ตอนที่ 24 เจ็บไม่จำ

EP 24

"อื้อ.." ใบหน้าหวานพยักตอบ เธอค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นจากเตียง "นายอย่าลืมทานข้าวทานยานะ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียนได้ก็ดี.."

"พูดมากว่ะ"

"...." พิมเสนนิ่งเงียบ ท่าทางของชายหนุ่มมันแสดงออกชัดเจนว่ารำคานเธอขนาดไหน

ร่างเล็กค่อยๆหมุนตัวเดินออกมาจากห้องจนถึงหน้าประตูเธอก็วายหันกลับไปมองร่างหนาด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย..

"ทำตัวปกติที่สุดอย่าให้ใครรู้เรื่องนี้โดยเฉพาะพวกไอ้เว.." นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยบอกตามหลัง สายตาไม่ได้เพ่งมองเธอเลยแม้แต่น้อย..

"นายไม่ต้องห่วงหรอก อะไรที่นายต้องการฉันยินดี.."

"..แล้วก็ต่อไปนี้ถ้าฉันไม่ต้องการ ก็ไม่ต้องเสนอหน้ามา"

"เข้าใจแล้ว.." แววตาละห้อยมองแผ่นหลังกว้างอยู่สักพักเมื่อได้เพียงความเงียบตอบกลับมาและพระรามไม่แม้แต่จะมองกลับ มือบางจึงค่อยๆผลักประตูเดินออกมานอกห้อง..

.

.

.

"วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะคะน้องแพม พรุ่งนี้อย่าลืมนัดของเราด้วยล่ะ" สาวประเภทสองจีบจีบคอพูดกับเด็กปั้นของตนที่พึ่งเดินนวยนาดออกมาจากหน้ากล้องด้วยท่าทางเหนื่อยๆ

"ค่ะ.." เธอขานรับ พร้อมกับหยิบเสื้อคลุมขึ้นสวมทับเรือนร่างที่อยู่ในชุดว่ายนํ้า เพราะวันนี้เธอรับงานถ่ายแบบเซ็กซี่โดยมีผู้จัดการอย่าง 'นุ๊ก' จัดการให้ทุกอย่าง

"น้องแพมจะให้พี่ไปส่งหรือกลับเองคะ"

"เดี๋ยววันนี้แพมกลับเอง พี่กลับเถอะ ขอโทรศัพท์แพมคืนด้วย"

"ขับรถดีๆนะคะ พี่กลับล่ะ" นุ๊กเจ้าของร่างสูงใหญ่ยื่นโทรศัพท์คืนเธอ

"ขับรถดีๆค่ะ"

"โอเค" หล่อนพูดดัดเสียงพร้อมชูนิ้วให้เธอ แล้วร่างหนาก็เดินออกไปจากสตูดิโอถ่ายแบบ

ครืด~ ครืด~

แพมที่กำลังสารวนอยู่กับการเก็บข้าวของกลับบ้านเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์เมื่อมีคนโทรเข้ามา เมื่อได้เห็นรายชื่อว่าเป็นใครเธอก็ไม่รีรอที่จะรับ

"ว่าไงคะ" เธอกรอกเสียงหวานลงไปปลายสาย

(มาหาฉันที่คอนโด)

"รามมีอะไรรึป้าว"

(เธออย่าแสร้งไม่รู้หน่อยเลย)

"ค่ะ รามรอแปปนึงนะคะ"

(อืม)

ตี้ด ! ริมฝีปากสีแดงสดฉีกยิ้มออกมา เธอพึงพอใจที่พระรามโทรเรียกหา เพราะปกติเธอเป็นฝ่ายเสนอตัวให้เขาตลอด

"แล้วเจอกันนะคะ.." หล่อนพึมพำกับโทรศัพท์เพียงแปปเดียว เรียวขาไม่รอช้าเดินไปเปลี่ยนชุดจนเสร็จเรียบร้อยและมุ้งหน้าไปที่รถส่วนตัว ไม่นานร่างกายเย้ายวนก็มาอยู่ที่หน้าห้องของชายหนุ่มใน้เวลาไม่นาน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! มือบางเคาะบอกคนข้างในเมื่อเธอมาถึงแล้ว

"เข้ามาประตูไม่ได้ล็อค"

"...ค่ะ" เธอยิ้มให้คนข้างในห้อง มือบางผลักประตูเดินเข้ามายังข้างใน ก็พบเข้ากับพระรามที่นั้งอยู่ปลายเตียงในชุดคลุม ใบหน้าบึ่งตึง "เดี๋ยวแพมจัดการให้เอง.."

เธอเริ่มถอดชุดรับรูปออก แต่กลับโดนพระรามยกมือห้ามไว้ก่อน "ไม่ต้อง ใช้ปากแทน"

"คะ?"

"ฉันไม่สบาย" พระรามบอกเสียงเรียบนิ่ง ที่จริงเขาเพียงยังไม่อยากมีอะไรกับคนอื่น แต่ร่างกายก็ต้องการปลดปล่อยในขณะเดียวกัน

"รามเป็นอะไรมากรึป้าวคะ..แล้วนี้ไปหาหมอมารึยัง"

"...." ดวงตาคมกริบตวัดมองเธอย่างนึกรำคาน นั้นเป็นสัญญาณให้หญิงสาวยอมเงียบปาก และย่างกรายเข้าไปนั้งคุกเข่าตรงหว่างขา

มือบางยื่นไปจับแก่นกายแข็งทื่อเธอลูบมันไปมาราวกับมันเป็นของเล่น มืออีกข้างลูบเรือนผมให้สยายอยู่ด้านหลังแทน ไม่นานร่างกายเย้ายวนก็เอนตัวงับแก่นกายเข้าเพียงครึ่งท่อน

"อื้มมส์.." สัมผัสเปียกชุ่มที่กระทบส่วนหัวหยักทำให้รู้สึกวาบวามไปทั่วร่างกาย

แพมที่ตะลอมงับท่อนเอ็นให้เต็มปากช้อนตามองคนบนเตียง มือบางจับโคนไว้แล้วใช้ปากชักเข้าออกเป็นจังหวะ ส่งผลให้นํ้าหล่อลื่นไหลซึมออกมาอัตโนมัติ

แผล๊บๆๆๆๆๆๆ

"ซี๊ดดด..บ..แบบนั้นแหละ" ร่างหนาแอ่นกายรับ เปลือกตาหลับพริ้มลง ในสมองมโนภาพของร่างกายขาวผ่องยามอยู่ใต้ร่าง ยิ่งคิดก็ยิ่งต้องการเธอ..

ความยาวใหญ่ถลํ่าลึกลงไปในลำคอระหง จนเกิดเสียงลามกขึ้นภายในห้อง ผสมผสานกับเสียงครางซู่ซ่าของชายหนุ่มที่กำลังล่องลอยไปกับอารมณ์กาม

อ๊อกๆๆๆๆ เปลือกตาคู่สวยกลับแน่น เมื่อนํ้ากามรสโปรดละลายเข้ามาในโพรงปากนุ่ม รวมถึงเอวสอบที่เริ่มกระแทกใส่โพรงปากเธอย่างไม่ทันตั้งตัว

มือหนาดึงเรือนผมยาวสลวยสีนํ้าตาลอ่อนไว้แน่น ปลายท้าวขมิบ ใบหน้าหล่อเหลาเหยเก เอวสอบเด้งเอวสวนลงโพรงปากอุ่นร้อนช้าๆ

"...ฉ..ฉันจะเสร็จแล้ว.." ภายในเวลาไม่นานแก่นกายก็พร้อมปล่อยอารมณ์ออกมา พระรามกดหัวแพมลงเป็นจังหวะตามที่ตัวเองต้องการอย่างเอาแต่ใจ

แพมพยายามอ้าปากให้กว้างขึ้น นํ้าลายที่ปะปนกับนํ้ากามไหลทะลักลงมาตามคางและคำคอ

อ๊อกกกๆๆๆๆ!!!

พรวดดด!

"อื้มมส์.." พระรามเกร็งกระตุกปล่อยนํ้าสีขาวขุ่นใส่โพรงปากเธอแล้วถอนแก่นกายออก แพมกลืนกินมันอย่างไม่นึกรังเกียจ เธอใช้หลังมือปาดคราบที่เปื้อนตามจุดต่างๆออก

ก่อนจะใช้ลิ้นเลียรอบลำเขื่องมันวาวทำความสะอาดมัน และมาหยุดที่หัวหยักอมชมพูดูมีสุขภาพลิ้นบางเขี่ยมันเล่นพรางช้อนสายตายั่วยวนมองชายหนุ่ม

"พ...แพม.." มือหนาจิกลงผ้าปูที่นอนแน่น

หญิงสาวที่ถูกเรียกแบบนั้นพร้อมกับเสียงดุๆเธอจึงผละออกเพราะกำลังทำเกินหน้าที่ ที่เขาสั่ง "แพมขอโทษค่ะ...เดี๋ยวแพมขอล้างหน้าล้างตาก่อนได้ไหมคะแล้วจะกลับเลย"

"ไม่ต้อง ค้างที่นี้" พระรามเอ่ยบอกเธอพร้อมกับทิ้งตัวล้มนอนบนเตียง พร้อมยกมือก่ายหน้าผาก เปลือกตาปิดสนิท

"คะ?"

"ทำธุระของเธอให้เสร็จ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"

"ได้ค่ะ" เธอพยักหน้าตอบ แล้วเดินอมยิ้มหายเข้าไปในห้องนํ้าพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเล็กผืนไหม่ที่ยังไม่ได้ใช้

เมื่อจัดการธุระตัวเองเสร็จเธอจึงเดินออกมาจากห้องนํ้า มาหาพระรามที่กำลังนอนซมบนเตียง

"รามมีอะไรจะคุยกับแพมหรอคะ"

"คืนนี้เธอต้องดูแลฉัน.."

"คะ?" แพมไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ใบหน้าเธอเห่อร้อนขึ้นมาไม่ถูก ใครๆเขาก็รู้ว่าพระรามไม่ชอบผูกมัดกับใคร มีแต่คนมาชอบ ได้กันแล้วก็จบที่เตียง เธอไม่คิดว่าตัวเองจะถูกเลือกให้ดูแล?

"สงสัยอะไรฟังที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องหรอ?"

"รู้เรื่องค่ะ แต่แพมไม่อยากเชื่อหูตัวเอง.."

"ได้ยินจากปากฉันก็ควรเชื่อ ไปหาอะไรมาให้ฉันกินได้แล้ว"

"โอเคค่ะ~" ถึงจะเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ และไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองแต่แพมก็เลือกที่จะทำทุกอย่างตามที่พระรามต้องการ..

เพราะเธอหลงเสน่ห์ผู้ชายคนนี้เหมือนคนอื่นๆ..

08:30 AM.

"เสร็จแล้ว~" พิมเสนชื่นชมผลงานตัวเองด้วยรอยยิ้ม เธอตักโจ๊กที่เมื่อคืนหัดทำเพื่อพระรามโดยเฉพาะขึ้นมาชิมพร้อมกับอมยิ้ม ถ้าพระรามตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมโจ๊กแสนอร่อยเขาจะรู้สึกดีขนาดไหนกันนะ ?

เธอตักมันใส่ชามพร้อมกับยาใส่ถาดและยกเดินมายังหน้าห้องพระราม

"พู่วว.." เธอถอนหายใจให้กับความกลัวในใจออกมา แล้วตัดสินใจยกมือขึ้นเคาะประตูอีกข้างพยายามถือถาดโจ๊กไว้

"รามนายตื่นยัง..?"

"...." มีเพียงความเงียบตอบกลับมา

"ได้ยินฉันไหม.." เธอแนบหูเข้ากับประตูก่อนจะ..

พรึบ !

"อ๊ะ.." ประตูถูกเปิดออกกระทันหัน ร่างเล็กจึงเกือบทรงตัวไม่อยู่ ผู้หญิงตรงหน้าในสภาพผ้าขนหนูพันร่างเพียงผืนเดียวยืนมองเธอด้วยความสงสัย

"รามเขาอยู่ในครัวอ่ะ เธอเป็นเพื่อนพระรามใช่ไหม แล้วมีอะไรรึป้าว?" แพมมองเธอด้วยสายตาไม่ค่อยไว้ใจนัก เธอสงสัยว่าทำไมถึงได้ยกชามข้าวต้มมาให้กันได้

"อื้อ ฉันมาขัดจังหวะอะไรรึป้าว"

"ไม่หรอก เราเสร็จกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว" เธอนั้นคำว่าเสร็จใส่หน้าเธอ จนพิมเสนเข้าใจความหมายมันชัดเจน

"ฉันฝากเอาโจ๊กให้นายนั้นด้วยนะ บอกรามด้วยอย่าลืมกินยา แล้วก็พักผ่อนเยอะๆ"

"ดูเธอเป็นห่วงเกินหน้าเกินตานะ ถามจริงคิดอะไรมากเกินเพื่อนรึป้าว" แพมยกมือขึ้นกอดอก

"ไม่ใช่ ฉันก็เป็นห่วงเพื่อนทุกคนต่างหากล่ะ ฉันฝากเธอช่วยยกไปให้รามหน่อยนะ" พิมเสนยื่นถาดที่มีชามโจ๊กและยาให้แพม

"อยากให้รามกินก็ยกมาเองสิ ฉันไม่ใช้คนรับใช้ใคร" พูดแค่นั้นแพมก็เดินเข้ามาในห้อง เธอกำลังนึกอะไรสนุกๆออก

พิมเสนตัดสินใจเดินเข้ามาในห้อง แล้วจู่ๆแพมก็หยุดเดินและหมุนตัวกลับมามองเธอด้วยร้อยยิ้มมีเลศนัย

หมับ !

เพล้ง !

"กรี๊ดดดดดดด...พ..พิมเธอทำอะไรของเธอ" พิมเสนยืนตกตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า เมื่อชามโจ๊กโดนแพมแย่งไปหน้าด้านๆ แล้วเจ้าหล่อนก็เทใส่ร่างตัวเอง พร้อมกับทิ้งชามลงพื้นจนแตกกระจัดกระจายสีหน้าราวกับผู้ที่ถูกกระทำจริงๆ

"เธอทำบ้าอะไรของเธอ..?"

"ก็เห็นๆอยู่ว่าเธอสาดใส่ฉัน ฉันแค่บอกเธอดีๆเองนะพิม ทำไมต้องทำกันรุนแรงขนาดนี้ด้วย" แพมกอดปกป้องตัวเองใบหน้าเบะไกล้จะร้องให้อยู่ร่อมร่อ

"ใครกันแน่ที่แต่งเรื่องขึ้นมาเอง.."

"เธอต่างหากล่ะ ฉันก็บอกว่ารามไม่ชอบกินอะไรจืดๆเธอก็ยังดื้อดึงจะเอาเข้ามาให้ได้.."

"อยุดเสแสร้งเถอะ..." พิมเสนส่ายหน้าเอือมระอา ตอนแรกก็นึกว่าจะนิสัยดี..

"...." แพมเหยียดยิ้มและเดินเข้าไปตบหน้าพิมเสน

เพี๊ยะ!

"อ๊ะ.." ใบหน้าหวานหันไปตามแรงตบ พิมเสนหันกลับมามองเธอ พร้อมกับมองมือบางที่ตบเข้าที่แก้มตัวเองซํ้าจนเกิดรอยมือ พอเสร็จสิ้นแพมก็เดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูเธอ..

"แม่ไม่สอนหรอว่าอย่าแย่งของคนอื่น..หรือว่า..แม่ก็สำส่อนพอๆกับลูก" ราวกับมีใครฟาดลงที่กลางใจ กระตุกต่อมโมโหของเธอเป็นอย่างมาก พิมเสนกำหมัดแน่น..

แม่เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย..แต่แพมหาเรื่องใส่ตัว

เพี๊ยะ!

"นี้สำหรับที่เธอตบฉัน.."

"กรี๊ดดดดด...พ..พิม..แพมพูดดีๆนะ"

เพี๊ยะ!

"และนี้สำหรับแม่ฉันที่ไม่เกี่ยวอะไร..แล้วก็จำใส่สมองเธอด้วยว่าอย่ามาก้าวก่ายคนสำคัญของฉัน.."

"เป็นบ้าอะไรของเธอ!?" พระรามที่เดินเข้ามาเห็นช็อตเมื่อกี้พอดีเอ่ยถาม ร่างหนาเดินมาแทรกกลางระหว่างสองสาว สายตากวาดมองสภาพห้อง "ฉันถามว่าทำบ้าอะไรของเธอ..!"

"ฉันแค่เอาโจ๊กกับยามาให้นาย..แต่มันดันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย.."

"ไม่จริง พ พิมเขาไม่พอใจที่แพมอยู่ในห้องรามเธอเลยเอาโจ๊กสาดใส่แพมรอยบนหน้าแพมก็เป็นฝีมือพิม..เธอยังบอกอีกนะคะ ว่าอย่ามายุ้งกับคนสำคัญของเธอนั้นก็คือราม.." แพมบีบนํ้าตาแต่งเรื่องขึ้นมา สภาพของเธอเหมือนผู้ที่ถูกกระทำจริงๆ

"พอเถอะ..มันไม่จริงเลยซักนิด"

"ฉันเคยบอกว่าอย่ามายุ้งวุ่นวายกับฉัน ถ้าฉันไม่ได้บอก โดยเฉพาะผู้หญิงของฉันเธอไม่มีสิทธ์แตะต้อง.."

"นายฟังฉันก่อนได้มั้ย.." พิมเสนขอร้องคนตรงหน้า ก่อนที่พระรามจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้..

"ฉันเชื่อในสิ่งที่เห็นขอโทษแพมซะ แล้วไสหัวออกจากห้องฉันไป.." พิมเสนยืนอึ้ง ภายในใจมันเจ็บแปลบ เธอไม่ผิด ทำไมเธอต้องขอโทษ...?

"ไม่ ฉันไม่ผิดฉันไม่จำเป็นต้องขอโทษ.." ร่างเล็กหมุนตัวกลับไป เพราะกลัวนํ้าตามันไหลทะลักออกมา.. แต่กลับโดนพระรามคว้าข้อมือเอาไว้ก่อน

"ขอโทษแพมเดี๋ยวนี้" พระรามบีบข้อมือเธอแน่น จนเกิดความเจ็บขึ้นเร้าๆ

"ไม่...!" เธอส่ายหน้าปฏิเสธ ใบหน้าหวานเริ่มงองํ้า

"ฉันสั่งให้เธอขอโทษ!"

.

.

.

เข้มแข็งเข้าไว้พิมเสนTT