หาเรื่องมาเจอ

หาเรื่องมาเจอเธอ

“ ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้อร่อยดีนะ ...พี่ครับ...เก็บตังค์ครับ “ หลังจากพูดคุยกันและต่างฝ่ายต่างกินก๋วยเตี๋ยวแบบเงียบๆ ชายหนุ่มก็ยกมือเรียกพนักงานร้านเพื่อคิดเงินค่าอาหาร

“ ไม่เป็นไร ชั้นสั่งเดี๋ยวชั้นเลี้ยงเอง “ น้ำหวานเอ่ยพร้อมกับหยิบกระเป๋าเงินขึ้นมา

“ เก็บเงินของเธอไว้เถอะ เอาไว้เป็นค่านมกับค่าแพมเพิสของลูก “

“ พูดอะไรของนาย ชั้นไปมีลูกตอนไหน “

“ ก็เดี๋ยวอีกหน่อยเรียนจบก็มีเลยไง..ลูกชั้นกับเธอหน่ะ “ ใบหน้าคมพูดจบก็ยกหยักคิ้วให้หญิงสาวอย่างกวนๆ

“ ท่าจะบ้า ใครจะมีลูกกับนายกัน “

“ ไม่ต้องทอนนะครับ “ หมอกวางธนบัตรลงในถาดพร้อมบิลที่ผู้จัดการหนุ่มถือมาวางไว้บนโต๊ะ

“ น้ำหวานไปแล้วเหรอครับ “ ผู้จัดการหนุ่มไม่ได้เอ่ยอะไรกับร่างสูงแต่หันไปหาหญิงสาวที่นั่งฝั่งตรงข้ามแทน

“ ไปแล้วค่ะพี่ทัช ขอบคุณนะคะ..อร่อยมาก “

“ ครับ พรุ่งนี้มาอีกมั้ยครับ “

“ ยังไม่รู้เลยค่ะ ดูงานก่อน ถ้าไม่รีบจะแวะมาอุดหนุนอีกนะคะ “ ใบหน้าวานเอ่ยพร้อมส่งยิ้มให้เขา

“ ก๋วยเตี๋ยวเรือเนี้ยก็ของโปรดชั้นเหมือนกัน สงสัยวันหลังคงต้องมาบ่อยๆเหมือนกันนะครับ “ หมอกเอ่ยขึ้นบ้าง

“ ไปเร็ว...ไหนว่าจะรีบไปหาลดา เธอนี่ชักช้าจริงๆ “ หมอกไม่รอให้น้ำหวานพูดอะไรกับผู้จัดการหนุ่มอีก เขายกมือขึ้นคล้องแขนของเธอแล้วพาเดินออกนอกร้านไป

“ นี่นาย ...ปล่อย จะลากชั้นไปไหน “

“ ก็กลับไง..ไหนว่าเธอจะไปหาลดาต่อ “

“ ไม่ใช่ตอนนี้ ชั้นต้องไปทำงานก่อน “ หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับหมุนตัวจะเดินกลับไปอีกทาง

“ ก็ใช่ไง..เอารถมารึเปล่า ถ้าเอามาก็ทิ้งไว้นี่ก่อน เดี๋ยวไปส่ง “

“ อะไรของนาย..ขอบคุณสำหรับมื้อกลางวัน ชั้นไปล่ะ “ พูดจบร่างบางก็หันหลังแล้วเดินกลับไปยังร้านเพชรที่อยู่ชั้น 3 ของห้าง

สองขาเรียวก้าวเดินมาถึงหน้าร้านด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูกหลังจากได้ปรับทุกข์กับใครอีกคนที่กำลังรู้สึกเช่นเดียวกับเธอ เพื่อนของเธอและเขากำลังมีความทุกข์..นั่นก็ทำให้เพื่อนทุกคนในกลุ่มรู้สึกทุกข์ไปด้วยเช่นกัน

“ เดินยิ้มมาแต่ไกลเลย...เพราะวันนี้มีคนไปกินข้าวด้วยรึเปล่าน้า “ เสียงของพราวพนักงานสาวเอ่ยทักพร้อมกับยิ้มและส่งสายตาล้อเลียนมายังเธอ

“ ยิ้มอะไรพี่พราว “

“ อ้าว..ก็เนี้ยคุณหวานเดินยิ้มมาแต่ไกล พี่ก็นึกว่าเพราะคนข้างหลังรึเปล่า “ พราวเอ่ยพร้อมกับเอียงใบหน้าไปที่ด้านหลังของน้ำหวาน

“ คงใช่มั้งครับ “

“ ห๊ะ “ หญิงสาวอุทานออกมาเสียงดัง

“ ร้องอะไรเสียงดังเธอนี่ ตกอกตกใจหมด “ หมอกว่าพลางเอามือขึ้นทาบที่หน้าอกตัวเอง

“ นี่นายแอบเดินตามชั้นมาเหรอ “

“ ไม่ได้แอบ ก็เดินตามมาดีๆ เธอไม่ได้มองเพราะมัวแต่ยิ้มอยู่รึเปล่า “ ชายหนุ่มว่าพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่มมายังเธอ

“ บ้า..ใครยิ้ม “

“ .... “ คราวนี้ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่พูด เขายืนยิ้มส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้เธอ เมื่ออีกฝ่ายยืนเงียบน้ำหวานเองก็กลบเกลื่อนอาการเขินของตัวเองด้วยการเบือนหน้าหลบสายตาคมนั่น

“ พี่พราว...แบบได้รึยังคะ “

“ ได้แล้วค่ะ..พี่วางไว้ให้บนโต๊ะแล้ว “

“ ขอบคุณค่ะ “ และก่อนที่หญิงสาวจะก้าวเข้าไปยังห้องทำงานที่อยู่ด้านในเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น

“ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาส่งข่าวไอ้วาฬให้นะ ..ไปล่ะ “

หญิงสาวที่ยืนอยู่รีบหันหลังกลับทันที เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ ...จะมาอีกงั้นเหรอ...เธอหันมาเพื่อจะแย้งเขาแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ร่างสูงเดินไกลออกไปจนเกือบจะลงบันไดเลื่อนอยู่แล้ว น้ำหวานยืนนิ่ง ในหัวของเธอตอนนี้กำลังสับสน ชีวิตนี้เธอไม่คิดจะเปิดใจให้ใคร..พูดง่ายๆก็คือ เธอจะอยู่เป็นโสดแบบนี้ไปตลอด แต่ทว่าเวลานี้ ทำไมหัวใจของเธอมันเต้นรัว ถี่แรงแบบนี้ เธอใจสั่นและเผลอยิ้มเวลาอยู่ใกล้เขาเช่นนั้นหรือ

“ ไม่ได้ๆ ยัยหวาน แกห้ามรู้สึกอะไรทั้งนั้น นายนั่นหน่ะ..เจ้าชู้จะตาย ท่องไว้ ท่องเอาไว้ “ น้ำหวานเอ่ยเบาๆกับตัวเอง เธอสะบัดหัวไล่ความคิดออกไป

สัปดาห์ต่อมา

“ สวัสดีค่ะ...มีของมาฝากพวกพี่อีกแล้วอย่างนี้เทคะแนนให้หมดใจเลยค่ะ “

“ คะแนนของพวกพี่ก็อยากได้ครับ แต่อยากได้ของคนข้างในมากกว่า “ หมอกเอ่ยพร้อมกับยื่นถุงในมือให้พนักงานสาวที่อยู่หน้าร้าน

“ คนข้างในก็น่าจะให้เต็มร้อยนะคะ วันนี้อารมณ์ดีตั้งแต่เช้าเลย “

“ เหรอครับ ...งั้นผมนั่งรอเค้าอยู่ตรงนี้นะครับ “ ร่างสูงเอ่ยพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่มีไว้รับรองแขกที่มาใช้บริการของทางร้าน

หลายวันมานี่หลังจากที่วันนั้นเขาบอกเธอว่าจะมาส่งข่าวเรื่องเพื่อนรักของเขา ชายหนุ่มก็ทำอย่างที่พูดจริงๆ เขาจะมาในช่วงร้านใกล้จะปิดซึ่งก็เป็นเวลาที่ห้างปิดให้บริการ หากวันไหนไม่ได้มาเขาก็จะโทรมาบอกพราวดาวพนักงานสาวผู้จัดการร้าน เหตุที่ต้องโทรเข้าเบอร์ร้านก็เพราะจนป่านนี้หญิงสาวที่อยู่ด้านในยังไม่ยอมให้เบอร์โทรหรือแม้กระทั่งแลกไลน์กับเขาอีก แม้เขาจะเพียรพยายามแค่ไหนก็ตามแต่

“ อ้าว..สวัสดีค่ะคุณน้ำตาล ลมอะไรหอบมาถึงนี่ได้คะ “ เสียงพราวดาวเอ่ยทักหญิงสาวผู้มาใหม่

“ ลมคิดถึงได้มั้ยคะ “ หญิงสาวนัยน์ตาเศร้าเอ่ย

“ แล้วนี่มากับใครคะ “

“ มากับลุงขวัญค่ะ กะว่าจะมาชวนยัยหวานไปช่วยดูดอกไม้ซะหน่อย “ เสียงเอื้อยเอ่ยของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมามองเพราะมีชื่อของคนที่เขารออยู่ อยู่ในบทสนทนานั้นด้วย

“ อ้าว...ยังไงดีล่ะเนี้ย สงสัยคุณหมอกของพี่จะได้รอเก้อซะแล้ว “

“ หมอก ? “

“ ค่ะ ..สุดหล่อเพื่อนคุณน้ำหวานหน่ะค่ะ มาเกือบทุกวันเลย สงสัยสาวห้าวของเราจะขายออกแล้วนะคะ “ พนักงานสาวเอียงหน้าเข้าไปกระซิบกับหญิงสาวคนเดิม

“ ยัยหวานเนี้ยนะจะขายออก ถ้าคุณแม่รู้ต้องไม่เชื่อแน่ๆ “

“ นินทาอะไรกันอยู่คะ “ ร่างบางที่พึ่งทำงานเสร็จเดินถือกระเป๋าออกมา เธอรู้อยู่ก่อนแล้วว่าพี่สาวคนสวยมาหาถึงที่ร้าน และเธอเองก็รู้เช่นกันว่ามีชายหนุ่มใส่เสื้อสูทผูกเนคไทด์มานั่งรอได้สักพักแล้ว... กล้องวงจรปิดด้านในบอกเธออย่างนั้น

“ นินทาเรื่องคนสวยมีหนุ่มมานั่งรอหน่ะสิ “ น้ำตาลพี่สาวที่มีอายุห่างจากเธอ 8 ปีเอ่ยขึ้น

“ หนุ่มอะไรกันคะ เพื่อนต่างหาก “

“ พี่พราวบอกมาเกือบทุกวันเนี้ย ไม่ใช่เพื่อนละมั้ง “ น้ำตาลเอ่ยแซวน้องสาว

“ นายมาอีกทำไมเนี้ย “ น้ำหวานเอ่ยเมื่อชายหนุ่มที่นั่งอยู่เดินเข้ามาหา

“ ก็ไม่รู้จะไปไหน เลยมาหาเพื่อนไปกินข้าวด้วย “ ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวทั้งสามคนที่ยืนอยู่ ชายหนุ่มมาบ่อยจนสนิทสนมคุ้นเคยกับพนักงานที่นี่ทุกคน โดยเฉพาะพราวดาวที่เป็นผู้จัดการร้านหากชายหนุ่มต้องการความช่วยเหลืออะไร เช่น ตารางงานของหญิงสาวผู้เป็นเจ้านาย เขาก็จะโทรถามเธอทันที

แต่หญิงสาวผู้มาใหม่ที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน กระนั้นแววตาและใบหน้าของเธอก็ยังคงติดอยู่ในห้วงความทรงจำของเขา เขาไม่มีวันลืม...ผู้หญิงคนนี้ คนที่ทำให้พี่ชายเขาต้องตาย

“ นี่พี่สาวของชั้น พี่น้ำตาล “

“ สวัสดีครับ “ ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับยกมือไหว้คนตรงหน้า เธอไม่เปลี่ยนไปเลยแม้เวลาจะล่วงเลยมานานหลายปีแล้ว