกแล้วเขาก็ไถลตัวลงไปนั่งกองกับพื้นเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงทั้งที่ก่อนหน้านี้เขายังเดินขึ้นบันไดมาได้เลย

"คุณพีเจคะ"

".........." เงียบ

"คุณพีเจคะเข้าไปนอนในห้องเถอะค่ะตรงนี้ยุงมันเยอะเดี๋ยวจะเป็นไข้เลือดออกนะคะ"

"........." เงียบ

"เดี๋ยวเมเข้าไปส่งก็ได้ค่ะ" 

เมษาพูดด้วยความห่วงใยโดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคนที่แสร้งเมากำลังยกยิ้มอย่างพอใจ