ตอนที่ 27 ถูกชะตา

EP 27

"รับปากแล้วห้ามคืนคำเหมือนแต่ก่อนนะ เข้าใจมั้ย.."

"แต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะเลิกยุ้งกับผู้หญิงทุกคนเพื่อเธอ"

"...ฉันไม่ได้ขอให้นายเลิกยุ้ง แต่ฉันจะทำให้นายเห็นและปฏิเสธทุกคนด้วยปากตัวเองต่างหากล่ะ"

"จะรอดู.." พระรามผละร่างเล็กออก แล้วเดินอมยิ้มเพียงลำพัง คำพูดของพิมเสนทำให้ชายหนุ่มอารมณ์อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย

แต่แค่นี้จะทำให้เขามั่นใจได้ยังไง ?

"...." พิมเสนมองตามแผ่นหลังกว้าง แล้วเดินตามไปห่างๆ จนทั้งคู่กลับมายังที่เดิม

"ไปไหนกันมา.." เวหาเอ่ยถามขึ้น

"มีเรื่องคุยกันนิดหน่อย" ชายหนุ่มตอบ แล้วเดินยืดเส้นยืดสายเดินลงสนามไป

"ตั้งใจซ้อมนะ สู้ๆ" ก่อนจะก้าวท้าวลงไปในสนาม กลับมีเสียงใสเอ่ยให้กำลังใจ

"อืม.." พระรามตอบใบหน้าเรียบนิ่ง เขากำลังควบคุมใบหน้าไม่ให้ดูดีใจจนเกินเหตุ ทั้งภายในใจมันเต้นอยู่เร้าๆ..

อ่าา ไม่อยากเจอโมเม้นท์แบบนี้เลย..

ในขณะที่เธอนั้งรอพระรามซ้อมบอล มือบางก็กดหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายอยู่ห่างๆ แล้วแชร์ลงสตอรี่ส่วนตัวที่เปิดให้เฉพาะชายหนุ่มเห็นเพียงคนเดียว ตั้งแต่รู้จักกับพระรามมายอดฟอลก็ทะลุขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะพวกสาวๆ

หลังจากอัปลงสตอรี่เสร็จ ร่างเล็กก็หยัดกายลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปซื้อนํ้ามาให้ แต่เธอกลับพบเข้ากับยูริที่เดินหิ้วถังนํ้ามาเป็นงานประจำด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง..

"ฉันช่วย.."

"อืม.." เธอเดินเข้าไปหิ้วช่วยคนละฝั้งมายังหน้าแสตน "มานั้งเฝ้าไอ้รามซ้อมบอลรึไง.."

"เปล่า ก็มาเฝ้าทุกคนนั้นแหละ"

"เชื่อก็ได้" ยูริตอบ เธอหย่อนก้นนั้งลงบนแสตน ตามมาด้วยพิมเสนที่นั้งลงข้างๆ

"เป็นอะไรรึป้าว ดูหน้าเหนื่อยๆนะไม่สบายหรอ"

"ป้าว"

"โอเค"

"เธอละ ดูฝืนยิ้ม?"

"..." พิมเสนก้มหน้าหงุด รอยยิ้มของเธอมันดูฝืนขนาดนั้นกันเลยหรอ "ฉันแค่คิดถึงเพื่อน.." และรู้สึกผิดเธอนึกภายในใจ

"ไปหาสิ"

"ถ้าฉันไปได้ฉันไปนานแล้ว.."

"ขอโทษนะ ฉันขอถามอะไรหน่อย"

"อื้อ เอาสิ"

"เพราะเหตุผลอะไรเธอถึงไปหาเพื่อนคนนั้นไม่ได้.." พิมเสนนิ่งเงียบ เมื่อเจอเข้ากับคำถามตรงๆของยูริเข้า

"เธอเสียแล้ว.."

"เสียใจด้วยนะ ฉันไม่น่าถาม" ยูริรู้สึกผิดเธอยื่นมือไปตบไหล่คนข้างกายเบาๆ

"ไม่เป็นไร"

"สนิทแค่คนเดียวเองหรอ"

"อื้อ.."

"ให้ฉันเป็นเพื่อนคนนั้นแทนก็ได้นะ..ยินดี" ยูริพูดปลอบใจ หฺญิงสาวนึกเห็นใจและรู้สึกถูกชะตากับเธอ อีกทั้งยังสังเกตุท่าทางอาการของพิมเสนที่เริ่มไม่โอเค ที่เบือนหน้าหนีในบางครั้งที่คุยกัน

"ขอบใจ"

"...." ยูริฉีกยิ้มบางๆไปให้

"ว่าแต่ในกลุ่มนี้เธอสนิทกับใครที่สุดกันล่ะ.." พิมเสนเอ่ยถามบ้าง ทำเอายูริแทบปริปากพูดออกไปไม่ได้ เพราะเธอไม่แน่ใจว่าตอนนี้เวหายังเป็นเพื่อนสนิทที่สุดหรือป้าว..

"ไอ้ราม" พิมเสนได้ยินคำตอบเธอก็นึกเกิดคำถามขึ้นมามายในหัว

"ฉันพึ่งสนิทกับพระราม เธอมีอะไรที่พอจะแนะนำเกี่ยวกับตัวนายนั้นให้ฉันบ้างไหม"

"เธอถามมาเลยดีกว่า"

"งั้นไม่เกรงใจละนะ.."

"ตามสบาย.."

"...นายนั้นเคยมีแฟนบ้างไหม?" เธอกลั้นใจถามออกไป แม้จะรู้ว่ายูริเองก็ต้องนึกสงสัยว่าเธอถามทำไม แต่นั้นก็เป็นความจงใจของพิมเสน

"มีแค่คู่นอน" เรียวคิ้วขมวดยุ้ง ยูริมองหน้าพิมเสนอย่างไม่เข้าใจ

"แล้วสเปคผู้หญิง.."

"ไม่มีสเปค แค่มี_ให้มันเอาก็พอ"

"...." พิมเสนยิ้มแห้งๆ มือบางยกขึ้นเกาหัว เธอไม่ได้ไม่เข้าใจ แต่ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนพูดตรงขนาดนี้ ถึงอย่างนั้นพิมเสนก็ไม่ใส่ใจอะไร ยูริดูมีสไตล์เป็นของตัวเองดีออกและดูจริงใจ พูดตรง ทรงคงจะเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งอีกด้วย

"...ชอบมันหรอ"

"ป้าววว..."

"ไม่เนียน" ริมฝีปากอมชมพูเป็นธรรมชาติ แสยะยิ้มเบาๆ เธอนึกเอ็นดูกับท่าทางขวยเขิลของพิมเสน ทำไมเธอจะดูไม่ออกกันและ สำหรับตัวเองแค่เป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง

"ถามต่อเลยนะ.."

"จัดมา"

"...พระรามชอบให้ผู้หญิงเอาใจแบบไหน"

"ตรงๆ แค่ขยันถ่างขาให้มันเอา" พิมเสนหน้าร้อนผ่าว เธอก็รู้อยู่พอตัวว่าพระรามเป็นคนยังไง และขี้เอา...ขนาดไหน แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้..

"ไม่พ้นเรื่องเตียงเลยหรอ.."

"ใช่.."

"คิดจะเล่นกับเสือ เหยื่อต้องเด็ดนะ"

"บ้า เพื่อนกัน.."

"ให้มันแน่.." ยูริจ้องจับผิดคนข้างกาย แล้วทั้งสองก็นั้งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ถูกอกถูกคอกัน จนเวลาล่วงเลยไปเกือบชั่วโมงครึ่งพิมเสนก็พล็อยหลับซบไหล่ยูริไป เพราะความเหนื่อยล้าจากการเรียนหนักสะสมมาหลายวัน..

"อะแฮ่มม..."

"อะไร.." ยูริมองไปยังใบหน้าชุ่มเหงื่อของคิน ที่เดินหอบเข้ามายังแสตน

"ไปไหนมาไม่ทราบ"

"ธุระ" เธอโกหกและเหลือบตามองพิมเสนที่หลับปุ๋ย ก่อนที่มือบางจะปัดปอยผมทีคลอเคลียพวงแก้มเนียนใสออก ท่ามกลางของชายหนุ่มทั้งแก๊ง ที่เดินเข้ามา

"สลบแล้วหนึ่งราย" เคพูด พร้อมกับกลั้วขำออกมา มือหนาหยิบขวดนํ้าที่แช่ในกระติกนํ้าแข็งขึ้นมากรอก และราดลงใบหน้าตัวเอง "วู้ว สดชื่นนน~"

"มาไง" เวหาเป็นฝ่ายเอ่ยทัก และพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุด จากเรื่องในวันนี้ เขากลัวจะเสียเธอไป..

"รถ"

"กูกลับล่ะ" พระรามที่ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อเสร็จ ปรายตามองพิมเสนที่กลับปุ๋ย เขาไม่นึกจะปลุกเธอเลยแม้แต่น้อย กลับขะชิ่งหนีกลับก่อน

"อ้าว รีบไปไหนว่ะ"

"มีนัด"

"มึงไม่ต้อง" เคชี้หน้าเพื่อน "ไปแดกหมูทะกับพวกกูเลย พวกไอ้มาร์คให้ขิมก็ไป" มาร์คคือคนที่เคยเข้ามาหายูริ และขิมกับคนอื่นๆคือเพื่อนที่เรียนด้วยกัน อีกทั้งยังซ้อมบอลด้วยกัน

"กูต้องไป?"

"ใช่ไง.." เวหาตอบแทน พร้อมกับปรายตามองสองสาว

"เฮ้ยไอ้ยู ปลุกพิมดิ"

"...." ยูริหันกลับไปสนใจใบหน้าหวานต่อ มือบางสะกิดแก้มเนียนใสของพิมเสนเบาๆ "พิม กลับกัน"

"อื้ออ.." สะกิดเพียงครั้งเดียวพิมเสนก็รู้สึกตัว เธอค่อยๆงัวเงียลุกขึ้นและกวาดสายตามองรอบๆ

"สรุปไปกันหมดเจอกันที่ร้านสองทุ่ม ส่วนพวกไอ้มาร์คมันจะไปรออยู่นู้นก่อน งานนี้ใครมาช้าเลี้ยง" เคเอ่ยสรุปพร้อมชูมือสัญลักษณ์โอเคขึ้นมา

"เดี๋ยวไปไหนกันอ่ะ.." พิมเสนเอ่ยถามด้วยความงุนงง ส่งผลให้ทุกสายตาหันไปมองเธอ

"กินหมูกระทะไง" ยูริเป็นคนตอบ

"...ไม่ต้องไป" พระรามพูดขึ้นมาดื้อๆ สายตาเพ่งมองคนตัวเล็กราวกับเป็นเจ้าของชีวิต

"ทำไมว่ะ" เวหาพูดขึ้น

"เธอคงไม่มีเวลาว่างไปหรอกใช่ไหมพิมเสน..?" ที่จริงเหตุผลที่พระรามไม่อยากให้เธอไป ก็เพราะพวกผู้ชายหน้าม่อมันเยอะ เขาไม่ชอบสายตาของคนอื่นที่มองปานจะกลืนกิน เดี๋ยวจะได้จัดหมัดก่อนจัดของกิน..

"ฉันไปได้" คำตอบพร้อมสีหน้ายิ้มแย้มทำเอาพระรามเริ่มหงุดหงิด

"...." มีเพียงความเงียบตอบกลับไป พระรามเดินดุ่มๆออกมาจากสนาม ท่ามกลางทุกสายตาที่มองตามอย่างไม่เข้าใจ

"ไอ้ยูเดี๋ยวกะ..."

"กลับกัน" ยูริพูดตัดหน้าเวหาขึ้นมาก่อน มือบางจับข้อมือพิมเสนแล้วลุกขึ้นยืน

"บาย" ก่อนกลับเธอก็ไม่วายโบกมือลาทุกคน เวหาที่โดนเมินถึงกับพูดอะไรไม่ออก

"ไว้เจอกัน"

สองสาวเดินจูงมือกันเดินออกมา ภายในเวลาไม่นานทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันเข้าแล้ว

"เธอกลับไง"

"คงวินมอไซอะ" พิมเสนตอบ

"กลับกับฉันก็ได้"

"จะไปส่งหรอ.."

"อาห้ะ"

"ขอบใจน้า" เธอฉีกยิ้มให้ยูริ ในขณะที่เดินมาถึงโรงรถพอดี

"รออยู่นี้" ยูริบอกเธอให้รออยู่หน้าโรงรถ แล้วร่างบางก็เดินไปถอยรถคู่ใจออกมา รถคันใหญ่เกินกว่าผู้หญิงจะขับทำให้พิมเสนเบิกตากว้างว่าเธอขับได้ไง

"มาดิ" ยูริยื่นหมวกนิรภัยให้เธอ

"เท่สุดๆ" พิมเสนเอ่ยชม พร้อมกับรับหมวกมาสวม

"ใส่เป็นป้าว.." ยูริที่อยู่ในสภาพสวมหมวกเรียบร้อยหันกลับไปถาม เมื่อเห็นพิมเสนมีท่าทางเก้ๆกังๆ

"เป็นๆ"

"ดูทรงคงไม่เป็น" มือบางเอื้อมไปใส่ให้เธอและหันกลับมา ก่อนจะเริ่มสตาร์ทรถ พิมเสนที่ไม่ค่อยได้ซ้อนรถแบบนี้เกาะเอวเธอแน่น ก่อนที่รถของทั้งสองจะเคลื่อนตัวมาถึงคอนโดในเวลาไม่นานนัก

@คอนโด

"นี้เธอพักข้างๆห้องไอ้รามหรอ" ยูริเอ่ยถามในขณะที่เดินเข้ามาในห้องของของพิมเสน ทั้งสองตกลงกันว่าจะพากันว่า ยูริจะยืมชุดเธอใส่ก่อน เพราะขี้เกียจขับรถกลับหอ

"ใช่ พึ่งเข้ามาพักได้ไม่นานเอง"

"อ่อ พึ่งรู้"

"ตามสบายเลยนะ ขออาบนํ้าแปป เดี๋ยวเอาชุดมาให้เปลี่ยน.."

"อืม" ยูริเดินไปหย่อนก้นนั้งลงบนโซฟา ก่อนที่ร่างของพิมเสนจะเดินหยิบผ้าเช็ดตัวหายเข้าไปในห้องนํ้า

ในขณะที่นั้งรออยู่อย่างนั้นสัญญาณอะไรบางอย่างก็ดังขึ้น เหมือนการเตือนแบตเตอรี่ตํ่า ยูริพยายามมองหาตามเสียง ก่อนจะมาหยุดที่หน้าลิ้มชัก มือบางเปิดออกมาก็พบเข้ากับไอแพดเก่าๆเครื่องหนึ่ง...

"นี้มัน..." ยูริกดเปิดเครื่องก็พบเข้ากับรูปหน้าจอที่เป็นรูปซักรอยสัก 'ดอกกุหลาบสีดำ' ที่ซักบนไหล่ข้างซ้ายของพระรามไม่ใหญ่นัก พร้อมกับข้อความที่เขียนไว้อยู่ข้างๆรอยซักเป็นข้อความที่เพิ่มด้วยการแต่งรูปเข้าไปว่า 'Crazy in love :)'

"คลั่งรักงั้นหรอ?" เรียวคิ้วขมวดยุ้ง ก่อนที่เธอจะเกิดความสงสัยคิดว่าเป็นไอแพดพิมเสน ถ้ามีรูปนี้ของพระรามได้ คงไม่ใช่พึ่งรู้จักกัน เพราะชายหนุ่มจะไม่ชอบโชว์รอยให้ใครเห็น ตอนอยู่บนเตียงพระรามก็ชอบใช้เทปดำปิดไว้ตลอด..ยกเว้นจะไม่มีสติ ?

ที่เธอรู้ก็เพราะพระรามเคยเล่าให้เวหาฟัง และเวหาเองก็เอามาบอกเธอทีอีกที อีกทั้งยังให้เก็บเรื่องนี้ให้มิดที่สุด..

"มันเรื่องบ้าอะไรกัน..?"

.

.

.

นั้นน่ะสิ เรื่องอะไร5555555555555555

(ข้อความที่เน้นตัวหนาคือจุดสำคัญที่จะไขปมในเรื่องน้า เผื่อใครสงสัย)