ตอนที่ 19 กับดัก…

EP 19

@หอพัก

"ขอโทษนะคะหนูมาติดต่อเรื่องย้ายออกที่เคยแจ้งไว้อ่ะค่ะ" พิมเสนที่พึ้งกลับมาจากมอมุ้งหน้าไปยังหน้าเคาท์เตอติดต่อผู้จัดการของทีนี้

"เสร็จเรียบร้อยแล้วจ้ะ ทุกอย่างในห้องไม่มีอะไรเสียหายเดี๋ยวหนูเก็บของย้ายออกให้หมด แล้วมารับเงินประกันกับป้าเลยนะ"

"ขอบคุณค่ะ" มือบางยกมือไหว้ขอบคุณด้วยท่าทางนอบน้อม ร่างเล็กเดินหายเข้าไปในตัวหอพักมุ้งหน้าขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเองและนาเดียร์ที่ได้เสียชีวิตไปแล้ว

พิมเสนไขกุญแจเข้ามาในห้องกวาดสายตามองของที่ถูกจัดให้เป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยฝีมือเธอ ทุกอย่างในห้องอยู่ครบ เหลือแค่เพียงขนออกไปก็เสร็จสิ้น

ครืด~ ครืด~ เรียวเเขนที่กำลังตวัดกระเป๋าเป้วางไว้ชักกระเป๋ามาด้านหน้า มือบางล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายเมื่อมองเห็นรายชื่อ

"สวัสดีค่ะแม่.."

(แม่ถึงหน้าคอนโดแล้วนะ ข้าวของของนาเดียร์เรียบร้อยรึยังลูก) อร ผู้เป็นแม่ของนาเดียร์ที่เหมารถเพื่อนบ้านมายังกรุงเทพเพื่อย้ายของนาเดียร์กลับบ้านกรอกเสียงลงไป

"เสร็จแล้วค่ะแม่ เดี๋ยวแม่รอข้างล่างนะคะมาเหนื่อยๆพิมขนเอง" พิมเสนแนบโทรศัพท์ไว้กับไหล่ใช้ศรีษะหนีบเอาไว้ เธอเดินสำรวจอ้อมห้องเพื่อเช็คว่ายังมีอะไรหลังเหลืออยู่ไหม แต่แล้วปลายท้ายก็กลับไปสะดุดกับไอแพดหนึ่งเครื่องที่ตกอยู่ใต้เตียงในสภาพนอนควํ้า

(เดี๋ยวแม่ให้ยามขึ้นไปขนช่วย)

"ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวพิมขอตัวเก็บของต่อก่อนนะคะ"

(จ้ะ)

ตี้ด ! มือบางรีบหยิบโทรศัพท์เข้าไปไว้ในกระเป๋าเป้ เธอเดินไปหยิบไม้กวาดมาเขี่ยไอแพดเครื่องสภาพเก่าออกมา เหมือนมันอยู่สภาพแบบนั้นมาสองสามปี

เพราะต่างคนต่างเรียนหนักไม่มีเวลารื้อห้องจริงๆจังๆซักทีมากสุดก็แค่ปัดกวาดธรรมดาแล้วก็ซักผ้าปู ผ้าห่มแค่นั้น

พอได้ไอแพดเครื่องนั้นมาได้สำเร็จเธอจึงใช้ฝ่ามือปัดหน้าจอออก เรียวคิ้วขมวดยุ้งเมื่อเดือนก่อนเธอยังใช้อยู่แล้วแล้วสภาพมันจะอยู่ในใต้เตียงและเก่าแบบนี้ได้ยังไง อีกอย่างไอแพดเธอก็ถือกลับบ้านด้วย

หรือนาเดียร์มีสองเครื่องที่เหมือนกันเดะ...?

แล้วทำไมมันมาตกอยู่แบบนี้ หรือเธอตั้งใจเอาไว้ เพราะอะไร?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! จู่ๆเสียงเคาะประตูห้องก็ดังเล็ดลอดเข้ามาในโซนประสาท พิมเสนตัดสินใจเดินเอาไอแพดไปเก็บไว้ในกระเป๋าเป้ แล้วเดินออกไปเปิดประตู

แกร๊ก..

"เจ๊ติ๋มให้ลุงสองคนมาขนของช่วยหนู แล้วนี้เรียบร้อยดีรึยัง" ลุงจ๋อมและลุงแจ๋ม ยามคู่หูประจำหอเจ๊ติ๋มเอ่ยขึ้นพร้อมสอดส่ายสายตาเข้ามาในห้อง

"เชิญข้างในเลยค่ะ"

"ครับ" ลุงยามสองคนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยกข้าวของที่บรรจุในกระเป๋าหลายขนาดขึ้นออกไปกองไว้ยังหน้าประตูอย่างขมักเขม้นจนข้าวเครื่องทั้งหมดถูกขนลงมาชั้นล่างล็อบบี้

"ขอบคุณนะคะลุง" ขนของเสร็จพิมเสนก็เอ่ยขอบคุณลุงยามสองคน

"มารับประกันคืนเลยจ้าหนูพิม" เจ๊ติ๋มที่กำลังนับเงินในมือบอกเธอ

"ค่าาา" พิมเสนขานรับเธอเดินถือกุญแจห้องไปคืน แล้วรับเงินค่าประกันที่จ่ายไว้ก่อนเข้าอยู่ เจ๊ติ๋มเขียนอะไรยุกยิกๆซักพักก็เงยหน้าขึ้นมามองเสี้ยวหน้าหวาน

"แล้วนี้จะย้ายไปอยู่ไหนกันล่ะทีนี้.."

"พิมหาไว้แล้วค่ะ ขอบป้าติ๋มมากเลยนะคะที่บริการเป็นอย่างดี"

"จ้า เดินทางปลอดภัยนะ ว่างๆมาเยี่ยมป้าบ้าง"

"ได้เลยค่ะ" ลํ่าลากันเสร็จพิมเสนก็โบกมือลาเจ๊ติ๋ม "บายนะคะ"

"จ้าา"

"ให้หนูช่วยไหมคะแม่" พิมเสนหันไปคุยกับอรที่กำลังขนของขึ้นรถกระบะช่วยลุงยาม

"ขอบใจจ้ะ แต่ไม่เป็นไร หนูพิมเรียนมาหนักๆไหนจะมาทำเรื่องย้ายหออีก รีบกลับไปพักผ่อนเอาแรงเถอะแม่ไหว"

"ถ้างั้นโทรมานะคะ"

"..." อรพยักหน้าเบาๆ หล่อนนึกเอ็นดูเด็กสาวที่ช่างเป็นเพื่อนแสนดีของนาเดียร์มาตลอด

พิมเสนฉีกยิ้มเป็นกำลังใจส่งให้อรอ่อนๆก่อนที่เธอจะเดินไปยังแท็กซี่ที่เหมามาขนของย้ายไปหอไหม่ ไม่นานแท็กซี่คันดังกล่าวก็พาเธอมาถึงยังจุดมุ้งหมาย ซึ้งเป็นหอนอกสำหรับคนเดียว

เมื่อถึงที่หมายร่างเล็กจึงเปิดประตูลงจากรถมุ้งหน้าไปยังล็อบบี้

"มาติดต่อห้องที่จองไว้ค่ะ"

"เอ่อ...คือ...ที่พักที่นี้เต็มแล้วค่ะมีคนย้ายเข้ามาไหม่เพิ่ม.." พนักงานเอ่ยตอบ พิมเสนหยุดชะงักเธอไม่ค่อยเข้าใจนักกับสิ่งที่ได้ยิน

"หนูโทรมาจองไว้แล้วนะคะ พนักงานกรอกข้อมูลเอาไว้แล้วด้วย..?"

"ขอโทษจริงๆนะคะลูกค้า แต่เรามีห้องพักไว้รองรับแล้วค่ะ เป็นคอนโดซึ่งมีเจ้าของเป็นคนเดียวกัน ท่านให้คุณลูกค้าย้ายไปยังที่นั้นแทนค่ะ" เธอตอบด้วยนํ้าเสียงอ่อนหวาน และท่าทางนอบน้อม

"ราคาเท่ากันไหมคะ"

"ใช่ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะแชร์เส้นทางเข้าไปในไลน์ของคุณลูกค้าเลยนะคะ เป็นเพจของทางเราเอง"

"ได้ค่ะ" พิมเสนพยักหน้าตอบ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแสกนคิวอาร์โค้ดแล้วกดเพิ่มเพื่อน "เสร็จแล้วค่ะ"

"ลูกค้าสามารถกดเข้าไปดูได้เลยนะคะ"

"มีแค่นี้ใช่ไหมคะ หรือต้องทำอะไรเพิ่มรึป้าว"

"เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"....ค่ะ" เธอพยักหน้าตอบแล้วเดินกลับไปขึ้นรถแท็กซี่คันเดิม เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงยังคอนโดมิเนียมสุดหรูแตกต่างจากที่เมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง และตอนนี้ร่างเล็กก็ยังยืนชั่งใจอยู่หน้าประตู..

หรูขนาดนี้ราคาเท่ากันจริงหรอ...?

ครืด แกร๊กก...

ไม่นานเธอก็ตัดสินใจสอดคีการ์ดเข้าไปแล้วเดินแบกกระเป๋าเป้เข้ามาในห้อง ห้องนอนแห่งนี้กว้างขวาง มีห้องย้อยอำนวยความสะดวกขึ้นมาเยอะ แตกต่างจากห้องเดิมอย่างสิ้นเชิง

เธอโยนกระเป๋าลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซต์ แล้วเดินไปเก็บของนอกห้องเข้ามาจัด และอาบนํ้าแต่งตัวไหม่

พรึบ ! พิมเสนทิ้งร่างนอนบนเตียงมือบางมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก ที่เธอกำลังเช็ดผมเปียกปอนไว้อยู่ จู่ๆเธอก็นึกได้ว่าควรไปทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านไหม่ซะหน่อย เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ไวเท่าความคิดเธอก็กระเด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหยิบแพ็คนมที่ย้ายออกมาจากหอเก่าเดินไปยังห้องข้างๆ..

ก๊อก ก๊อก ก๊อก..

"ขอโทษนะคะมีใครอยู่มั้ย..?"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก.. มือบางยกเคาะอีกครั้ง เธอยื่นหูแนบชิดกับขอบประตูแต่ก็ไร้สัญญาณตอบกลับใดๆ เธอถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วหมุนตัวเดินกลับแต่..

"มีไร.." นํ้าเสียงคุ้นชินเอ่ยขึ้น ร่างเล็กที่กำลังจะหันหลังกลับ สบตาเข้ากับร่างหนาที่อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

"น นายมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง"

"ฉันก็อยู่ของฉันมาตั้งนานแล้ว" พระรามเอ่ยตอบเสียงเรียบนิ่ง

"ฉันเอาของมาฝากเพื่อนบ้านไหม่หน่ะ นายรับไปสิ" พิมเสนยื่นแพ็คนมให้ร่างหนา พร้อมกับฉีกยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า

"ฉันชอบนมจากเต้ามากกว่า นมแบบนี้เก็บไว้กินเองเถอะ.." ชายหนุ่มตอบ มือหนาทำท่าทีจะปิดประตูแต่เธอกลับยื้อข้อมือหนาเอาไว้ก่อน ส่งผลให้พระรามปรายตามองมือเธออย่างไม่เข้าใจนัก

"มันคนละอย่างกันเลยนะ..นายรับไปเถอะ"

"ก็บอกว่าไม่ไง.." พระรามขึ้นเสียงขึ้นมาจากระดับเดิม เขาโมโหที่พิมเสนมาไม่ถูกเวลา

"รามเสร็จรึยังคะ.." เสียงหญิงสาวปริศนาเอ่ยขี้นมาจากด้านในของห้อง พิมเสนค่อยๆปล่อยข้อมือหนาแล้วมองผ่านเข้าไปในห้อง ก็พบเข้ากับร่างอวบอิ่ม ใบหน้าสะสวย นั้งกำผ้าห่มชะเง่อรอพระรามอยู่บนเตียง..

"ออกไปได้ล่ะ"

"อื้ม ฉันขอโทษก็แล้วกันที่มาขัดจังหวะนาย.."

ปัง ! พระรามไม่ตอบอะไรเขาปิดประตูใส่หน้าเธออย่างแรงแล้วเดินกลับไปในห้องดังเดิม พิมเสนที่ถูกเมินเดินคอตกกลับมาในห้อง

ร่างเล็กวางแพ็คนมไว้ที่เดิมแล้วทรุดตัวนั้งลงบนเตียง เมื่อวานนี้ยังโดนง้อ แต่วันนี้กลับโดนเมิน หรือว่ามันแค่กับดักของพระรามที่สร้างขึ้นมาเพื่อหลอกล่อเธอให้ติดกับ...?

ถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงติดกับดักนั้นไปแล้วจริงๆ..

'ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่หลงฉัน โดยเฉพาะเธอ'

'ไม่มีผู้หญิงคนไหมไม่หลงฉัน โดยเฉพาะเธอ'

จู่ๆประโยคที่พระรามเคยพูดกอกหูเธอก็วกวนเข้ามาในหัวไม่หยุด พิมเสนถอนหายใจออกมาเบาๆ มันชัดเจนแล้วว่าพระรามวางกับดักหัวใจเธอ..

"ฉันจะทำให้นายเปลี่ยนความคิดเอง พระราม.." เธอพึมพำออกมาเบาๆ แล้วล้มตัวลงนอนตะแคง ร่างกายเธอในแต่ละวันมันช่างอ่อนล้าซะเหลือเกิน...

"เมื่อกี้ใครหรอคะ หน้าคุ้นๆ" แพมเอ่ยถามพระราม

"เพื่อน" ชายหนุ่มเอ่ยตอบไม่ใส่ใจนัก

"คนที่รามเคยปล่อยเธอทิ้งนิคะ เพื่อนจริงๆหรอ"

"หุบปากไป มันไม่ใช่เรื่องของเธอ" มือหนากระชากผ้าเช็ดตัวออกจากท่อนล่างแล้วจับศรีษะของหญิงสาวกดลงตรงแก่นกายเพื่อสานต่อให้มันเสร็จ

แพมที่โดนตวาดเธอเงียบและเริ่มเอาใจชายหนุ่มด้วยการอ้าปากงาบเจ้ายักษ์ที่ผงาดขึ้น เธอตะลอมเลียชิมรอบท่อน เล่นลิ้นเอาอกเอาใจชายหนุ่มสุดขีดไม่นานชายหนุ่มก็เกร็งกระตุกปล่อยนํ้าสีขาวขุ่นออกมาเต็มอุ้งปากเล็กไหลลาดลงมาตามคางมันและลำคอระหง..

"อื้มมส์...เงินบนโต๊ะไปหยิบเอาและไสหัวกลับไปได้แล้ว" สุขสมเสร็จมือหนาก็จับทิชชู่มาซับคราบออกแล้วโยนมันทิ้ง ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันท่อนล่างเอาไว้

"...." แพมที่กำลังกลืนนํ้ากามลงคอกินอย่างไม่นึกรังเกียจลอบมองพระรามด้วยสายตาละห้อย มือบางยกขึ้นเช็ดมุมปาก แล้วลุกออกจากเตียง "เหงาเมื่อไหร่นึกถึงแพมเป็นคนแรกนะคะ" หญิงสาวเดินนวยนาดลงจากเตียงไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายขึ้นมาสวมแล้วเดินออกจากห้องไปเมื่อหมดหน้าที่แล้ว

"...." พระรามไม่ตอบอะไรเขาปรายตามองร่างยั่วยวนที่พ้นขอบประตูไปเพียงแวบเดียว แล้วเดินไปอาบนํ้าแต่งตัวด้วยชุดสบายๆ

ก่อนจะเดินมาหยิบคีการ์ดสำรองของคนข้างๆห้องขึ้นมาควงเล่น พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก ยามนึกถึงใบหน้าตกใจของคนตัวเล็กที่เจอเขาตอนบุกเข้าไปในห้องตอนกลางดึก..

อ่าาา คิดแล้วจัดคืนนี้เลยเป็นไง..?

ครืด~ ครืด~

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็แทรกเข้ามาในโซนประสาท มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมารับเมื่อปรากฎเบอร์ของเลขาส่วนตัว

'เคส'

"ว่าไง"

(เคสจัดการให้คุณรามแล้วนะคะ หวังว่าผู้หญิงคนนั้นคงจะถึงห้องแล้ว)

"...หึ" พระรามเค้นหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เพราะต่อไปนี้เขาจะได้ไม่ต้องหัวร้อนอีกต่อไป ว่าเธอกลับห้องยัง หรือกลับกี่โมง แอบพาใครเข้าห้อง หรือทำอะไรกับใคร

(คุณรามว่างวันไหนคะ พอดีฉันอยากคุยเรื่องตึกที่เรากำลังจะเริ่มก่อสร้าง)

"คืนนี้ที่สนามแข่งก็แล้วกัน วันนี้มีแข่งไปรอที่ห้องทำงานฉันนัดไอ้บอยมาด้วย"

(ได้ค่ะคุณราม)

"เธอมีอะไรอีกไหม" ชายหนุ่มตวัดขาไขว้ห้างด้วยท่าทางสบายๆ

(ไม่ค่ะ)

"โอเค งั้นก็แค่นี้"

ตี้ด ! สิ้นสุดบทสนทนาร่างหนาก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินผิวปากอารมณ์ดีเพราะกับดักที่วางไว้..

เหยื่อมาติดแล้วอย่างง่ายดาย...

.

.

.

เลวขนาดนี้เป็นพระเอกได้ไง ทุกคนคงสงสัย แต่ไม่เป็นไร เพราะพระเอกของไรท์ เลวทุกคนไม่เชื่อลองอ่านเรื่องเดิมๆดูสิ55555555555 (เพื่ออรรถรสในการอ่านนะคะ)

***เมื่อวานไรท์เผลอหลับพร้อมโทรศัพท์ ขอโทษด้วยนะคะ ที่ไม่ได้แจ้ง?