ตอนที่ 28 ขี้งอน

EP 28

ยูริได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้คนเดียว ก่อนที่เธอจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายหน้าจอไอแพดเอาไว้ แล้วเอามันเก็บไว้ที่เดิม มีโอกาสเมื่อใดเธอจะถามให้ชัดเจน

ร่างเล็กเดินกลับไปโซฟาที่เดิม ไม่นานพิมเสนก็เดินออกมาจากห้องนํ้าในชุดคลุม ในมือมีชุดอีกตัว เธอเดินไปให้ยูริ

"ลองเปลี่ยนดู ฉันจะเข้าไปเปลี่ยนในห้องนํ้า"

"ห้ะ?" เธอมองชุดด้วยอาการประหม่า ชุดหวานๆแบบนี้มันไม่เหมาะกับตัวเธอเอาซะเลย..

"เอาหน่าาา ลองดู" พิมเสนวางชุดไว้ข้างๆร่างยูริ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องนํ้าอีกรอบ

มือบางค่อยๆหยิบชุดเดรสสั้นสีพีชขึ้นมาดู ก่อนจะตัดสินใจวางมันไว้ที่เดิม จนพิมเสนเดินออกมาด้วยชุดยีนส์ขาสั้น บวกเสื้อยืดสีดำตัวโคร่ง บวกกระเป๋าสะพายไซต์เล็ก

"อ้าว ทำไมไม่เปลี่ยนชุดล่ะ"

"ฉันใส่ชุดเดิมดีกว่า.."

"งั้นก็ไม่เป็นไร.." พิมเสนเดินไปหยิบชุดเดิมมาแขวนไว้ในตู้แล้วเดินกลับมาหย่อนก้นนั้งลงบนเตียง

Line! แต่จู่ๆเสียงไลน์ก็แจ้งเตือนเข้าเครื่องเธอ พิมเสนหยิบมันขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นคิรันที่ส่งข้อความมาหา

Kirun : พี่มีเรื่องจะคุยด้วย

kirun : ลงมาเจอกันหน่อยได้มั้ย

kirun : พี่อยากอธิบายเรื่องวันนั้น

Pimsen : อยู่ไหนคะ

Kirun : พี่อยู่ในรถหน้าคอนโดเรา

จบบทสนทนา

"เดี๋ยวฉันมา"

"ไปไหน"

"ลงไปข้างล่างแปปนึง" มือบางกดปิดหน้าจอ และเดินกำโทรศัพท์ลงมาข้างล่าง เธอกวาดสายตามองรอบๆ ก็พบเข้ากับรถคุ้นตาร่างเล็กจึงรีบเดินขึ้นรถไป

"ช่วยขับไปให้ห่างอีกหน่อยนะคะ" เธอกวาดมองรอบๆด้วยความหวาดระแวงเพราะกลัวพระรามเห็นและไม่พอใจ

คิรันเคลื่อนรถขับออกมาไม่ไกลนัก แต่ก็อยู่ในมุมลับตาคนพอสมควร เมื่อได้ที่ร่างหนาจึงเอื้อมตัวไปหยิบช่อดอกไม้ออกมาจากหลังเบาะ

"พี่ขอโทษ อย่าโกรธพี่นะ.." ชายหนุ่มยื่นช่อดอกกุหลาบให้เธอ

"พิมไม่ได้โกรธแล้วแหละ แค่ไม่เข้าใจว่าพี่คินทำแบบนั้นทำไม.." มือบางเอื้อมรับดอกไม้มาตามมารยาท

"พี่กลัวถ้าชวนเราตรงๆพิมจะไม่ไปไง แต่พี่ไม่ไตร่ตรองดีๆเอง เลยทำให้พิมโกรธแบบนี้"

"เอาเถอะค่ะมันผ่านมาแล้ว"

"...พิมไม่ได้โกรธพี่จริงๆใช่ไหม?"

"อื้อ" ใบหน้าหวานพยักตอบ พร้อมกับฉีกยิ้มให้คิรัน

"แล้วถ้าต่อไปนี้พี่จะมาหาเราบ่อยๆจะเป็นไรไหม" คิรันลองเสี่ยงถามออกไป พิมเสนอํ้าอึ้ง เธอนิ่งคิดอยู่ซักแปปก็เอ่ยตอบออกไป

"ได้สิคะ ถ้าพิมว่างก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เรามาเจอกันไม่ได้" เพราะถึงยังไงตอนนี้สถานะของเธอกับพระรามก็แค่เพื่อน ไม่ได้เป็นมากกว่านั้น เธอก็ไม่จำเป็นต้องตัดขาดกับคิรันชายหนุ่มเองก็เป็นรุ่นพี่อีกคนที่เธอเคารพ และอีกอย่างถึงพระรามจะไม่ชอบหน้าคิรันก็เถอะ เธอก็แค่อย่าให้พระรามเห็นก็เท่านั้นเองทั้งสองก็คงไม่มีเรื่องกัน..

"โล่งอกไปหน่อย พี่กลัวเราจะไม่คุยด้วยจะแย่"

"ทำไมพิมจะไม่คุยด้วยละคะ"

"ก็เพราะเรื่องวันนั้นไง.."

"พี่คินอ่ะคิดมาก พิมไม่ได้เป็นคนแบบนั้นซะหน่อย"

"โอเครครับพี่เชื่อแล้ว" คิรันฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เหมือนยกภูเขาออกจากอก

"แล้วนี้พึ่งเลิกงานหรอคะ"

"ใช่ค่ะ พิมล่ะ แต่งตัวซะน่ารักเชียว"

"กินเลี้ยงกับเพื่อนนิดหน่อยค่ะ.." เธอตอบเสียงใสกลับไป

"ให้พี่ไปส่งไหม?"

"ขอบคุณนะคะ แต่พิมไม่รบกวนดีกว่า ลำพังพี่คินทำงานก็เหนื่อยแย่แล้ว.."

"งั้นพี่ไปกวนแล้ว ฝันอีนะคะ :)" มือหนายีหัวเธอไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยว

"เหมือนกันค่า~" พิมเสนตอบกลับไปในขณะที่คิรันกำลังเคลื่อนรถขับกลับมายังที่เดิมเพื่อมาส่งเธอ

พิมเสนโบกมือให้หนึ่งทีพร้อมกับรอยยิ้มบางๆก่อนจะเปิดประตูลงรถแล้วรีบวิ่งกลับขึ้นมาข้างบน..

แต่หารู้ไม่ ว่ามีสายตาของใครบางคนที่มองลงมาจากมุมสูงนอกระเบียงห้อง ด้วยแววตาลุกเป็นไฟ มือหนายกบุหรี่ขึ้นสูบเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมกับพ้นควันออกมา ก่อนจะเขี่ยมันทิ้งที่ถาดเขี่ยบุหรี่..

ร่างหนาเดินมาดักรอเธอหน้าลิฟต์ ด้วยความไม่พอใจเอาซักเท่าไหร่..

ติ้ง !

"นี้หรอที่บอกว่ารัก?" เมื่อเห็นร่างเล็กเดินออกมาจากลิฟต์พระรามก็เริ่มพูดหาเรื่อง

จะให้เขาแน่ใจได้ยังไงในเมื่อพิมเธอยังยุ้งกับคนอื่นอยู่ โดยเฉพาะคิรัน..

"พระราม น นายมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม"

"ฉันเองต่างหากที่ต้องถามเธอว่ามีธุระอะไรกับไอ้คิน" ร่างหนาเดินย่างกรายเข้าไปหาเธอ

"พี่คินเขาแค่มาขอโทษเรื่องวันนั้น ที่ไม่ได้บอกฉัน มันไม่มีอะไรจริงๆนะ"

"ถึงกับขับออกไปขนาดนั้น มาบอกว่าไม่มีอะไร?" เรียวคิ้วขมวดยุ้ง ภายในใจมันร้อนลุ่มไปหมด

"ก็ตรงนั้นมันเป็นหน้าคอนโด จอดนานไม่ได้" พิมเสนเดินเข้าไปชิดพระรามที่กำลังเริ่มโกรธขึ้นเรื่อยๆ เธอยื่นมือหนามาจับไว้ แล้วส่งสายตาอ้อนๆไปให้ "นายเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่คินไปนอกเหนือจากคำว่ารุ่นพี่จริงๆ ทุกครั้งที่เจอกันก็ไม่เคยมีเรื่องอย่างว่าแบบที่นายคิดเลย.."

"...." พระรามสะบัดมือออกและเดินหนีไปซะดื้อๆ ถ้าพิมเสนรู้ความรู้สึกในใจเขาตอนนี้คงจะดี ว่ามันอัดอั้น อึดอัดและหวาดกลัวแค่ไหน..

"พระรามเดี๋ยว..!" ร่างเล็กรีบวิ่งตามชายหนุ่มไปจนถึงห้อง เธอก็แทรกตัวเข้าไปอย่างถือวิสาสะ และพยายามคิดหาวิธีง้ออีกครั้ง..

ปัง ! ก่อนที่ประตูห้องนํ้าจะปิดลง..

ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันยังขนาดนี้ ไม่อยากคิดสภาพตอนเป็นแฟนกันจะขนาดไหน.. ?

ก็อก ก็อก ก็อก ! มือบางเคาะลงที่หน้าประตูห้องนํ้า

"นายออกมาก่อนได้ไหม อย่าทำตัวเป็นเด็กสิโตแล้วนะ" พิมเสนพยายามเกลี้ยกล่อมคนข้างใน เธอใช้หูแนบกับประตูห้องนํ้ารอฟังเสียงพระราม

"....."

"ออกมาก่อน ฉันยอมนายทุกอย่างเลย"

"...."

"ถ้านายไม่เลิกงอล ฉันจะไม่รักนายจริงๆแล้วนะทีนี้.."

ปัง ! พระรามใช้เท้าถีบประตูอย่างแรง ส่งผลให้ร่างเล็กสะดุ้ง ก่อนที่มือหนาจะค่อยๆแง้มประตูออกมา แต่กลับโดนพิมเสนเอาเท้ากั้นไว้และแทรกตัวเข้าไปในห้องนํ้าอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

"ไม่รักก็ไปหาคนอื่น ไม่ต้องมายุ้งกับฉันยิ่งดี" ใบหน้าหล่อเหลาเบือนไปด้วนข้าง สีหน้าเรียบนิ่ง

"หยอกเล่นเอง ฉันรักนายคนเดียวหน่าา" มือบางดันแผงอกกว้างไปติดกับผนังห้องนํ้า มือบางจับท่อนแขนกำยำมาพาดไว้ที่เอวขอดของตัวเอง ก่อนจะยื่นเรียวแขนโอบลำคอหนาเอาไว้

"โกหก.."

"ฉันพูดจริงๆ.."

"ไม่เชื่อ"

จุ๊บ ! ร่างเล็กเขย่งท้าวขึ้นจุ๊บปากคนตัวโต แล้วพรมจุ๊บไปทั่วทุกสัดส่วนของใบหน้า ทำเอาคนโกรธแทบจะอ่อนระทวยลงกับที่ แต่ดีที่เขายังจับเอวขอดเอาไว้ ไม่งั้นคงเข่าอ่อนไปเสียก่อน..

"...." ร่างหนาราวกับโดนสะกด เขาทำอะไรไม่ถูก เกิดอาการเลิกลั่ก

"นายจะงอลฉันบ่อยไปแล้วนะ.."

"ไม่ได้งอล"

"ไม่ได้งอลแต่วิ่งหนีเข้ามาหลบในห้องนํ้า เหมือนเด็กสามขวบน่ะหรอ หื้มม" พิมเสนกลั้วขำออกมา เธอนึกขันกับท่าทางของชายหนุ่ม

"นี้เธอกล้าล้อฉันหรอ"

"เปล่าา แค่ขำคนไม่ได้งอล" มือบางเอื้อมไปบีบแก้มชายหนุ่มเล่นนึกหมั่นเขี้ยว พระรามที่ไม่ชอบให้ใครมายุ้งวุ่นวายกับใบหน้ากลับชอบใจปล่อยให้เธอบีบมันเล่น

"เดี๋ยวโดน.."

"โดนไรรร ≥3≤"

"ดูทำหน้า โดนตีนไม่ใช่โดนอย่างอื่น"

"กล้าหรอ"

"ลองดูไหม?" พระรามเลิกคิ้วถาม พร้อมกับกระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิม เขาโดนง้อเพียงแค่นี้ก็โกรธไม่ลงซะแล้ว..

"โหดจัง"

"รู้ว่าโหดก็อย่าทำให้โมโห"

"รู้แล้ววว...หายงอลแล้วใช่ไหม" พิมเสนเอียงคอถาม

"อืม"

"งั้นฉันกลับห้องนะ เจอกันที่ร้านหมูกระทะ>