ตอนที่ 22 หนีความรู้สึก

EP 22

กริ๊งงง กริ๊งงง ! เสียงนาฟิกาปลุกยามเช้าจากโทรศัพท์มือถือ ส่งผลให้พิมเสนงัวเงียลุกขึ้นจากเตียงมือบางคลำหาร่างหนากลับพบแต่ความว่างเปล่า เธอกวาดสายตามองหาเสื้อผ้าของพระรามที่ถูกถอดไว้เมื่อคืนก็ไม่เหลือแม้แต่ร่องลอย..

@มหาลัย คณะวิศกรรมศาสตร์

"มึงไหวป่ะนิไอ้ราม ดูเมื่อยๆนะ" คินที่นั้งสังเกตุอาการของเพื่อนเอ่ยถามขึ้น เขาเห็นท่าทางไม่สู่ดีของเพื่อนก็นึกเป็นห่วง

"เชี้ยยย..ตัวมึงร้อนจี๋เลยว่ะ ไปห้องพยาบาลไหม" เคยื่นมือไปอังหน้าผาก เจ้าของใบหน้าบึ้งตึง

"กูเห็นด้วย" ยูริพูดเสริม

"ไม่ต้อง"

"ปฏิเสธขนาดนี้พวกกูบังคับมึงได้ซะที่ไหน" เคพูด

"เออไอ้ราม เมื่อคืนมึงมีเรื่องอะไรกับพิมว่ะ พิมทักมาถามกูว่ามึงไปไหน"

"...." พระรามนิ่งเงียบไม่ตอบใดๆ

"อย่าพึ่งถามอะไรมันเลย มันคงยังไม่อยากพูดอะไร" เวหาเป็นคนพูดให้คินหยุดถาม

"แต่ดูท่าทางเธอเป็นห่วงมึงมากนะ ถึงขั้นทักกูมา"

"...."

'แต่คนที่ฉันพึ่งรู้ว่าตัวเองชอบ..'

'...มันเป็นนายนะ'

คำพูดจากริมฝีปากเล็กวกวนอยู่ในหัวไม่หยุด ถึงตอนนั้นเขาจะเมาจนแทบจะไม่ได้สติแต่เหตุการณ์ทุกอย่างเขาก็จำได้แม่นรวมถึงคำพูดของพิมเสน..

ที่บอกรักเขา..

"...กูรู้แล้ว" พระรามตอบออกมาเสียงแผ่วเบา เขากำลังเสียสติกับการที่ได้รู้ความจริงว่าพิมเสนชอบเขา มันก็รู้สึกดี แต่มันก็รู้สึกกลัวอยู่เหมือนกัน..

"เรียนต่อเถอะ จารย์มาล่ะ" เคพูดปิดท้ายบทสนทนา เมื่อเจ๊ติ๋มเดินเข้ามาในห้อง ทุกคนจึงใจจดใจจ่อกับการเรียนจนถึงคาบพักเที่ยงของวัน

"กฤติเดช มารับหัวข้อชิ้นงานที่เธอต้องทำส่งครู.." พระรามลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปรับหัวข้องานจากอาจารย์ วันนี้ชายหนุ่มเงียบผิดปกติ จึงทำให้เจ๊ติ๋มแปลกใจ แต่พอหล่อนให้งานเสร็จก็รีบเดินออกไปจากห้องพร้อมความสงสัยเมื่อนักเรียนคู่กัดเงียบผิดปกติ

"ป่ะ แดกข้าวกันพรรคพวก"

"เอาดิ" เวหาตอบพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ และทุกคนก็เดินมาหยุดที่โรงอาหารของคณะ สาเหตุเพราะยูริอยากประหยัดเงิน ไม่อยากออกไปกินข้างนอกเพราะราคาแพง ซึ่งเพื่อนๆในกลุ่มทุกคนต่างยอมเธอ ไม่นานทุกคนก็ได้อาหารในมื้อนี้มาตั้งตรงหน้า พระรามที่มีท่าทางแปลกๆมาครึ่งวันหยิบช้อนขึ้นมาและกำลังจะตักข้าวเข้าปากแต่...

หมับ ! มือบางของใครบางคนจับไว้ที่ข้อมือของพระรามไว้ซะก่อน ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนภายในโต๊ะ

"?" เรียวคิ้วขมวดยุ้งพร้อมกับสะบัดมือออก

"นายไม่สบายอยู่นะ กินโจ๊กร้อนๆดีกว่า" พิมเสนชูถ้วยโจ๊กที่เธอไปซื้อในร้านค้าพร้อมกับนํ้าไม่เย็นมากขึ้น ร่างเล็กอยู่ในชุดนักศึกษาประจำคณะแพทย์

"ไม่กิน"

"แต่อาหารที่นายกำลังกินอยู่ มันผิดอาการไข้ของนายนะ"

"..." ชายหนุ่มไม่สนใจคำพูดของพิมเสน มือหนายังคงพยายามงับข้าวเข้าปาก แต่เธอก็กลับยื้อมันไว้อีกครั้ง ส่งผลให้พระรามชักสีหน้าไม่พอใจ "ปล่อย"

"ไม่ จนกว่านายจะยอมกินโจ๊ก และกินยาที่ฉันเตรียมไว้ให้" พิมเสนแทรกตัวเข้าไปนั้งพื้นที่ว่างข้างๆพระราม เธอยืนยันที่จะให้เขากินให้ได้

"กลับไป.."

"นายกินกะ..."

หมับ !..

พรึบ !..

"เชี้ยไอ้ราม คุยกันดีๆดิว่ะ" เคสบถออกมาเมื่อพระรามฉุดถ้วยโจ๊กสาดลงพื้นหมดและบีบถ้วยโจ๊กแน่น สร้างความตกใจให้คนบริเวณนั้น

"น่ารำคาญ.."

"ฉันทำอะไรผิด ฉันแค่เป็นห่วงนาย.." พิมเสนไม่เข้าใจกับการกระทำใจดำของคนข้างกายแม้แต่น้อย

"ฉันไม่ต้องการ.." พูดจบพระรามก็ลุกผลุนผลันออกจากโต๊ะ

"เดี๋ยวไอ้ราม!" คินเรียกไว้แต่กลับไม่ทัน

"เดี๋ยวกูจัดการเอง" เวหาลุกขึ้นจากเก้าอี้วิ่งตามเพื่อนไป ทุกคนในกลุ่มนี้เขาเป็นคนเดียวที่พระรามไว้ใจที่สุด..

พิมเสนนั้งนิ่งเธอหลุบตามองตํ่า ทั้งที่เมื่อคืนเธอก็ดูแลและสารภาพไปทุกอย่างแล้ว แต่ทำไมพระรามกลับไม่เห็นค่า..

"เธอไม่ต้องตามไปนะ ไอ้รามเวลามันโกรธมันเป็นแบบนี้แหละ" ยูริที่เห็นใจผู้หญิงด้วยกันเอ่ยปลอบใจเธอที่กำลังเสียความรู้สึก มือบางลูบแผ่นหลังเนียนเบาๆ

"ฉันแค่ไม่เข้าใจเท่านั้นเอง.."

"มีเรื่องอะไรกันก็ค่อยๆเคลียนะ ไอ้รามเวลามันโกรธมันโกรธจริงจังมากกว่าจะหายก็ต้องใช้เวลานิดหน่อย ยังไงก็เพื่อนกันค่อยๆคุย" เคพูดเสริม

"ที่เธอทักฉันมาเมื่อคืนเพราะเธอกับไอ้รามทะเลาะกันใช่ไหม"

"อืม เราเข้าใจผิดกันนิดหน่อย"

"เอาหน่า ยังไงเพื่อนกันก็ตัดไม่ขาด มีทะเลาะกันบ้างปกติ" ยูริพูดให้พิมเสนคลายจากอาการตึงเครียด

อีกด้าน..

พระรามที่เดินมาหลังตึก แผ่นหลังกว้างพิงเข้ากับผนัง มือหนายกขึ้นลูบหน้าตัวเอง ทำไม ทำไมพิมเสนต้องเป็นเพื่อนกับนาเดียร์?

เขาได้แต่ถามตัวเองซํ้าๆในใจ..

มันทรมานที่ต้องมาเก็บอะไรไว้คนเดียวไว้แบบนี้ มันทรมานที่ภายในใจมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว..

"ไอ้ราม.."

"...."

เวหาเดินเข้ามาหาเพื่อน ดวงตาคมปราดเหลือบมองคนข้างกายที่ดูจากหน้าก็รู้ว่าชายหนุ่มไม่โอเคขนาดไหน "กูรู้ว่ามึงกำลังเก็บเรื่องทุกข์ใจไว้คนเดียว กูจะไม่บังคับให้มึงเล่า แต่อย่าลืมว่าทำตามความรู้สึกตัวเองดีที่สุด"

"...." พระรามก้มหน้าลงตํ่า ถ้าทำง่ายแบบนั้นเขาคงทำไปแล้ว..

"มึงยังมีกูที่ปรึกษาได้ทุกเรื่อง ตอนไหนที่ต้องการระบาย อย่าลืมกู"

"...กูอยากอยู่คนเดียว" พระรามที่กำลังจะแสดงความอ่อนแอออกมาอีกครั้งเอ่ยบอก เขาไม่อยากให้ใครเห็นนํ้าตาของตัวเองในตอนที่เป็นไอ้ขี้คลาดแบบนี้..

"อืม ถ้าไม่ดีขึ้นมึงก็กลับไปห้องซะ ไม่ต้องฝืนทำเป็นเข้มแข็ง" เวหาตบไหล่พระรามเบาๆสองสามที ตั้งแต่คบกันเป็นเพื่อนมาเขายังไม่เคยเห็นพระรามแย่ขนาดนี้มาก่อน..

ครั้งนี้มันคงสาหัสจริงๆ..

เมื่ออยู่คนเดียวตามลำพัง หยดนํ้าสีใสก็หยดแหมะลงพื้นหญ้าสีเขียวชอุ่ม เขาร้องให้กับตัวเองออกมากับสิ่งที่ตัดสินใจจะทำลงไปนับตั้งแต่วันนี้..

"โธ่เว้ย!.." มือหนาเสยผมขึ้นลวกๆใบหน้าราวกับคนจะขาดใจอยู่ร่อมร่อ "ทำไม..ทำไมว่ะ!" ในใจมันเกิดคำถามเดิมวนซํ้าๆ...

20:30 AM.

"มึงโทรหากูมีไร" ยูริที่มาห้องของเวหาเอ่ยถามขึ้นเมื่อยืนอยู่กลางห้อง

"ทำอาหารให้กูกินหน่อย"

"ออกไปซื้อสิ"

"ไม่ว่ะ กูอยากให้มึงทำให้กิน" ร่างหนาที่พึ่งอาบนํ้าเสร็จเดินมาหาเธอ เอวสอบมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้หมิ่นเหม่อ มือหนากำลังขยี้เรือนผมชุ้มนํ้าไปด้วย

"...." ยูรินิ่งเงียบ ตั้งแต่ทำอาหารให้เวหากินสมัยปีหนึ่งนับตั้งแต่นั้นมาเวหาก็ไม่เคยขอให้เธอทำให้กินเลย ครั้งนี้มันแปลกๆ

"กูไม่ได้ให้มึงทำให้กินฟรีๆหรอก กูจ้าง5000ขาดตัว"

"จะกินไร"

"นี้ไง" เวหายื่นรายชื่อเมนูอาหารที่ต้องการนู้นนี้นั้นอย่างเอาแต่ใจให้เธอ

"มึงไม่กินกุ้ง"

"กูอยากกินวันนี้"

"แปลกๆนะ"

"ตรงไหน"

"มึงมีปมเรื่องกุ้งไม่ใช่รึไง เลยไม่ยอมแตะมันเลย"

"จำได้ด้วย?" เวหาเอ่ยถามออกมาพร้อมรอยยิ้มยียวนกวนประสาท

"กูก็จำของเพื่อนทุกคนได้"

"อ๋ออออออ แบบนี้นี้เอง"

"กูไปทำอาหารล่ะ" ยูริตัดบทแก้เก้อ ที่จริงเธอจำของเวหาได้คนเดียวต่างหาก จำได้ละเอียดทุกอย่าง

เมื่อเดินเข้ามาในครัวมือบางก็หยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมใส่และเริ่มหยิบจับอาหารอย่างทะมัดทะแมง เธอทำแบบนั้นอยู่คนเดียวไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปอาหารเมนูสุดท้ายก็มาถึง..

"ไข่เจียวราดข้าว..ไข่ไก่ห้าฟองเอาเฉพาะไข่แดงมาทอด ไม่ใส่ซอสที่มีสีดำเพราะสีมันไม่สวย.." ยูริหยุดอ่านเธองุนงง แล้วถ้าไม่ให้ใส่ซอสสีดำเธอจะใส่อะไรลงไปดีล่ะ? "บ้าน้าาาา.." เธอสบถออกมาและเริ่มแยกใข่แดง ใส่เครื่องปรุงตามที่ชอบทำ

ไม่ให้ใส่ซอสสีดำเธอคงเสกเมนูที่อร่อยให้ไม่ได้..

กลิ่นหอมที่ลอยโชยเข้ามาในห้องส่งผลให้เวหาที่นั้งเขี่ยไอแพดอยู่ปลายเตียงด้วยสภาพเดิม เดินตามกลิ่นเข้ามาในครัว

"หอมจัง"

"ธรรมดา" ยูริตอบในขณะที่ใช้ตะหลิวพลิกใข่เจียว

"ตามสูตรไหม"

"ไม่ซักเท่าไหร่ ว่าแต่ทำไมนายกินยากขนาดนี้ ต่อก่อนเห็นกินอะไรง่ายๆ"

"ไม่รู้สิ อยู่ๆก็อยากกินแปลกๆ" เวหาเดินเข้ามาช้อนหลังเธอ มือหนาค่อยๆจับเรือนผมเธอขึ้น

"ท ทำอะไร" ความไกล้ชิดทำเอาหัวใจของเธอเต้นระสํ่าระส่ายเอาเรื่อง

"รวบผมขึ้นให้ คอมึงเปียกเหงื่อหมดแล้ว"

"...." ยูริปล่อยให้เวหารวบผมขึ้นให้ ภายในใจก็แอบรู้สึกดี มือบางตักใข่เจียวมาโบ๊ะที่หน้าข้าวสวยแล้วบีบซอสมะเขือเทศใส่เป็นรูปหัวใจอย่างสวยงาม.. แต่จู่ๆความเปียกชุ่มที่งับเข้าที่ลำคอก็ทำเอาเธอสะดุ้งขึ้นไม่เป็นท่า..

"อ๊ะ.. เวมึงทำอะไร" ท่อนแขนกำยำสอดเข้าใต้เรียวแขนเธอและยื่นไปปิดแก๊ส เวหารั้งร่างเธอถอยหลังมาเรื่อยๆ ริมฝีปากยังคงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น

"ซับเหงื่อให้ไง.." เขาตอบเสียงอู้อี้

"ปล่อย"

"..."

"ไอ้เว!" ยูริพยายามดิ้นเมื่อถูกมือหนาปลดผ้ากันเปื้อนเธอออกอย่างง่ายดาย

"อยากได้เงินเพิ่มไหม.."

"...มึงพอเถอะ" ร่างเล็กดิ้นผลุนๆ แต่กลับสู้แรงของเวหาไม่ได้

ครืด~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์ส่งผลให้เวหาที่กำลังหลงไหลอยู่กับลำคอระหงจำใจผละออกด้วยท่าทางอ้อยอิ่ง เมื่อชายหนุ่มรู้ดีว่าใครเป็นคนโทรมา

"ไปรับโทรศัพท์เถอะ.." ยูริที่กำลังตกใจกับเรื่องราวกระทันที่เกิดขึ้นเธอรีบตั้งสติและเดินถือจานใข่เจียวมาวางไว้ที่โต๊ะ พร้อมจัดเครื่องดื่มจนเสร็จเรียบร้อย ร่างเล็กเดินมายืนรอรับเงินที่มุมไกล้ๆประตู..

"ว่าไงครับ"

(ข้าวกำลังไปถึงนะคะ)

"เร็วๆนะคิดถึงจะแย่แล้ว.."

(โอเคค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ)

"โอเคครับ"

ตี้ด ! สายถูกตัดไปเวหาเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมด้วยท่าทางยิ้มๆก่อนจะฉีกเช็คเงินสดเดินมาหายูริ..

"ขอบใจสำหรับค่าเสียเวลา.."

"มึงไม่ได้จะกินเองงั้นหรอ?"

"ใช่ กูให้มึงทำกับข้าวให้ เพราะข้าวอยากกิน"

"อ๋อ" ยูริรับเงินมา พร้อมกับฝืนยิ้ม สมเพชตัวเองสิ้นดี

"มึงกลับไปได้แล้ว.."

"อืม" เธอขานรับแล้วเดินออกมาจากห้องพร้อมปิดประตูเสียงดัง..

ไม่เป็นไรความรู้สึกเธอมันก็แค่ของเล่น..

.

.

.

เตรียมซดมาม่าหม้อใหญ่ได้เลยเตือนไว้ก่อน55555555555555