ตอนที่ 21 ง้อ

EP 21

พิมเสนมองตามท้ายรถตาละห้อย มือบางเสยผมขึ้นลวกๆ แล้วรีบเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านยังห้องอาหารที่ทุกคนต่างตั้งหน้าตั้งตารอ

"เป็นยังไงบ้าง พระรามกลับไปแล้วหรอ" ธีระที่เห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของพิมเสนเอ่ยถามขึ้น

"ค่ะ คุณธีระหนูต้องขออนุญาตกลับก่อนนะคะ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ด้วยค่ะ"เธอพูดจบ แล้วหันกลับมาที่คิรัน "เดี๋ยวพิมกลับเองดีกว่า พี่คินอยู่กลับครอบครัวต่อเถอะค่ะ"

"ก็ได้ครับ พิมมีอะไรก็โทรมานะ"

"...." พิมเสนพยักหน้า พร้อมกับฝืนฉีกยิ้มบางๆ

"ไว้โอกาสมาไหม่นะหนูพิม"

"ค่ะ คุณธีระ หนูลานะคะ" สิ้นเสียงพูด มือบางก็ยกขึ้นไหว้ลาผู้ใหญ่ทั้งสอง ร่างเล็กเดินออกมาหน้าคฤหาสน์และยืนรอแท็กซี่ผ่านมา

"ฉันว่าคุณทานต่อให้เสร็จดีกว่านะคะ ไม่ต้องห่วงตารามหรอก เขาโตแล้ว คงไม่ทำอะไรสิ้นคิด" เวียงพิงค์หันไปปลอบสามีที่นั้งหน้าบึ้งตึงกลัวลูกชายตัวดีทำอะไรสิ้นคิดเพราะโกรธ และก่อปัญหาให้เขา

"ผมอิ่มแล้วเชิญคุณกับลูกตามสบายเถอะ" ธีระลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินหายไปอีกฝั้งของตัวบ้าน

"เก็บโต๊ะ" เวียงพิงค์สั่งคนรับใช้แล้วหยิบนํ้าขึ้นมาจิบก่อนจะหันไปที่คิรัน "คินตามแม่มา"

หล่อนลุกออกจากเก้าอี้แล้วหายขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน คิรันที่นั้งเงียบลุกขึ้นเดินตามผู้เป็นแม่ไปติดๆ และทั้งสองก็มาหยุดภายในห้องส่วนตัวของคิรัน

"คุณแม่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ"

"ฉันแค่อยากเตือนสติแก อย่าเผลอเชียว ถ้าไอ้รามมันเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาคุณธีระมองไม่เห็นหัวแกแน่" เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เรียวแขนยกขึ้นกอดอก เพ่งมองลูกชาย

"มีแค่เรื่องนี้หรอครับ ที่คุณแม่จะคุยกับผม.."

"ใช่ไง แกจะให้ฉันพูดอะไรกับแกอีก ในเมื่อแกเป็นประโยช์นให้ฉันได้แค่เรื่องนี้" คิรันเบือนหน้าหลบสายตาผู้เป็นแม่ ร่างหนาเดินไปหย่อนก้นนั้งลงบนโซฟา เขาไม่น่าถามเวียงพิงค์ตั้งแต่เเรกทั้งๆที่รู้คำตอบดี

"ผมไม่ลืมแน่นอน ว่าแม่ต้องการอะไรจากคุณพ่อ"

"ก็ดี เพราะสมบัติมากมายขนาดนั้นจะทำให้ฉันสบายไปอีกสิบชาติ"

"ผมขอถามอะไรแม่หน่อย.."

"อะไร"

"ถ้าไม่มีผม แม่จะเอาสมบัติพวกนี้มาได้ยังไง?"

"อย่าโง่สิ ถ้าฉันไม่มีลูกไว้หลอกล่อสมบัติลำพังฉันคนเดียวก็ทำไม่ได้หรอก แกถามทำไม?"

"ผมแค่อยากรู้.." คิรันหลุบตามองตํ่า มาถึงตอนนี้เขาก็คงเข้าใจทุกอย่างดี

"แล้วหนูพิมนี้เมื่อไหร่แกจะคบซักที รีบคบ รีบรวบหัวรวบหาง จะได้แต่งงานมีหลานเร็วๆถ้าแกมีหลานให้คุณธีระสมบัติทุกอย่างตกเป็นของเราแน่นอน.."

"ทุกอย่างต้องใช้เวลาครับคุณแม่.."

"เอาเถอะ อย่าช้าก็แล้วกัน" พูดจบเวียงพิงค์ก็เดินนวยนาดออกมาจากห้องของคิรัน หล่อนเหยียดยิ้มสะใจที่เสี่ยมลูกชายได้ และดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเข้าทางไปซะหมด..

พิมเสนที่นั้งกดโทรศัพท์ส่งไลน์ไปหาพระรามยิกๆจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอมองตามท้องถนนเผื่อขับสวนผ่านรถของพระรามแต่ก็ไม่มีวี่แวว เธอจึงตัดสินใจกดโทรหา..

(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถ ใช้งานได้ในขณะนี้..)

(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถ ใช้งานได้ในขณะนี้..) เธอกดโทรออกเป็นแบบนั้นอยู่สิบๆสายแต่ผลตอบรับก็ได้เช่นเดิม..

พระรามปิดเครื่องหนี..

เมื่อนึกได้ดังนั้น พิมเสนก็กดเข้าไปที่หน้าไอจีของคินที่เคยมาเม้นรูปเธอแล้วส่งข้อความไปหา..

p.pimaenn_ : ฉันพิมเสนนะ นายคือคินเพื่อนของพระรามใช่ไหม

kin_kitty444 : อาห้ะ

kin_kitty444 : เธอมีไรป้าวว

p.pimsenn_ : ตอนนี้นายได้อยู่กับพระรามรึป้าวตอนนี้

kin_kitty444 : แยกกับมันมาแต่งแต่เลิกเรียนล่ะ

kin_kitty444 : ทำไมอ่ะ มันเป็นไร

p.pimsenn_ : นายพอจะรู้ไหม เวลาที่เขาเครียดๆพระรามชอบไปไหน

kin_kitty444 : เวลามันเครียดๆมันชอบอยู่คนเดียวในร้านเหล้า ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ร้านxxxที่มันชอบไปบ่อยๆ

kin_kitty444 : ทางที่ดีอย่าไปยุ้งกับมันตอนเครียดๆดีกว่า

p.pimsenn_ : โอเค

จบบทสนทนา..

"ลุงคะ ไปร้านxxxค่ะ" เธอบอกคนขับแท็กซี่ ตลอดการเดินทางมาหลายนาที รถก็มาหยุดที่หน้าผับแห่งหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนที่ต่างมาออกล่ายามคำคํ่า มือบางยื่นธนบัตรให้ลุงคนขับและเดินเข้ามาในผับที่กว้างใหญ่

ความมืดที่มีเพียงแสงสลัวๆทำให้เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มตามหาพระรามจากตรงไหนก่อน พิมเสนค่อยๆเดินกวาดสายตามองหาร่างคุ้นตาไปทีละโต๊ะๆ จนเวลาผ่านไปนานทั่วทั้งชั้นล่างก็ไม่มีวี่แววของชายหนุ่ม เรียวขาคู่สวยๆไม่รอช้ารีบเดินขึ้นไปยังชั้นสองเธอบากหน้าถามการ์ดหน้าห้องทุกคนจนมาถึงห้องของพระราม..

พระรามนั้งมองบรรยากาศเบื้องล่างผ่านห้องกระจกใสของผับอยู่กับตัวเอง มือหนายังคงถือแก้วเหล้าขึ้นดื่มเป็นระยะๆ ในห้องกว้างใหญ่ห้องนี้เขาเปิดนั้งดื่มคนเดียวตามลำพังและห้ามให้ใครมารบกวน..

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !

"ขออนุญาติครับ" ผู้ดูแลประจำแต่ละห้องเดินตรงเข้ามาหาพระราม

"มีไร"

"มีผู้หญิงคนหนึ่งมาดักรอที่หน้าห้องขอบคุณครับ เธอบอกว่าชื่อพิมเสนมีธุระสำคัญจะคุยกับคุณ" พระรามเบือนหน้าหนีเมื่อได้ยินชื่อผู้หญิงคนนั้น

"ฉันไม่ต้องการพบใคร"

"ครับ" เจ้าของร่างสูงขานรับและเดินออกมาจากห้องก็เผชิญเข้ากับร่างเล็กที่ยืนตาละห้อยรอ

"เชิญคุณกลับไปด้วยครับ ลูกค้าไม่ต้องการให้ใครเข้าพบ และต้องการความเป็นส่วนตัว" เขาบอกด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่ง

การดูแลแขกVIPของแต่ละห้องคือที่สุดของการบริการ เพราะลูกค้าที่เปิดห้องวีไอพีล้วนต้องการความเป็นส่วนตัว บางรายก็อาจจะมาคุยเรื่องงานที่เปิดเผยไม่ได้ สไตล์ของทุกห้องทางเข้าประตูและข้างๆผนังจะทึบ แต่ฝั้งที่สามารถชมเวทีและดนตรีสดได้คือกระจกใสสำหรับมองเห็นบรรยากาศข้างล่าง(แต่ข้างนอกจะมองเข้ามาข้างในไม่ได้) มีห้องนํ้าในตัว และสามารถใช้โทรศัพท์ภายในห้องสั่งเครื่องดื่มได้ ค่าใช้จ่ายคิดเป็นชั่วโมง

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขอยืนรออยู่ตรงนี้"

"ผมว่าคุณกลับไปดีกว่าเชิญ"

"ไม่ค่ะ" เธอยืนยันคำเดิม

"อย่าให้ผมต้องสั่งการ์ดลากคุณออกไป"

"เอาสิคะ แค่เหตุผลที่ฉันยืนรอแฟนหน้าห้อง แล้วคุณจะลากออกไป เหมือนการไม่ให้เกิยรลูกค้า เป็นการบริการที่ไม่น่าประทับใจเลยนะ" พิมเสนชูโทรศัพท์ในมือที่แอบอัดคลิปเสียงที่คุยกันเมื่อกี้เอาไว้ "ว่าไงคะ ตกลงจะลากฉันออกไป หรือจะยอมให้ฉันยืนรอแฟนฉันต่อไป" เรียวแขนยกแขนขึ้นกอดอก พูดเสียงแข็ง

"เชิญ" นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยตอบ

พิมเสนจึงตั้งหน้าตั้งตารอพระราม มือก็พยายามกดต่อสายหาพระรามอยู่ตลอดเวลาแต่ก็ไม่เคยจะโทรติด จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ลูกค้าก็เริ่มทยอยเดินออกมาจากห้อง เหลือเพียงพระรามที่ยังไม่มีวี่แววออกมา..

เพล้ง! ภาพตรงหน้าพล่ามัวไปหมด ร่างหนาที่นอนเหยียดกายบนโซฟาพาร่างตัวเองลุกขึ้นนั้ง แต่มือกลับโดนปัดถูกแก้วเหล้าตกแตก

"...." พระรามพยายามตั้งสติ แล้วหยิบเอาโทรศัพท์และกระเป๋าตัง เวลาหลายชั่วโมงที่ผ่านมาเขาก็เอาแต่ดื่มไม่หยุด พอคิดเรื่องหนึ่ง อีกหลายๆเรื่องก็วกเข้ามาถาโถมกัน จนมันรับไม่ไหว และต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะพิมเสน..

แกร๊ก..

เสียงประตูห้องเปิดออกมาพร้อมกับร่างโซซัดโซเซของพระราม การ์ดที่เห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปหามปีกคนละข้าง พิมเสนจึงรีบพาร่างตัวเองมาอยู่ด้านหลังและแอบเดินตามมาห่างๆ

"ลูกค้าจอดรถไว้ที่โซนA BMW สีเหลือง"

"ครับคุณเซน" เซนบอกการ์ดและเดินนำมายังโรงรถ เมื่อถึงที่มุ้งหมายพิมเสนจึงอาสาตัวเข้าไปแทรก

"ฉันพาเขากลับเองค่ะ" เธอแบมือขอกุญแจรถ พร้อมกับมองพระรามที่เมาไม่ได้สติด้วยสายตาเป็นห่วง "ฉันไม่ใช่พวกมิจฉาชืพหรอกค่ะ ฉันเป็นแฟนเขาจริงๆ"

"โอเค" เซนยอมเชื่อ เขายื่นกุญแจรถของพระรามให้หญิงสาว แล้วการ์ดจึงยัดร่างหนาเข้าไปในรถ

เมื่อได้รับกุญแจร่างเล็กก็มาประจำที่คนขับ เธอขาดเข็มขัดนิรภัยให้พระราม แล้วเริ่มสตาร์ทรถเคลื่อนตัวไปยังคอนโด พอมาถึงยามก็อาสาพาพระรามขึ้นมาส่งบนห้องของเธอ

พรึบ ! ร่างหนาล้มลงบนเตียง พร้อมอาการงัวเงีย

"พระราม นายได้ยินไหม" มือบางตบเข้าที่แก้มแดงระเรื่อเบาๆ พระรามปรือตามองเธอรางๆ มือหนาก็ปัดมือเธอออกและพยายามลุกขึ้นจากเตียง

"...." ใบหน้าหล่อเหลาพลิกซบหมอนนอนร้องให้ ยิ่งเมาเขาก็ยิ่งฟูมฟาย มือหนาพยายามคว้าผ้าห่มมาคลุมร่างหนีคนใจร้ายแต่กลับโดนพิมเสนดึงออก

"...เฮ้อ" เธอถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วเดินไปหยิบผ้าชุบนํ้าใส่กะละมังใบเล็กๆ กลับมาที่เตียง ก็พบเข้ากับสภาพนอนผ้าห่มคลุมหัวของพระรามอีกครั้ง

พิมเสนวางกะละมังใบเล็กไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงและพาตัวเองขึ้นไปนั้งบนเตียง เธอดึงผ้าห่มออกเสื้อผ้าออกจากร่างหนาจนเปลือยเปล่าทั้งร่าง มือบางค่อยๆบรรจงเช็ดตามเนื้อตัวพระรามจนทั่วร่าง

และมาหยุดที่ใบหน้าหล่อเหลาผมเผ้ายุ้งเหยิง ดวงตาปรือแทบจะลืมไม่ขึ้น กลิ่นเหล้าเริ่มคลายหายไปบ้าง ร่างเมามายพยายามต่อต้านเธอทุกการกระทำ

"นายหายเมาแล้วค่อยโกรธฉันต่อเถอะ" พิมเสนลุกขึ้นไปหยิบแป้งฝุ่นสตอเบอร์รี่ที่เธอชอบใช้มาทาบนเนื้อตัวของชายหนุ่มเพื่อดับกลิ่น ก่อนที่มือบางจะค่อยๆช้อนศรีษะของชายหนุ่มมากอดเอาไว้..

พระรามที่รับรู้เพียงน้อยนิด ร้องให้ออกมา เขานึกภาพตอนแต่งงานของคิรันและพิมเสน จูๆ่ภายในใจมันก็แทบจะสลาย ถึงขนาดพากันไปเปิดตัวกับครอบครัวแล้วแบบนี้คงจะแต่งกันอีกไม่นาน..

"นายคิดไปเองทั้งนั้นเลยรู้มั้ย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นฉันก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน.."

"..." มือบางลูบเรือนผมของชายหนุ่มแผ่วเบา พร้อมกับก้มหน้าสบตา

"ฉันไม่ได้จะแต่งงานหรือหมั่นอะไรกับใคร ที่ไปทานข้าวกับครอบครัวนายวันนี้พี่คินชวน..แล้วฉันก็ไม่รู้มาก่อนด้วยว่านายกับพี่คินเป็นพี่น้องกัน.."

"...." พระรามนิ่งเงียบ เขาไม่อยากคุยกับคนใจร้าย แต่ใบหน้ากับซุกที่หน้าอกนิ่มแล้วร้องให้ออกมา

"นายคิดว่าฉันชอบพี่คินรึไง.."

"...." มีเพียงเสียงสะอื้นแทนคำตอบ..

"ฉันกับพี่คินเราเป็นแค่พี่น้องที่ดีต่อกัน.." พระรามคิดตามคำพูดของเธอ แต่ภายในใจก็ยังไม่เชื่อยู่ดี..

"...."

"แต่คนที่ฉันพึ่งรู้ว่าตัวเองชอบ.."

"...."

"มันเป็นนายนะ.."

.

.

.

เป็นคนกวนๆที่หวั่นไหวง่ายอะนะ(ร้องให้เก่ง)5555555555555555

ไรท์อยากจะบอกว่าตัวละครแต่ละตัวมันซับซ้อนกว่านี้เยอะ! เชิญคาดการณ์ได้ตามความคิดแล้วอย่าลืมเม้นท์มาให้ไรท์อ่านด้วยนะ เค้าจะดูว่าใครเดาทางถูก หึๆ