ตอนที่ 25 หวง(เพื่อน)

EP 25

"เอาสิ ถ้าฉันไม่ยอมขอโทษนายจะทำอะไร?"

"...ท้าทายฉันหรอ"

"เชิญเลย อยากตบอยากต่อยฉันก็เชิญฉันมันผิดในสายตานายอยู่แล้วนิ.." พิมเสนสะบัดข้อมือออก ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว เธอกำลังควบคุมตัวเองให้เข้มแข็งเข้าไว้..

"ไสหัวออกไป.." พระรามเค้นเสียงรอดไรฟัน..

"...." พิมเสนเพียงช้อนตามองใบหน้าสะใจของแพมที่ยืนอยู่ด้านหลังพระราม ก่อนจะละสายตากลับมามองที่ใบหน้าคนใจร้าย ร่างเล็กค่อยๆเดินพ้นออกมาจากขอบประตูช้าๆ พร้อมนํ้าตาที่หยดแหมะลงพื้น..

แสงแดดอ่อนๆยามสายที่สาดส่องเข้ามาในห้องไม่กว้างนัก กระทบเปลือกตาคู่สวยยูริเปิดเปลือกตาขึ้น มือบางงัวเงียสีเข้าที่ดวงตา ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกา..

'10.30 AM.'

"เชี้ย.." เธอลุกผลุนผลันจากเตียงแล้วเดินมุ้งหน้ามาทำธุระส่วนตัวในห้องนํ้าแต่สายตาดันพบเข้ากับโพสอิสที่ติดไว้หน้าทีวี

'รถเราเดี๋ยวพี่ให้คนไปเอาที่ผับมาส่งคอนโดให้ ตื่นมาพรุ่งนี้เดี๋ยวพี่ไปส่งที่มอ อย่าเบี้ยวล่ะ OK

#BOY'

ยูริฉีกยิ้มบางๆกับความมีนํ้าใจของรุ่นพี่ ก่อนที่เธอจะเริ่มจัดการกับตัวเองจนเสร็จสับ ก็พาร่างลงมายังหน้าหอที่ไม่ค่อยใหญ่นัก สายตากวาดไปมองรอบๆก็พบเข้ากับบอยที่เปิดประตูลงจากรถพอดิพอดี

"หวัดดีพี่ ไม่ทำงานรึไง" เธอเอ่ยทักหน้านิ่ง

"ทำสิ แต่ตอนนี้พี่ว่าง ไอ้รามมันไม่ค่อยสั่งงานไร ตอนนี้ก็มีแค่โครงการสร้างบริษัทของมัน และจัดคิวสนามแข่งเท่านั้นเอง.."

"อ๋อ.."

"ป่ะขึ่นรถ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"แต้ง" ยูริที่รีบร้อนเพราะกลัวอาจารย์เช็คขาด รีบเดินขึ่นรถในทันที อาการแฮงค์เหล้าจากเมื่อคืนยังคงเล่นงานเธออยู่ เกิดอาการมึนหัวอยู่นิดหน่อย..

"กินไรมายัง.."

"ยังเลยพี่"

"พี่ซื้อปาตั้งโก๋มาฝากอยู่หน้ารถ หยิบเอาสิ"

"ให้ฉันหรอ" ยูริชักสีหน้าสงสัย เธอเอียงคอถาม

"ก็มีกันอยู่สองคนจะให้พี่เอาให้ใครล่ะ"

"กี่บาท.." เธอถามออกไป เพราะเกรงใจ

"ไม่ต้อง ให้ฟรี"

"จริง?"

"ใช่ไง..รีบกินเถอะหน่า"

"โอเค" ใบหน้าขาวใสพยักหน้าตอบจนมวยผมที่มัดไว้รวบๆสั่นตามแรงพยักหน้า ริมฝีปากอมชมพูเป็นธรรมชาติฉีกยิ้มออกมาบางๆ..

ถ้าคนที่นั้งอยู่ข้างๆเธอคือเพื่อนสนิทอย่างเวหาก็คงดี..

แต่ก็ทำได้แค่คิด ยูริสลัดหัวออก เธอต้องโฟกัสกับคนข้างกายสิ เขาดีกับเธอจะตายไป แถมยังรู้จักกับพระราม..พอนึกได้แบบนั้นมือบางก็หยิบหลอดขึ้นมาเจาะนํ้าเต้าหู้ดื่มพร้อมหยิบปาตั้งโก๋ขึ้นมากินคู่กันด้วยท่าทางมูมมาม..

"อร่อยไหม"

"ก็ดีนะ" แก้มขาวใสตุงไปด้วยของกิน บอยหันไปมองเธอเพียงแวบเดียวแล้วยิ้มออกมาด้วยความนึกเอ็นดู

"อร่อยก็กินเยอะๆเดี๋ยวพี่ซื้อมาฝากทุกวันดีไหม"

"เดี๋ยวฉันก็อ้วน.."

"ไม่อ้วนหรอก เชื่อพี่" บอยกลั้วขำออกมา สายตาเพ่งมองบนท้องถนนขณะขับรถ

"...." ยูริส่ายหน้าไม่เห็นด้วยในตอนที่กำลังเคี้ยวกินอยู่

มือหนาเอื้อมไปเปิดเพลงในรถ เผื่อผ่อนคลายบรรยากาศ แล้วทั้งสองก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยต่างๆนาๆ จนถึงมอยูริก็ขอบคุณบอยที่กำลังจะไปดูงานต่อและลงมาจากรถ..

เธอเดินประคับประคองสติมาเรื่อยๆจนพบเข้ากับทุกคนที่นั้งพร้อมหน้าพร้อมตากันบนม้าหินอ่อนที่ประจำและส่วนเกินอีกหนึ่งคนก็คือข้าวฟ่างที่นั้งอ้อนแฟนอยู่ข้างๆ..

"อะไร.." ยูริเอ่ยถามทุกคนที่เพ่งสายตามาที่เธอ

"มาสายว่ะ ผิดปกติ" เคเปิดฉาก

"แล้วไม่ได้เรียน.." ยูริไม่สนใจอะไรเธอเดินไปหย่อนก้นนั้งลงข้างๆพระราม..ซึ่งตรงข้ามกับเวหาที่นั้งหน้าบึ้งตึงอยู่พอดี

"อาจารย์ยกเลิกคลาส" คินตอบ

"อ๋อ.." ใบหน้าหวานพยักตอบ บรรยากาศตอนนี้เริ่มชวนขนลุกแปลกๆมันเกิดอะไรขึ้น?

"ไอ้ยู กูถามจริงเมื่อคืนมึงไปเดตกับไอ้บอยมาใช่ป้าววว" เคพูด

"อย่าว่าพวกกูไม่เห็นน้าาา ไอ้พี่บอยมันแท็กมึงในสตอรี่ไอจีด้วย"

"แล้วดูสภาพดิ แฮงค์เหล้าหรือแฮงค์ความรักจากเมื่อคืนว้าาา" สองแฝดเอ่ยแซวสนุกปาก พระรามมองยูริพร้อมกระตุกยิ้มออกมา

"ปกติมันไม่เข้าหาใครนะ.."

"โอกาสดีนะยู ข้าวว่าคนนี้ก็โอนะ ลองเปิดใจดู"

"แค่พี่น้อง.."

"ใช่หราาา พี่น้องท้องชนกันรึป้าววว"

"หื้มม ใช่ไหมน้าา" ข้าวฟ่างเอ่ยแซวอีกคน

เพล้ง ! กระป๋องกาแฟที่ถูกยกดื่มจนหมด ถูกฟาดลงบนพื้นอย่างแรง ทำให้ทุกสายตาเพ่งมองไปที่เวหา

"เวเป็นอะไรคะ.." ข้าวฟ่างที่มีสีหน้าตกใจเอ่ยถามขึ้น

"ป้าว ข้าวมีเรียนต่อไม่ใช่หรอ?"

"ใช่ค่ะอีกไม่กี่นาทีเอง"

"งั้นก็ไปเรียนได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันอาจารย์เอานะ" เวลาพยายามนะงับอารมณ์คุยกับข้าวฟ่างให้นิ่งที่สุด แต่มือหนาที่อยู่ใต้โต๊ะกลับกำหมัดแน่น

"โอเคค่ะ เพื่อนข้าวมาหาพอดีเลย งั้นข้าวลานะคะทุกคนนน"

"โอเค๊.." คินชูมือขึ้น แล้วร่างเล็กจึงวิ่งเข้าไปหาเพื่อนสองคนที่เดินมารับเธอพอดี เมื่อลับหลังร่างข้าวฟ่างเครื่องหมายสงสัยก็ผุดขึ้นใบหน้าทุกคน

"เป็นเหี้ยไร..?" พระรามเปิดปากถามคนแรก

"ป้าว.." ปากตอบแต่สายตากลับจ้องยูริไม่วางตา

"กูขอตัวไปเข้าห้องนํ้าก่อนนะ เดี๋ยวมา" ยูริที่ทำตัวไม่ถูก รู้สึกถึงแรงอำมหิตอะไรบางอย่างเอ่ยขึ้น เธอหยัดกายลุกขึ้นจากม้าหินอ่อน

"รีบมา"

"เดี๋ยวกูไปเป็นเพื่อน.." เวหาพูดแทรกขึ้นมา ทำให้ร่างบางที่กำลังจะก้าวท้าวเดินหยุดชะงัก

"กูไปคนเดียวได้.."

"แต่กูจะไปด้วยไง หรือมึงนัดใครไว้?"

"คิดไปเอง"

"ให้มันยอมๆไปด้วยเถอะ ไอ้เหี้ยนี้มึงจะหวงไรนักหนาว่ะปล่อยให้มันไปหาผู้ชายบ้าง" เคบ่น มือหนายกขึ้นเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ

เวหาตวัดสายตามองเคไม่พอใจกับคำพูด ทำเอาชายหนุ่มยิ้มแห้งตอบกลับไปแทบจะไม่ทัน.. "....."

"มันคงหวงของมันจริงๆ.." คินพูดพร้อมกับส่ายหัว บางทีเวหาก็หวงเธอจนยูริแทบจะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบ เพราะกลัวโดนตี_

"ไร้สาระ" เธอพูดแค่นั้นก็เดินออกมาจากโต๊ะม้าหินอ่อน ตามมาด้วยร่างของเวหาที่เดิมตามมาติดๆ

เมื่อเดินมาถึงห้องนํ้าที่ไม่ค่อยมีคนนัก อยู่ติดกับตึกเรียน เธอก็เดินเข้าไปในห้องนํ้าทำธุระส่วนตัวจนเสร็จก็เดินออกมาไม่ปริปากพูดอะไรซักคำ

หมับ !

"?" ยูริชักสีหน้างุนงงมือโดนมือหนากระชากข้อมือและลากมายังหลังตึกที่อยู่ไกล้ๆกัน "ไอ้เวปล่อย.."

"เมื่อคืนมึงไปเอากับไอ้บอยมา?" เวหาผลักร่างเธอติดกับผนัง แล้วจับมือบางขึงเอาไว้

"พูดเหี้ยไรของมึง.."

"กูถาม มึงทำแบบนี้ได้ไงว่ะยูมึงเอากับกูแลกเงิน มึงไม่มีสิทธ์ไปมั่วกับใครก็ได้"

"เป็นบ้าอ่อว่ะ?"

"กูจะเป็นบ้าเพราะมึงไปเอากับมันนี้แหละ!" เวหาตะคอกออกมาสุดเสียง ชายหนุ่มบีบมือเธอแน่นตามอารมณ์โกรธ ใบหน้าแดงกํ่า

"แล้วกูบอกตอนไหนว่ากูไปเอากับพี่บอยว่ะ?"

"เมื่อคืนมึงอยู่กับมันที่ร้านเหล้า มึงอย่านึกว่ากูจะไม่เห็น.." เวหาเค้นเสียงรอดไรฟันอย่างเหลืออด

"กูก็แค่บังเอิญเจอป้าวว่ะ ไม่ได้ไปทำอะไรทุเรศๆอย่างที่มึงคิด"

"หรอ?" ชายหนุ่มชักสีหน้ากลั้วขำออกมาราวกับว่ามันเป็นเรื่องตลก

"ก็ใช่ไง มึงแม่งประสาทชอบคิดไปเอง"

"แต่มึงเมาไงไอ้ยู แล้วดูสภาพมึงดิจะให้กูเชื่อได้ยังไง เมื่อคืนโทรไปเป็นร้อยสายมึงก็ไม่รับ มึงจะไม่ให้กูคิดหรอว่ะ!?" มือหนาจับไหล่บางแล้วบีบแน่น ยิ่งคิดมันก็ยิ่งโมโหเมื่อนึกถึงภาพทั้งสองที่นอนพลอดรักกัน..

"พี่บอยเป็นรุ่นพี่เรานะเว้ย กูก็เพื่อนมึง มึงคิดทุเรศแบบนี้ได้ยังไง..?"

"มึงบอกกูคิดทุเรศ แล้วมึงดูสายตาที่มันมองมึงดิ ใครก็มองออกไหมว่ะว่ามันชอบมึง!"

"พูดไม่รู้เรื่องว่ะแม่ง.." ยูริเริ่มโมโหอธิบายอะไรไป เวก็ไม่ยอมเชื่อ สองมือพยายามผลักแผงอกกว้างออก เวหาที่มองดูท่าทางผลักไสของเธอยิ่งโกรธมากกว่าเดิม

"หรือว่ามึงเองก็คิดกับมันเหมือนกันว่ะ?!"

"อ๊ะ..ไอ้เว มึงอย่ามาชวนทะเลาะเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้เถอะ กูขอ" ยูริที่ถูกกระชากอีกครั้ง สายหัวเอือมระอา

"เรื่องที่มึงไปเอากับคนอื่นน่ะหรอ..โทษทีว่ะกูไม่ยอม"

"อื้อ!" ริมฝีปากอมชมพูระเรื่อถูกเวหารุกราน เขากดจูบหนักๆลงบนกรีบปากนุ่มตอกยํ้าความเป็นเจ้าของ มือหนาบีบคางเธอให้อ้าปากออก

ลิ้นหนาสอดเข้าไปในโพรงปากหอมหวาน สลับกับดูดเม้น ฟันแหลมคมกัดที่ผิวปากนุ่มอย่างแรงลงโทษเพื่อนสาวอย่างเอาแต่ใจ..

ยูริหลับตาแน่นกับจูบร้อนแรง และเจ็บปวด ความเจ็บแสบเข้าเล่นงานที่ผิวปาก กลิ่นคาวคละคลุ้งของเลือดเริ่มลอยเข้ามาในโพรงปาก นํ้าตาเริ่มไหลระริกออกมา พร้อมกับคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวมากมายว่า..

ทำไม...วนอยู่ๆซํ้าๆ

"อึก..." ในวินาทีต่อมาเวหาก็ผละออก ใบหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ ริมฝีปากของหญิงสาวบวมเจ่อ ใบหน้าเปื้อนคราบนํ้าตาเบือนหนีไปทางอื่น

"จำไว้ ว่ากูไม่ชอบให้มึงไปยุ้งกับใคร หรือใครหน้าไหนมายุ้งก็ตาม.."

"ทำไม?"

"เพราะอะไรก็รู้ดีไม่ใช่หรอ.."

"มันแลกด้วยเงิน กูควรมีอิสระบ้าง.."

"...กูให้อิสระมึงเต็มที่"

"...." ยูริไม่เข้าใจไหนล่ะอิสระของเธอ ?

"แต่ไม่ใช่อิสระการมั่วผู้ชาย.."

.

.

.

หวงมากกว่าเมียก็เพื่อนนี้แหละเอออออ

***ทุกคนนน คือไรท์ไล่อ่านคอมเม้นท์มา มันมีคนที่เดาทางถูกด้วยแหละ แต่ไรท์อยากบอกว่าทุกตัวละครมีที่มาที่ไปและเหตุผลอย่าพึ่งตัดสินอะไร ยังไงก็รอลุ้นไปด้วยกันจนจบเรื่องเลยน้าา