คิดถึงจนนอนไม่หลับ

เมษา...

"คุณพีเจอย่า อื้อออออ" แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คุณพีเจโน้มใบหน้าลงมาแล้วใช้ริมฝีปากของเขาดูดและกัดลงมาที่คอของฉันอย่างแรงจนฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะมันทั้งแสบทั้งปวด

" อื้อเจ็บค่ะ" ฉันพยายามขยับคอหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะถูกเขาล็อกตัวไว้ ตอนนี้ฉันคิดว่าเขาน่าจะเมาเพราะฉันได้กลิ่นเหล้าออกมาจากลมหายใจของเขาที่เป่ารดต้นคอ

"เจ็บอะไร หื้มมมแค่กัดคอเบาๆเอง ถ้าฉันเอาอย่างอื่นแทงเข้าไปในตัวเธอค่อยบ่นว่าเจ็บ" เสียงกระเส่าข้างหูทำให้ฉันขนลุกไปทั้งตัว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนไม่เคยให้ใครเข้ามาแตะตัวหรือสัมผัสแบบนี้มาก่อน บอกตามตรงว่าใจฉันสั่นไปหมดแล้วไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร

"เงียบทำไม คิดอะไร หรือกำลังคิดเรื่องที่ฉันจะเอายางอย่างแทงเข้าไปในตัวเธอ"

"เปล่านะคะ" ฉันรีบส่ายหน้าทันทีเพราะฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเพราะฉันก็ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง

"วันนี้ไปไหนกับไอ้ไทด์มา" จู่ๆเขาก็พูดเรื่องคุณไทด์ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"คุณไทด์พาไปเที่ยวมาค่ะ"

"เป็นแฟนมัน??" น้ำเสียงเหมือนเป็นคำถาม

"มะไม่ใช่ค่ะ"

"แน่ใจ"

"ค่ะแน่ใจ"

"ดีจัง" 

"คะ??" ฉันไม่เข้าใจว่าอะไรคือดีจังในความหมายของเขาแต่น้ำเสียงเหมือนคนกำลังอารมณ์ดีจนฉันรู้สึกได้

"ฉัน..ชอบเธอ"

".........." ฉันชอบเธอ คำนี้ที่เขาพูดออกมาทำเอาฉันถึงกับไปไม่เป็นยืนนิ่งไม่ไหวติงราวกับตัวเองโดนสต๊าฟเอาไว้ ที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไงกัน

"ทำไมถึงตัวแข็งทื่อแบบนี้ล่ะ หรือช็อคที่ฉันบอกว่าฉันชอบเธอ"

"เอ่อคุณน่าจะเมาแล้วนะคะ" ฉันคิดว่าเป็นเพราะเขาเมาหรือเปล่าถึงพูดอะไรแบบนี้แต่...

"เมาสิ เมารักเธอไง"

"................"

"ไม่เชื่อสินะ หึ" ใช่ฉันไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดเพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยสักนิดที่เขาจะมาชอบคนอย่างฉันที่เขาเอาแต่ดูถูกทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

"เมว่าคุณน่าจะเมาแล้วจริงๆ ถ้างั้นเมขอตัวกลับห้องก่อนนะคะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว" พูดจบฉันก็รีบพาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดของเขาแล้วรีบเดินออกมาจากห้อง

ฉันกลับเข้ามาที่ห้องนอนด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ อยากจะบอกว่าฉันรู้สึกแปลกๆในหัวใจของตัวเองตอนที่เขาพูดว่าชอบฉัน ฉันลองเอาฝ่ามือตบหน้าตัวเองเบาๆว่าเจ็บหรือเปล่าเพราะฉันคิดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือเปล่า

เช้าวันต่อมา....

วันนี้ฉันตื่นสายเพราะนอนไม่หลับสาเหตุก็มาจากใครบางคน ฉันรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและไม่ลืมที่จะเอาพลาสเตอร์ปิดแผลมาปิดรอยที่ลำคอของตัวเองจากนั้นก็รีบลงมาทำอาหารให้คุณยายเพราะใกล้เวลาที่ท่านต้องทานข้าวทานยาแล้วแต่พอฉันเข้ามาในครัวฉันก็เจอคนที่ฉันไม่คิดว่าจะเจอในเวลานี้ เขากำลังชงอยู่ที่เคาท์เตอร์พอฉันเดินมาเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองเราสบตากันแวบนึงก่อนที่ฉันจะรีบหลบสายตาเพราะคำพูดและการกระทำของเขาเมื่อคืนมันยังคงวนเวียนอยู่ในความรู้สึกของฉัน

"เอ่ออออ คุณ พีเจ" ฉันเรียกเขาโดยพยายามที่จะไม่ให้เสียงสั่น

"ฉันนอนไม่หลับน่ะ ตั้งแต่เมื่อคืน" จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบเพราะตอนนี้มีเพียงแค่ฉันกับเขาเท่านั้นเพราะมันยังเช้าอยูุ่มาก

"อ่อ ค่ะ" ฉันตอบได้เพียงเท่านี้เพราะไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้เนื่องจากที่ผ่านมาฉันไม่ค่อยได้พูดหรือคุยกับเขาสักเท่าไหร่

"เป็นเพราะเธอรู้หรือเปล่าที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้"

"เป็นเพราะเมเหรอคะ"

"ใช่เป็นเพราะเธอ เพราะฉันเอาแต่คิดถึงเธอยังไงล่ะ"

"คุณพีเจยังไม่หายเมาอีกเหรอคะ" 

"ทำไมคิดว่าฉันต้องเมา"

"ก็คุณพูดแปลกๆ"

"แปลกยังไง การที่ฉันบอกว่าฉันคิดถึงเธอมันแปลกตรงไหนในเมื่อฉันคิดถึงเธอจริงๆแล้วเธอล่ะคิดถึงฉันหรือเปล่า" 

"เอ่อออ...คือ" ฉันจะบอกเขาได้ยังไงว่าฉันก็คิดถึงเขาจนนอนไม่หลับเหมือนกัน

"อ้าวคุณพีเจวันนี้ทำไมตื่นเช้าจังคะ" เป็นป้ารำภาที่เดินเข้ามา นั่นทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องตอบคำถามของเขา

"ผมยังไม่ได้นอนต่างหากป้า"

"ทำไมคะมีปัญหาหรือเครียดเรื่องอะไรหรือเปล่า"

"ผมเครียดเรื่องหัวใจของตัวเองน่ะครับป้า"

"หมายความว่ายังไงคะเนี้ย"

"ก็หมายความว่าผมแอบชอบผู้หญิงคนนึงอยู่ครับ"

"จริงเหรอคะ"

"ครับ"

"แปลว่าคุณพีเจกำลังมีความรักใช่มั้ยคะ"

"ก็คงงั้นมั้งครับ แต่ว่า..."

"แต่ว่าอะไรคะ"

"แต่เธอคิดว่าผมพูดเล่น คิดว่าผมพูดด้วยความเมาน่ะสิครับ"

"ป้าอยากรู้จังว่าใครคือผู้หญิงโชคดีคนนั้นที่คุณพีเจพูดถึง"

"ป้ารู้จักเธอดีครับ"

"จริงเหรอคะ แล้วใครกันล่ะคะ"

"ผมยังไม่บอกดีกว่าเพราะผมไม่มั่นใจว่าเธอจะรู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกหรือเปล่า ผมกลัวอกหักน่ะครับ"

"ทั้งหล่อทั้งรวยแบบนี้ใครบ้างจะไม่ชอบคะ"

"ก็อาจจะมีนะครับเพราะแต่ก่อนผมทำตัวแย่ๆกับเธอเธอก็เลยไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด"

"โห ถ้าเป็นแบบนี้คุณพีเจต้องรีบทำตัวเองให้เธอคนนั้นเชื่อใจแล้วก็ไว้ใจนะคะ"

"ผมกำลังพยายามอยู่"

"ถ้างั้นป้าเอาใจช่วยนะคะ"

"ขอบคุณครับ" พูดจบคุณพีเจก็ส่งสายตามาทางฉันแล้วยิ้มมุมปากก่อนจะเดินผิวปากออกไปอย่างคนอารมณ์ดี

"ใครกันนะที่คุณพีเจพูดถึงหนูเมพอจะรู้มั้ยลูก" จู่ๆป้ารำภาหันมาถามฉันหลังจากที่คุณพีเจเดินออกไปแล้ว

"เอ่อ เมไม่ทราบเหมือนกันค่ะ" ฉันปฏิเสธแม้ใจจะคิดว่าคนที่เขาพูดถึงคือตัวเอง

หลายวันต่อมา...

หลังจากวันนั้นคุณพีเจก็เปลี่ยนไป เขาไม่พูดจาดูถูกฉันอีกเลยและเขามักจะทำหน้าไม่พอใจเวลาที่คุณไทด์มาพูดคุยกับฉันหรือซื้อของมาฝากฉัน ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่าเขากำลังหึงหวงฉันอยู่

"ฉันจะไปดูงานที่ฮ่องกงหลายวันเธออยู่ที่นี่ฉันฝากดูแลคุณย่ากับทุกคนในบ้านด้วยนะ ไว้กลับมาจะซื้อขนมอร่อยๆมาฝาก"

"ได้ค่ะคุณไทด์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"

"ฉันไปหลายวันเธออย่าคิดถึงฉันจนร้องไห้ล่ะเข้าใจมั้ย"

"คะ??" 

"ก็เราคุยกันทุกวันเธออาจจะเหงาหรือคิดถึงฉันก็ได้ไง" 

"ตาไทด์นี่เรากำลังจีบหนูเมษาอยู่หรือเปล่า"

"จะจีบทำไมครับเพราะตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว"

"ห๊ะเป็นแฟน!!!" ป้ารำภาตกใจจนถึงกับเอามือทาบอก

"ว่าไงนะลูกย่าได้ยินไม่ถนัด"

"เราเป็นแฟนกันครับ ใช่ไหมเมษาบอกทุกคนไปสิว่าเราเป็นแฟนกัน" คุณไทด์พูดแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ

"คุณไทด์คะทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ คือคุณยายคะป้ารำภาคะคือเราสองคน..." ฉันกำลังจะอธิบายความจริงให้กับทุกคนรับรู้ว่าเราเป็นแค่แฟนหลอกๆกันเท่านั้นเพราะฉันคิดว่าสถานะนี้มันจบลงไปแล้วหลังจากที่เขาพาฉันไปเจอคุณกานดาแฟนเก่าของเขาแต่ดูเหมือนมีใครบางคนไม่อยู่รอฟังคุณพีเจนั่งหน้าบึ้งมองฉันด้วยแววตาไม่พอใจก่อนจะลุกออกไปจากโต๊ะอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"ว่าไงหนูเมไหนอธิบายให้ยายฟังหน่อยว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่เรากับตาไทด์เป็นแฟนกันได้ยังไงตั้งแต่เมื่อไหร่"

"นั่นสิป้าเองก็งงไปหมดแล้ว"  พอคุณพีเจลุกออกไปคุณยายกับป้ารำภาก็หันมาถามฉันเพื่อเอาคำตอบ

"คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ...." จากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณยายกับป้ารำภาฟังว่าคุณไทด์กับคุณกานดาเลิกกันแต่ฉันไม่ได้พูดถึงสาเหตุที่ทั้งคู่เลิกกันเพราะมันมีเรื่องของคุณพีเจเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย  หลังจากเล่าให้ทุกคนฟังแล้วโดยมีคุณไทด์นั่งหัวเราะอยู่ข้างๆเหมือนพอใจที่เห็นทุกคนพากันตื่นเต้นตกใจกับคำพูดของตนเอง

"แต่ถ้าเรื่องสมมุติมันเป็นความจริงขึ้นมาก็น่าจะดีนะครับ ทุกคนง่าไง^^"

ในอีกมุมนึง...

"หึ มึงอย่าหวังเลยไอ้ไทด์ว่ามึงจะสมหวังและมีความสุขเพราะกูจะเอาทุกอย่างที่มึงรักมาเป็นของกู"