สัญญาลูกผู้ชาย

เมษา...

สุดท้ายฉันก็ต้องประคองคุณพีเจเข้ามาในห้องซึ่งห้องของเขากว้างมากและนี่ก็เป็นครั้งที่สองที่ฉันเข้ามาในห้องนี้ 

 ฉันพาเขามานั่งที่โซฟากลางห้องแทนการพาไปนอนที่เตียงเพราะฉันกลัวว่าตัวเองจะไม่ปลอดภัยแต่...

"พาไปนอนที่เตียงทีดิฉันเดินไม่ไหว"

"แต่ว่า...."

"ฉันบอกแล้วว่าจะไม่ทำอะไรเธอถ้าเธอไม่ยินยอม สัญญา"

"แน่นะคะ" ยอมรับเลยว่าไม่ค่อยเชื่อใจเพราะหลายวันมานี้เขาทำตัวแปลกๆกับฉันแต่ในเมื่อเขาสั่งแล้วฉันจะปฏิเสธได้ยังไงเขาเป็นเจ้านายส่วนฉันเป็นเพียงลูกจ้างในบ้านคนนึงเท่านั้น

"อืมมมมม พาไปเร็วๆฉันอยากนอนจะแย่แล้ว" ฉันถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้งก่อนจะพาเขาไปนอนที่เตียงตามที่เขาต้องการ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วเมขอตัวก่อนนะคะ" ฉันบอกเขาหลังจากพาเขามานอนที่เตียงเรียบร้อยแล้ว

หมับ!!! คุณพีเจจับมือฉันแน่นไม่ปล่อยในขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังกลับออกไปทำให้ฉันต้องหันหลังกลับไปมองแล้วเจอเขากำลังนอนจ้องหน้าฉันอยู่

"มีอะไรคะ"

"อย่าพึ่งไปได้ไหมอยู่กับฉันก่อน"  น้ำเสียงของเขาทำไมดูเศร้าลงจนฉันอดแปลกใจไม่ได้เหมือนเขามีอะไรในใจ

"อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้ไหม...ไม่อยากอยู่คนเดียว"

"คุณเป็นอะไรคะไม่สบายหรือเปล่าน้ำเสียงคุณดูแปลกๆนะคะ"

"ฉัน...คิดถึงแม่น่ะ" น้ำเสียงของเขาเศร้ามากกว่าเดิมจนฉันรู้สึกเป็นห่วงอย่างบอไม่ถูก เขาบอกว่าเขาคิดถึงแม่อย่างงั้นเหรอ??หรือฉันฟังผิด

"เมื่อกี้คุณพีเจพูดว่าคิดถึงแม่เหรอคะ"

"อื้มมมมใช่ เธอรู้ไหมว่าแม่จากฉันไปตั้งแต่ฉันอายุแค่10ขวบ"

"..........." ฉันไม่ตอบอะไรกลับไปเพราะฉันไม่รู้เรื่องราวของแม่คุณพีเจ ฉันรู้เพียงแค่ว่าคุณพีเจไม่มีพ่อไม่มีแม่มีเพียงคุณยายกับคุณไทด์เท่านั้นที่เป็นญาติ

"แม่ของฉันน่ะก่อนที่ท่านจะจากฉันไปท่านเอาแต่ร้องไห้เสียใจตรอมใจที่รู้ว่าพ่อของฉันมีเมียน้อยแถมยังมีลูกด้วยกันอีก ฉันรู้ว่าแม่เจ็บปวดและทรมานใจมากแค่ไหนที่เห็นคนที่ตัวเองรักนอกใจ พ่อของฉันที่ต่อหน้าฉันต่อหน้าแม่ท่านเป็นผู้ชายอบอุ่นรักครอบครัวแต่ใครจะรู้ว่านั่นเป็นแค่ฉากบังหน้า ฉันจำได้ว่าพอแม่รู้ความจริงท่านก็เปลี่ยนไปท่านเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องไม่พูดไม่จากับใครแม้กระทั่งฉันที่เป็นลูก บ่อยครั้งที่ฉันได้ยินแม่ทะเลาะกับพ่อ แม่ร้องไห้คร่ำครวญว่าท่านผิดอะไรทำไมพ่อถึงทำกับท่านแบบนี้แต่พอก็พูดแค่คำว่าขอโทษ แม่ขอให้พ่อเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแต่พ่อก็ไม่ยอมพ่อบอกว่าต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำลงไปพ่อต้องรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้นรวมถึงลูกที่เกิดจากผู้หญิงคนนั้นซึ่งก็คือไอ้ไทด์ นั่นยิ่งทำให้แม่ของฉันอาการทรุดลงแม่ไม่ยอมกินข้าวไม่ยอมกินยาที่หมอจัดให้จนสุดท้ายท่านก็จากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับ" ฉันรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของเขาน้ำเสียงที่เปล่งออกมาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน เขาคงจะฝังใจกับสิ่งที่ผ่านมา

"คนเราทุกคนล้วนแล้วแต่เกิดมาใช้กรรม การเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นกับคนทุกคนบนโลกใบนี้ไม่ว่าใครก็ต้องจากโลกนี้อยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง" ทุกคำที่ฉันพูดออกมามันคือคำพูดของยายที่พูดกับฉันก่อนที่ท่านจะจากฉันไป

"แต่ถ้าพ่อฉันไม่ไปมีเมียน้อยไม่ทำให้แม่เสียใจจนล้มป่วยตอนนี้แม่ก็อาจจะยังคงอยู่กับฉันก็ได้"

"อดีตคือสิ่งที่เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขมันได้ต่อให้เรามีเงินมากมายสักแค่ไหนก็ตามแม้อดีตมันจะทำให้เราเจ็บปวด แต่เราต้องอยู่กับปัจจุบันและอนาคตอย่างมีความสุขให้ได้ค่ะ คุณพีเจยังโชคดีกว่าใครอีกหลายๆคนคุณพีเจยังเหลือคุณย่าที่รักคุณพีเจมาก คุณพีเจรู้มั้ยคะว่ายังมีอีกหลายคนบนโลกใบนี้ที่ไม่เหลือใครเลยในชีวิตต้องอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวอ้างว้าง"  ฉันปลอบใจเขาแต่เหมือนจะตอกย้ำชีวิตของตัวเองที่ไม่เหลือใครเลยสักคน

"ทำไมเธอดูเศร้าจัง"

"เมอิจฉาคุณพีเจน่ะค่ะ"

"อิจฉาฉัน??"

"ค่ะ อิจฉาที่คุณพีเจมีคุณย่าที่ท่านทั้งรักทั้งห่วง ต่างจากเมที่ไม่เหลือใครเลย"

"เธอไม่มีพ่อแม่??"

"ค่ะ เมไม่มีทั้งพ่อทั้งแม่ พ่อกับแม่เอาเมมาทิ้งไว้ข้างกองขยะแล้วยายของเมก็ไปเจอท่านก็เลยก็บเอาเมมาเลี้ยง"

"จริงดิ เรื่องแบบนี้มีอยู่จริงเหรอ"

"จริงสิคะเมจะโกหกเพื่ออะไร"

"แล้วเธอไม่คิดจะตามหาพ่อกับแม่เธอหรือไง"

"ไม่ค่ะเพราะถ้าท่านต้องการเมท่านคงไม่เอาเมไปทิ้งไว้ข้างกองขยะแบบนั้น"

"ชีวิตเธอแม่งเศร้ายิ่งกว่าฉันอีกนะ"

''ค่ะเพราะแบบนี้คุณพีเจก็เลิกเศร้าได้แล้วนะคะเพราะคนที่ควรเศร้าน่าจะเป็นเมมากกว่า"

"ถ้าอยากให้ฉันเลิกเศร้าคืนนี้เธอนอนกับฉันได้ไหม"

"ห๊ะ!!แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่เมต้องนอนกับคุณพีเจด้วยล่ะคะ"

"ก็ฉันกำลังเศร้าอยากมีคนอยู่ข้างๆทำให้ฉันไม่รู้สึกว้าเหว่ไม่รู้สึกเหงา"

"แล้วที่ผ่านมาคุณอยู่ได้ยังไงคะคนเดียว เมหมายถึงนอนคนเดียวน่ะค่ะ"

"เธอคงไม่รู้ว่าฉันต้องอดทนมากแค่ไหนกับการอยู่ตัวคนเดียว ฉันเป็นผู้ชายฉันจะอ่อนแอต่อหน้าย่าต่อหน้าทุกคนได้ยังไงแต่แปลกที่พอได้เจอเธอมันกลับทำให้ฉันรู้สึกอ่อนแอขึ้นมา"

แววตาและน้ำเสียงอ้อนวอนของเขาทำให้ฉันใจอ่อนยวบแต่พอตั้งสติได้ฉันคิดว่าคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่

"นะ นอนเป็นเพื่อนฉันสักคืนแค่นอนเฉยๆ"

"ไม่ดีมังคะเมเป็นลูกจ้างคุณเป็นนายจ้างจะมานอนด้วยกันคงไม่เหมาะ"

"นะ ขอร้องล่ะเธอไม่สงสารฉันหรือไง"

"สงสารค่ะแต่ว่ามัน...."

"เอาล่ะขึ้นมานอนได้แล้วฉันง่วง" เขาขยับตัวเว้นที่ว่างให้ฉันขึ้นไปนอนแต่ฉันคงไม่กล้าขึ้นไปนอนแน่ๆ

"เมขอนอนที่โซฟาแทนได้ไหมคะ" ฉันชี้ไปที่โซฟาตัวยาวกลางห้อง

"โซหามันแข็งนอนไม่สบายหรอก"

"เมนอนได้ค่ะ"

"ทำไมดื้อจังวะ มานี่!!!"

"ว๊ายยยย" ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจเพราะจู่คุณพีเจก็ดึงมือพร้อมกับเอามืออีกข้างคว้าเอวฉันจนฉันล้มทับตัวของเขา

"ทีนี้ก็นอนได้แล้วนะ" เขาดึงตัวฉันให้ลงมานอนข้างๆโดยที่เขายังกอดเอวฉันเอาไว้เหมือนเดิมไม่ยอมปล่อย

"คุณพีเจปล่อยค่ะ" 

"ขอนอนกอดหน่อยนะ"

"แต่..."

"เลิกพูดแล้วก็หลับตานอน หรือจะไม่อยากนอนอยากทำอย่างอื่น"

"นอนค่ะนอน"

"งั้นก็หลับตาฉันจะได้ปิดไฟ"

วันต่อมา....

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเคยชินแต่วันนี้ฉันรู้สึกถึงความผิดปกติเพราะร่างกายของฉันถูกกอดรัดจากทางด้านหลังนั่นเป็นเพราะคุณพีเจนอนกอดฉันทั้งคืน ฟังไม่ผิดค่ะเขานอนกอดฉันทั้งคืนในท่าเดิม เขาไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการกอดอย่างที่เขาสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร มันทำให้ฉันโล่งใจและดีใจที่เขาเป็นสุภาพบุรุษไม่ล่วงเกินฉันอย่างที่ฉันกลัวแต่แรก

ฉันเอามือจับแขนของเขาออกจากเอวเพื่อจะลุกออกจากห้องเพราะนี่มันได้เวลาตื่นนอนของฉันแล้วแต่ดูเหมือนคนด้านหลังจะรู้สึกตัวเขารัดเอวฉันแน่นกว่าเดิม

"อื้มมมม อย่าดิ้น"

"เมจะลุกแล้วค่ะ"

"เช้าอยู่เลยจะรีบไปไหน"

"สำหรับคุณอาจจะยังเช้าอยู่แต่มันสายแล้วสำหรับเมเพราะเมต้องลุกไปทำอาหารเช้าให้คุณย่าของคุณนะคะ" พอได้ยินแบบนั้นเขาก็ยอมปล่อยมือออก แต่พอฉันลุกเขาก็ลุกตาม

"คุณพีเจนอนต่อเถอะค่ะมันยังเช้าอยู่เลย

"ไม่นอนแล้วเธอไม่อยู่ให้กอดฉันก็นอนไม่หลับ ว่าแต่วันนี้เธอว่างมั้ย" 

"ทำไมเหรอคะ"

"ฉันอยากพาเธอไปเที่ยว"