ตอนที่ 16 ตามรังควาน

EP 16

ครืด~ ครืด~ จู่ๆโทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่นเครือขึ้นมา พิมเสนหยุดยืนอยู่ตรงนั้นเธอค่อยๆพยุงร่างอ่อนแรง ศรีษะหนักอึ้ง เดินเข้าไปนั้งยังศาลารอรถ แล้วเอนหัวพิงเสา มือบางเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

"ฮัลโหล ค ใครคะ"

(พี่เองคิรัน พิมอยู่ไหนไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อย..) ชื่อปลายสายทำเอาพิมเสนร่างกายร้อนวูบวาบ พระรามบล็อคเฟสบุ๊ค บล็อครายแต่ไม่ได้บล็อคเบอร์งั้นหรอ

"พิมไปไม่ไม่ไหวจริงๆค่ะ.."

(เสียงดูไม่ค่อยโอเคเลย เป็นอะไรรึป้าวให้พี่ไปดูอาการไหม)

"พ..พิมอยู่ศาลาที่รอรถตรงข้ามหอพักxxค่ะ.."

(โอเครออยู่ตรงนั้นเดี๋ยวพี่ไปหา)

ตี้ด ! ปลายสายถูกตัดไป มือบางค่อยๆอ่อนแรงลง ที่ไม่โทรไปหาคิรันตั้งแต่แรกเพราะเธอเกรงใจ แต่ตอนนี้ร่างกายของเธอมันอ่อนแอกว่าเดิมจนรอแท็กซี่ต่อไปไม่ไหว ก่อนที่จะสลบข้างทาง..

เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาทีแสงสว่างจากรถยนต์ก็สาดส่องเข้ามาในความรู้สึก เปลือกตาคู่สวยที่หลับอยู่ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นก็พบกับร่างคิรันที่เดินลงจากรถพร้อมแสงสว่าง..

"พิม!" คิรันรีบวิ่งมาหาคนตัวเล็กที่ไกล้จะหมดสติอยู่ร่อมร่อ อาการหนักขนาดนี้ทำไมพระรามยังคิดว่าสำออยอีกนะ?

"พ พิมโดนยากล่อมประสาทค่ะ" ริมฝีปากซีดเผือกเอ่ยบอก

"ยากล่อมประสาทมันไม่แรงขนาดนี้ เดี๋ยวพี่พาเราไปโรงพยาบาล" คิรันตวัดท่อนแขนอุ้มร่างซีดเผือกขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ก่อนที่ภาพตรงหน้ากับความรู้สึกสุดท้ายจะเข้าครอบงำ ทุกอย่างตรงหน้ามืดสนิท..

@โรงพยาบาล

"คนไข้ได้รับสารพิษส่งเข้าห้องตรวจด่วน" คิรันที่พาร่างไร้สติพิมเสนมาถึงโรงพยาบาลร่างเธอก็ถูกนำเข้าห้องตรวจในทันที โดยมีคิรันเดินตามอยู่ติดๆ พร้อมพยาบาลอีกสองคน

"ค่ะคุณหมอ"

"ผมจัดการเอง" ร่างหนาเดินเข้าไปในห้องตรวจฉุกเฉินพร้อมกับร่างเธอ คิรันมุ้งหน้าไปยังอุปกรณ์เอ็กซเรย์ร่างกายเพื่อตรวจดูสารพิษจากเครื่องดื่มที่เธอดื่มไปเพียงครึ่งแก้ว

"ประวัติคนไข้คุณหมอจะจัดการเองเลยใช่ไหมคะ"

"ผมจัดการเอง"

"ได้ค่ะคุณหมอ"

บรรยากาศในห้องตรวจเต็มไปด้วยความตึงเครียด จนเวลาผ่านไปคิรันก็ทำการรักษาเสร็จเพียงแค่ฉีดยาล้างสารพิษที่เข้าไปยังเส้นเลือดและให้นํ้าเกลือเพียงนิดหน่อยก็เสร็จสิ้น ร่างพิมเสนก็ถูกนำส่งห้องพักพิเศษโดยมีคิรันเป็นเจ้าของคนไข้

"เดี๋ยวคุณนำประวัติของเธอลงบันทึกได้เลย ผมขอใบรับรองแพทย์ด้วยเผื่ออาการเธอไม่ดีขึ้นจะได้ใช้ในการหยุดเรียน"

"ทราบค่ะ" พยาบาลเดินออกจากห้องพักไป เหลือเพียงคิรันและร่างพิมเสนที่ยังไร้สติอยู่ สารผิดที่เธอได้รับไม่ใช่แค่ยากล่อมประสาทเพียงอย่างเดียวมันผสมกับยาหลอนประสาทจากสารเสพติดชนิดหนึ่งอีกด้วย..

"อื้อ..."

"พิม เป็นไงบ้างโอเคมั้ย?" ชายหนุ่มเข้าไปดูอาการพิมเสนด้วบความเป็นห่วง

"ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณพี่คินมากเลยนะคะ"

"แล้วไปทำไงมาไงถึงไปกินอะไรลงไปแบบนั้น นี้ถ้าช้ากว่านี้มันอาจจะเข้าสมองเราได้เลยนะ"

"พิม รู้เท่าไม่ถึงการเองค่ะ" พิมเสนเลือกที่จะโกหก ทั้งที่จริงแล้วเธอโดนคนพวกนั้นรังแกมาต่างหาก

"ทีหลังมีอะไรก็ช่วยโทรมาหาพี่เถอะ พี่ทักไปเราก็ไม่ตอบ แถมบล็อคแชท พิมโกรธอะไรพี่รึป้าว?"

"ไม่เลยค่ะ.." ใบหน้าหวานก้มหงุดเธอรู้สึกผิดที่ทำให้คิรันไม่สบายใจ

"หรือว่าที่บล็อคพี่เพราะพระราม"

"นายนั้นไม่เกี่ยวอะไรเลยค่ะ..ที่เหฺนในเพจมหาลัยก็แค่เรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย.."

"ก็ดีแล้วที่เป็นเรื่องเข้าใจผิด พี่ไม่อยากให้เราไปยุ้งกับคนแบบนั้น.."

"คนแบบกู มันทำไม?" พระรามที่ยืนกอดอกแง้มประตูฟัง ถีบประตูเข้ามาด้วยอารมณ์ไม่เข้าใจ

"...." พอพบเข้ากับร่างของคนใจร้าย หัวใจดวงน้อยก็แทบจะระเบิดออกมา เธอกลัว กลัวทุกครั้งเวลาที่พระรามเห็นเธออยู่กับคิรัน..

"นิสัยตัวเอง นายก็น่าจะรู้ดีนะ"

"เป็นหมอมีหน้าที่แค่รักษา อย่าเสอาะทำเกินหน้าที่ หรือว่ามึงชอบยัยนี้?"

"ไม่รู้สิ.." คิรันยักไหล่ พร้อมรอยยิ้มท้าทาย

"อย่างมึงก็ได้แค่ชอบ ไม่ปัญญาได้ครอบครองหรอก :)"

"พระราม นายมาได้ยังไง.."

"ทำไมฉันมาขัดจังหวะหรอ?"

"ไม่ใช่.."

"ถ้าจะมาหาเรื่องพิม นายช่วยกลับไปก่อนเถอะ"

"ให้เจ้าตัวเขาไล่กูดีกว่าไหม?" พระรามเบือนหน้ามองกดดันพิมเสน ให้ไล่คิรันออกไปก่อนที่หมัดเขาจะลั่นเข้าปากคิรัน

"พี่คิน ช่วยออกไปก่อนนะคะ พิมโอเคค่ะ" พิมเสนบอกเสียงสั่น เธอก้มหน้าก้มตามองมือตัวเองไม่กล้าสบตากับพระราม

"งั้นถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่.."

"..." มีเพียงความเงียบไร้สัญญาณตอบกลับ คิรันจึงตัดสินใจเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางนึกเป็นห่วง แต่เมื่อเจ้าตัวเป็นคนเอ่ยบอกเขาก็ต้องออกมา

"ปล่อยไว้ไม่ได้เลยนะ" พระรามเดินนวยนาดเข้าไปยืนข้างๆร่างเธอ ท่อนแขนกอดอกเอาไว้ ที่เขากลับมาทันช็อตเด็ดก็เพราะแวะไปส่งแพมแล้วก็วกกลับมาจอดมองพิมเสนอยู่ห่างๆ

"...." เธอเบือนหน้าหนี นึกเกลียดเพื่อนพระรามทั้งกลุ่ม

"คิดว่าฉันตามมาดูเธอรึไง..ฉันแค่จะมาบอกว่าเรื่องฉันกับเธอห้ามให้ใครรู้ เล่นบทเพื่อนให้มันเนียนด้วย ฉันยังไม่อยากให้ผู้หญิงของฉันรู้เข้าใจที่พูดนะ?"

"จบแล้วใช่ไหมเรื่องที่จะพูด ถ้าจบแล้วก็ช่วยกลับไปด้วย ฉันจะพักผ่อน.."

"ใครบอกว่าเธอจะได้ค้างที่นี้"

หมับ ! มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเธอ แล้วดึงนํ้าเกลือออกไร้ความปราณีใดๆ

"นายทำบ้าอะไรพระราม..!?"

"ถ้าขืนปล่อยอยู่แบบนี้ พวกเห็บเหามันชอบมาเกาะแกะ"

"นายมันบ้าไปแล้ว.." พิมเสนพยายามดิ้นให้หลุดจากมือหนาแต่ก็ไร้ประโยช์นใดๆ รอยต่อนํ้าเกลือหลุดออกสร้างความเจ็บไม่น้อย

"แล้วไง ฉันไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของเธอหรอกนะ" ท่อนแขนกำยำกวาดอุ้มเธอลงจากเตียงไปยังห้องนํ้า "ฉันให้เวลาสองนาทีรีบเปลี่ยนชุดซะ ไม่งั้นฉันจะอุ้มเธอไปทั้งๆที่ยังเปลือยอยู่" พระรามโยนกระเป๋าเป้ตัวเองเข้าไปในห้องนํ้าแล้วอัดประตูใส่หน้าเธออย่างรุนแรง

"ฮึก..ไอ้คนใจร้าย!" พิมเสนลูบมือที่มีเลือดไหลออกจากรอยต่อนํ้าเกลือด้วยความเจ็บ เธอกัดฟันกลั้นนํ้าตาเปลี่ยนชุด ซึ่งมันเป็นเสื้อผ้าของพระรามเอง.. ไม่นานร่างเล็กก็เดินกระเผกๆออกมาจากห้องนํ้า

หมับ ! มือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กแล้วลากร่างเธอออกมาจากห้อง ลงไปยังชั้นล่างของโรงพยาบาลมุ้งหน้าไปยังคอนโดตัวเองทันที..

23:00 AM.

"คิน พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย" คิรันที่พึ้งเดินเข้ามาถึงห้องโถงของบ้าน ถูกธีระเอ่ยเรียก ร่างหนาจึงหยุดเดิน

"คุณพ่อลงมาทำอะไรดึกๆดื่นครับ"

"พ่อมีเรื่องจะคุยกับแก"

"พรุ่งนี้ก็ได้นิครับ" ร่างหนาเดินมาหย่อนก้นนั้งลงบนโซฟา

"พ่อรอพรุ่งนี้ไม่ได้หรอก พ่ออยากให้คินวานน้องเข้าบริษัทหน่อย งานมันเยอะขึ้นเรื่อยๆลำพังพ่อกับคินคงดูแลไม่ทั่วถึง"

"ถ้าไอ้รามมันยอมคุยกับผมก็ดีสิครับ พ่อก็รู้ว่าน้องหัวแข็งขนาดไหน.."

"คงต้องรอมันโตขึ้นกว่านี้ พ่อหวังว่ามันจะคิดได้ แต่ตอนนี้พ่ออยากให้คินพักงานที่โรงบาลก่อนโฟกัสงานที่บริษัทแทนเพราะอีกไม่นานบริษัทก็จะเป็นเจ้าภาพจัดงานประกาศรางวัลแล้ว.." ธีระนั้งคิดหนักกับเรื่องนี้มาซักพักเพราะเขากังวล และอีกอย่างงานครั้งนี้ยังไงเขาก็จะลากคอพระรามมาให้ได้

"ครับคุณพ่อ"

"แล้วเรื่องลูกสะใภ้ เมื่อไหร่แกจะหาให้พ่อซักทีละหื้ม?"

"ผมก็กำลังทำคะแนนอยู่นี้ไงครับ แต่ไม่รู้ว่าน้องจะสนใจผมบ้างไหม"

"พ่อเอาใจช่วยก็แล้วกัน..อยากอุ้มหลานจะแย่" ธีระกลั้วขำออกมา ก่อนที่ร่างเขาจะลุกขึ้นจากโซฟา

"ได้เลยครับพ่อ" คิรันฉีกยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ

"พ่อไปนอนล่ะ แกไปผักผ่อนเถอะ" มือหนาตบเข้าที่ไหล่ลูกชายเบาๆก่อนจะเดินขึ้นบรรไดไป ไม่นานคิรันก็เดืนขึ้นไปติดๆ

ยูริที่ได้ที่ทำงานไหม่เป็นงานเสิร์ฟนั้งฉิวในร้านอาหารกึ่งผับ เก็บข้าวของเตรียมกลับบ้านเพราะพรุ่งนี้เธอมีเรียนเช้าเลิกเที่ยง

Line!

Way : ทำไมวันนี้มึงไม่ไปกินเหล้ากับเพื่อนว่ะ?

Uri : กูเพลียๆนิดหน่อย

Way : หรอ

Way : แต่มีคนเห็นมึงอยู่ร้านxxx มึงโกหกกูทำไม?

Uri : ใครบอกมึง

Way : คน

Uri : เออ กูมาทำงาน

Way : กูเคยบอกว่าไง

Way : ขายตัวให้กู เงินไม่พอใช้หรอ?

Uri : เรื่องของกู

Way : มึงอยู่ตรงนั้นแหละ ห้ามไปไหน

Uri : ?

จบบทสนทนา

ยูริปิดโทรศัพท์ไว้แล้วหย่อนมันลงกระเป๋า เธอถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย ก่อนจะขึ้นไปนั้งบนรถรอเวหามา ไม่ถึงสิบนาทีรถคุ้นตาก็เข้ามาจอดข้างๆพร้อมกับร่างเวหาที่เดินลงมาจากรถ

"มีไร"

"เรื่องงานกลางคืนแบบนี้กูว่ากูคุยกับมึงรู้เรื่องแล้วนะ"

หมับ!

"จับมือกูทำไม?" ยูริเอ่ยถามไม่เข้าใจนักเธอถูกลากเดินกลับเข้ามาในร้านอีกครั้ง เวหาพาเธอไปยังห้องผู้จัดการของร้าน

"เดี๋ยวมึงก็รู้.."

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! มือหนาเคาะประตูห้องด้วยอารมณ์รีบร้อน ก่อนที่ร่างของใครบางคนจะออกมาเปิดประตู

"อ้าว ไอ้ยูมีไรแล้วพาใครมา?"

"ผมมีเรื่องจะคุยด้วย"

"เรื่องอะไรกันล่ะ"

"เอาเงินก้อนนี้ไป แล้วห้ามจ้างยัยนี้มาทำงานที่นี้อีก ตกลงไหม?" เวหายัดเงินปึกหนึ่งใส่มือเธอ ทำเอาผู้จัดการร้านยืนงงแต่หล่อนก็รับเงินนั้นไป

"แค่นี้ใช่ไหม?"

"มึงบ้าหรอ"

"ไปๆ ฉันไล่เธอออกแล้วไอ้ยูพรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงาน แยกย้ายกลับๆ" ถึงเธอจะงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกระทันหัน แต่หล่อนก็ยอมตกลงและดีใจกับเงินก้อนที่ได้รับ

"มึงทำเหี้ยอะไร" ยูริสะบัดมือออกแล้งรีบเดินออกมาจากร้าน เธอไม่คิดว่าเวหาจะเป็นเอาหนักขนาดนี้?

"ถ้ายังจะคิดจะสมัครงานอีกล่ะก็ กูตามเผาร้านมันแน่"

"มึงเป็นประสาทรึไง สนุกหรอ? มาตามรังควานชีวิตกู"

"ถ้ามึงไม่มีตังใช้มึงมาหากูที่ห้องก็จบป่ะว่ะ..กูยินดีจ่ายตลอดเวลา"

ผลั๊วะ ! ยูริซัดหมัดเข้าที่แก้มสาก เธอโมโหที่เวหาพูดอะไรไม่คิดเลยซักนิด คิดอย่างเดียวคือต้องการเซ็กส์จากเธอ

"สนุกหรอ ที่เห็นเพื่อนถ่างขาแลกเงิน?"

.

.

.

ผู้ชายเรื่องนี้มันเป็นประสาทค่ะ5555555555555555

(ตอนนี้ไรท์แต่งแบบง่วงๆอาจมีคำผิดเยอะเดี๋ยวมาตามเก็บให้น้า)