ตอนที่ 23 พยายามฝ่ายเดียว

EP 23

ร่างเล็กเดินไร้เรี่ยวแรงมาที่รถคู่ใจ มือบางบีบเช็คในมือยับเยิน มันเจ็บจนกลั้นไม่อยู่อยากจะตัดขาดแต่มันก็ยังวนลูบอยู่ที่เดิมอยู่เรื่อยๆ..

สุดท้ายก็ได้แค่คิด..

@ผับหรูกลางใจเมือง

ในเมื่อทุกข์ใจแต่ระบายกับใครไม่ได้ ยูริจึงพาตัวเองมาที่สถานเริงรมย์แห่งนี้ เธอนั้งอยู่เคาเตอบาร์เพียงลำพังพร้อมกับแก้วเหล้าในมือ

อึก อึก อึก!

แกร๊ก..

"อีกแก้ว.." เธอเอ่ยสั่งบาร์เทนเนอร์ที่ทำหน้าที่ชงเหล้าอยู่ไกล้ๆ

"เหมือนเดิมนะครับ"

"อืม" นํ้าเสียงเรียบนิ่งตอบออกไป ไม่นานเหล้าที่เธอสั่งก็ได้มา

อึก อึก อึก!

"มานั้งคนเดียวแบบนี้ได้ไง..เพื่อนไปไหนหมด" บอยที่เดินมาพร้อมกับเคสและการ์ดอีกสองคนหลังจากคุยงานเสร็จ ร่างหนาหยุดยืนอยู่ข้างๆยูริเมื่อพบเธอเข้า

"...." ยูริวางแก้วเหล้าลงแล้วเบือนหน้าหันไปมอง

"กลับก่อนฉันเลย"

"...." เคสพยักหน้าตอบและเดินนำการ์ดสองคนออกไป

"พี่นั้งด้วยคนสิ"

"เอาสิ" เธอตอบรับง่ายดาย บอยจึงหย่อนก้นนั้งลงบนเก้าอี้ข้างๆกันแล้วสั่งเหล้ามาสองสามขวด

"ตอบพี่ได้ยัง"

"พวกมันไม่ว่าง"

"แต่ดูเหมือนยูมีเรื่องทุกใจเลย"

"นิดหน่อย"

"ระบายได้นะ"

"...ยูขอเก็บคนเดียวก็พอค่ะ" ยูริยืนยันคำเดิม บอยจึงหันกลับมาสนใจแก้วเหล้าแทน พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

"ลงสตอรี่หน่อยไหม" บอยกดเข้าไปยังไอจีส่วนตัวและยกกล้องขึ้น

"...." ยูริหันไปมองกล้องและยกแก้วขึ้นเป็นการถ่ายบูมเมอแรงค์เพียงช็อตเดียว

"ไอจีเราชื่อไร" บอยเอ่ยถาม เขาไม่กล้าขอเธอตรงๆตอนอยู่อู่เลยใช้วิธีนี้แทน

"...." พิมเสนยื่นมือหยิบโทรศัพท์มาพิมชื่อไอจีตัวเองลงไป

"อย่าลืมฟอลพี่กลับด้วยล่ะ"

"แน่นอน.." ไม่นานแจ้งเตือนเธอก็ดังขึ้น มือบางวางแก้วเหล้าลงและหยิบขึ้นมาดู พร้อมกับกดแชร์ลงสตอรี่ตัวเอง

"ไม่น่าเชื่อว่ายูจะโสด.." บอยที่กำลังกดส่องไอจีเธออยู่พูดขึ้น

"เชื่อเถอะ"

"...แล้วช่วงนี้มีใครเข้ามาจีบบ้างมั้ย"

"ไม่ค่อย"

"ไม่ค่อยหรือไม่ต้อนรับใครเลยกันแน่.."

"น่าจะทั้งสอง"

"พูดงี้พี่ก็หงอยอะดิ.."

"ว่าไป.."

"หยอกเล่นเองครับ.." บอยกลั้วขำออกมา ที่จริงเขาไม่ได้หยอกเล่นหรอก มันก็แค่การถามลองเชิง ถึงจะรู้คำตอบแต่เขาก็ยังจะเดินหน้าต่อไป

"...พี่ล่ะ ไม่มีแฟนกับเขาบ้างรึไง" ยูริถามกลับ

"ก็รอคนที่ใช่อยู่"

"แล้วเจอยัง"

"เจอแล้ว.." บอยก้มหน้าหงุด ชายหนุ่มกำลังเขิลที่ได้พูดแบบนั้นออกไป ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเขาก็ใจเต้นแรงแต่เพียงเก็บอาการไว้ ผู้หญิงแบบเธอเป็นคนที่ไม่ห่วงสวย ลุยๆ ดูเป็นกันเอง และในขณะเดียวกันถ้าแต่งตัวขึ้นมาก็คงน่ารักไม่เบา ยิ่งคิดก็ยิ่งเกิดรอยยิ้มขึ้นมา"...แต่ดูทรงเขาคงไม่มีใจ"

"ลุยก่อนสิ ค่อยว่ากัน.."

"มันติดตรงที่ว่าเขาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นน่ะสิ"

"ยังไง.."

"ไม่บอกได้ไหม..เดี๋ยวเขารู้ตัว"

"โอเค" ยูริพยักหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆออกมาแล้วทั้งสองก็นั่งดื่มด้วยกันพร้อมกับคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อย สักพักก็ทำให้เธอลืมเรื่องเศร้าๆไปได้บ้าง จนเวลาล่วงเลยผ่านมานาน

"แล้วนี้มายังไง"

"มอไซ"

"ให้พี่ไปส่งดีกว่า ดูทรงแล้วเธอน่าจะเมาแล้วเดี๋ยวมันอันตราย"

"...." ยูริพยักหน้าตอบ เธอเริ่มมีอาการเวียนหัวขึ้นมานิดหน่อยจึงไม่อยากขับรถเอง

"วันนี้พี่จ่ายเอง"

"คนละครึ่งดีกว่า" ยูริควักเงินออกมาจากกระเป๋าแล้ววางไว้

"โอเค" บอยหยิบเงินอีกครึ่งออกมาจ่าย แล้วทั้งคู่จึงหยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ แต่ยูริที่เริ่มเมากลับทรงตัวไม่อยู่

หมับ !

"ไหวมั้ย.."

"...." เธอส่ายหัวปฏิเสธ

"พี่ช่วย" บอยเข้าไปพยุงเธอ และพาเดินออกมายังโรงรถ ชายหนุ่มพาเธอเข้าไปข้างใน ร่างหนาเดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับแล้วเริ่มสตาร์ทรถเคลื่อนตัวออกไปโลดแล่นบนถนน

พิมเสนที่ยืนรอพระรามกลับมาห้องเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออยู่ตลอดเวลา ภายในใจกังวลเป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำอะไร จนปรากฎร่างอันคุ้นตาที่เดินมายังห้อง พระรามเดินผ่านหน้าเธอไปเสียดื้อๆ แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง..

หมับ ! ในขณะที่ร่างหนาแทรกตัวเข้ามาเธอก็ไม่รอช้าแทรกตัวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะแล้วล็อคประตู สายตาคมกริบเพียงปรายตามองแค่แวบเดียวก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง..

"พระราม..นายยังโกรธฉันอยู่หรอ" พิมเสนเดินตามร่างหนาที่มุ้งหน้าไปยังเตียงนอน

"...." ชายหนุ่มไม่ตอบ ศรีษะหนักอึ้งไปหมดจนต้องเดินไปพิงหัวเตียงแล้วเงยหน้าขึ้นเปลือกตาหลับลง

"นายก็รู้ไม่ใช่หรอ ว่าจริงๆฉันชอบใคร.."

"ฉันไม่ได้โกรธเธอ" พระรามตัดบทขึ้นมาดื้อๆ เขาไม่อยากได้ยินคำบอกชอบจากเธอเลยแม้แต่น้อย

"แล้วทำไมวันนี้.."

"หยุดถามซักที"

"อืม..ก็ได้" พิมเสนยอมเงียบ เธอเดินเข้าไปหาพระรามมือบางจับที่ชีพจรแล้วอังตามเนื้อตัว

"ออกไปได้แล้ว"

"ฉันอยากดูแลนายก่อน.."

"ไม่ต้อง"

"นายไม่สบายอยู่นะ.."

"..." พระรามนิ่งเงียบ มือหนาสะบัดมือเธออก ถึงพิมเสนจะไม่เข้าใจกับการกระทำของเขา แต่เธอก็ขอให้พระรามแค่ไม่โกรธก็พอแล้ว..

"...." พิมเสนก้มหน้าหงุด เมื่อเธอโดนเมิน ร่างเล็กจึงตัดสินใจลุกขึ้นและเดินสำรวจรอบห้อง เธอตัดสินใจจัดข้าวของและทำความสะอาดภายในห้องทุกอย่าง รวมถึงจัดเสื้อผ้าให้ มือบางค่อยๆจัดเรียงเสื้อผ้าภายในตู้ตามขนาดจนมาถึงเสื้อของผู้หญิงบางคนซึ่งมันเป็นเสื้อตัวโปรดของนาเดียร์..

หมับ !

"ทำอะไร?" พระรามจับข้อมือเธอสะบัดออก เรียวคิ้วขมวดยุ้ง

"ฉ ฉันแค่จัดของให้นาย"

"ไม่ต้องมายุ้งวุ่นวายกับข้าวของของฉัน"

"ห้องนายมันรก.."

"มันไม่ใช่หน้าที่ของเธอ อะไรที่ฉันไม่สั่งก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาทำ.."

"ฉันขอโทษก็แล้วกัน.." พิมเสนเก็บเสื้อตัวเดิมห้อยไว้ และปิดตู้เสื้อผ้า

"...ออกไป" พระรามใช้สายตาไล่เธอออกจากห้อง

พิมเสนทำหูทวนลม ร่างบางเดินหายเข้าไปในห้องนํ้าพร้อมที่จะเช็ดตัวให้ "นายคงดื่มเยอะจนเกินไป ร่างกายเลยทรุดโทรมจนเกิดอาการไข้ขึ้นสูง เดี๋ยวเช็ดตัวแล้วก็ทานข้าวทานยานอนพักผ่อนเยอะๆก็หายแล้ว.."

พระรามถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเดินกลับไปนั้งที่ปลายเตียง

พิมเสนวางกะละมังใบเล็กไว้บนโต๊ะและเดินมาหาร่างหนา มือบางเริ่มปลดก็ดุมเสื้อเม็ดบนสุดลงมาเรื่อยๆ พระรามมองการกระทำของเธอ อยากจะสะบัดมือเธอออกแต่ร่างกายได้แต่ยอมปล่อยให้เธอทำตามอำเภอใจ..

"คืนนี้ฉันขอดูแลนายนะ.."

"เธอชอบฉันจริงๆหรือแค่แกล้ง..?" พระรามเอ่ยถามออกไปใบหน้าหล่อเหลาเงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวหนาหวานที่กำลังฉีกยิ้มบางๆ

"ฉันอยากให้นายดูการกระทำของฉันดีกว่าคำพูด.."

"แต่ก่อนเธอเกลียดฉันนักหนา"

"นายเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอ..ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่หลงนาย.." มือบางลูบไล้ตามแผงอกกำยำลงมาถึงหัวเข็มขัด "...ตอนนี้ฉันก็หลงนายไปแล้วไง"

"ทั้งที่ฉันเคยเป็นคนที่เธอแทบจะไม่อยากอยู่ร่วมโลก.." เขาไม่เชื่อในสิ่งที่พิมเสนกำลังแสดงออกมาเลยแม้แต่น้อย..

"อะไรก็เปลี่ยนแปลงได้กันทั้งนั้นแหละ.."

"รวมถึงใจเธอด้วยสินะ" มือหนาจับมือเธอไว้เมื่อพิมเสนกำลังจะปลดหัวเข็มขัด

"ใช่ เหมือนที่ฉันชอบนายไปแล้ว.."

"เพราะอะไร?"

"ไม่รู้สิ รักก็คือรัก มันไม่มีเหตุผล" คำพูดของผู้หญิงตรงหน้าส่งผลให้มุมปากกระตุกยิ้มเย้ยหยันเขามองว่ามันตลกสิ้นดี

"หรอ?" พระรามเลิกคิ้วถามก่อนจะลุกขึ้นยืนและปลดเข็มขัดฟาดลงบนเตียง ตามด้วยกางเกงทุกตัวออกพร้อมกัน จนร่างหนาเปลือยเปล่า

"อื้อ.." พิมเสนพยักหน้าตอบ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อสายตาดันมองไปที่จุดกลางกายที่เคยสัมผัสแนบแน่นกัน

ร่างเล็กเดินตัวสั่นเทาเพราะความเขิลอายไปหยิบผ้าชุบนํ้าขึ้นมาบิดหมาดๆแล้วเดินกลับมาหาพระรามที่ยืนกอดอกมองการกระทำของเธอ พอมายืนประจันหน้ากัน มือบางก็ค่อยๆยกขึ้นเช็ดตามกรอบหน้าด้วยความตั้งใจ..

หมับ ! แต่จู่ๆร่างเธอก็ถูกท่อนแขนกำยำคว้าหมับเข้าที่เอวขอด จนทั้งสองร่างล้มนั้งเกยตักกันบนเตียงท่าชวนสยิว พระรามจับเรียวขาคู่สวยเกี่ยวพันเอวสอบ

"พระราม.." พิมเสนเรียกชื่อชายหนุ่มเบาๆความไกล้ชิดที่ไม่เคยชินทำเอาเธอเขิลทุกครั้ง

"อะไร ชอบฉันไม่ใช่หรอนั้งท่านี้คงไม่ได้ลำบากใจซักเท่าไหร่"

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนายนี้นา.." พิมเสนยื่นผ้าเช็ดตามกรอบหน้าหล่อเหลา

แต่มือปลาหมึกกลับไม่อยู่นิ่งจับชายเสื้อเลิกขึ้นเกยหน้าอกอวบอิ่มเอาไว้ มือหนายื่นไปปลดตระขอบราเชียร์เธอออกอย่างง่ายดาย เล่นเอาร่างเล็กสะดุ้งโหยง เบิกตากว้าง

พระรามก้มหน้างับยอดประทุมถันสีแดงระเรื่อเขาดูดเม้มอย่างหื่นกระหาย มือหนาล้วงเข้าใต้กระโปรงบีบเค้นบั้นท้ายเธอเล่น

ความเปียกชื้นที่เข้าครอบงำสร้างความกระสันให้เธอไม่น้อย มือบางที่กำลังพยายามตั้งสติเช็ดตัวให้พระรามไม่อยู่นิ่ง ร่างกายกระตุกเมื่อปลายลิ้นเขี่ยรอบหัว..

"อ๊ะ.." เธอแอ่นอกรับสัมผัสพร้อมกับจับไหล่หนาเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นขยํ้าเรือนผมเนิบนาบ เปลือกตาหลับพริ้ม ความเสียววาบวามแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย..

จ๊วบ~ จ๊วบ~ เสียงลามกเกิดขึ้นเมื่อพระรามดูดกินอย่างมูมมาม เอวสอบเริ่มขยับเข้าไกล้เธอมากกว่าเดิม จนหัวหยักเปียกชื้นถูเข้ากับหว่างขาของเธอ..

"พระราม น..นายป่วยอยู่นะ.." พิมเสนเอ่ยเตือนสติ

"แล้วไง" พระรามผละริมฝีปากออกพูดเพียงแปปเดียวเรียวลิ้นก็เขี่ยมันเล่นอีกรอบอย่างนึกสนุก

"หายก่อนค่อยทำก็ดะ...อื้อ!" นํ้าเสียงถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากเธอถูกชกปิดปาก พิมเสนทำอะไรไม่ถูกเธอได้แต่อ้าปากให้ลิ้นหนาทำตามอำเภอใจ ไม่นานพระรามก็ผละออกมองเธอด้วยอารมณ์หงิดหงุด

"แค่เรื่องเซ็กส์ยังห่วยแตกแบบนี้ เธอไม่มีวันได้ใจฉันหรอก.."

"นายตัดสินผู้หญิงแค่นี้จริงๆหรอ.."

"สำหรับผู้หญิงที่มีไว้ระบายอารมณ์แบบเธอต่างหากล่ะ.." พระรามผละร่างเธอออก พิมเสนที่ถูกผละออกเสียดื้อๆ แต่งกายให้ตัวเองเรียบร้อย

"แล้วผู้หญิงแบบไหนที่นายจะตัดสินมากกว่านี้.."

พระรามลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบชุดคลุมมาสวมทับร่าง เมื่อเขาหมดอารมณ์กลางคัน "ผู้หญิงที่ฉันต้องการเป็นแม่ของลูก ถ้ารู้แล้วก็ช่วยออกไปจากห้องฉันด้วย"

"สิทธิ์นั้นมันเป็นฉันไม่ได้เลยหรอ..?"

"...พยายามแค่ไหน สิทธิ์นั้นมันก็ไม่มีวันเป็นของเธอ" คำพูดแทงใจดำที่เฉือนลงกลางใจทำให้พิมเสนหน้าชาวาบราวกับโดนตบหน้าเข้าฉาดใหญ่

"ฉันขอแค่สิทธิ์แอบรัก นายพอจะให้ได้ไหม.."

"ถ้าคิดว่าทนไหวก็ตามสบาย.."

.

.

.

ในขณะที่อีกคนเริ่มรู้สึก อีกคนกลับเริ่มเฉยชา...

...ชี้แจงนิดหน่อย

เรื่องนี้จะเป็นไปตามบทนำ100%เลยนะคะ

สองบรรทัดแรกเกริ่นคู่ของ

(PR PS) คู่หลัก พระราม พิมเสน

สองบรรทัดสุดท้ายเกริ่นคู่ของ

(W Y) คู่รอง เวหา ยูริ

เนื้อหาตอนใดที่กล่าวถึงคู่ของ (W Y) มากกว่า50%ในตอนนั้น ไรท์จะเขียนบอกด้วยนะคะ?