ตอนที่ 17 หวั่นไหว…ใจสั่น

EP 17

"กูช่วยมึงต่างหากล่ะ"

"มึงจะห้ามกูให้ได้เลยใช่ไหม?"

"เออ"

"...." ยูริเบือนหน้าหลบ ถ้ามันเป็นแบบนี้อยู่ต่อไป เธอจะยิ่งอ่อนแอมากกว่าเดิม "อืม"

"เดี๋ยวกูไปส่ง" เวหาเดินไปดึงกุญแจรถที่เสียบอยู่ออก แล้วเปิดประตูรถตัวเองเขามองยูริที่ยืนนิ่ง

"กูกลับเอง"

"มึงเป็นผู้หญิงนะยู กลับดึกๆแบบนี้คนเดียวมันอันตราย"

"มึงแม่งก็เป็นซะแบบนี้.." เธอสบถออกมา นํ้าตาที่กลั้นอยู่แทบจะไหลออกมาโชว์ความอ่อนแอ กี่ครั้งที่เธอบอกกับตัวเองว่าจะหยุด

แต่มันก็ต้องนับหนึ่งไหม่ทุกครั้ง..

"ขึ้นรถ"

"..." มือบางยกขึ้นลูบหน้าตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเดินไปขึ้นรถอีกฝั่ง ยูรินั่งเงียบ ใบหน้าเบือนมองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่างตลอดทาง

@คอนโดพระราม

พิมเสนถูกลากเข้ามาในห้องนอนของพระราม มือหนากดรหัสล็อคประตูเอาไว้แล้วฉุดร่างเล็กมาบนเตียงนอนขนาดใหญ่ พิมเสนนิ่งเงียบเธอไม่ปริปากพูดอะไร ร่างเล็กนั้งนิ่งอยู่ปลายเตียง

"หันหน้ามานี้.." พระรามเดินไปตรงหน้าเธอ แววตาอ่อนลงเล็กน้อยมองเสี้ยวหน้าขาวใสที่เบือนหลบสายตาเขา

"....."

"หันมาคุยกับฉันก่อน"

"...คุยอะไร?" เธอเอ่ยถามในขณะที่ยังอยู่ท่าเดิม

"ก็เรื่องที่เธอโดนยาไง.."

"ทำไมหรอ มาคุยตอนนี้แล้วมันได้อะไร?"

"ฉันไม่รู้ว่าเพื่อนฉันวางยาเธอรุนแรงเกินไป"

"...."

"พิม.." ท่อนคำขาดช่วง พระรามอํ้าอึ้งชายหนุ่มพึ้งรู้ความจริงตอนคินและเคโทรมาสารภาพว่าเอาอะไรลงไปให้เธอกินบ้าง พระรามจึงปล่อยแพมไว้ที่คอนโดหล่อน แล้ววกกลับมาหาพิมเสนแต่กลับเห็นคิรันอุ้มร่างเธอขึ้นรถ เขาเลยตามมาแบบเงียบๆจนมาถึงโรงพยาบาล..

"...."

"นี้เธอโกรธฉันหรอ" พระรามถามขึ้นมาเขาหงุดหงิดที่โดนโกรธ แต่ถ้าโกรธกลับมีหวังไม่ได้คุยกันแน่นอน..

ต้องง้อ?

ชายหนุ่มคิดในใจเรียวคิ้วขมวดยุ้ง เกิดมาเขายังไม่เคยง้อใครแม้กระทั้งพ่อแท้ๆ แล้วต้องมาง้อผู้หญิงที่พึ่งเจอกันไม่นานเนี้ยนะ

"ป้าว.." นํ้าเสียงเรียบนิ่งหลุดออกมาจากริมฝีปากคนตัวเล็ก.. มือบางกุมหลังมือตัวเองที่มีคราบเลือดเอาไว้ เธอเจ็บไปหมด เจ็บที่โดนรังแก เจ็บที่ทำอะไรไม่ได้..

"ฉัน..." พระรามคุกเข่าลงตรงหน้าเธอให้อยู่ในระดับเดียวกัน มือหนาโอบเอวขอดขยับเข้ามาไกล้ๆ จนเรียวขาคู่สวยถูกคั้นกลางไว้ด้วยเอวสอบ.. "จะให้ทำไง ถึงจะหายโกรธ.."

พิมเสนที่นั้งนิ่งแสดงสีหน้าแปลกใจ เธองุนงงกับท่าทางแปลกๆของพระราม ง้องั้นหรอ? คนยังเขาเคยง้อใครด้วยล่ะ

"ถ้านายไม่ได้รู้สึกผิดจริงๆ อย่าฝืนเลย.."

"ฉันเข้าใจผิดเอง.."

"...พอเถอะ ฉันจะกลับห้องแล้ว" ร่างเล็กดิ้นเร้าๆพยายามให้หลุดจากอ้อมแขนของคนตัวโต แต่กลับโดนพระรามกอดรัดแน่นกว่าเดิม

"ไม่"

"ตบหัวแล้วลูบหลังแบบนี้เลยหรอ?"

"...ขอโทษ" สิ้นเสียงพูดใบหน้าหล่อเหลาก็ซุกลงตักเธอ พระรามทำตัวไม่ถูกเขาไม่เคยง้อใคร แล้วไม่เคยมีอาการ ท่าทางแบบนี้มาก่อน มันใจเต้นแรงแปลกๆ...

จนต้องหลบสายตาด้วยการซบลงบนตัก..

พิมเสนชะงัก มือที่กำลังจะจับแท่นแขนกำยำออกค้างไว้ เธอค่อยๆชักมือกลับ ท่าทางแปลกๆจากผู้ชายแบบพระรามทำให้เธอยอมอยู่นิ่งๆ..

มันโกรธไม่ลง..

"ฉันไม่รู้จริงๆว่าเพื่อนฉันมันเอาอะไรให้เธอกินบ้าง.."

"...."

"เธอหายโกรธฉันนะพิมเสน.."

"นายแปลกๆนะ.." เพราะอะไรกันพระรามถึงรู้สึกผิด ทั้งที่ผ่านมาเขาก็ทำผิดมาเยอะ..

"...."

"เพราะอะไรหรอ ถึงยอมพูดคำนี้ออกมา"

"ฉันกลัวเธอไม่คุยด้วย.." พระรามพูดเสียงแผ่ว ชายหนุ่มตอบความจริง เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่ากลัวพิมเสนเอาความลับไปแฉ หรือกลัวเธอเมินไม่คุยด้วยแบบเมื่อกี้

"บางทีฉันว่านายอาจจะสับสนนะ.."

"ยังไม่หายโกรธอีกหรอ" พระรามเงยหน้าขึ้น มือหนาจับมือพิมเสนมากุมไว้ไม่ยอมให้เธอลุกไปไหน

"ฉันไม่มีสิทธิ์โกรธนายหรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกัน.."

"ทำไมชอบพูดแบบนี้?"

"มันคือความจริง"

"ความจริงเราก็ต่างคนต่างรู้"

"มันก็แค่พันธะระหว่างเรา ไม่ได้ลึกซึ้งอะไร.."

"เธอคิดแบบนั้นจริงๆหรอ"

"...แล้วถ้าฉันคิดมากกว่านั้น ฉันก็ไม่มีสิทธิ์เดินเคียงข้างนายได้หรอก" เพราะเธอไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้..

"ทำไมเพราะอะไร?"

"เพราะฉันอาจจะเป็นฝ่ายที่รู้สึกคนเดียวไง.."

"...." พระรามนิ่งเงียบ เป็นฝ่ายรู้สึกคนเดียวพิมเสนกำลังรู้สึกกับเขางั้นหรอ?

"นายไปทำอะไรก็ไปเถอะ ฉันไม่ได้โกรธนายหรอก.." พระรามหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาโน้มตัวลงไปไกล้ๆใบหน้าหวานก่อนจะ..

จุ๊บ !

"คืนนี้นอนกับฉัน.." พูดจบ ชายหนุ่มก็เดินหายเข้าไปในห้องนํ้า พิมเสนที่โดนจุ๊บปากร่างกายร้อนผ่าว ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ หัวใจเต้นระสํ่าระส่ายไม่หยุดแทบจะระเบิดออกมาให้ได้ ก็เพราะชอบทำให้หวั่นไหวอยู่แบบนี้..

เธอจะห้ามใจยังไงไหว...

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์สั่นเครือในกระเป๋ามือบางไม่รอช้าล้วงหยิบขึ้นมากดรับสาย เมื่อปรากฏรายชื่อของใครบางคน

'แม่'

"ว่าไงคะแม่.." เสียงใสกรอกลงไป เธอฝืนให้เสียงปกติที่สุด

(เรียนเป็นยังไงบ้างลูก เหงาไหม แล้วไปไหนมาไหนกับใคร มีใครเข้าหาลูกบ้างรึป้าว)

"พิมโอเคค่ะแม่..พิมอยู่คนเดียวได้" มหาลัยแห่งนี้เต็มไปด้วยลูกเศรษฐีและคนที่มีอำนาจ เธอและนาเดียร์เป็นเพียงเด็กทุนที่สอบได้ ไม่มีใครอยากคบด้วยเพราะฐานะที่แตกต่างกัน..

(ถ้าไม่ไหวพิมกลับมาทำงานแถวบ้านเราก็ได้นะลูก เหนื่อยก็พักบ้าง ถ้าเหงาก็โทรมาหาแม่ แม่ไม่อยากให้พิมทนเรียนถ้าไม่มีความสุข ความฝันของแม่ที่อยากให้พิมเป็นหมอ พิมหยุดมันก็ได้นะลูก..)

"อีกแค่สองปีเองค่ะแม่ พิมไม่เป็นไร" พิมเสนพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นเครือ เธอแทบจะร้องให้ทุกครั้งยามได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ มันคิดถึง อยากเจอ อยากขอกำลังใจท่าน..

(ไหวแน่นะลูก เสียงพิมดูไม่โอเค)

"พิมไหวจริงๆค่ะแม่ แล้วนี้ทำไมแม่ยังไม่เข้านอนอีกละคะ ดึกมากแล้วนะ"

(แม่นอนไม่หลับ เป็นห่วงพิม)

"ผักผ่อนเยอะๆนะคะแม่ อีกแค่นิดเดียวเราก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว.."

(จ้ะ งั้นแม่ไม่กวนพิมแล้ว ฝันดีนะลูก)

"ค่ะแม่ฝันดีค่ะ"

ตี้ด ! สายถูกตัดไปพิมเสนหย่อนโทรศัพท์ลงกระเป๋าไว้เหมือนเดิม มือบางบกขึ้นปาดนํ้าที่คลอเบ้าออก ก่อนจะลุกขึ้นเดินเอากระเป๋าไปไว้บนโต๊ะแล้วหย่อนก้นนั้งลงบนโซฟา ปิดเปลือกตาลงเพราะความเหนื่อยล้าและอ่อนแรง

ซักพักพระรามที่พึ้งอาบนํ้าเสร็จก็เดินออกมา ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาร่างเล็ก จ้องมองใบหน้าหวานที่หลับพริ้มอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะสอดท่อนแขนอุ้มร่างเธอขึ้นมาในอ้อมกอดแล้วเดินไปยังเตียงนอน เขาค่อยๆว่างเล็กนุ่มนิ่มลงบนเตียงพร้อมกับสอดเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน สองร่างนอนหันหน้าเข้าหากัน

"ทำไมเธอต้องเป็นเพื่อนกับยัยนั้นด้วย.." เขาพูดออกมาเสียงแผ่วเบา ท่อนแขนกำยำขยับร่างเล็กเข้ามาแนบชิดร่างมือหนาค่อยๆปัดปอยผมที่คลอเคลียกำลำคอระหงออกแล้วหลับตาลงในห้วงนิทราไปพร้อมกับคนข้างกาย..

@มหาวิทยาลัย

"กี่โมงแล้วว่ะ ทำไมไอ้รามยังไม่มา" คินเอ่ยถามเวหาที่นั้งเขี่ยโทรศัพท์เล่นรอเวลาเข้าเรียน

"สงสัยเมื่อคืนมันหนัก.."

"แต่เมื่อคืนมันไม่ได้หิ้วสาวไปนี้ว่า มันไปกับพิมเสน" เคพูด

"ใคร?" ยูริที่นั้งนิ่งแทรกขึ้นมาทันควัน

"เพื่อนไอ้ราม มันจะพาเข้ากลุ่ม" เคพูด พลางสอดส่องสายตามองหน้าจอโทรศัพท์เวหาด้วยความยากรู้อยากเห็น

"อ่อ"

"นี้มึงนัดกับข้าวฟ่างไปไหนอีกห้ะ ยังไม่เริ่มเรียนมึงก็นัดกันล่ะหรอ.."

"ข้าวฟ่างอยากไปช็อปปิ้ง กูเลยจะเอาใจซักหน่อย"

"แหม้ พ่อคนรักแฟน"

"แม่งทั้งกลุ่มมีแฟนอยู่คนเดียว" เคที่นั้งฟังบ่นขึ้นมา "มึงไปหาแฟนมาแข่งกับมันดิไอ้ยู.." ชายหนุ่มพูดต่อด้วยความหมั่นไส้

"ถึงเวลาเดี๋ยวก็มาเอง"

"เพื่อนกูคนจริงว่ะ รักไม่ยุ้งมุ้งทำงาน"

"อืม"

"เลิกเรียนมึงว่างป่ะไอ้ยู?" เวหาเอ่ยถามพลางปิดหน้าจอโทรศัพท์

"ทำไม"

"มาหากูที่รถ มีเรื่องจะให้ช่วย"

"ให้กูช่วยก็ได้" คินเสนอตัวเองทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร

"ไม่ต้อง กูจะให้ไอ้ยูช่วย"

"ตามนั้น" ยูริบอกคิน เรียวแขนยกขึ้นกอดอก ก่อนที่ทุกสายตาจะหันไปมองพระรามที่เดินมุ้งหน้ามายังโต๊ะ

"ไง" เวหาเอ่ยทัก

"ไอ้คินไอ้เคกูมีเรื่องจะคุยด้วย ตามมานี้" พระรามกดดันสองแฝดด้วยสายตาก่อนที่ร่างหนาจะเดินนำไปยังหลังตึกตามมาด้วยคินและเคที่เดินตามมาติดๆ ทิ้งให้สองคนอยู่ด้วยกันเพียงลำพังบนโต๊ะ

"พวกมันไปคุยอะไรกัน" ยูริที่มองตามจนสุดสายตาถามเวหา

"เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยละมั้ง" เวหาเลือกที่จะเงียบเรื่องเมื่อคืนเอาไว้ มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นอีกครั้ง

หลังตึก..

"พวกมึงเอายาอะไรให้พิมเสนกิน?" พระรามเริ่มเปิดเรื่อง ใบหน้าไม่เข้าใจนัก แผ่นหลังกว้างพิงเข้ากับผนังตึกพร้อมกอดอกมองสองแฝดที่มองหน้ากันเกี่ยงกันเป็นคนพูด

"ยากล่อมประสาทผสมยาหลอนประสาท.." เคผู้เป็นพี่เป็นคนตอบ

"ใครเริ่ม"

"กู" เคตอบอีกครั้ง

"เพื่ออะไร"

"ก็แค่แกล้งกันสนุกๆป้าวว่ะ ทำไมมึงต้องโมโห" คินเป็นฝ่ายพูดขึ้นมา

"สนุกเหี้ยไรกูไม่สนุก ยาสองตัวนี้มันผสมกันพวกมึงก็รู้ว่ามันแรงขนาดไหน ถ้ากูรู้ว่าพวกมึงใส่เหี้ยไรลงไปบ้างกูไม่ให้พิมเสนดื่มหรอก.."

"ดูมึงเป็นห่วงเธอจังนะ.."

"กูเป็นห่วงทุกคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อน มึงลองคิดกลับกันถ้ามึงโดนคนอื่นมอมไอ้ยูแบบนั้นพวกมึงจะโกรธไหม? ถ้ายัยนั้นไปโรงพยาบาลไม่ทันพวกมึงจะโดนข้อหาพยายามฆ่าจำใส่สมองไว้ด้วย ไม่ใช่คิดเอาสนุกอย่างเดียว.." พระรามร่ายยาวครั้งนี้มันถึงชีวิตเขาไม่เห็นด้วย จึงมาเตือนสติเพื่อน

"เออ กูขอโทษ"

"กูเหมือนกัน พอโดนมึงเทศพวกกูก็เล่นแรงไปจริงๆ ไม่คิดก่อนทำ" สองแฝดเอ่ยขอโทษพร้อมกับยกมือเกาหัวแก้เก้อ ท่าทางเหมือนกันเป๊ะ

"กูไม่ได้เปฺนคนโดน พวกมึงควรไปขอโทษยัยนั้น ที่กูพูดเพราะอยากเตือนสติไม่ได้เข้าข้างใครเพราะทุกคนคือเพื่อนกูทั้งนั้น.."

"เออๆ เพื่อนมึงก็เหมือนเพื่อนพวกกู.."

"พวกกูจะไม่แกล้งแรงแบบนี้อีกล่ะกัน"

"สำนึกก็ดี.." สั่งสอนเพื่อนเสร็จชายหนุ่มก็เดินออกมาจากหลังตึก พร้อมสองแฝดที่เดินตามมาติดๆด้วยความรู้สึกแปลกใจเพราะคนอย่างพระรามไม่เคยปกป้องใครถึงแม้จะถึงชีวิตก็ตาม..

ยกเว้นผู้หญิงที่ชื่อว่าพิมเสน..?

.

.

.

มองเห็นอนาคตคนกลัวเมีย555555555555